Forgotten Land: η δέκατη επέτειος των Riverside

To Forgotten Land (edit) των Riverside αποτελεί προάγγελο του EP Memories In My Head. Με το νέο αυτό υλικό το συγκρότημα επαναπροσδιορίζει και ανακεφαλαιώνει την μέχρι σήμερα μουσική του πορεία.  Όπως εξηγεί ο μπασίστας και τραγουδιστής Mariusz Duda, "[w]e have consciously gone back to our beginnings to create a certain kind of a circle". Το EP διατίθεται ήδη κατά την διάρκεια  της  περιοδείας για τα δέκατα τους γενέθλια, και ακολουθεί η συμβατική του κυκλοφορία. 

Οι Riverside είναι σημαντικοί μουσικοί  γιατί η εντυπωσιακή τεχνική τους αρτιότητα δεν αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά αποτελεσματικό εκφραστικό μέσο. Το ηχητικό τους περιβάλλον είναι ατμοσφαιρικό και συναισθηματικά έντονο: οι μελαγχολικές μελωδίες και οι συχνά σκοτεινοί στίχοι συναρθρώνονται αρμονικά με την δυναμική και  σφιχτοδεμένη μουσική τους απόδοση. Η αισθητική των εξωφύλλων των album τους οφείλεται στον Travis Smith.

David Harvey - The Crises of Capitalism

Πριν από ένα χρόνο o David Harvey, διακεκριμένη μορφή των κοινωνικών επιστημών σε διεθνές επίπεδο και καθηγητής στο City University της Νέας Υόρκης, έδωσε στο πλαίσιο της RSA διάλεξη με αντικείμενο τις κρίσεις του καπιταλισμού. Την παραθέτω ως συμβολή στην ερμηνεία όσων συμβαίνουν (και) αυτή την περίοδο:

Από την οπτική των πολιτισμικών σπουδών, αξίζει επίσης να σημειωθεί η σταθερή πρακτική της RSA να οπτικοποιεί αποσπάσματα των διαλέξεων που οργανώνει. Μπορείτε ενδεικτικά να δείτε το παρακάτω video: 

Μια βροχερή μέρα

Πηγή

Πόσους οδηγούς ταξί γνωρίζετε που είναι ποιητές; Ή, αντίστροφα, πόσους ποιητές ξέρετε που οδηγούν ταξί; Προφανώς κανέναν, γιατί δεν υπάρχουν, έτσι δεν είναι;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ήταν μια μάλλον συνηθισμένη βροχερή μέρα. Πήγαινα στη δουλειά μου στο κέντρο της Αθήνας και έπρεπε να είμαι εκεί στις 14.30. Ωστόσο είχα αργήσει, και όταν έφτασα στα Άνω Πατήσια η ώρα ήταν ήδη 14.20. Μην έχοντας πλέον πολλά περιθώρια χρόνου έκανα κάτι που δεν συνηθίζω: σταμάτησα ένα ταξί.

Ενώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα, με το σάκο μου πάνω στα πόδια και προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τα έγγραφα που κρατούσα, ο οδηγός με ρώτησε ποια είναι η γνώμη μου για την κρίση. 

Προς το τέλος αυτής της συζήτησης ο οδηγός ήταν σιωπηλός. Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε αν διαβάζω ποίηση. 

Του είπα ναι.

Πριν κατέβω ο άνθρωπος αυτός μου χάρισε ένα βιβλίο στο οποίο περιλαμβάνονται ποιήματα που έχει γράψει.  Δεν ξέρω αν θα ήθελε να αναφέρω το όνομα του ή να αναρτήσω  δείγμα της δουλειάς του εδώ. Στο σημείο που είχαμε σταματήσει επιτρέποταν μόνο στάση για αποβίβαση και δεν υπήρχε χρόνος για περισσότερη συζήτηση.

Υπάρχει ωστόσο κάτι που νομίζω πως θα του άρεσε – είναι το τελευταίο μέρος από το ποιήμα  Hollow Men του T. S. Eliot, χωρίς περαιτέρω σχόλια:

Here we go round the prickly pear

Prickly pear prickly pear

Here we go round the prickly pear

At five o’clock in the morning.

Between the idea

And the reality

Between the motion

And the act

Falls the Shadow

                                For Thine is the Kingdom

Between the conception

And the creation

Between the emotion

And the response

Falls the Shadow

                                Life is very long

Between the desire

And the spasm

Between the potency

And the existence

Between the essence

And the descent

Falls the Shadow

                                For Thine is the Kingdom

For Thine is

Life is

For Thine is the

This is the way the world ends

This is the way the world ends

This is the way the world ends

Not with a bang but a whimper.

Waves of velvet sweeping into me

Πηγή

Η μουσική ιδιοφυία και η αισθητική ποιότητα των The Gathering, και επίσης η επιρροή που έχουν ασκήσει στην πλέον των είκοσι ετών πορεία τους,  απαιτούν πολύ περισσότερες  από μία αναρτήσεις. Και ύστερα είναι και η αγάπη – αυτή η γλυκιά φωτιά που καίει στο στήθος μου, όπως και στο στήθος πολλών άλλων αυτά τα χρόνια.

Αυτή τη στιγμή όμως προτεραιότητα έχει τo Heroes for Ghosts: ένα κομμάτι που μόλις κυκλοφόρησε, διατίθεται με ελεύθερο downloading, και δίνει μια πρώτη εικόνα από το  επερχόμενο album τους.

