Απέναντι στην αγριότητα της Μανωλάδας φοβάμαι πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να εκπλήσσεται. Οι εν λόγω δράστες άλλωστε δεν είναι οι μόνοι, ούτε υπάρχουν μόνο εκεί.
Υπάρχουν και άλλοι που βρίσκονται στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά και τη γειτονιά μας, τα μέσα επικοινωνίας, το κράτος, και το πολιτικό σύστημα. Βρίσκονται στη πολιτεία μας, δηλαδή στο σπίτι μας. Και δεν κρατούν όλοι όπλα, ούτε και χρειάζεται. Χρειάζεται μόνο να διατείνονται ότι δεν είναι ρατσιστές, αλλά - και αυτό το 'αλλά' αρκεί.
Αρκεί για να οπλιστούν οι καραμπίνες στην όποια Μανωλάδα, όπως και για να βγουν μαχαίρια τη νύχτα στην Αθήνα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ανοχής, της συναίνεσης, και της ατιμωρησίας, το αποτέλεσμα του κάθε 'αλλά'.
Για παράδειγμα, το θυμάστε αυτό;
Αυτό το μαχαίρωμα δεν έγινε στη μακρινή Μανωλάδα. Στο σταθμό του ΗΣΑΠ Αττική έγινε. Στο κέντρο της Αθήνας, το βράδυ των εκλογών του περασμένου Ιουνίου. Και αυτός ο διάλογος, "Μαλάκα, του ’μπηξες το μαχαίρι; Μαλάκα, μπήκε μέσα όλο", δεν ακούγεται στο υπερπέραν, μέσα στο σπίτι μας ακούγεται.
Από τη Μανωλάδα στην Αττική. Και από την ανενόχλητη από τις ελληνικές αρχές δημιουργία 'άβατου' στον Άγιο Παντελεήμονα το 2009, στην έξαρση της ρατσιστικής βίας μέχρι σήμερα.
Από τους ανώνυμους νεκρούς μετανάστες και πρόσφυγες στο Αιγαίο και τον Έβρο, μέχρι την προβληματική λειτουργία της διαδικασίας ασύλου. Και από τις αστυνομικές επιχειρήσεις-'σκούπα' με βάση το χρώμα του δέρματος, μέχρι τη βία, τα βασανιστήρια και τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης.
Και από την ακροδεξιά ρητορική περί 'ανακατάληψης των πόλεων', και την παρουσίαση των μεταναστών ως υγειονομικό κίνδυνο και 'βόμβα' στα θεμέλια κοινωνίας και κράτους, στο ωμό ρατσιστικό μίσος των νεοναζί.
Αυτή είναι η πολιτεία μας, σε αυτή τη κατάσταση βρίσκεται το σπίτι μας, και δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε τους ανήξερους. Υποχρέωση έχουμε: να υπερασπίσουμε πολιτικά τους μετανάστες απέναντι στη βία, τη φυσική και τη λεκτική βία, τη βία της θεσμικής εξουσίας, τη βία των εργοδοτών, και τη βία οργανωμένων ρατσιστικών συμμοριών. Και υποχρέωση έχουμε να υποστηρίξουμε τους μετανάστες όχι απλώς ως θύματα, αλλά ως ισότιμα πολιτικά υποκείμενα με πρόσβαση και συμμετοχή στις συλλογικές διαδικασίες.
Υποχρέωση έχουμε να υποστηρίξουμε το άνοιγμα των διαδικασιών νομιμοποίησης και τη συγκρότηση ενός ουσιαστικού συστήματος παροχής ασύλου, και να μην αποδεχόμαστε καμία έκπτωση σε κανένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και υποχρέωση έχουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι μετανάστες δεν έχουν μόνο ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και εργασιακά, και ότι ως εργάτες εκτίθενται σε ακραίες συνθήκες εκμετάλλευσης σε ένα μυστήριο πράγμα που ονομάζεται καπιταλισμός και δεν μπορούμε να κάνουμε πως δεν υπάρχει.
Πόσο μάλλον όταν πυροβολεί.
Και τότε, όταν στο σπίτι μας σταματήσουν να μπαίνουν κάθε είδους φράουλες πασπαλισμένες με αίμα, ίσως να μπορέσουμε να ζήσουμε και εμείς σε αυτό.
υγ: #bloodstrawberries
Σε εξέλιξη βρίσκεται καμπάνια ενημέρωσης και μποϋκοτάζ για τη βία στη Μανωλάδα, στο πλαίσιο της οποίας στέλνονται email διαμαρτυρίας σε αλυσίδες super market που προμηθεύονται τα προϊόντα του συγκεκριμένου παραγωγού. Οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις των εταιριών και μια ενδεικτική μορφή ηλεκτρονικού μηνύματος υπάρχουν στους ιστοτόπους #bloodstrawberries και ypopto_mousi.
Μπορείτε να κάνετε απλώς copy & paste την ενδεικτική μορφή, ή να τη διαμορφώσετε κατά τη κρίση σας, ή να γράψετε ένα δικό σας κείμενο. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι να πράξουμε όλοι μαζί, γιατί έτσι γινόμαστε αποτελεσματικοί - πράγμα που μπορείτε να δείτε στις απαντήσεις που έσπευσαν να στείλουν οι εταιρίες, και παρατίθενται στους παραπάνω ιστότοπους.
Δείτε επίσης στο twitter το hashtag #bloodstrawberries, ενώ πληροφορίες στα αγγλικά υπάρχουν στον ιστότοπο Blood Strawberries.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου