Αν και στο πεδίο της κλασσικής μουσικής περίοπτη θέση συνήθως έχουν οι συμφωνίες, εμένα με κέρδιζαν πάντα περισσότερο τα κοντσέρτα για πιάνο και οι σονάτες. Όπως αυτή η σονάτα του Sergei Rachmaninoff. Και αυτό όχι επειδή ο συγκεκριμένος κύριος με συγκινεί περισσότερο από άλλους συνθέτες, αλλά γιατί δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει. Εδώ αναφέρεται στο θέμα του θανάτου, υπό το πρίσμα όμως μιας αγάπης για τη ζωή που δεν έχω ξανασυναντήσει. Και είναι ιδιαίτερα στο δεύτερο της μέρος που έχει χρειαστεί να επιστρέψω, τόσο σε στιγμές λύπης όσο και χαράς. Η εκτέλεση είναι της Hélène Grimaud, μιας από τις καλύτερες σύγχρονες πιανίστριες που επίσης δεν έχει πάψει να με εκπλήσσει. Ακούστε αυτό το κομμάτι ιδιαίτερα αν δεν έχετε τας καλυτέρας των σχέσεων με τη κλασσική μουσική – όπως σε κάθε τι σημαντικό, οι συμβάσεις είναι κάθε άλλο παρά απαραίτητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου