Στον κήπο μου υπάρχουν πολλά γατάκια. Πάρα πολλά γατάκια. Το χρώμα που επικρατεί είναι σαφώς το πορτοκαλί. Μάλλον θα έχει να κάνει με το DNA της γειτονιάς, δεν ξέρω. Πάντως είναι αξιολάτρευτα. Ακόμα κι αν κανείς δεν είναι γατόφιλος πιστεύω πως άμα δει τις συγκεκριμένες φατσούλες που κυκλοφορούν δε θα μπορεί παρά να χαμογελάσει, έστω.
Δύο από τις ''μούρες'' που ζουν και βασιλεύουν σε αυτό το μικρό κηπάκι είναι τα πλάσματα που βλέπετε παραπάνω. Το πρώτο γατάκι μετράει μόλις 2,5 μήνες ζωής και είναι λιλιπούτειο, γλυκύτατο και εννοείται άκακο. Το δεύτερο είναι το μοναδικό που ξεχωρίζει από την επέλαση του ''πορτοκαλί'' και είναι η (καθότι θηλυκιά) guest star ολόκληρου του οικοδομικού μου τετραγώνου. Μεγάλη ''μορφή'' και μόνιμα με ένα ύφος απορίας στο πρόσωπό της, το ψιψίνι αυτό αποτελεί τη μεγάλη μου λατρεία καθώς είναι υπέρμετρα χαδιάρικο και με έντονα καφεμαύρο πιτσιλωτό χρώμα.
Να υπενθυμίσω ότι ακόμα και ο μεγάλος ποιητής T.S.Elliot, ως γνωστός γατόφιλος που ήταν, έχει υμνήσει την εξυπνάδα και την ανωτερότητα αυτών των ζώων γράφοντας μία συλλογή με ποιήματα αφιερωμένα μόνο σε εκείνα (Old Possum's Book of Practical Cats). Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ποίημα από τη συλλογή για την ονοματοδοσία των γατιών:
Δύο από τις ''μούρες'' που ζουν και βασιλεύουν σε αυτό το μικρό κηπάκι είναι τα πλάσματα που βλέπετε παραπάνω. Το πρώτο γατάκι μετράει μόλις 2,5 μήνες ζωής και είναι λιλιπούτειο, γλυκύτατο και εννοείται άκακο. Το δεύτερο είναι το μοναδικό που ξεχωρίζει από την επέλαση του ''πορτοκαλί'' και είναι η (καθότι θηλυκιά) guest star ολόκληρου του οικοδομικού μου τετραγώνου. Μεγάλη ''μορφή'' και μόνιμα με ένα ύφος απορίας στο πρόσωπό της, το ψιψίνι αυτό αποτελεί τη μεγάλη μου λατρεία καθώς είναι υπέρμετρα χαδιάρικο και με έντονα καφεμαύρο πιτσιλωτό χρώμα.
Να υπενθυμίσω ότι ακόμα και ο μεγάλος ποιητής T.S.Elliot, ως γνωστός γατόφιλος που ήταν, έχει υμνήσει την εξυπνάδα και την ανωτερότητα αυτών των ζώων γράφοντας μία συλλογή με ποιήματα αφιερωμένα μόνο σε εκείνα (Old Possum's Book of Practical Cats). Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω ποίημα από τη συλλογή για την ονοματοδοσία των γατιών:
The Naming of Cats The Naming of Cats is a difficult matter, It isn't just one of your holiday games; You may think at first I'm as mad as a hatter When I tell you, a cat must have THREE DIFFERENT NAMES. First of all, there's the name that the family use daily, Such as Peter, Augustus, Alonzo or James, Such as Victor or Jonathan, George or Bill Bailey-- All of them sensible everyday names. There are fancier names if you think they sound sweeter, Some for the gentlemen, some for the dames: Such as Plato, Admetus, Electra, Demeter-- But all of them sensible everyday names. But I tell you, a cat needs a name that's particular, A name that's peculiar, and more dignified, Else how can he keep up his tail perpendicular, Or spread out his whiskers, or cherish his pride? Of names of this kind, I can give you a quorum, Such as Munkustrap, Quaxo, or Coricopat, Such as Bombalurina, or else Jellylorum- Names that never belong to more than one cat. But above and beyond there's still one name left over, And that is the name that you never will guess; The name that no human research can discover-- But THE CAT HIMSELF KNOWS, and will never confess. When you notice a cat in profound meditation, The reason, I tell you, is always the same: His mind is engaged in a rapt contemplation Of the thought, of the thought, of the thought of his name: His ineffable effable Effanineffab
Deep and inscrutable singular name
10 σχόλια:
Είσαι πολύ τυχερή black symphony που έχεις αυτά τα γλυκά, πανέμορφα γατάκια στον κήπο σου και σου κάνουν παρέα!! Σε ζηλεύω :))
Κι εγώ προχτές είδα μια οικογένεια γατών (μητέρα και 3 γατάκια) και έπαιζαν κρυφτό! Είχε πολύ πλάκα, το ένα έπαιζε και με την ουρά της μητέρας της που κουνιόταν συνέχεια :) Είναι θαύμα!
Το βιβλίο που ανάφερες -του T.S. Eliot- είναι εικονογραφημένο από τον Axel Scheffler και έχει πολύ πλάκα. Αν θες ρίξε μια ματιά από' δω http://www.amazon.co.uk/Old-Possums-Book-Practical-Cats/dp/0571240615. Πολύ καλός εικονογράφος είναι ο Axel Scheffler...:)
Καλησπέρα Seda!!! Είμαι πολύ περήφανη για τα γατάκια μου. Και αν και δεν είναι οικόσιτα και επομένως αποκλειστικά δικά μου με αυτή την έννοια, εγώ είμαι πάρα πολύ δεμένη μαζί τους. Και δεν είναι μόνο τα γατάκια της φωτογραφίας, υπάρχουν κι άλλα πολλά που τριγυρνάνε στον κήπο θέλοντας φαγητό και χαδάκια.
Το βιβλίο αυτό του T.S.Elliot το έχω ήδη στην κατοχή μου, σε μία έκδοση που υπάρχουν τα ποιήματα στα αγγλικά, στο πρωτότυπο δηλαδή, όσο επίσης και στην ελληνική μετάφρασή τους. Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι πολύ πετυχημένη και έχει όντως φοβερή πλάκα. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως!!!!
@seda:
Γεια σου! Και εμένα μου αρέσει η δουλειά του Axel Scheffler! Είναι επίσης πολύ συμπαθής, δες και εδώ:
http://www.guardian.co.uk/books/video/2009/jun/10/gruffalo-axel-scheffler
@black symphony:
Γεια σου και εσένα! Είναι φοβερή ανάρτηση! Έχω όμως την εξής αντίρρηση: δε νομίζω πως αυτή η γλυκύτατη καφέ-μαύρη γάτα έχει μόνιμα ύφος απορίας στο πρόσωπό της.
Aπλά βρίσκεται in profound meditation, όπως λέει και ο Elliott.
: )
profound meditation???Μμμ...καλό. Γιατί είπαμε ότι οι γάτες είναι έξυπνα πλάσματα... ;)
Είναι νομίζω τα πιο έξυπνα πλάσματα αυτού του πλανήτη, απλώς πολλοί άνθρωποι ταυτίζουν την ευφυϊα με την υπακοή - τόσο έξυπνοι είναι...
Αυτό το καφέ-μαύρο γατί είναι πολύ γλυκό και έξυπνο, και όπως κάθε γάτα έχει την ιδιαίτερη, μοναδική δική του προσωπικότητα.
Διάσημοι γατόφιλοι --> http://www.lifo.gr/team/u9149/25377 θα ζητήσω και new entry στο άρθρο.. ;) :P :P
καλά ότι θα έπρεπε να είμαι κι εγώ στο άρθρο αυτό είναι δεδομένο...δεν το συζητώ....τα δικά μου γατάκια είναι πιο όμορφα.....:)))
Χαίρομαι πολύ που βλέπω ανθρώπους να ασχολούνται
με γατάκια με τόσο ζήλο!!!
Ισως επειδή εγώ δεν μπορώ!!!
Σε θαυμάζω γι'αυτό πού κάνεις!!!
Σ'ευχαριστώ πολύ! Μα είναι τόσο αξιολάτρευτα αυτά τα ζώα που δε θα μπορούσα να μην ασχολούμαι με ζήλο...
Δημοσίευση σχολίου