Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Μια βροχερή μέρα


Πόσους οδηγούς ταξί γνωρίζετε που είναι ποιητές; Ή, αντίστροφα, πόσους ποιητές ξέρετε που οδηγούν ταξί; Προφανώς κανέναν, γιατί δεν υπάρχουν, έτσι δεν είναι;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ήταν μια μάλλον συνηθισμένη βροχερή μέρα. Πήγαινα στη δουλειά μου στο κέντρο της Αθήνας και έπρεπε να είμαι εκεί στις 14.30. Ωστόσο είχα αργήσει, και όταν έφτασα στα Άνω Πατήσια η ώρα ήταν ήδη 14.20. Μην έχοντας πλέον πολλά περιθώρια χρόνου έκανα κάτι που δεν συνηθίζω: σταμάτησα ένα ταξί.

Ενώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα, με το σάκο μου πάνω στα πόδια και προσπαθούσα να βάλω σε σειρά τα έγγραφα που κρατούσα, ο οδηγός με ρώτησε ποια είναι η γνώμη μου για την κρίση. 

Προς το τέλος αυτής της συζήτησης ο οδηγός ήταν σιωπηλός. Ύστερα γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε αν διαβάζω ποίηση. 

Του είπα ναι.

Πριν κατέβω ο άνθρωπος αυτός μου χάρισε ένα βιβλίο στο οποίο περιλαμβάνονται ποιήματα που έχει γράψει.  Δεν ξέρω αν θα ήθελε να αναφέρω το όνομα του ή να αναρτήσω  δείγμα της δουλειάς του εδώ. Στο σημείο που είχαμε σταματήσει επιτρέποταν μόνο στάση για αποβίβαση και δεν υπήρχε χρόνος για περισσότερη συζήτηση.

Υπάρχει ωστόσο κάτι που νομίζω πως θα του άρεσε – είναι το τελευταίο μέρος από το ποιήμα  Hollow Men του T. S. Eliot, χωρίς περαιτέρω σχόλια:

Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o’clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow
                                For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow
                                Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow
                                For Thine is the Kingdom

For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.

2 σχόλια:

wild rose είπε...

Είναι πολύ ωραίο στίς μέρες μας να διαβάζεις
ποίηση!!
Ωραίο το ποίημα του T.S.Eliot,όμως θα ήθελα
πολύ να δώ δημοσιευμένο κάποιο ποίημα τού οδηγού
ταξί ή τού ποιητή που οδηγεί ταξί!!!

Aris in Wonderland είπε...

Και εγώ θα το ήθελα και υποθέτω ότι δεν θα είχε αντίρρηση. Το σκέφτηκα πολύ και νομίζω πως είναι καλύτερα κανείς να είναι τυπικός παρά να μην είναι. Στη θέση του δεν θα με πείραζε αλλά θα ήθελα να είχα ρωτηθεί.

Το ποίημα του Elliot είναι από τα αγαπημένα μου, το διάλεξα όμως γιατί αποδίδει αυτά που αισθανόμουν εκείνη την ημέρα καλύτερα από ό,τιδήποτε άλλο. Και αυτό ακριβώς είναι που βρίσκω ενδιαφέρον στην ποίηση, ή τουλάχιστον σε αυτή που μού αρέσει...