Και ως προς το νέο αυτό μουσικό εγχείρημα τους, νομίζω πως ο στίχος στον τίτλο της ανάρτησης είναι απόλυτα σαφής...
  

Fading falling
Slow winds breaking soundscapes
And waves of velvet sweeping
Into me

You moved all that was in my world
And showed me all the new colours
In my universe where storms run

Falling, falling, falling, fall into me
I hear echoes of my speech
And I see shadows of my walk
I feel the past
I always look backwards

Fighting, floating
Tasting blood in my mouth
Ancient damp painting ruins
Feel the rising chill

I listened to the sound of your airs
We’re watching stone saints fall over
While the black crows will be taking to the sky

Falling, falling, falling, fall into me
I hear echoes of my speech
And I see shadows of my walk
I feel the past
I always look backwards

My heart is drifting through all shades of green
My head is thinking through meadows of the sea
Lonely as I am

Expanding the scene where I've never (ever) been
A promise at last to call back the past
To finish off with you - I'm finishing off with you

Sliding down

Music by R. Rutten/F. Boeijen
Lyrics by Silje Wergeland

The Gathering: Frank Boeijen - keyboards, Marjolein Kooijman - bass, Hans Rutten - drums, René Rutten - guitars, Silje Wergeland - vocals.
Guests: Jos van den Dungen - violin and viola, Noel Hoffman - trumpet

Nέες αφίξεις στο μπαλκόνι μου

Αν ήταν Χριστούγεννα θα μπορούσε να τα είχε φέρει ο Άγιος Βασίλης. Επειδή όμως δεν είναι, ας πούμε πως ήταν κάτι ακόμα καλύτερο: μια νύχτα και ένα όνειρο.

Και όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, ήταν ήδη στο μπαλκόνι.

Ανθισμένα.

Where is your star, is it far???

πηγή

Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο του σπουδαίου Ronnie James Dio. Στις 16 Μαΐου 2010 η σημαντικότερη φωνή της metal μουσικής σιώπησε για πάντα. Όλοι πιστεύαμε πως ο Dio θα νικούσε τον καρκίνο του στομάχου αφού όταν του διεγνώσθη η νόσος βρισκόταν σε πολύ αρχικό στάδιο και ο άνθρωπος δε ''μάσαγε΄΄...ήταν μαχητής και ήθελε να ζήσει. Κι όμως...η είδηση του θανάτου του έσκασε σα βόμβα -και όχι μόνο στη metal κοινότητα- μέσω μίας λιτής ανακοίνωσης της γυναίκας και manager του, Wendy, στο website του.

Δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι στα 67 του χρόνια θα πέθαινε ο πιο δραστήριος άντρας της παγκόσμιας μουσικής κοινότητας. Και λέω δραστήριος γιατί είχα την τύχη και την τιμή να τον δω live τον Ιούλιο του 2009 όταν έδωσε με τους Heaven and Hell συναυλία στην Αθήνα, στο Κλειστό Γήπεδο του Tae Kwon Do. Ήταν καταπληκτικός: φωνάρα, επικοινωνιακός, χαρούμενος και ακμαιότατος. Και σίγουρα κανείς από τους παρευρισκομένους σε εκείνη τη συναυλία δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι 9 μήνες αργότερα αυτό το ιερό τέρας θα ηττούνταν από τον καρκίνο και θα έφευγε.

Αυτό που μένει είναι η σπουδαία μουσική κληρονομιά που άφησε και η μεγάλη επιρροή που άσκησε σε σύγχρονους και μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Εξάλλου, σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος, στο άκουσμα του τραγικού θανάτου του έσπευσε να εκφράσει τη μεγάλη του θλίψη και τα συλλυπητήριά του για το χαμό του μεγάλου αυτού δημιουργού που τύχαινε ταυτόχρονα να διακρίνεται και από άκρατο ήθος. Με συμμετοχή σε μπάντες όπως οι Elf, Black Sabbath, Rainbow, Dio και Heaven And Hell γαλούχησε και μάγεψε γενιές με τραγούδια και δίσκους που θεωρούνται πλέον κλασικά.

Τώρα πια τα λόγια δεν έχουν σημασία. Μόνο η φωνή του...

Σκοτάδι

Όταν ξεσπά η βία συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της, υποστηρίζει η Ξένια Κουναλάκη στην Καθημερινή. Αν λοιπόν ως πολίτες αυτής της χώρας θέλουμε το πολίτευμα μας να είναι δημοκρατικό δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο κύμα ρατσιστικού μίσους και βίας των προηγούμενων ημερών.  

Οι ρατσιστικές επιθέσεις εκδηλώθηκαν εκμεταλλευόμενες την δολοφονία 44χρονου στο κέντρο της Αθήνας.  Μεγάλη συχνότητα τέτοιων επιθέσεων υπήρξε και τον προηγούμενο μήνα, όπως επισημαίνει το πολυιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στην Ελευθεροτυπία – μπορείτε να δείτε και μια παλαιότερη αναδρομή εδώ. Και τις τελευταίες μέρες διακομίστηκαν σε νοσοκομεία μετανάστες χτυπημένοι εξαιτίας του χρώματος του δέρματος τους, ενώ εκκρεμεί η εξακρίβωση των κινήτρων της δολοφονίας ενός. 

Είναι νομίζω πρώτα από όλα σημαντικό να επανέλθει στο προσκήνιο η έννοια των δικαιωμάτων. Όπως υποστηρίζει η Διεθνής Αμνηστία σε σχετική καμπάνια της (δική μου έμφαση):

Καθημερινά, άνθρωποι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, την κοινότητά τους και τη χώρα τους. Κάποιοι φεύγουν από φόβο για τη ζωή τους ή τη ζωή των οικείων τους. Άλλοι φεύγουν επειδή τους εξανάγκασαν η κοινωνική ή η οικονομική τους κατάσταση. Ένα από τα πιο σημαντικά δικαιώματα που είναι κοινό σε όλους τους πρόσφυγες, τους αιτούντες άσυλο, τους μετανάστες και σε αυτούς που εκτοπίζονται στο εσωτερικό της χώρας τους είναι το δικαίωμα στην ελευθερία από διακρίσεις και σε μια αξιοπρεπή ζωή.

Για τους λόγους αυτούς, η Διεθνής Αμνηστία αρνείται να χρησιμοποιήσει τον πολιτικά προβληματικό όρο 'λαθρομετανάστης,' ο οποίος δυστυχώς υιοθετείται συχνά και άκριτα στον ελληνικό δημόσιο λόγο –  εδώ ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Όπως όμως υποστηρίζει εύστοχα η οργάνωση:

Η Διεθνής Αμνηστία δεν χρησιμοποιεί τον όρο «λαθρομετανάστης», πιστεύοντας ότι ο όρος «λαθραίος» δεν είναι δόκιμος για έναν άνθρωπο. Επιπλέον, υποδηλώνει και εκφράζει την έννοια της εγκληματικότητας.

Όπως σε κάθε δημοκρατική χώρα, το ελληνικό κράτος έχει την υποχρέωση προστασίας των δικαιωμάτων όσων βρίσκονται στην επικράτεια του με βάση διεθνείς συνθήκες. Σύμφωνα με έγκυρους και ανεξάρτητους διεθνείς οργανισμούς, η κατάσταση που επικρατεί ως προς πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο και μετανάστες έχει ως εξής:

Ως το θέμα του πολιτικού ασύλου, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες σύστησε το 2008 στα άλλα κράτη να απέχουν από την επιστροφή  αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα, επισημαίνοντας τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η προστασία τους με γνώμονα τα ευρωπαϊκά και διεθνή επίπεδα. To ίδιο επανέλαβε το 2009.

Την ίδια σύσταση έκανε το 2008 και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για Πρόσφυγες και Εξόριστους, υποστηρίζοντας ότι 'η Ελλάδα δεν είναι ασφαλές μέρος για αυτούς που έχουν ανάγκη προστασίας.' 

Ως προς τις συνθήκες κράτησης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων έχει επισημάνει επανειλημμένως στις εκθέσεις της την άθλια κατάσταση που επικρατεί ως προς τους κρατούμενους μετανάστες. Διαπιστώνοντας την έλλειψη ανταπόκρισης των ελληνικών αρχών, η Επιτροπή αναγκάστηκε στις 15 Μαρτίου 2011  να καταφύγει στο εξαιρετικό μέτρο της έκδοσης Δημόσιας Δήλωσης  σχετικά με την Ελλάδα.

Ο Συνήγορος του Πολίτη αναφέρεται επίσης στο ίδιο θέμα στις 4 Απριλίου 2011, κατόπιν αυτοψίας του στα κέντρα κράτησης αλλοδαπών των νομών Ροδόπης και Έβρου:

Πρέπει ιδιαιτέρως να επισημανθεί, ότι τίθενται σημαντικά ζητήματα παραβίασης θεμελιωδών δικαιωμάτων, τα οποία οφείλονται κυρίως στις άθλιες συνθήκες κράτησης, στις σημαντικές ελλείψεις στελέχωσης των αρμοδίων υπηρεσιών της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς και στη μη λήψη των αναγκαίων μέτρων, τα οποία έχουν εγκριθεί και χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ως προς το θέμα των κακοποιήσεων, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκθέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων για το 2008, όπου οι ελληνικές αρχές καλούνται να εφαρμόσουν στάση μηδενικής ανοχής απέναντι σε  πρακτικές κακοποίησης (σ. 12), μέρος των οποίων αφορά μετανάστες – δείτε ενδεικτικά την περίπτωση ενός εμφανώς κακοποιημένου υπήκοου του Μπαγκλαντές που έλαβε ιατρική περίθαλψη μόνο κατόπιν διπλής παρέμβασης της επιτροπής (σ. 13). Η μη κυβερνητική οργάνωση PRO ASYL επίσης κατέγραψε σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων προσφύγων ('The truth may be bitter but it must be told': The Situation of Refugees in the Aegean and  the Practices of the Green Coast Guard, Frankfurt/Main: PRO ASYL, 2007 ). 

Πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και στην πορεία βρίσκουν τραγικό θάνατο, στη θάλασσα ή σε ναρκοπέδια. Όπως αναφέρει ο Στρατής Μπαλάσκας στην Ελευθεροτυπία σε ρεπορτάζ από τη Μυτιλήνη: 

Για τρία χρόνια περίπου οι σοροί τους θάβονται σε λάκκους στο πίσω μέρος του νεκροταφείου του Αγίου Παντελεήμονα της πόλης, με μια μικρή μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει τον κωδικό αριθμό τους, σε περίπτωση που κάποιος τους αναζητήσει.

Μετά την εκταφή τους τα οστά τους καταλήγουν στα αζήτητα. Στο χωνευτήρι του νεκροταφείου. Με τα κόκαλα των απόρων. Κοινή η μοίρα των φτωχών, είτε είναι χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι. Είτε Ελληνες είτε Αφγανοί...

Ο δρόμος για αυτό που θεωρούν Γη της Επαγγελίας καταλήγει σε υγρό τάφο για κάποιους από τους πρόσφυγες που, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, ταξιδεύουν μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, μέσα σε μικρές βάρκες από τα απέναντι παράλια και οι περισσότεροι, χωρίς να γνωρίζουν κολύμπι. Δεκάδες φορές η θάλασσα σε ακτές του νησιού έχει ξεβράσει πτώματα νέων ανθρώπων, ακόμη και παιδιών.

Αυτή είναι η εικόνα των μεταναστών, προσφύγων και αιτούντων άσυλο που τόσο υποτιμητικά αποκαλούνται 'λαθρομετανάστες'. Των ανθρώπων που  κατά βάση αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, χωρίς ανθρώπινα, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα. Και ως προς την αλλαγή αυτής της κατάστασης, όπως αρμόζει σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, μπορείτε να δείτε τις προτάσεις που έκανε ο Συνηγόρος του Πολίτη τον Φεβρουάριο του 2011 για την βελτίωση του νομοθετικού πλαισίου σε θέματα χορήγησης και ανανέωσης άδειας παραμονής και εργασίας στην χώρα. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται (σ. 10):

Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον, το οποίο επιβάλει τόσο την άρση οποιωνδήποτε προσβολών δικαιωμάτων, όσο και την υπαγωγή ατόμων και σχέσεων εντός πεδίου εφαρμογής του δικαίου. Επίσης, αμβλύνονται κοινωνικές εντάσεις, αλλά και αποδυναμώνονται εκδηλώσεις ξενοφοβικού και ρατσιστικού χαρακτήρα.

The bird can't fly

• Τέλος στο φασιστικό λόγο
• Τέλος στις άνευ προηγουμένου ρατσιστικές βιαιοπραγίες
• Τέλος στην αναίσχυντη αιματοχυσία

Όλες οι ανθρώπινες ζωές είναι σημαντικές και πολύτιμες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη ζωή και την ελπίδα ανεξαρτήτως εθνικότητας, χρώματος και θρησκείας.

Ας ηρεμήσουμε πια και ας επικεντρωθούμε στους πραγματικούς λόγους γέννησης και πρόκλησης της βίας και όχι στη βία την ίδια ως αυτοσκοπό.

Ακόμα και ο ακραία στερεοτυπικός και συντηρητικός κόσμος της διαφήμισης έχει κατά καιρούς ασχοληθεί με τα θέματα του ρατσισμού και της βίας, φαινόμενα παγκόσμιας διάστασης, δυστυχώς. Α ς θυμηθούμε την αλλοτινή αντιρατσιστική καμπάνια της United Colors of Benetton που προκάλεσε  σάλο και σοκ όταν είχε λανσαριστεί.

πηγή

  Όσο και αν εν μέρει στόχος ήταν ο εμπορικός αντίκτυπος, το μήνυμα παραμένει: 

πηγή

Και θα κλείσω με ένα τραγούδι πάντα διαχρονικό αλλά δυστυχώς ποτέ επίκαιρο:

Υ.Γ.: Ο John τα έλεγε αλλά μάλλον κανείς δεν τον άκουσε...

My Top 20 Films of All Time - at least so far !!! Μέρος Α

   Πώς είναι δυνατόν από τις εκατομμύρια ταινίες που έχουν γυριστεί από την απαρχή του κινηματογράφου, από τις βωβές ταινίες με πρωταγωνιστή τον Charlie Chaplin μέχρι τις σημερινές ευρωπαϊκές σινεφίλ και τα σύγχρονα blockbusters που γυρίζονται στην πλούσια βιομηχανία του Hollywood να επιλέξει κανείς μόλις 20;  Δύσκολη επιλογή πόσο μάλλον για εμένα που η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει την παρακολούθηση πολλών ταινιών παντός είδους και ανεξαρτήτως χώρας παραγωγής. Ωστόσο, ύστερα από βαθύ ξεκοκάλισμα, προσθαφαιρέσεις και αποκλεισμούς κατέληξα στον-πολύ μικρό για να χωρέσουν όλες-αριθμό των 20. Η επιλογή είναι εντελώς υποκειμενική με γνώμονα το προσωπικό γούστο και τη συναισθηματική μου ανταπόκριση απέναντι στο έργο που βλέπω και είναι ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη από τυχόν κριτικές και από την εμπορική επιτυχία/αποτυχία που ενδεχομένως είχε η κάθε ταινία. Let the countdown begin...

20. Titanic, Η.Π.Α, 1997

Σκηνοθεσία: James Cameron 

Πρωταγωνιστούν: Kate Winslet, Leonardo Di Caprio, Billy Zane

πηγή

Κλισέ επιλογή, ξέρω. Αλλά  δε θα μπορούσα να μην το συμπεριλάβω έστω στην τελευταία θέση. Όντας και μικρό κοριτσάκι όταν το είδα ε, δεν θέλω και πολύ. Κάτι η τότε φρενίτιδα που επικρατούσε για τον Di Caprio, κάτι το love story μεταξύ Jack και Rose, κάτι οι μεγαλεπήβολες σκηνές βύθισης του πλοίου, το κλάμα έρρεε ασυγκράτητο και τις 7 συνολικά φορές που το έχω δει. 11 όσκαρ και παγκόσμιες συνολικές εισπράξεις πάνω από 1,800,000 δολάρια. 

19. Goodfellas, Η.Π.Α, 1990

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese

Πρωταγωνιστούν: Robert De Niro, Joe Pesci, Ray Liotta 

πηγή

Marty did it again. Για μένα είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες του Scorsese μαζί με το Taxi Driver και το The Departed. Γκάνγκστερς, μαφία, εγκλήματα και διεφθαρμένοι χαρακτήρες αναμιγνύονται περίτεχνα ενώ παρακολουθούμε την άνοδο και την πτώση της οργανωμένης στο έγκλημα οικογένειας Lucchese από τη δεκαετία του '50 έως τη δεκαετία του '80. Δυστυχώς, ούτε τότε σήκωσε το χρυσό αγαλματάκι ο Scorsese.

18. Inception, Η.Π.Α, 2010

Σκηνοθεσία:  Christopher Nolan

Πρωταγωνιστούν: Leonardo Di Caprio, Joseph Gordon Levitt, Ellen Page, Marion Cotillard, Ken Watanabe, Cillian Murphy

πηγή

Όνειρο μέσα στο όνειρο μέσα στο όνειρο μέσα στο όνειρο. Πόσο βαθιά στο υποσυνείδητο μπορεί να φτάσει κανείς και τι μπορεί να ανακαλύψει εκεί πέρα; Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται η κορυφαίας σύλληψης ταινία του Christopher Nolan. Διαθέτοντας ένα εξαιρετικό καστ, μια υπέροχη φωτογραφία και ένα ακραία πρωτότυπο σενάριο η ταινία σε μεταφέρει εκεί όπου ο ανθρώπινος νους δεν έχει τον έλεγχο: στον κόσμο των ονείρων όπου  υπάρχει μία άλλη εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία πόλεις, κτίρια και δρόμοι διαλύονται σαν χαρτί και δημιοργούνται εκ νέου μόνο με τη δύναμη της επιθυμίας και της φαντασίας.

17. Le Fabuleux Destin d'Amelie Poulin, Γαλλία-Γερμανία, 2001

Σκηνοθεσία: Jean Pierre-Jeunet

Πρωταγωνιστούν: Audrey Tautou, Mathieu Kassovitz

πηγή

Paris, Paris. Πώς να μη συγκινηθείς με την ονειροπόλα και γλυκύτατη Audrey Tautou; Μονμάρτρη, ρομαντισμός και σουρεαλισμός συναντιούνται σε αυτή την κομεντί όπου η μοναχική Amélie προσπαθεί να καλυτερέψει τη ζωή όσων βρίσκονται δίπλα της υπό τη μουσική υπόκρουση του Yann Tiersen και με φόντο ένα μποέμ Παρίσι. H Amélie απέσπασε συνολικά 4 βραβεία César, 2 BAFTA ενώ υπήρξε επίσης υποψήφια για 4 συνολικά Όσκαρ.

16. Metropolis, Γερμανία, 1927

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Πρωταγωνιστούν: Alfred Abel, Brigitte Helm, Gustav Frohlich

πηγή

Το θαύμα της 7ης Τέχνης: Εν έτει 1927 και στην εποχή του βωβού ακόμα κινηματογράφου γυρίζεται η καλύτερη sci-fi ταινία όλων των εποχών. Ταινία πάρα πολύ μπροστά από την εποχή της που θίγει θέματα που αποδείχτηκαν προφητικά- σχέσεις εξουσίας εργοδοτών επί εργαζομένων, κυριαρχία των μηχανών, τεχνολογία εναντίον ανθρωπότητας και όλα αυτά μέσα σε μία φουτουριστική, αστική πραγματικότητα με κορυφαία οπτικά εφέ για την εποχή εκείνη, πλαισιωμένα από ένα love story. Από τις πιο αξεπέραστες ταινίες όλων των εποχών. 

15. The Doors, Η.Π.Α, 1991

Σκηνοθεσία: Oliver Stone

Πρωταγωνιστούν: Val Kilmer, Meg Ryan, Michael Madsen, Kyle MacLachlan

πηγή

Ομολογώ ότι ποτέ δεν έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στον Oliver Stone και στις ταινίες του. Ωστόσο η συγκεκριμένη μπαίνει στο My Top 20 για πολλούς λόγους: για το γεγονός ότι πρόκειται για μία μυθιστορηματική βιογραφία ενός από τα πιο επιδραστικά συγκροτήματα των 60's (και αγαπημένα μου), των The Doors, για την καταπληκτική ομοιότητα του Val Kilmer με τον μακαρίτη γόη Jim Morisson όπως και για την υπέροχη ερμηνεία του, για τη λεπτομερή σκιαγράφηση εκείνης της εποχής- sex, drugs and rock n roll, για το τρομερό soundtrack αποτελούμενο από τραγούδια των Doors (ερμηνευμένα από τον ίδιο τον Val Kilmer) και τέλος για τον κοινωνικοπολιτικό αντίκτυπο του πολέμου στο Βιετνάμ που υποννοείται σε όλο το έργο και που επέδρασε καθοριστικά την όλη πορεία του Jim Morisson.

14. Rear Window, Η.Π.Α, 1954

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock
Πρωταγωνιστούν: James Stewart, Grace Kelly, Thelma Ritter

πηγή

Ένας φωτογράφος που αναρρώνει ύστερα από ένα ατύχημα, βρίσκεται καθηλωμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι έχοντας το ένα του πόδι σπασμένο. Για να περνάει η ώρα κατασκοπεύει τους γείτονές του από το παράθυρο του διαμερίσματός του ώσπου κάποια στιγμή πείθεται ότι κάποιος από αυτούς έχει διαπράξει φόνο. Ο μετρ των ταινιών μυστηρίου και τρόμου, Alfred Hitchcock, σκηνοθετεί την καλύτερη ίσως ταινία του με πρωταγωνιστές τον James Stewart και την αδικοχαμένη Grace Kelly. Απλά must!

13. Some Like It Hot, Η.Π.Α, 1959

Σκηνοθεσία: Billy Wilder
Πρωταγωνιστούν: Marilyn Monroe, Tony Curtis, Jack Lemmon

πηγή

Δύο αποτυχημένοι μουσικοί γίνονται κατά λάθος μάρτυρες ενός εγκλήματος της Μαφίας και για να γλιτώσουν αναγκάζονται να το σκάσουν. Ντύνονται γυναίκες και ακολουθούν μία γυναικεία μουσική μπάντα και εκεί είναι που αρχίζει το παραγματικό γέλιο. Και οι δύο ερωτεύονται τη "Sugar Kane", τραγουδίστρια του συγκροτήματος (Marilyn Monroe) ενώ κάνουν τα πάντα για να "πείσουν" ως γυναίκες προσπαθώντας ταυτόχρονα να περάσουν απαρατήρητοι από τους γκάνγκστερς που είναι στο κατόπι τους. Απίστευτες ερμηνείες από όλους, μία αισθησιακή και όλο νάζι Marilyn και Όσκαρ Καλύτερων Κοστουμιών για την ταινία του Billy Wilder.

12. Le Locataire, Γαλλία, 1976

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Πρωταγωνιστούν: Roman Polanski, Isabelle Adjani, Shelley Winters

πηγή

Πρόκειται για την πιο εγκεφαλική ταινία του μεγάλου Πολωνού δημιουργού όπου παράνοια και πραγματικότητα γίνονται ένα. Είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά ψυχολογικά θρίλερ όπου ο ήρωας (πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Polanski) οδηγείται σιγά σιγά στην τρέλα και την αυτοκαταστροφή πιστεύοντας ότι οι γείτονες του διαμερίσματος που νοίκιασε συνωμοτούν εναντίον του ώστε να τον οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Τελικά θα έχει την κατάληξη της προηγούμενης ενοίκου  η οποία έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και με την οποία o ήρωας αποκτά εμμονή ή όλα αυτά είναι απλά στη φαντασία του; Ταινία σταθμός όπου η κάθε σεκάνς είναι λεπτοδουλεμένη και ο Roman εντυπωσιάζει τόσο ως σκηνοθέτης όσο και ως ηθοποιός. Το τέλος είναι αινιγματικό και ο καθένας το ερμηνεύει όπως θέλει...

11. My Fair Lady, Η.Π.Α, 1964

Σκηνοθεσία: George Cukor

Πρωταγωνιστούν: Audrey Hepburn, Rex Harrison, Stanley Holloway, Wilfrid Hyde-White

πηγή

Ε, καλά...Τα λόγια είναι περιττά. Στη δική μου λίστα δε νυπήρχε περίπτωση να μη συμπεριλάβω το My Fair Lady. Μία λουλουδού συναντά ένα μισογύνη καθηγητή ορθοφωνίας και ο τελευταίος συμφωνεί να τη μορφώσει και να την εντάξει στην υψηλή κοινωνία. Δύο φαινομενικά αταίριαστοι άνθρωποι μέσα από όλα αυτά που τους χωρίζουν και τους συνεχείς τους καυγάδες θα γνωρίσουν τον αληθινό έρωτα. Το άβγαλτο κορίτσι συναντά τον μέντορά της σε ένα από τα πιο όμορφα μιούζικαλ όλων των εποχών. Η επιτομή της γλυκύτητας και κομψότητας Audrey Hepburn ερμηνεύει πολύ πετυχημένα την αμόρφωτη και λαϊκή Eliza Doolittle ενώ ο Rex Harrison ως ο πυγμαλίωνάς της είναι απολαυστικά αντιπαθητικός στο ρόλο του. 8 Όσκαρ και πλήθος άλλων διακρίσεων.

My Top 20 Films of All Time - at least so far !!! Μέρος Β

10. The Sound Of Music, H.Π.Α, 1965

Σκηνοθεσία: Robert Wise

Πρωταγωνσιτούν: Julie Andrews, Christopher Plummer, Eleanor Parker

πηγή

Θυμάμαι  ότι ήταν η αγαπημένη μου ταινία όταν ήμουν μικρή και τραγουδούσα πολλά από τα τραγούδια που ερμηνεύει με την κρυστάλινη φωνή της η λατρεμένη Julie Andrews. Με φόντο το Σάλτσμπουργκ και τις Άλπεις, η Μaria εγκαταλείπει το μοναστήρι όπου μεγάλωσε και γίνεται γκουβερνάντα για τα 7 παιδιά ενός αυστηρού ναύαρχου χήρου τον οποίο στο τέλος ερωτεύεται. Μουσική, χορός, τραγούδια, υπέροχα τοπία και με το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να ελλοχεύει, το The Sound Of Music είναι μία υπερπαραγωγή και μία από τις κλασικότερες ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου.

9.The Omen, Μεγάλη Βρετανία-Η.Π.Α, 1976

Σκηνοθεσία: Richard Donner

Πρωταγωνιστούν: Gregory Peck, Lee Remick, David Warner

πηγή

Το The Omen είναι μία από τις τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών καθώς πραγματεύεται την ύπαρξη του Αντίχριστου με τη μορφή ενός παιδιού. Σκηνές που σε ταρακουνάνε, γυρίσματα σε Ιταλία, Αγγλία και Ιερουσαλήμ, φόβος που καραδοκεί σε κάθε στιγμή της ταινίας και ένα αγάρι τόσο εκφραστικά κακό και διαβολικό που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο πραγματικός Σατανάς! Ο Gregory Peck τα δίνει όλα ως ο πατέρας που ψάχνει να βρει την αλήθεια κι εμείς συμπάσχουμε μαζί του. Και δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς αφού έχουμε καθηλωθεί από τα πρώτα κιόλας λεπτά του έργου.

8. The Shining, Η.Π.Α-Μεγάλη Βρετανία, 1980

Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick

Πρωταγωνιστούν: Jack Nicholson, Shelley Duvall, Danny Lloyd

πηγή

Υπάρχει διαβολικότερο βλέμμα από αυτό του Jack Nicholson; Μάλλον όχι. Και ίσως να μην υπήρχε καλύτερη επιλογή από αυτόν για να ερμηνεύσει τον Jack Torrance, ο οποίος κατά τη διάρκεια του χειμώνα πηγαίνει με την οικογένειά του σε ένα απομονωμένο μέρος προκειμένου να αφοσιωθεί στη συγγραφή του βιβλίου του. Ωστόσο περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν και σταδιακά οδηγείται στην άσκηση βίας και στην τρέλα ενώ εικόνες, άνθρωποι και φωνές από το παρελθόν εμφανίζονται στο απομονωμένο σπίτι. Νομίζω ότι το πρόσωπο του Jack Nicholson στην αφίσα της ταινίας τα λέει όλα...

7. Finding Neverland, Η.Π.Α, 2004

Σκηνοθεσία: Marc Forster

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Kate Winslet, Julie Christie, Dustin Hoffman, Radha Mitchell

πηγή

Η ιστορία του James M.Barrie, συγγραφέα του Πίτερ Παν, και η φιλία του με μια οικογένεια που τον ενέπνευσε στο να γράψει το κλασικό σε όλους έργο. Είναι από τις πιο τρυφερές ταινίες που έχω δει, όπου το παραμύθι αναμιγνύεται με την πραγματικότητα και η ιστορία του ήρωα που δε μεγάλωσε ποτέ παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τα παιχνίδια του James με τα 4 παιδιά της οικογένειας Llewelyn Davies. O Johnny Depp και η Kate Winslet είναι οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί και αντικειμενικά εξαιρετικοί γενικότερα πόσο μάλλον σε αυτούς τους ρόλους όπου ζωντανεύουν το παραμύθι. Χαμηλών τόνων, βαθιά συγκινητική ταινία όπου αναπαριστά με διακριτικό τρόπο το Λονδίνο της εποχής και τους χαρακτήρες του. Είναι απορίας άξιο γιατί ηθοποιοί σαν τον Johnny Depp δεν έχουν κερδίσει ακόμα Όσκαρ. Εδώ τουλάχιστον υπήρξε  υποψήφιος. 

 6.Dead Poets Society, Η.Π.Α, 1989

 Σκηνοθεσία: Peter Weir

Πρωταγωνιστούν: Robin Williams, Robert Sean Leonard, Ethan Hawke

πηγή

Και ποιος δεν θα ήθελε να έχει έναν καθηγητή σαν τον Professor Keating που υποδύεται ο Robin Williams στην ταινία και που με τις ανορθόδοξες και αντισυμβατικές μεθόδους διδασκαλίας του αλλάζει τις συμβιβασμένες ζωές των αριστοκρατών μαθητών του καθοδηγώντας τους και εμπνέοντάς τους; Σε ένα συντηρητικό σχολείο όπου όλοι προετοιμάζονται για να πετύχουν και να γίνουν σημαντικοί στη ζωή τους ο καθηγητής αυτός κάνει τη διαφορά μέσα από τη διάδοση της ποίησης και της λογοτεχνίας και της επαφής με τη φύση. Συγκινητικό, δραματικό, τραγικό, διακριτικό, το έργο του Peter Weir έχει γίνει πια κλασικό.

5. Brokeback Mountain, Η.Π.Α-Καναδάς, 2005

Σκηνοθεσία: Ang Lee

Πρωταγωνιστούν: Heath Ledger, Jake Gyllenhaal, Anne Hathaway, Michelle Williams

πηγή

Το θέμα της ταινίας είναι αρκετά πρωτότυπο: Πρόκειται για την ιστορία της απαγορευμένης ερωτικής σχέσης μεταξύ δύο καουμπόηδων και της ζωής τους με την πάροδο των ετών. Καταπληκτική μουσική, μαγευτική φωτογραφία της Αμερικανικής επαρχίας, 2 πρωταγωνιστές διαμάντια με μία τρυφερή ιστορία και ένα από τα πιο συγκινητικά φινάλε που έχω δει ποτέ. O Αng Lee (Παγοθύελλα, Τιγρης και Δράκος, Προσοχή Πόθος) έχει αποδείξει ότι είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης. Σε αυτή την ταινία των 3 συνολικά Όσκαρ ξεδιπλώνουν όμως το ταλέντο τους και δύο ανερχόμενοι (εκείνη την εποχή) ηθοποιοί: Ο Heath Ledger και ο Jake Gyllenhaal. Οι συστάσεις και για τους δύο είναι περιττές. Ο πρώτος, δυστυχώς, με τον άδικο θάνατό του σφράγισε για πάντα τον κόσμο της 7ης Τέχνης.

4. Almost Famous, Η.Π.Α, 2000

Σκηνοθεσία: Cameron Crowe

Πρωταγωνιστούν: Kate Hudson, Billy Crudup, Patrick Fugit, Frances McDormand, Jason Lee

πηγή

Ένα ταξίδι ενηλικίωσης και αυτογνωσίας με άφθονο rock n roll, πολλή ειλικρίνεια και αξιομνημόνευτους χαρακτήρες. Χαρακτηριστικότερη όλων η Penny Lane ( Kate Hudson) στον καλύτερο μέχρι στιγμής ρόλο της καριέρας της. Δε λέω τίποτα άλλο. Let the music speak...

3. Requiem For A Dream, Η.Π.Α, 2000

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky

Πρωταγωνιστούν: Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly

πηγή

Έχοντας διαβάσει πρώτα το ομώνυμο βιβλίο του Hubert Shelby Jr, δεν περίμενα ότι η μεταφορά του στον κινηματογράφο θα ήταν εξίσου καλή. Κι όμως...είναι μακράν καλύτερη. Πρόκειται για μια ταινία για κάθε είδους εξαρτήσεις, σωματικές και πνευματικές, όπου οι  ζωές των ηρώων συνδέονται και μαζί οδηγούνται από την ουτοπία στην καταστροφή. Κοφτή και στη διαπασών σκηνοθεσία  από τον Darren Aronofsky, φρενήρες μοντάζ, εξαιρετικό soundtrack, δραματική κορύφωση και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για την σπαρακτική ερμηνεία της Ellen Burstyn. Συμβουλή: Καλό είναι πριν δει κάποιος την ταινία να είναι σε καλή διάθεση και όχι ψυχοπλακωμένος ή με έννοιες.

2. Moulin Rouge, Η.Π.Α-Αυστραλία, 2001

Σκηνοθεσία: Baz Luhrmann

Πρωταγωνιστούν: Nicole Kidman, Ewan McGregor, John Leguizamo, Jim Broadbent

πηγή

Μιούζικαλ που διαδραματίζεται στο Παρίσι του 1900 στο οποίο ένας ρομαντικός και μποέμ συγγραφέας ερωτεύεται μία εταίρα που όμως τη διεκδικεί επί χρήμασι ένας δούκας. Τα τραγούδια είναι ένα medley από σύγχρονα κομμάτια του 20ού αιώνα, το love story μεταξύ του Christian και της Satine είναι από τα πιο παραμυθένια, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι καταπληκτικά ενώ McGregor και Kidman επιδεικνύουν άκρως επιτυχημένα και τις φωνητικές τους ικανότητες. Ο ύμνος του bohemianism και η ελπίδα στο όνειρο!!!

 1. Edward Scissorhands, Η.Π.Α, 1990

Σκηνοθεσία: Tim Burton

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Winona Ryder, Dianne Wiest, Alan Arkin

πηγή

Δε μπορώ να βρω λόγια για να περιγράψω αυτή την ταινία. Για τον Tim Burton, άλλωστε, δε γίνεται να περιοριστείς σε λίγες αράδες. Ο άνθρωπος είναι σχολή από μόνος του. Ο Edward είναι ένας μη συνηθισμένος νεαρός που ζει απομονωμένος σε έναν πύργο και έχει ψαλίδια αντί για χέρια. Όταν μία γυναίκα τον παίρνει στο σπίτι της, ερωτεύεται την κόρη της, έρχεται σε επαφή με τον κοινωνικό περίγυρο κι εκεί αρχίζει η περιπέτειά του. Το γνωστό μπαρτονικό μοτίβο του διαφορετικού και περιθωριοποιημένου πλάσματος που έρχεται σε αντιπαράθεση με τον καθωσπρέπει και συμβιβασμένο όχλο, συναντάται και σε αυτή τη δημιουργία του Burton, ίσως εδώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Μαγεία, λυρισμός, παραμύθι, χρώματα, συμβολισμοί, μία καταδικασμένη ιστορία αγάπης, ονειρική μουσική κι ένας Johnny Depp γλυκύτερος από ποτέ...