Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Let the fire burn the ice: Oι Within Temptation ξανά στο προσκήνιο

Την περασμένη εβδομάδα, οι Within Temptation κυκλοφόρησαν το κομμάτι ''Fire And Ice'' ως 4ο single από τον υπερεπιτυχημένο φετινό τους δίσκο ''The Unforgiving'' ακολουθώντας τα ''Faster'', ''Sinead'' και ''Shot in The Dark''. Κατ'εμέ, το τραγούδι αυτό αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του album και η Sharon den Adel δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της φανερώνοντας για μια ακόμη φορά τις εξαιρετικές φωνητικές της ικανότητες.

Το βιντεοκλίπ περιέχει υλικό από ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος ενώ στο υπόβαθρο διαδραματίζεται η ιστορία ενός μετανιωμένου αγγέλου που επιθυμεί να του κόψουν τα φτερά. Οπτικό αριστούργημα!


Every word you're saying is a lie
Run away my dear
But every sign will say your heart is dead

Bury all the memories
Cover them with dirt
Where's the love we once had
Our destiny's unsure
Why can't you see what we had
Let the fire burn the ice
Where's the love we once had
Is it all a lie

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why
In silence I hold on
To you and I

Closer to insanity
Buries me alive
Where's the life we once had
It cannot be denied
Why can't you see what we had
Let the fire burn the ice
Where's the love we once had
Is it all a lie

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why
In silence I hold on
To you and I

You run away
You hide away
To the other side of the universe
Where you're safe from all that hunts you down

But the world has gone
Where you belong
And it feels to late so you're moving on
Can you find your way back home

And I still wonder
Why heaven has died
The skies are all falling
I'm breathing but why
In silence I hold on
To you and I

Every word you're saying is a lie

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες!!!


Μπορεί να μην είναι η φωτογραφία μιας φάτνης, ούτε να περιλαμβάνει τους τρεις μάγους με τα δώρα στην πραγματικότητα, είναι περισσότεροι από τρεις και όχι μόνο άνδρες. Υπάρχει ωστόσο ένα βρέφος, ένα κοριτσάκι μόλις δύο εβδομάδων που ονομάζεται Azra και διασώθηκε από τα συντρίμμια ενός κτιρίου στην τουρκική πόλη Ercis, μετά τον σεισμό  του περασμένου Οκτωβρίου. Είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές φωτογραφίες που έχω δει ποτέ, και είναι νομίζω σημαντικό μια μέρα σαν την σημερινή να εστιάσουμε στις φωτεινότερες πλευρές της ανθρώπινης εμπειρίας. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, σε όλους και όλες!


υ.γ.
Το μωρό είναι καλά στην υγεία του, και επίσης έλαβε δώρο από έναν μάλλον αναπάντεχο Άγιο Βασίλη ευχαριστώ την Seda που παρακολούθησε την συνέχεια της είδησης  : )

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Για την απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία – και τις πολιτικές σημασίες των λέξεων

Εργάτες.

                      Εργοστάσιο.

                                                    Προλετάριοι.

Τρεις από τις λέξεις στις οποίες αναφέρεται ο  Jacques Rancière στον πρόλογο του βιβλίου του Staging the People: the Proletarian and his Double (London: Verso, 2011). Πρόκειται για συλλογή κειμένων από το περιοδικό Les Révoltes Logiques που επιχειρεί την προσέγγιση των συλλογικών υποκειμένων πέρα από παλιούς δογματισμούς αλλά και νέους σκεπτικισμούς, που αμφότεροι κατά τον Rancière ανάγουν την ιστορική εμπειρία της κυριαρχίας και της απελευθέρωσης σε ένα υπέρμετρα απλό μάθημα.

Ο  Rancière αναφέρει επίσης πως τέτοιες λέξεις γίνονται αντιληπτές σήμερα ως ‘άβολες’ (awkward) – και αυτό ακριβώς σκεφτόμουν ως προς την αμηχανία που επικρατεί σε μεγάλο μέρος της δημόσιας σφαίρας, συμβατικής και εναλλακτικής, έναντι της παρακάτω απεργίας.

Οι εργάτες του εργοστασίου της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο βρίσκονται σε απεργία διαρκείας από τις 31 Οκτωβρίου. Νωρίτερα η εργοδοσία έθεσε στους χαλυβουργούς την εκβιαστική  επιλογή μεταξύ πεντάωρης εργασίας με μείωση αποδοχών έως 40% ή 180 απολύσεων. Η γενική συνέλευση τους τοποθετήθηκε ομόφωνα αρνητικά απέναντι στην αλλαγή των συμβάσεων, και η απεργία ξεκίνησε όταν η εργοδοσία προχώρησε σε 34 απολύσεις και συνεχίζεται, παρότι οι απολύσεις έχουν φτάσει τις 50. 

Eνδεικτικά μπορείτε να δείτε το ρεπορτάζ της Μαρίας Λουκά με τις συνεντεύξεις του προέδρου του σωματείου Νίκου Σιφονιού και ενός από τους απολυμένους εργάτες  στο The Press Project, τα ψηφίσματα της γενικής συνέλευσης των εργατών  στις 30 Νοεμβρίου και 4 Δεκεμβρίου στο The Press Project και την Ελευθεροτυπία αντίστοιχα, και τα σχέδια πρακτικού συμφωνίας και τροποποίησης των συμβάσεων στο Real Democracy. Παρακάτω αναρτώ επίσης το κείμενο που οι απεργοί μοίρασαν στις 6 Δεκεμβρίου (click στην εικόνα για μεγέθυνση).



Δύο σκέψεις – η πρώτη είναι νομίζω προφανής, συχνά ωστόσο τα τελευταία δύο χρόνια της ‘κρίσης’ έχει χρειαστεί να ειπωθεί το προφανές: οι χαλυβουργοί υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση, και τα υπερασπίζονται αναλαμβάνοντας το κόστος μιας απεργίας διαρκείας. Και για αυτό αξίζουν, αλλά και χρειάζονται,  υποστήριξη. Ταυτόχρονα, είναι έκδηλη  η ευρύτερη σημασία που διαθέτει η κινητοποίηση: μέτρα όπως η μείωση αποδοχών και οι απολύσεις αφορούν όλους τους εργαζομένους, οι οποίοι αναγκάζονται να σηκώσουν το βάρος της κρίσης. 

Αυτού του τύπου οι κινητοποιήσεις έχουν επίσης τη δυνατότητα να συμβάλλουν στην αποκατάσταση της έννοιας του συλλογικού, της ιδέας δηλαδή ότι τα κοινά μας προβλήματα χρειάζονται και μπορούν να έχουν κοινές απαντήσεις. Και σε αυτό το πλαίσιο τίθεται το  θέμα των συλλογικών υποκειμένων και των διαδικασιών διαμόρφωσης και άρθρωσης  των απαντήσεων τους. Και ως προς αυτό, οι όποιες κομματικές επιδιώξεις οργανώσεων της αριστεράς και οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί δεν με ενδιαφέρουν, ούτε με αφορούν. Αν η κρίση αποτελεί μια ‘ευκαιρία’, αυτή ενδεχομένως να είναι η ανάσχεση της κατεστημένης αντίληψης περί ατομικής επιτυχίας, ή/και ‘βολέματος’ μέσω εξαρτήσεων, ομαδοποιήσεων και πελατειακών σχέσεων, και της παράλληλης τάσης έκπτωσης του συλλογικού σε περισσότερο ή λιγότερο διεκπεραιωτική, δογματική, ή αγελαία συμπεριφορά.  Και ως προς τον επαναπροσδιορισμό ατομικών και συλλογικών  ταυτοτήτων και πρακτικών, νομίζω πως καμία περίοδος δεν υπήρξε περισσότερο κατάλληλη από αυτήν που διανύουμε.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Coilers σε επιφυλακή! Το ''Dark Adrenaline" καταφτάνει

Την περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η επίσημη πρεμιέρα του βιντεοκλίπ για το τραγούδι ''Trip The  Darkness'' των Lacuna Coil, προπομπού του επερχόμενου album τους ''Dark Adrenaline'' που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα από τη Century Media. Το βίντεο είναι πρωτότυπο, με τη μπάντα να παρουσιάζεται παράλληλα με την πραγματικότητα και στο λευκό αρνητικό της που βουτάει στο σκοτάδι (η Christina Scabbia ξανθιά είναι σαγηνευτικά τρομακτική, θα έλεγα!).

Είχα την ευλογία να παρακολουθήσω τους Lacuna Coil στη συναυλία που έδωσαν στις 3 Δεκεμβρίου στην Αθήνα και οφείλω να ομολογήσω, αν και δε συγκαταλέγομαι στους σκληροπυρηνικούς φαν της μπαντας, ότι ήταν από τις καλύτερες συναυλίες στις οποίες έχω παρευρεθεί. To ιταλικό ταμπεραμέντο έγραψε: Επικοινωνιακοί, δοτικοί και με άψογο ήχο, με μια ομιλητικότατη και έξω καρδιά Christina Scabbia και έναν Andrea Ferro να χοροπηδάει πάνω κάτω στη σκηνή, οι Lacuna Coil ένιωθαν να γουστάρουν πραγματικά αυτό το live καθώς και την παρουσία τους εκεί. Εξάλλου, ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν σε ολοδική τους συναυλία στην Ελλάδα. Και αυτό το ανταπέδωσαν θερμά στο κοινό. Ελπίζω στα πλαίσια της προώθησης του καινούριου δίσκου να ξαναπεράσουν από εδώ για μια ακόμη δυναμική συναυλία. Προς το παρόν απολαμβάνουμε το νέο βίντεο:


What a day
I can barely keep my eyes wide open
I don't wanna see straight
What a day
Feels like my breath is heavy again
And I'm totally faded

Come to me
Come to me
I am waiting for you
Come to me
I can't wait

Follow me, follow me
As I trip the darkness
One more time
Follow me, follow me
I awake from madness
Just in time

What a day
Seconds, minutes and hours spill over
There's no time here in space
What a day
I see beauty in everything
But the world is still fading away

What a day
I can barely keep my eyes wide open
I don't wanna see straight
What a day
Seconds, minutes and hours spill over
There's no time here in space

Come to me come to me
Come to me come to me
Come to me come to me
I am waiting for you

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο μεταλλικός χιονάνθρωπος

Είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές και διεθνώς αγαπημένες ιστορίες για τα Χριστούγεννα: η φιλία ανάμεσα σε ένα αγόρι και έναν χιονάνθρωπο που μαζί πετούν μέχρι τον Βόρειο Πόλο. Πρόκειται για το εικονογραφημένο βιβλίο The Snowman του Raymond Briggs που εκδόθηκε το 1978, και την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων που σκηνοθέτησε η  Dianne Jackson το 1982. Στην τελευταία περιλαμβάνεται το περίφημο τραγούδι Walking In The Air, το οποίο έγραψε ο Howard Blake και τραγούδησε ο δεκατριάχρονος Peter Auty, μέλος  της χορωδίας του καθεδρικού ναού του Λονδίνου St Pauls:


Είκοσι χρόνια αργότερα, οι Nightwish διασκεύσαν το ίδιο κομμάτι στο δεύτερο album τους  Oceanborn, με μία εντυπωσιακή ενορχήστρωση, και φυσικά τα εκπληκτικά φωνητικά της σοπράνο Tarja Turunen, που τότε ήταν η τραγουδίστρια της μπάντας. Γιατί όμως ένα συγκρότημα του συμφωνικού metal στράφηκε προς ένα παιδικό τραγούδι; Κατά τον Tuomas Holopainen, υπεύθυνο για τα keyboards και τις περισσότερες συνθέσεις των Nightwish, πρόκειται για το ωραιότερο μουσικό κομμάτι που γράφτηκε ποτέ. Αυτά ως προς τα στερεότυπα που συνήθως συνοδεύουν το metal  – και όπως λέει η black symphony, Καλά (metal) Χριστούγεννα!
   

Were walking in the air
We
re floating in the moonlit sky
The people far below are sleeping as we fly

I
m holding very tight
I
m riding in the midnight blue
I
m finding I can fly so high above with you

Far across the world
The villages go by like trees
The rivers and the hills
The forest and the streams

Children gaze open mouth
Taken by surprise
Nobody down below believes their eyes

We
re surfing in the air
We
re swimming in the frozen sky
We
re drifting over icy
Mountains floating by

Suddenly swooping low on an ocean deep
Arousing of a mighty monster from its sleep

We
re walking in the air
We
re floating in the midnight sky
And everyone who sees us greets us as we fly

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Καλά (metal) Χριστούγεννα!!!

Με τη μεγαλύτερη και σπουδαιότερη (κατά πολλούς) γιορτή του έτους , εκείνη των Χριστουγέννων, να πλησιάζει, σκέφτηκα να ευχηθώ τα πρόωρα Χρόνια Πολλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Αντί , λοιπόν, να αναρτήσω κάποιο τυπικό Christmas song (βλέπε Last Christmas I Gave You My Heart από Wham ή All I Want For Christmas is You από Mariah Carey, για να μην αναφερθώ σε ακόμη παραδοσιακότερα τύπου Silent Night ή Jingle Bells), φέτος ψηφίζω σε κάτι πιο εναλλακτικό και (πιθανώς) εντελώς ξένο στο mainstream ελληνικό κοινό. Δύο fun τραγούδια λοιπόν, που εύχονται με το δικό τους τρόπο τα Χριστούγεννα να είναι ξεχωριστά, χωρίς, φυσικά, καμία διάθεση απομυθοποίησης της πιο συγκινητικής και χαρούμενης γιορτής της οικουμένης.

Η πρώτη εναλλακτική πρόταση μας έρχεται από την ολλανδική prog rock μπάντα Kingfisher Sky με το κομμάτι Crankin' Up Christmas ακολουθούμενο από ένα φοβερά αστείο και τρελό βίντεοκλίπ. Το κομμάτι διαθέτει  power στοιχεία και δυνατές κιθάρες, ενώ σε καμία περίπτωση δε μπορείς να πιστέψεις ότι αυτοί οι άνθρωποι προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο της (σοβαρής) σκληρής μουσικής. Προσοχή: Το τραγούδι δεν είναι αντιπροσωπευτικό της μπάντας. Απολαύστε:


Πιο παλιό αλλά εξίσου αγαπημένο είναι το τραγούδι Gothic Christmas των επίσης Ολλανδών Within Temptation. Δυστυχώς, το κομμάτι δε διαθέτει official video, ωστόσο η φωνή της Sharon και οι απίστευτοι, gothic κι εξωπραγματικοί στίχοι μας βοηθούν στο να δημιουργήσουμε εμείς τις εικόνες των διαφορετικών Χριστουγέννων που μας προτείνει το συγκρότημα.
 

We’re gonna have a Gothic Christmas:
That is what we’ll do.
We’re gonna have a Gothic Christmas:
Hope you’ll have one too.

Santa’s going to wear a black dress;
Just for me and you.
Santa’s going to grunt in Latin;
And slay a dragon or two.

Rudolph, he will change his name,
’Cause “Rudolph” just sounds really lame—
Now we’ll call him Ragnagord,
The evil reindeer overlord.

His nose it shall be red no more—
It will be blackened to the core.
His eyes will glow an evil glow,
To guide the chariot through the snow …

We want to wish you a Gothic Christmas.
We want to wish you a Gothic Christmas.
We want to wish you a Gothic Christmas.
We want to wish you a Gothic Christmas.

We’re gonna have a Gothic Christmas:
That is what we’ll do.
We’re gonna have a Gothic Christmas:
Hope you’ll have one too.

We want to wish you a Gothic Christmas.
We want to wish you a Gothic Christmas.
We’re gonna wish you a Gothic Christmas.
Hope you’ll have a Gothic Christmas too.

Μέχρι τα official Χρόνια Πολλά, εύχομαι σε όλους Καλά (εναλλακτικά και τρελά) Χριστούγεννα!

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Το τραγούδι του μήνα

 

I'm so glad you made time to see me.
How's life? Tell me how's your family.
I haven't seen them in a while.
You've been good, busier than ever,
We small talk, work and the weather,
Your guard is up and I know why.
Because the last time you saw me
Is still burned in the back of your mind.
You gave me roses and I left them there to die.

So this is me swallowing my pride,
Standing in front of you saying, "I'm sorry for that night,"
And I go back to December all the time.
It turns out freedom ain't nothing but missing you.
Wishing I'd realized what I had when you were mine.
I'd go back to December, turn around and make it all right.
I go back to December all the time.

These days I haven't been sleeping,
Staying up, playing back myself leavin'.
When your birthday passed and I didn't call.
And I think about summer, all the beautiful times,
I watched you laughing from the passenger side.
Realized that I loved you in the fall.

And then the cold came, the dark days when fear crept into my mind
You gave me all your love and all I gave you was "Goodbye".

So this is me swallowing my pride
Standing in front of you saying, "I'm sorry for that night."
And I go back to December all the time.
It turns out freedom ain't nothing but missing you,
Wishing I'd realized what I had when you were mine.
I'd go back to December, turn around and change my own mind
I go back to December all the time.

I miss your tanned skin, your sweet smile,
So good to me, so right
And how you held me in your arms that September night --
The first time you ever saw me cry.

Maybe this is wishful thinking,
Probably mindless dreaming,
But if we loved again, I swear I'd love you right.

I'd go back in time and change it but I can't.
So if the chain is on your door I understand.

But this is me swallowing my pride
Standing in front of you saying, "I'm sorry for that night."
And I go back to December...
It turns out freedom ain't nothing but missing you,
Wishing I'd realize what I had when you were mine.
I'd go back to December, turn around and make it all right.
I'd go back to December, turn around and change my own mind

I go back to December all the time.
All the time. 

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ο υπέροχος 'θόρυβος' του Neil Young


Τι συμβαίνει όταν ένας rock μουσικός διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του; Αν αυτός ο μουσικός είναι ο Neil Young, ο οποίος πρόσφατα έγινε εξήντα έξι ετών, η περίοδος αυτή δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από εκπληκτική. Η εντυπωσιακή πορεία του ως  συνθέτη, τραγουδιστή  και κιθαρίστα υπερβαίνει τα σαράντα χρόνια, και εκτείνεται σε τριάντα τρία studio albums, δεκατέσσερα live albums και πλειάδα άλλων εγχειρημάτων, συνδέοντας το rock της δεκαετίας του 1960 με το grunge της δεκαετίας του 1990 και συνεχίζοντας έως σήμερα. Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα ζωντανό θρύλο. Τι περισσότερο χρειάζεται κανείς για να επαναπαυθεί στις δάφνες του; Ο Neil Young, ωστόσο, δεν το έκανε ποτέ αυτό.

Αν και παρακολουθώ τη δουλειά του πολλά χρόνια, ένιωσα ακόμα μία φορά έκπληξη ακούγοντας το Le Noise, το πλέον πρόσφατο album του που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2010. Και από τότε δεν έχω σταματήσει να πατάω το play. Το Le Noise περιλαμβάνει μερικές από τις πιο ευαίσθητες ακουστικές στιγμές του Neil Young,  στο ύφος  και το επίπεδο κλασσικών κομματιών όπως το Heart of Gold, αλλά και πολλά από τα σκληρότερα και πλέον εντυπωσιακά κιθαριστικά riff που έχει παίξει,  κατά τον παραδειγματικό τρόπο του Hey Hey, My My (Into the Black). Και οι δύο αυτές διαστάσεις είναι χαρακτηριστικές της ποιότητας και της ακεραιότητας ενός χαρισματικού και ανήσυχου μουσικού που δεν έχει πάψει να πειραματίζεται και δεν διστάζει να ρισκάρει.


Το Le Noise αποτελείται από οκτώ συνθέσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην φωνή και την κιθάρα του Neil Young, και είναι ένα ασυνήθιστο album ως προς το ότι η λιτότητα και  ευθύτητα των μουσικών του δομών περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερα πλούσιο και σύνθετο καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Ο Neil Young τραγουδάει σα να μην υπάρχει αύριο, υποστηρίζοντας με πάθος όσο και με λεπτότητα τη σημασία συνθέσεων και στίχων. Οι νότες της ακουστικής του κιθάρας ακούγονται σα ντελικάτες σταγόνες βροχής,  ενώ οι θυελλώδεις ηλεκτρικές παραμορφώσεις εξαπλώνονται μέσω του υποβλητικού ηχητικού περιβάλλοντος που αναδεικνύει η παραγωγή του Daniel Lanois.

Το αποτέλεσμα είναι μια χωρίς προηγούμενο αμεσότητα και συναισθηματική φόρτιση. Το Le Noise είναι ένα εφευρετικό album από έναν ολοκληρωμένο μουσικό που γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι η καθιέρωση αυτή καθεαυτή, αλλά το κάθε φορά  απρόβλεπτο και συναρπαστικό καινούριο βήμα.

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Σιδερένιος


  16.11.2011

Δεν ήταν κάτι σημαντικό. Ένα κρύωμα είχα, με καταρροή και λίγο βήχα, ούτε καν πυρετό. Αλλά μια παιδική μου φίλη, που ξέρει πόση δουλειά έχω, μου ευχήθηκε περαστικά και σιδερένιος, δίνοντας μου ως δώρο την φιγούρα του παραπάνω κυρίου. Στην φωτογραφία τον βλέπετε να στέκεται στην κορυφή της εκτενούς βιβλιογραφίας που χρειάζεται για την δημοσίευση που ετοιμάζω, και να την υπερασπίζεται σθεναρά απέναντι στην κούραση και την πίεση του χρόνου.

Φαίνεται λοιπόν πως αυτή η δημοσίευση θα ολοκληρωθεί σύντομα. Μπορεί να μην είμαι ο Iron Man, αλλά ακόμα κι αν ήμουν δεν θα ήταν αρκετό. Κανείς δεν μπορεί να  τα κάνει  όλα μόνος του, χωρίς κατανόηση και υποστήριξη. Αλληλεγύη ονομάζεται αυτό, έμπρακτη και ουσιαστική, και δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνώμων που την έχω.  

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Επάγγελμα: ποιητής


                                 Όσο μπορείς

                                 Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
                                 τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
                                 όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
                                 μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
                                 μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

                                 Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
                                 γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
                                 στων σχέσεων και των συναναστροφών
                                 την καθημερινήν ανοησία,
                                 ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

                                                       Κ. Π. Καβάφης  (Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Το δέντρο που γύρισε από τον Άδη

Μου αρέσουν πολύ τα δέντρα και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς αυτά. Από τότε που ήμουν παιδί μου έκανε μεγάλη εντύπωση  το σχήμα τους, αυτή η συμμετρία ανάμεσα στις ρίζες που χάνονται βαθιά μέσα στο χώμα και τα κλαδιά που απλώνονται στον ουρανό. Είναι δύο διαμετρικά αντίθετοι τρόποι να βλέπει κανείς τη ζωή, κι όμως αρκεί  ένας κορμός για να τους ενώσει. Συχνά σκέφτομαι πως ίσως αυτός είναι ο λόγος  που τα δέντρα ζουν τόσο πολύ.

Πριν τρία χρόνια έκανα δώρο στους γονείς μου ένα bonsai, και όταν τους επισκέπτομαι μου αρέσει πολύ να το φροντίζω. Είναι από τα λίγα είδη δέντρων που μπορoύν να ζήσουν σε διαμέρισμα, και το συγκεκριμένο έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του μπαλκονιού. Γιατί φυσικά αρνηθήκαμε να του κόψουμε τις ρίζες.  

Δεν ήξερα ότι αυτό κάνουν στα bonsai για να μένουν μικρά, κόβουν το ένα τρίτο των ριζών και τα ξαναφυτεύουν με το ίδιο χώμα στην ίδια γλάστρα. Βρίσκω αυτή την πρακτική απεχθή και ανόητη, δηλαδή χαρακτηριστική του τρόπου που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στο περιβάλλον γενικότερα. Και φυσικά μεταφύτευσα το δέντρο σε μεγαλύτερη γλάστρα με περισσότερο χώμα, και το μέγεθος των ριζών, των κλαδιών, και του κορμού του πολλαπλασιάστηκε με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Φαντάζομαι πως ο Δενδρογένης θα ήταν πολύ ευχαριστημένος




21.02.2011

Το πιο σημαντικό πράγμα για αυτό το δέντρο είναι η υγρασία, και το πότισμά του αποτελεί μια μικρή τελετουργία. Ποτέ δεν πρέπει να αφήνει κανείς το χώμα του να στεγνώσει, αλλά και το υπερβολικά πολύ νερό είναι επίσης βλαβερό:  στην πρώτη περίπτωση το δέντρο αρχίζει γρήγορα να ξεραίνεται, στη δεύτερη αρρωσταίνει, τα φύλλα του κιτρινίζουν και πέφτουν.  Το ιδανικό είναι ένα σταθερό επίπεδο υγρασίας, και για αυτό το ποτίζω πάντα αργά και σε μικρές δόσεις, κάθε μια αφού έχει πρώτα απορροφήσει την προηγούμενη, μέχρι να αρχίσει να βγαίνει νερό από τις τρύπες της γλάστρας. Του αρέσουν πολύ όλα αυτά, και ανταποκρίνεται αναπτύσσοντας πυκνό φύλλωμμα. Και περισσότερο από όλα του αρέσει το ψέκασμα με νερό, αρκεί να μην γίνεται κατευθείαν πάνω του. Προτιμάει τον ψεκασμό στον αέρα, γιατί επιτρέπει στις σταγόνες να πέφτουν στα κλαδιά και τα φύλλα του χωρίς πίεση, ακριβώς όπως η βροχή. 

Τον περασμένο Αύγουστο όμως αυτό το δέντρο πέθανε. Ξεράθηκε χωρίς εμφανή λόγο. Προσπάθησα αμέσως να το βοηθήσω όσο περισσότερο γινόταν, και συνέχισα να προσπαθώ για πολλές μέρες. Ποτίζοντας, ψεκάζοντας, προσθέτοντας λίπασμα, ακόμα και τοποθετώντας ολόκληρη τη γλάστρα  σε μια λεκάνη με νερό. Το δέντρο όμως ήταν νεκρό. Φαντάζομαι ότι μπορεί κανείς να υποθέσει ότι έκλεισε τον κύκλο της ζωής του, ότι αρρώστησε, ή ό,τιδήποτε άλλο. Εγώ απλά συνέχισα να προσπαθώ, όσο θλιβερό και αν είναι να ποτίζει κανείς ένα ξερό δέντρο.

Οι εβδομάδες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη, και βαθμιαία σταμάτησα να πηγαίνω στο μπαλκόνι. Μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου. Οι γονείς μου συνέχιζαν να το ποτίζουν και είχαν παρατηρήσει ότι τα κλαδιά διατηρούσαν την ελαστικότητα τους. Αυτό που είδα ωστόσο όταν βγήκα στο μπαλκόνι ήταν πέρα από κάθε φαντασία. 




05.11.2011

Οι φίλοι που έχουν δει αυτό το δέντρο πιστεύουν πως είναι ένας καλός λόγος για να μην χάνει κανείς ποτέ την ελπίδα του. Δίκιο έχουν. Ένα bonsai μπορεί να ξεραθεί πολύ εύκολα και να πεθάνει σε λίγες μέρες. Αυτό ήταν ξερό τρεις ολόκληρους μήνες. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς κατάφερε να επιβιώσει, τα δέντρα όμως δεν απαντούν σε ερωτήσεις. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, κάθε μέρα που περνάει τα νέα πράσινα φύλλα πολλαπλασιάζονται. Και νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. 

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Αυτό που είδες σήμερα να μην το ξεχάσεις ποτέ


Το καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη: ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ στα ελληνικά, με συνεχείς διεθνείς εκδόσεις από το 1968 μέχρι και σήμερα.  

Η Μέλια και η Μυρτώ. Δύο μικρά κορίτσια, σε ένα νησί του Αιγαίου το 1936. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, υπάρχει ένα κεφάλαιο όπου όλα τα παιδιά του σχολείου οδηγούνται στην πλατεία. Εκεί, οι αρχές καίουν βιβλία μέσα σε μια μεγάλη φωτιά.  Πρόκειται για την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Πρόκειται για βιβλία που οι φασιστικές αρχές έχουν πάρει από τα σπίτια των πολιτών. 

Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, ο παπούς με πήρε στο γραφείο του. Στα ράφια  έχασκαν, άδειες τρύπες: τα βιβλία που έλειπαν.
Αυτό που είδες σήμερα, Μέλισσα, να μην το ξεχάσεις ποτέ, σόλη σου τη ζωή. Κι όταν πεθάνω εγώ, να μείνουν έτσι οι άδειες θέσεις των βιβλίων, να στο θυμίζουν. 
Δέκατη έκδοση, Κέδρος, 1980, σ. 140 
 
Αυτή η  ανάρτηση είναι  αφιερωμένη σε όλους τους μετανάστες που συμμετείχαν στα μαθήματα ελληνικών που δίδασκα εθελοντικά. Σε αυτά χρησιμοποίησα το παραπάνω κεφάλαιο, όπως και άλλα αποσπάσματα από το Καπλάνι της βιτρίνας.

Παρότι είχε προετοιμαστεί πριν από τις τελευταίες εξελίξεις, η ανάρτηση διαβάζεται και ως σχόλιο για την επιλογή της νέας κυβέρνησης να συμπεριλάβει ακροδεξιούς στην σύνθεση της, σηματοδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο μια χωρίς προηγούμενο νομιμοποίηση των εθνικιστικών, ξενοφοβικών, και αντισημιτικών τάσεων στην Ελλάδα. Δείτε επίσης σχετικά δημοσιεύματα εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Adele: Someone Like You


I heard that you settled down
That you found a girl and you're married now.
I heard that your dreams came true.
Guess she gave you things I didn't give to you.

Old friend, why are you so shy?
Ain't like you to hold back or hide from the light.

I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,
Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,"
Yeah.

You know how the time flies
Only yesterday was the time of our lives
We were born and raised
In a summer haze
Bound by the surprise of our glory days

I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Nothing compares
No worries or cares
Regrets and mistakes
They are memories made.
Who would have known how bittersweet this would taste?

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,
Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Τhe Boss

Bruce Springsteen: Το "Τhe Boss'' του τίτλου είναι το παρατσούκλι του. Τυχαίo; Μάλλον όχι. Αρχίζω τώρα να ανακαλύπτω το μεγαλείο του. Όχι ότι δεν τον γνώριζα καθόλου πριν δηλαδή, απλώς ήξερα λίγα τραγούδια του που είχε πάρει το αυτί μου από εδώ και από κει χωρίς να έχω καθήσει να ασχοληθώ περαιτέρω. Τώρα τελευταία όμως, αρχίζω να μαθαίνω πράγματα γι'αυτόν, έχω κολλήσει με μερικά του τραγούδια όπως το "I'm Going Down" και το "Downbound Train'' από τον υπερεπιτυχημένο εμπορικά δίσκο του ''Βorn In The USA'' (αυτό ντε το άλμπουμ με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει τα οπίσθια του Springsteen με την αμερικανική σημαία στο φόντο) και αρχίζω να πηγαίνω πολύ αυτόν τον τύπο. 

πηγή
 Με καταγωγή από το ταπεινό New Jersey και την εργατική τάξη, με αφηγηματικούς και, ορισμένες φορές, έντονα πολιτικοποιημένους αλλά και ποιητικούς στίχους που περιγράφουν την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της επαρχίας, με έντονη ακτιβιστική δραστηριότητα τις τελευταίες δεκαετίες, με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του και αναμφισβήτητη καλλιτεχνική καταξίωση, χαμηλών τόνων και οικογενειάρχης, ο Bruce -62 πλέον- μου αρέσει πολύ. Κρίμα που δεν είχα μυηθεί νωρίτερα στο μουσικό του κόσμο, anyway... Συμπέρασμα (δικό μου):  Το New Jersey βγάζει καλά παιδιά (βλέπε επίσης Jon Bon Jovi).

Θα κλείσω με το κομμάτι ''The River'' από τον ομώνυμο δίσκο του 1980. Έχει τόσο συναίσθημα η φωνή του και το τραγούδι, κατά τη γνώμη μου, είναι απλά υπέροχο. Προσέξτε ιδιαίτερα τους στίχους: 


 I come from down in the valley
where mister when you're young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school
when she was just seventeen
We'd ride out of this valley down to where the fields were green

We'd go down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we'd ride

Then I got Mary pregnant
and man that was all she wrote
And for my nineteenth birthday I got a union card and a wedding coat
We went down to the courthouse
and the judge put it all to rest
No wedding day smiles no walk down the aisle
No flowers no wedding dress

That night we went down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we did ride

I got a job working construction for the Johnstown Company
But lately there ain't been much work on account of the economy
Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air
Now I just act like I don't remember
Mary acts like she don't care

But I remember us riding in my brother's car
Her body tan and wet down at the reservoir
At night on them banks I'd lie awake
And pull her close just to feel each breath she'd take
Now those memories come back to haunt me
they haunt me like a curse
Is a dream a lie if it don't come true
Or is it something worse
that sends me down to the river
though I know the river is dry
That sends me down to the river tonight
Down to the river
my baby and I
Oh down to the river we ride

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Περί Δημοψηφισμάτων

Eλλάδα: Το θέατρο του παραλόγου. Το μεγαλείο του "ό,τι να'ναι''. Ο θρίαμβος της "κουκουρουκίασης" και η αναγωγή της βλακείας σε ύψιστη αρετή. Αυτά νιώθω για τις πολιτικές εξελίξεις που συντελούνται τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Βλέπω, ακούω , διαβάζω και φρίττω. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα όλο αυτό που ζούμε. Γιατί είναι πραγματικά μεγάλες οι στιγμές που ζούμε. 

Κι εκεί που τέλος πάντων τα είχαν κουτσοσυμφωνήσει για την εκταμίευση της 6ης -πιο βαριάς κι ασήκωτης για μισθωτούς και συνταξιούχους δε γίνεται- δόσης, τσουπ...να' σου και συντελείται στροφή 360°. Δημοψήφισμα λέει. Δημοψήφισμα για επικύρωση, υποτίθεται, μιας συμφωνίας που έχει ήδη -σχεδόν- παρθεί. Αναδρομικά, δηλαδή. Εννοείται ότι το ακριβές περιεχόμενο και τα ερωτήματα που θα θέτει προς ψήφιση στο λαό κανείς δεν τα ξέρει. Ούτε καν ο άνθρωπος που είχε τη φαεινή ιδέα να το προτείνει και που επιμένει στο να το προχωρήσει παρά τις απανταχόθεν αντιδράσεις. Ήμαρτον!

Νομίζω πλέον πως τίποτα δε με εκπλήσσει σε αυτόν τον τόπο. Και νομίζω πως και ο περισσότερος κόσμος  που έχει ζήσει στο πετσί του όλα τα τραγικά αλλά και κουφά που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια σε αυτό το μικρό χωριό της Ευρώπης στο οποίο , δυστυχώς, κατοικούμε και αναπνέουμε έχει αποκτήσει τρελή ανθεκτικότητα. Γιατί να του κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μπορεί η κυβέρνηση να τιναχτεί στον αέρα ή να επιστρέψει η Ελλάδα στην πολυαγαπημένη δραχμούλα ή να μας ''κάνουν ντα'' οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι λοιποί δανειστές μας; Αφού τα ζητήματα αυτά είναι πια η ρουτίνα της καθημερινότητας: Ξυπνάς με αύξηση της ανεργίας και του δημοσίου χρέους, τρως μεσημεριανό με την αναγγελία λήψης νέων μέτρων λιτότητας, πίνεις τον απογευματινό σου καφέ με τσακωμούς και διαφωνίες στην Ευρώπη για το "greek problem" και κοιμάσαι με μια νέα κασσάνδρα για το τι θα "απογίνει η χώρα και πού βαδίζουμε'' και μπλα μπλα μπλα από τα παραθυράκια των ειδήσεων στα κανάλια...

Ώρα μηδέν, έτος άγνωστο. Άντε, καλό μας κουράγιο!!!

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Wind Mills

To Wind Mills είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που δημιούργησαν οι Guillaume Bergère, Guillaume Coudert, Maria Glinyanova, Bruno Guerra, και Charlotte Jammet, στο Ecole Georges Méliès.  Το θέμα της συνοψίζεται από τους ίδιους ως εξής: 

It is a dead, lightless world, where a little girl, despite her fathers renunciation and despair facing the death of his wife, maintains their dream of building a machine powered by magic winds to fly and reach the sun. 

Η ταινία διαθέτει μία  ευφάνταστη κεντρική ιδέα που υλοποιείται με αισθητική και τεχνική αρτιότητα. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου σε λιγότερο από οκτώ λεπτά, μέσω οπτικών κωδίκων, παραδειγματικής εφαρμογής της εκπληκτικής μουσικής των Lucie Mayjonade και Olivier Michelot, και παράλληλα σχεδόν χωρίς καμία χρήση διαλόγων. Η αμιγώς κινηματογραφική αυτή αισθητική και οι αφηγηματικές της αρετές  καθιστούν την ταινία συναισθηματικά υποβλητική, όπως άλλωστε συμβαίνει στα καλύτερα δείγματα της τέχνης του σινεμά, αναδεικνύοντας την σημασία του περιεχομένου της: δεν είναι καλύτερα κανείς να επιμένει αντί να παραιτείται, να κινείται προς την πιο φωτεινή πλευρά της ζωής αντί να παραδίνεται στο σκοτάδι του πένθους;



Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Η αγέλη των ευυπόληπτων πολιτών


      Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. 

Γράφω πρώτα το περιστατικό, όσο πιο κλινικά μπορώ:

Την Τρίτη 4 Οκτωβρίου, λίγο μετά τις 6 το απόγευμα, περπατούσα προς την είσοδο του σταθμού του ΗΣΑΠ στην Βικτώρια. Στην οδό Χέυδεν είδα δύο ανθρώπους να διαπληκτίζονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο πρώτος ήταν ένας συνηθισμένος, μάλλον συμβατικά ντυμένος ανθρωπος περίπου 50 ετών. Αυτός χτύπησε πρώτος, με μια γροθιά στον πρόσωπο, ένα νεότερο, αδύνατο, με φθαρμένα ρούχα. Ο δεύτερος παραπάτησε ζαλισμένος, ανάκτησε την ισορροπία του, και ανταπέδωσε. Ο πρώτος έπεσε στο πεζοδρόμιο, φαινόταν να έχει χάσει τις αισθήσεις του. Η γυναίκα που τον συνόδευε αναστατώθηκε, οι υπάλληλοι ενός καταστήματος βγήκαν να δουν τι έγινε, μαζεύτηκε κόσμος.

Τρεις περαστικοί κυνήγησαν και έπιασαν τον δεύτερο, που προσπάθησε να απομακρυνθεί. Ήταν εξαγριωμένοι, οι δύο τον κρατούσαν από τα χέρια και ο τρίτος του έσφιγγε το λαιμό. Μέχρι να περάσω απέναντι, τον είχαν αναγκάσει να καθήσει στο πεζοδρόμιο, του φώναζαν άγρια να μη μιλάει. Ο τρίτος του πατούσε με δύναμη το πόδι. Πλησίασα και τους είπα να μην τον χτυπούν. Αυτός που του πατούσε το πόδι προχώρησε προς το μέρος μου. «Και τι σε νοιάζει εσένα», μου είπε απότομα, «συνεργάτης του είσαι; Να σε πιάσουμε και εσένα τότε».

Απάντησα πως δεν είμαι συνεργάτης κανενός, είπα πού δουλεύω στην περιοχή, πού πηγαίνω, και τι είδα από το απέναντι πεζοδρόμιο ακριβώς. Ο άνθρωπος που κρατούσαν επιβεβαίωσε αυτό που είδα. Ο εξαγριωμένος απάντησε πως δεν ξέρει τι έγινε στην αρχή, και όταν ξαναείπα να μην τον χτυπούν αρνήθηκε ότι τον χτύπησαν. «Σε είδα που του έσφιγγες το λαιμό», είπα εγώ. «Τι να κάνω, να τον αφήσω να χτυπήσει και εμένα;» απάντησε αυτός.

Εκείνη την στιγμή, ένας περαστικός μου είπε με έντονο ύφος να μη μιλάω γιατί δεν ξέρω τι έγινε. Επανέλαβα ότι ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και είδα τι έγινε, και πρόσθεσα ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να λυντσάρουμε αυτόν τον άνθρωπο.  Ταυτόχρονα, ένας άλλος περαστικός άρχισε να διαμαρτύρεται για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, και μια ηλικιωμένη τον επικρότησε. Το ίδιο και άλλοι.

«Και για την κατάσταση στην περιοχή πρέπει να πληρώσει αυτός ο άνθρωπος;» είπα εγώ. «Αυτός πάντως θα πληρώσει», απάντησε έντονα ο περαστικός, και είπε επίσης ότι έχουν καλέσει την αστυνομία. Ταυτόχρονα ένας άλλος με ρώτησε τι συνέβει. Επανέλαβα αυτό που είδα και  ζήτησα από όλους να  ηρεμήσουν. «Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε τώρα», φώναξε η ηλικιωμένη.

Σε αυτό το χρονικό σημείο έφτασε η αστυνομία, και το περιστατικό τελείωσε ως εξής: πήγα στο αστυνομικό τμήμα ως μάρτυρας και μίλησα με τον αξιωματικό υπηρεσίας, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε γιατί κανένας από τους δύο δεν έκανε μήνυση στον άλλον. Κανένας από τους εξαγριωμένους ή άλλος περαστικός δεν εμφανίστηκε στο τμήμα. 

Mark Rothko Untitled Red (1964)   ARTdisclosure

Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο μπόρεσα πραγματικά να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο. Ξέρω όμως ότι φοβήθηκα. Γυρίζοντας στη Βικτώρια τα χέρια μου έτρεμαν.  
 
Ποιος αποφασίζει, και με ποια νομιμοποίηση, αν θα πιάσουμε κάποιον, αν θα τον χτυπήσουμε, αν θα τον παραδώσουμε στην αστυνομία; Η βία είναι πολιτική γιατί αφορά την εξουσία, όπως αυτή προσδιορίζει τα σώματα, και μέσω αυτών τα δικαιώματα και την ελευθερία των υποκειμένων, δηλαδή την πολιτική συνθήκη της ύπαρξης τους. 

Και για αυτό το λόγο είμαι αντίθετος στη χρήση βίας: πρόκειται για κύρια μορφή άσκησης εξουσίας, και ταυτόχρονα μορφή ακύρωσης του πολιτικού, εννοούμενου ως πεδίου με προσδιοριστικά στοιχεία την διαφωνία και την διαφορετικότητα. Και σε αυτό το περιστατικό, η διαφωνία και η διαφορετικότητα δεν είχαν καμία ελπίδα, εκτός ίσως από το διάλογο στο βαθμό που ήταν δυνατό να γίνει, γιατί  η βία δεν έχει σχέση με το ποιος έχει δίκιο, αλλά με το ποιος θα επιβληθεί. Και σε ό,τι με αφορά δεν θέλω να επιβληθεί κανείς, πόσο μάλλον οι υποτίθεται ευυπόληπτοι πολίτες.