Κάθε τέτοιο γεγονός, από την αρχή ως το τέλος του, είναι μια ιστορία πατριαρχικής βαρβαρότητας. Η κατάθεση της γυναίκας που σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της ίδιας και της φίλης της ότι λειτούργησε σε θέση αυτοάμυνας δεν έπεισε τις εντεταλμένες του κράτους δικαστίνες και γι αυτό πρωτόδικα την καταδίκασαν σε περισσότερα από 15 χρόνια κάθειρξη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί κάτι τέτοιο αν όχι ως σαφές μήνυμα προς τις/τους υπόλοιπες/ους μας να μην αμυνόμαστε και να υπομένουμε την όποια σεξιστική επίθεση δεχόμαστε από ξαναμμένα αρσενικά; Σε αντίθετη περίπτωση, μας περιμένει παραδειγματική τιμωρία ως αυτές που αμφισβητούν την αρσενική κυριαρχία. Και είναι γνωστό, ότι στις αίθουσες των δικαστηρίων οι γυναίκες που αντιστάθηκαν είτε με καταγγελία είτε με αυτοάμυνα σύρονται σε μια δεύτερη εξοντωτική διαδικασία, ως κατηγορούμενες της επίθεσης που δέχτηκαν, στο θαυμαστό πάντα κόσμο των αντιστροφών. Και τέτοιες υπάρχουν αμέτρητες στην περίπτωση των συγκεκριμένων γυναικών.
Η δίκη αυτή έχει πολλά να πει. Η φτώχεια της 22χρονης γυναίκας δαιμονοποιήθηκε· έγινε ενοχοποιητικό στοιχείο το γεγονός ότι ήταν άστεγη και τέτοιοι άνθρωποι, σύμφωνα με την εισαγγελέα, δεν ξέρουν την αξία της ζωής. Ναι, η φτώχεια, την οποία όμως παράγει το ίδιο το σύστημα πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, αυτό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, είναι πάντα στίγμα. Το ξέρουν οι αμέτρητες χιλιάδες των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση στα στοιχειώδη, των ηλικιωμένων που αντιμετωπίζονται ως επαίτες, των ανέργων που τους πετάνε ξεροκόμματα, όπως και οι χιλιάδες των μεταναστών/στριών που στοιβάζονται στις αποθήκες-"φιλοξενίας", αν καταφέρουν να μην πνιγούν στο Αιγαίο. Αν κάποιος λοιπόν δεν γνωρίζει την λεγόμενη "αξία της ζωής", αυτοί είναι οι "λειτουργοί" των κατασταλτικών μηχανισμών και της δικαιοσύνης, όπως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Η "αξία της ανθρώπινης ζωής" είναι ένα πατσαβούρι που ανασύρεται όταν η αστική νομιμότητα και οι νόμοι της εξουσίας θέλουν να ξαναορίσουν τα πράγματα, με τον κυνισμό των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Γιατί προφανώς, η ζωή της Π.Α. δεν έχει καμία σημασία για τη σύνθεση "ευγενούς μόρφωσης" του δικαστηρίου. Είναι μια Ρομά, μια γυναίκα, άστεγη, στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Η ζωή της πριν και μετά το γεγονός της 22ης Ιούνη είναι μια "παράβαση", η ίδια η Π.Α. είναι μια φιγούρα της παράβασης και τιμωρείται και γι αυτό. Οι κυρίαρχες κατηγοριοποιήσεις, το φύλο, η φυλή και η τάξη βρίσκονται εδώ σε μια αδιαχώριστη σύμπλεξη και στοιχειοθετούν την εκ των προτέρων καταδίκη της. Η "απόβλητη" θα πεταχτεί στη φυλακή. Όλα θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της, ακόμη και ότι δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο θα συνεισφέρει στο ότι πρόκειται για άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας, ανάξιο να ζει. Ακόμα και το γεγονός ότι η ίδια και η μητέρα της κακοποιούνταν συστηματικά από τον πατέρα της και ότι αυτός ήταν ο λόγος που εγκατέλειψε το σπίτι της, αξιοποιείται για το χτίσιμο της τερατολογικής της εικόνας. Γιατί, ειδικά τα γεγονότα σεξιστικής βίας, χρειάζονται τέρατα και παραμύθια για να αποδυναμώνονται ως εξω-πραγματικά και να μπορούν να διαιωνίζονται.
