Στο πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, υπάρχει αυτό το δέντρο. Είναι μία νερατζιά. Μπορείτε να την δείτε στη δεξιά πλευρά της παρακάτω φωτογραφίας να στέκεται με τον ίσιο της κορμό και τα πράσινα της φύλλα.
Τώρα, στην ίδια εικόνα, στα αριστερά, διακρίνεται μια παράξενη οντότητα να γέρνει προς τα έξω. Μοιάζει με γυμνό, ξερό κλαδί – αλλά στην πραγματικότητα, είναι μια μικρή κορομηλιά. Και πιθανόν αρχικά να μην ήταν παρά ένα ξύλο που υποστήριζε το διπλανό δέντρο.
Αλλά αντί να παραιτηθεί, η παράξενη αυτή οντότητα αποφάσισε να ανθίσει.
Έχει καμμία σημασία που είναι τόσο μικρή και δεν μοιάζει καν με δέντρο; Έχει σημασία που είναι αναγκασμένη να ζει ακριβώς δίπλα στην κίνηση; Ή μήπως έχει σημασία το ότι κάθε χειμώνα πρέπει να αντέχει ισχυρούς βόρειους ανέμους και θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν;
Κρίνετε μόνοι/ες σας....
6 σχόλια:
Πολύ όμορφο και διακριτικά ευαίσθητο!!!
Ευχαριστώ πολύ. Στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ, πολύ πεισματάρικο πλάσμα - εντελώς σκληροπυρηνικό! Απλώς δεν το σκεφτόμαστε συνήθως κατά αυτό τον τρόπο, φαντάζομαι λόγω των λουλουδιών. Ο συνδυασμός αυτών των δύο είναι και ο λόγος που αποφάσισα να αρχίσω με αυτή την ανάρτηση.
Καιρό είχα να ακούσω τέτοια λόγια για ένα
δένδρο τής γειτονιάς!!
Τό θεωρώ βάλσαμο σ' αυτή τήν εποχή πού ζούμε,
ειδικά τώρα σέ περιόδους κρίσεις!!
Εύχομαι νά συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια μέ τήν
ίδια ευαισθησία πού τήν διακρίνει !!
Επίσης ευχαριστώ πολύ. Αλλά και εγώ δεν είχα δώσει αρκετή προσοχή σε αυτό το δέντρο, παρότι περνούσα πολύ συχνά από εκεί που βρίσκεται - αυτά μέχρι πριν μερικά χρόνια που βρέθηκα, τηρουμένων των αναλογιών, σε παρόμοια με αυτό θέση...
Τα δέντρα της γειτονιάς μας μιλούν. Ας τα ακούσουμε. Ιδιαίτερα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Μπορεί να μας βοηθήσουν...
Το δέντρο της γωνιάς είναι θλιμμένο.
Τιτιβίσματα στα κλαδιά
και παιδικές χαρές σίγησαν.
Το αφράτο χώμα,
που μοσχοβόλαγε στα πρωτοβρόχια,
έγινε ασφαλτος.
Τα σκαλιστά χνάρια ερωτευμένων,
έγιναν τραύματα μηχανών
και κομματικά μηνύματα.
Το δέντρο της γωνιάς είναι θλιμμένο.
Θωρώντας το από αντίκρυ,
ακούω τον πόνο του.
Ευχαριστώ τόσο για το σχόλιο όσο και για το ποίημα, ταιριάζει πολύ με την ανάρτηση αλλά και με τα σχόλια. Δεν ξέρω ποιου/ποιας είναι αλλά μού άρεσε ο τρόπος που συναρθρώνει το ατομικό με το συλλογικό. Και είναι ενδιαφέρουσα σύμπτωση γιατί ετοιμάζω μια ανάρτηση για έναν ποιητή που είναι πολύ διαφορετικός από κάθε σχετικό στερεότυπο.
Δημοσίευση σχολίου