Το έργο του εικαστικού και φωτογράφου Chris Jordan διακρίνεται τόσο ως προς την πρωτότυπη σύλληψη και τεχνική του, όσο και ως προς το κριτικό του περιεχόμενο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Cans Seurat (2007), το οποίο αποτελεί αναφορά σε ένα κλασσικό έργο του μοντερνισμού, τον πίνακα Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte (1884-1886) του George Seurat.
Ο Chris Jordan επαναπροσδιορίζει τον πίνακα καταρχήν μέσω της προσομοίωσης της τεχνικής του συγκρότησης. Οι κουκκίδες χρώματος, που αποτελούν το κύτταρο της pointillist προσέγγισης, έχουν υποκατασταθεί από αλουμινένια κουτιά αναψυκτικών. Κατά αυτόν τον τρόπο, το Cans Seurat είναι, και ταυτόχρονα δεν είναι, το Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte. Η κειμενικότητα του έργου αποτελείται από μορφές αντίστιξης μεταξύ κοντινής και μακρινής θέασης, μεταξύ της εμβληματικής καλλιτεχνικής αξίας του πίνακα και της ευτέλειας των αλουμινένιων κουτιών που τον επανασυγκροτούν, καθώς και μεταξύ της μοναδικότητας του πρώτου και της πολλαπλότητας των δεύτερων. Πρόκειται για 106.000 κουτιά, αριθμός που αντιστοιχεί σε όσα χρησιμοποιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες ανά 30 δευτερόλεπτα. Κατά αυτό τον τρόπο, ο πίνακας δεν επανασυγκροτείται μόνο, αλλά επαναπροσδιορίζεται: η παράδοση του μοντερνισμού έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας της κατανάλωσης.
Το έργο του Chris Jordan μπορεί να προσεγγιστεί υπό το πρίσμα του μεταμοντερνισμού, και ιδιαίτερα ως προς την υπέρβαση της διάκρισης μεταξύ της λεγόμενης 'υψηλής' τέχνης και της κουλτούρας της καθημερινότητας (R. Boyne & A. Rattansi, eds., Postmodernism and society, Macmillan, 1990). Τα στοιχεία ωστόσο της προσομοίωσης ή και παρωδίας που μπορεί κανείς να διαβάσει στο έργο, απέχουν πολύ από τον κυνισμό που χαρακτηρίζει οπτικές όπως εκείνες του Jean Baudrillard. Ένα από τα κλειδιά της προσέγγισης της δουλειάς του Chris Jordan είναι η επιμονή του στην χρήση στατιστικών. Οι αισθητικές επιλογές της οπτικοποίησης ποσοτικών στοιχείων αφαιρεί από αυτά τον μανδύα της αντικειμενικότητας και της ουδετερότητας που φέρουν ως τέτοια. Ο Chris Jordan δεν ανακυκλώνει πληροφορίες: οι αριθμοί μετατρέπονται σε εικόνες που αναδεικνύουν και νοηματοδοτούν τις πολιτικές και πολιτισμικές τους σημασίες. Κατά αυτό τον τρόπο, η στατιστική μεταμορφώνεται σε κριτική.
Το Cans Seurat είναι μέρος της ενότητας Running the Numbers: An American Self-Portrait, που ξεκίνησε το 2006 και συνεχίζεται ως σήμερα. Η κοινότητα αυτών των έργων συνίσταται στην παραπομπή σε αντικείμενα όπως πιστωτικές κάρτες, χαρτονομίσματα, κινητά τηλέφωνα και πλαστικές σακκούλες, αλλά και στολές κρατουμένων, παυσίπονα, και κούκλες Barbie, καθώς και στα στατιστικά στοιχεία που τα αφορούν. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά παρουσιάζει και η επόμενη ενότητα Running the Numbers II: Portraits of Global Mass Culture που άρχισε το 2009 και αναφέρεται στο διεθνές επίπεδο. Παραπομπές σε θέματα όπως ο υποσιτισμός και τα πλαστικά απορρίμματα στον ωκεανό είναι ενδεικτικές πολιτικών και περιβαλλοντολογικών θεμάτων που μας αφορούν όλους, ατομικά και συλλογικά. Όπως υποστηρίζει ο Chris Jordan:
I believe it is worth connecting with these issues and allowing them to matter to us personally, despite the complex mixtures of anger, fear, grief, and rage that this process can entail. Perhaps these uncomfortable feelings can become part of what connects us, serving as fuel for courageous individual and collective action as citizens of a new kind of global community. This hope continues to motivate my work.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου