Ένα ζευγάρι ωτοασπίδες επειγόντως

Έχω φίλους που όταν πηγαίνουν να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα φοβούνται την βία της  αστυνομίας και την εκτεταμένη ρίψη δακρυγόνων. Ωστόσο πηγαίνουν και ξαναπηγαίνουν. 

Εγώ πάλι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ όλο αυτό τον καιρό είναι μήπως γίνει καμιά συναυλία με το Γιώργο Νταλάρα.

Πράγμα που δυστυχώς θα γίνει, και όχι μόνο μία. Το οποίο όπως αντιλαμβάνεστε είναι πρόβλημα. Γιατί πώς να το κάνουμε, ακόμα κι αν έχεις απολυθεί ή είσαι μήνες απλήρωτος ή ο μισθός σου έχει δραστικά μειωθεί,  θα ζοριστείς αλλά θα παλέψεις, όσο μπορείς. Τι άλλο να κάνεις, να κάτσεις ήσυχα σε μια ακρούλα; Και ακόμα κι αν η αστυνομία σού ρίχνει τόνους δακρυγόνων όταν ασκείς το συνταγματικό σου δικαίωμα να διαδηλώνεις, προσωρινά θα αναγκαστείς να υποχωρήσεις, αλλά δεν θα φύγεις. Θα επανέλθεις για να συνεχίσεις να διαδηλώνεις, όσο μπορείς.  

Αλλά να σε λυπάται ο Γιώργος Νταλάρας και να κάνει για σένα συναυλίες αλληλεγύης στη γειτονιά σου για να σε παρηγορήσει, να σου δώσει χαρά και να σε λυτρώσει με τα τραγούδια του;  Αυτό ειλικρινά δεν αντέχεται. 

Για αυτό σας λέω, την επόμενη φορά μαζί με το Maalox, πάρτε καλού-κακού και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Δεν ξέρετε ποτέ τι γίνεται.

Από την άλλη πλευρά βέβαια ίσως να φταίει που παραπονεμένα λόγια δεν είχαν ποτέ τα τραγούδια μου. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Εμένα βλέπετε δεν μου αρέσει η σοβαρή μουσική, μόνο κάτι τραγουδάκια ακίνδυνα ακούω.