Αυτό ακριβώς το συναίσθημα που περιγράφει ο τίτλος και που αποτελεί και τον εναρκτήριο στίχο του ''Enchantment'' είχα τόσους μήνες περιμένοντας με ανυπομονησία να έρθει επιτέλους η πολυπόθητη μέρα που οι Paradise Lost θα εμφανίζονταν στην Ελλάδα παίζοντας ζωντανά για πρώτη φορά ολόκληρο τον (κορυφαίο των κορυφαίων) δίσκο τους ''Draconian Times'' του 1995. Η μίνι, επετειακού χαρακτήρα, περιοδεία του συγκροτήματος συμπεριλάμβανε 7 σταθμούς , οι 3 από τους οποίους ήταν η Ελλάδα και είχε προηγηθεί ήδη το πρώτο τους live στην Αθήνα την προηγουμένη, Παρασκευή 18 Μαρτίου. Xωρίς να έχω ακούσει τίποτα για το τι ή το πώς έπαιξαν την προηγούμενη μέρα πήγα-απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και διάφορες ''σειρήνες'' που αντηχούσαν στα αυτιά μου- με μεγάλο ενθουσιασμό και τρελή αδημονία στο συναυλιακό χώρο παρόλο που τους έχω ξαναδεί live και στο παρελθόν. Σάββατο,19 Μαρτίου λοιπόν και ο κόσμος έχει μαζευτεί έξω από το Fuzz κρατώντας στο χέρι το πολυπόθητο εισιτήριο που θα τους εξασφάλιζε την είσοδο στο χώρο. Οι πόρτες ανοίγουν και τρέχω όσο το δυνατόν πιο μπροστά. Support group είναι οι Sorrowful Angels, τους οποίους επίσης είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Ο κόσμος ήταν ήδη πολύς κι έτσι το συγκρότημα έπαιξε μπροστά σε πολυπληθές κοινό που ανταποκρινόταν αρκετά καθότι οι Sorrowful Angels είναι αρκετά γνωστοί στην εγχώρια metal σκηνή. Η μπάντα ήταν αρκετά δεμένη με καλή σκηνική παρουσία και ερμήνευσε τραγούδια τόσο από τον παλιότερο όσο και από τον καινούριο της δίσκο.
Και τώρα προσοχή!!!Όποιος θα ήθελε να διαβάσει μία αντικειμενική κριτική της συναυλίας απαλλαγμένη από φανατική υστερία και συναισθηματική φόρτιση καλύτερα να μην συνεχίσει την ανάγνωση περαιτέρω. Λοιπόν...το sound check από τους τεχνικούς έχει τελειώσει, στο Fuzz δεν πέφτει καρφίτσα και από στιγμή σε στιγμή αναμένονται στην σκηνή οι Βρετανοί θεοί του ατμοσφαιρικού metal. Είναι 21.50 και ναι...τα φώτα κλείνουν και στη σκηνή βγαίνει ο session κιμπορντίστας της μπάντας και αντηχούν οι πρώτες νότες του Enchantment...κόλαση...ένα ένα τα μέλη της μπάντας παίρνουν σιγά σιγά τη γνωστή τους θέση πάνω στη σκηνή, ενώ το πλήθος παραληρεί και ουρλιάζει ακόμα περισσότερο από πριν όταν εμφανίζεται το δίδυμο που μας έχει χαρίσει τα τελευταία 20 χρόνια τώρα μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις ever, ο Craig Mackintosh με την κιθάρα του και στα δεξιά του και στο κέντρο της σκηνής ο Nick Holmes στο μικρόφωνο που αρχίζει ''Oh like a fever, fever inside of me....''.H φωνή του μόλις που ξεπερνά σε ένταση εκείνη του κοινού που όλοι μαζί τραγουδάμε με όλη μας τη δύναμη όλους τους στίχους από την αρχή ως το τέλος. Ο δίσκος παίζεται με τη σειρά ανέπαφος ακριβώς όπως κυκλοφόρησε τότε, χωρίς περιττά σόλα και γεμίσματα για να ''μεγαλώσει''.
Η συνέχεια γνωστή λίγο πολύ: Πανικός του πανικού στο Once Solemn, δέος στο Forever Failure, τρέλα στο Shadowkings και στο Τhe Last Time και παγκόσμια πρώτη για το Jaded, το τελευταίο τραγούδι του δίσκου που είναι η πρώτη φορά ever που το έπαιξαν ζωντανά. Με το κοινό να παραληρεί και έναν Nick Holmes (με κοντότερο μαλλί και μεγαλύτερα μούσια, πλην όμως εξαιρετικά γοητευτικό) επικοινωνιακότατο και ορεξάτο, με φωνή σε άψογη φόρμα να προλογίζει σχεδόν το κάθε τραγούδι και να δείχνει ότι το απολαμβάνει πραγματικά. Όλη η μπάντα είναι τεχνικά άψογη, ο ήχος κλασικά βέβαια στις περισσότερες συναυλίες στην Ελλάδα έχει τα προβληματάκια του αλλά αυτό δε μας πτοεί. Όταν το Draconian Times τελειώνει όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία τα υπόλοιπα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν προκειμένου να συμπληρώσουν το set τους. Η επιλογή αρκετά πρωτότυπη και αναπάντεχη θα έλεγα. Συνέχεια λοιπόν, με Faith Divides,Death Unites Us, Mystify(?!?!?!), The Enemy, Say Just Words, Ember's Fire και One Second. Και μπορεί οι κακές γλώσσες να λένε οτι έπαιξαν λίγο- περίπου 90 λεπτά-που τόσο παίζουν πάντα δηλαδή και ότι από το υπόλοιπο setlist έλειπαν κάποια epic/classic κομμάτια τους ωστόσο πιστεύω ότι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ήταν τέλειοι και αποθεώθηκαν όπως τους άρμοζε.
Προσωπικά, πιστεύω ότι όσες φορές και αν τους δω και ό,τι κομμάτια και αν παίζουν πάντα θα με συναρπάζουν, θα με ξετρελαίνουν και θα με κάνουν να χτυπιέμαι και να πωρώνομαι...Απλά μοναδικοί...Εγώ προειδοποίησα ότι όποιος ήθελε να διαβάσει κάτι αντικειμενικό να μη συνέχιζε την ανάγνωση...μετά την απομάκρυνση από το ταμείο , ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Και τώρα προσοχή!!!Όποιος θα ήθελε να διαβάσει μία αντικειμενική κριτική της συναυλίας απαλλαγμένη από φανατική υστερία και συναισθηματική φόρτιση καλύτερα να μην συνεχίσει την ανάγνωση περαιτέρω. Λοιπόν...το sound check από τους τεχνικούς έχει τελειώσει, στο Fuzz δεν πέφτει καρφίτσα και από στιγμή σε στιγμή αναμένονται στην σκηνή οι Βρετανοί θεοί του ατμοσφαιρικού metal. Είναι 21.50 και ναι...τα φώτα κλείνουν και στη σκηνή βγαίνει ο session κιμπορντίστας της μπάντας και αντηχούν οι πρώτες νότες του Enchantment...κόλαση...ένα ένα τα μέλη της μπάντας παίρνουν σιγά σιγά τη γνωστή τους θέση πάνω στη σκηνή, ενώ το πλήθος παραληρεί και ουρλιάζει ακόμα περισσότερο από πριν όταν εμφανίζεται το δίδυμο που μας έχει χαρίσει τα τελευταία 20 χρόνια τώρα μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις ever, ο Craig Mackintosh με την κιθάρα του και στα δεξιά του και στο κέντρο της σκηνής ο Nick Holmes στο μικρόφωνο που αρχίζει ''Oh like a fever, fever inside of me....''.H φωνή του μόλις που ξεπερνά σε ένταση εκείνη του κοινού που όλοι μαζί τραγουδάμε με όλη μας τη δύναμη όλους τους στίχους από την αρχή ως το τέλος. Ο δίσκος παίζεται με τη σειρά ανέπαφος ακριβώς όπως κυκλοφόρησε τότε, χωρίς περιττά σόλα και γεμίσματα για να ''μεγαλώσει''.
Η συνέχεια γνωστή λίγο πολύ: Πανικός του πανικού στο Once Solemn, δέος στο Forever Failure, τρέλα στο Shadowkings και στο Τhe Last Time και παγκόσμια πρώτη για το Jaded, το τελευταίο τραγούδι του δίσκου που είναι η πρώτη φορά ever που το έπαιξαν ζωντανά. Με το κοινό να παραληρεί και έναν Nick Holmes (με κοντότερο μαλλί και μεγαλύτερα μούσια, πλην όμως εξαιρετικά γοητευτικό) επικοινωνιακότατο και ορεξάτο, με φωνή σε άψογη φόρμα να προλογίζει σχεδόν το κάθε τραγούδι και να δείχνει ότι το απολαμβάνει πραγματικά. Όλη η μπάντα είναι τεχνικά άψογη, ο ήχος κλασικά βέβαια στις περισσότερες συναυλίες στην Ελλάδα έχει τα προβληματάκια του αλλά αυτό δε μας πτοεί. Όταν το Draconian Times τελειώνει όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία τα υπόλοιπα τραγούδια που θα ερμηνεύσουν προκειμένου να συμπληρώσουν το set τους. Η επιλογή αρκετά πρωτότυπη και αναπάντεχη θα έλεγα. Συνέχεια λοιπόν, με Faith Divides,Death Unites Us, Mystify(?!?!?!), The Enemy, Say Just Words, Ember's Fire και One Second. Και μπορεί οι κακές γλώσσες να λένε οτι έπαιξαν λίγο- περίπου 90 λεπτά-που τόσο παίζουν πάντα δηλαδή και ότι από το υπόλοιπο setlist έλειπαν κάποια epic/classic κομμάτια τους ωστόσο πιστεύω ότι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ήταν τέλειοι και αποθεώθηκαν όπως τους άρμοζε.
Προσωπικά, πιστεύω ότι όσες φορές και αν τους δω και ό,τι κομμάτια και αν παίζουν πάντα θα με συναρπάζουν, θα με ξετρελαίνουν και θα με κάνουν να χτυπιέμαι και να πωρώνομαι...Απλά μοναδικοί...Εγώ προειδοποίησα ότι όποιος ήθελε να διαβάσει κάτι αντικειμενικό να μη συνέχιζε την ανάγνωση...μετά την απομάκρυνση από το ταμείο , ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου