Κώφωση και δημοκρατία

O δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε την ακοή του από ρίψη χειροβομβίδας κρότου-λάμψης ενώ κάλυπτε την διαδήλωση της 15ης Ιουνίου 2011, και επίσης κακοποιήθηκε από αστυνομικούς κατά την προσπάθεια  του να μεταβεί σε νοσοκομείο – μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ και εδώ.  Χθες ο Μανώλης Κυπραίος έκανε  μια ομιλία σε συνέντευξη  τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, η οποία προτίθεται  να καταθέσει μηνυτήρια αναφορά σχετικά με περιστατικά αστυνομικής βίας κατά δημοσιογράφων. Παραθέτω ένα ενδεικτικό απόσπασμα της ομιλίας του:

Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.

Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.

Ο Μανώλης Κυπραίος αναφέρθηκε στις ευθύνες όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και των ελληνικών πολιτικών αρχών, τοποθετούμενος επίσης ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Παραθέτω επίσης ενδεικτικά το παρακάτω απόσπασμα: 

Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία  «συγνώμη» δημοσίως,  και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…

Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.

Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι

Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.

Η συγνώμη που ζήτησε ο υπουργός Δικαιοσύνης σε τηλεοπτική εκπομπή νομίζω πως είναι τουλάχιστον επιβεβλημένη και αυτονόητη, το ίδιο και η αποζημίωση του δημοσιογράφου για τις μη αναστρέψιμες βλάβες που υπέστει η υγεία του. Και θέλω ειλικρινά να πιστεύω ότι στην περίπτωση αυτή οι ελληνικές αρχές δεν κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Φοβάμαι όμως πως ακόμα και έτσι, αυτή η καθυστερημένη και εξατομικευμένη συγνώμη εξακολουθεί να εθελοτυφλεί, και κυρίως να μην λογοδοτεί, ως προς τις συνεχόμενες παραβιάσεις ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων.

Στο θέμα αυτό έχει αναφερθεί ήδη προηγούμενη ανάρτηση, παραπέμποντας επίσης σε σχετικές θέσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων, κοινωνικών φορέων, αλλά και δημοσιογράφων. Συμπληρωματικά, θα ήθελα να επισημάνω το δελτίο τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου της 29ης Ιουνίου 2011. Παρότι δεν συνηθίζουμε να κάνουμε αναδημοσιεύσεις, το αναρτώ στην ολότητα του για έναν πολύ απλό λόγο: όλα τα σημεία που θίγονται σε αυτό παραμένουν αναπάντητα...

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη πολλάκις έχει εκφράσει την απόλυτη αντίθεσή της στη χρήση βίας από όπου κι εάν προέρχεται σε νόμιμες διαδηλώσεις. Ιδιαίτερα αναφορικά με την παράνομη χρήση βίας από την πλευρά της Αστυνομίας, επισημαίνει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η Αστυνομία δεν είναι συμμορία να χτυπά αδιακρίτως. Έχει επίσης επισημάνει ότι μία διαδήλωση διατηρεί το νόμιμο και ειρηνικό χαρακτήρα της ακόμα και όταν μία μειοψηφία εκτοξεύει πέτρες, ακόμα και μολότοφ, στα ΜΑΤ. Ως εκ τούτου, η διάλυσή της είναι παράνομη.

Μετά τα επεισόδια των δύο τελευταίων ημερών 28 και 29/06, κατά τις οποίες καταλύθηκε πλήρως το θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα της δημόσιας διαμαρτυρίας, η Ένωσή μας δεν μπορεί παρά να εκφράσει την αγανάκτησή της αλλά και την αμηχανία της.

Αγανάκτηση, γιατί είναι αδιανόητο σε μια δημοκρατική χώρα να καταλύονται πολιτικά δικαιώματα από αστυνομικές δυνάμεις, η δε Πολιτεία, όχι απλώς επί έτη να κωφεύει, αλλά και διαρκώς να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής παράνομων και αντισυνταγματικών πρακτικών.

Αμηχανία, αφενός γιατί το Υπουργείο Υγείας δεν έπραξε ουδέν ενώ κινδύνευε η υγεία και η σωματική ακεραιότητα όχι μόνο των διαδηλωτών αλλά και γιατρών, φαρμακοποιών καθώς και οποιουδήποτε βρισκόταν στο ευρύτερο πεδίο δράσης των ΜΑΤ. Αφετέρου, γιατί το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είτε δίνει εντολές προς αυτήν την κατεύθυνση είτε αδυνατεί να επιβληθεί στα υφιστάμενα σώματά του τα οποία δρουν ανέλεγκτα μεν, ένοπλα δε.

Και το κυριότερο, επισημαίνει τη διάχυτη πεποίθηση ότι η βία και τα χημικά δεν αποτελούν πλέον κυρίως μέσο διάλυσης μιας ομάδας που εκτρέπεται σε πράξεις βίας : στην πράξη, αποδέκτης τους είναι ο γενικός πληθυσμός, ο καθένας μας, είτε βρίσκεται εκεί είτε όχι, με σκοπό ώστε αύριο να ξημερώσει μια νέα μέρα σε ένα κενό Σύνταγμα. Κενό Σύνταγμα πράγματι...