Το καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη: ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ στα ελληνικά, με συνεχείς διεθνείς εκδόσεις από το 1968 μέχρι και σήμερα.
Η Μέλια και η Μυρτώ. Δύο μικρά κορίτσια, σε ένα νησί του Αιγαίου το 1936. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, υπάρχει ένα κεφάλαιο όπου όλα τα παιδιά του σχολείου οδηγούνται στην πλατεία. Εκεί, οι αρχές καίουν βιβλία μέσα σε μια μεγάλη φωτιά. Πρόκειται για την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Πρόκειται για βιβλία που οι φασιστικές αρχές έχουν πάρει από τα σπίτια των πολιτών.
Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, ο παπούς με πήρε στο γραφείο του. Στα ράφια έχασκαν, άδειες τρύπες: τα βιβλία που έλειπαν.
– Αυτό που είδες σήμερα, Μέλισσα, να μην το ξεχάσεις ποτέ, σ’ όλη σου τη ζωή. Κι’ όταν πεθάνω εγώ, να μείνουν έτσι οι άδειες θέσεις των βιβλίων, να στο θυμίζουν.
Δέκατη έκδοση, Κέδρος, 1980, σ. 140
Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους τους μετανάστες που συμμετείχαν στα μαθήματα ελληνικών που δίδασκα εθελοντικά. Σε αυτά χρησιμοποίησα το παραπάνω κεφάλαιο, όπως και άλλα αποσπάσματα από το Καπλάνι της βιτρίνας.
Παρότι είχε προετοιμαστεί πριν από τις τελευταίες εξελίξεις, η ανάρτηση διαβάζεται και ως σχόλιο για την επιλογή της νέας κυβέρνησης να συμπεριλάβει ακροδεξιούς στην σύνθεση της, σηματοδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο μια χωρίς προηγούμενο νομιμοποίηση των εθνικιστικών, ξενοφοβικών, και αντισημιτικών τάσεων στην Ελλάδα. Δείτε επίσης σχετικά δημοσιεύματα εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.
1 σχόλιο:
Το Καπλάνι της Βιτρίνας ήταν από τα αγαπημένα μου βιβλία όταν ήμουν μικρή. Και τώρα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ άλλοτε...Η ιστορία κάνει κύκλους τελικά και η Ελλάδα μυαλό δε βάζει.
Δημοσίευση σχολίου