Σονάτα για πιάνο αρ. 2, του Sergei Rachmaninoff

 last.fm

Αν και στο πεδίο της κλασσικής μουσικής περίοπτη θέση συνήθως έχουν οι συμφωνίες, εμένα με κέρδιζαν πάντα περισσότερο τα κοντσέρτα για πιάνο και οι σονάτες. Όπως αυτή η σονάτα του Sergei Rachmaninoff. Και αυτό όχι επειδή ο συγκεκριμένος κύριος με συγκινεί περισσότερο από άλλους συνθέτες, αλλά γιατί δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει. Εδώ αναφέρεται στο θέμα του θανάτου, υπό το πρίσμα όμως μιας αγάπης για τη ζωή που δεν έχω ξανασυναντήσει. Και είναι ιδιαίτερα στο δεύτερο της μέρος που έχει χρειαστεί να επιστρέψω, τόσο σε στιγμές λύπης όσο και χαράς. Η εκτέλεση είναι της Hélène Grimaud, μιας από τις καλύτερες σύγχρονες πιανίστριες που επίσης δεν έχει πάψει να με εκπλήσσει. Ακούστε αυτό το κομμάτι ιδιαίτερα αν δεν έχετε τας καλυτέρας των σχέσεων με τη κλασσική μουσική – όπως σε κάθε τι σημαντικό, οι συμβάσεις είναι κάθε άλλο παρά απαραίτητες.

Ρατσιστική βία και Δήμος Αθηναίων

Από τους New York Times....

Στις 26 Ιανουαρίου 2012 οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο της Eva Cosse, μέλους της μη κυβερνητικής οργάνωσης Human Rights Watch, με αντικείμενο τις ρατσιστικές επιθέσεις στην Ελλάδα. Σε αυτό περιγράφεται η άμεση εμπειρία μιας τέτοιας επίθεσης που έγινε τον Ιανουάριο στο διαμέρισμα μιας Αφγανής γυναίκας που ονομάζεται Razia και έμενε με τα τρία ανήλικα παιδιά της στον Άγιο Παντελεήμονα.

Η Razia έκανε καταγγελία στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής της, όπως της ζήτησαν οι αστυνομικοί που ήρθαν μετά την επίθεση. Παρότι το σπίτι της βρισκόταν μόλις 300 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα, οι επιθέσεις συνεχίστηκαν τις επόμενες δύο νύχτες. Τη δεύτερη νύχτα, ένας επιτιθέμενος ψέκασε υγραέριο στο εσωτερικό του διαμερίσματος μεσα από τις ρωγμές του σπασμένου παράθυρου και προσπάθησε να βάλει φωτιά, ευτυχώς χωρίς επιτυχία.

Η Razia αναγνώρισε ως δράστη κάτοικο γειτονικού κτιρίου, η αστυνομία ωστόσο δεν ανταποκρίθηκε. Το ίδιο βράδυ εκείνη και τα παιδιά της εγκατέλειψαν το διαμέρισμα. Η Eva Cosse αναφέρεται στην διαπιστωμένη δράση οργανωμένων ομάδων στην περιοχή, και παραθέτει τον αριθμό 60 επιθέσεων τους τρεις πρώτους μήνες του 2011, και άλλων 25 τον Μάιο, επισημαίνοντας ότι συνεχίζονται. Τονίζει επίσης δύο καίρια σημεία: την παθητική συμμετοχή όσων ανέχονται τις επιθέσεις, και την ανάγκη η κυβέρνηση να αναγνωρίσει το πρόβλημα της ρατσιστικής βίας και να θέσει ως πολιτική προτεραιότητα την αντιμετώπιση του.

...μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα

Έχουμε αναφερθεί στη ρατσιστική βία στο παρελθόν, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.  Mέσω του banner που εδώ και δύο εβδομάδες φιλοξενεί το ιστολόγιο, μπορείτε επίσης να μεταβείτε στον ιστότοπο Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ! του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα. Δείτε ιδιαίτερα τα ανησυχητικά αποτελέσματα της καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας που ανακοίνωσαν την Πέμπτη η Ύπατη Αρμοστεία και η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. 

Στο τελευταίο τρίμηνο του 2011 καταγράφονται 63 περιστατικά ρατσιστικής βίας, ενώ υποστηρίζεται ότι λόγω των περιορισμών της πιλοτικής περιόδου της καταγραφής πρόκειται για μικρό μόνο μέρος των επιθέσεων που γίνονται. Σε αυτά τα στοιχεία διαπιστώνονται τάσεις ομαδικής βίας και οργάνωσης στον δημόσιο χώρο, πρακτική «περιπολίας» ατόμων με καλυμένα χαρακτηριστικά που επιτίθενται εν κινήσει, και χρήση μεγαλόσωμων σκύλων για εκφοβισμό. Με βάση αυτή την εικόνα σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας, κοντά στην Ομόνοια, στην πλατεία Αττικής και στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά και σε ορισμένες περιοχές της Πάτρας, επισημαίνεται ότι η ρατσιστική βία εξαπλώνεται ραγδαία.

 

Κι όμως δειλοί, μοιραίοι, και άβουλοι

Έναντι αυτής της κατάστασης, ο Δήμος Αθηναίων αποδεικνύεται κατά πολύ κατώτερος των περιστάσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι αρνήθηκε την παροχή ρεύματος σε αντιρατσιστική εκδήλωση στις 17 Μαρτίου στον Άγιο Παντελεήμονα επικαλούμενος εκτίμηση της Αστυνομίας περί «διασάλευσης της δημόσιας τάξης και ασφάλειας» λόγω ενδεχόμενων επεισοδίων μεταξύ «συμμετεχόντων» και «αντιτιθέμενων» (μπορείτε να δείτε τα σχετικά έγγραφα εδώ και εδώ). Ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Κ. Παπαϊωάννου θεωρεί πως κατά αυτό τον τρόπο ο Δήμος αποδέχεται «πλήρως το άβατο που επιβάλλουν οι ομάδες τραμπούκων».

Φοβάμαι ότι δυστυχώς ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει την στοιχειώδη γενναιότητα και αξιοπρέπεια να αναγνωρίσει την, υπαρκτή και όχι υποθετική, διασάλευση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας από την διαρκώς αυξανόμενη ρατσιστική βία που εκδηλώνεται εντός των ορίων του, και για την οποία συμβαίνει να σιωπεί. Είναι επιπλέον ακραία θέση να εξισώνεται το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται, με τη ρατσιστική βία οργανωμένων εγκληματικών ομάδων.

Και ειλικρινά ντρέπομαι, γιατί επί της ουσίας η στάση του Δήμου Αθηναίων αποτελεί μορφή έμπρακτης ανοχής στην δράση αυτών των ομάδων. Ως προς αυτό, δείτε επίσης την ανακοίνωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόσπασμα της οποίας παραθέτω:

Σε μία εξαιρετικά δύσκολη κοινωνική συγκυρία και με εμφανή πλέον την τάση ο ακροδεξιός και ρατσιστικός λόγος να γίνεται ολοένα και περισσότερο λόγος της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η απόφαση του Δημάρχου της Αθήνας να ζητήσει τη γνώμη της Αστυνομίας για τη διεξαγωγή αντιρατσιστικών εκδηλώσεων στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα το Σάββατο 17/03 δημιουργεί έντονες ανησυχίες. Πολλώ δε μάλλον, όταν η γνώμη της Αστυνομίας καταλήγει στην απόφαση του Δημάρχου για μη παροχή ρεύματος στους διοργανωτές της εκδήλωσης λόγω φόβου επεισοδίων. Διαπιστώνεται εδώ το εξής παράδοξο: Αντί ο Δήμος να απαιτεί από την Αστυνομία τη διαφύλαξη μίας ειρηνικής εκδήλωσης που θα διεξαχθεί σε δημόσιο χώρο, ώστε να διασφαλιστεί η απόλαυση ενός συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος όπως αυτό της συνάθροισης, απαγορεύει τη νόμιμη συνάθροιση επειδή η Αστυνομία αδρανεί, αδιαφορεί ή απλώς αδυνατεί να θέσει υπό έλεγχο τις εκτός κάθε ελέγχου –προφανώς- και νομιμότητας δράσεις ρατσιστικών, ναζιστικών ή απλώς τραμπούκικων ομάδων και «πολιτοφυλακών» που ανενόχλητες τα τελευταία χρόνια φτιάξανε το δικό τους άβατο στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα. Η απόφαση του Δημάρχου συνιστά ένα βήμα στην ενίσχυση αυτού του άβατου.

Moebius και Jimi Hendrix

pt-br.paperblog.com

Μια από τις πιο εντυπωσιακές, και ωστόσο λιγότερο γνωστές, πλευρές της δουλειάς του Moebius είναι οι εικόνες του με θέμα τον Jimi Hendrix. Ο Moebius αρχικά δημιούργησε το διπλής όψης εξώφυλλο της συλλογής Jimi Hendrix/1 Are You Experienced, Axis: Bold As Love που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1975. Μέρος αυτού του έργου χρησιμοποιήθηκε επίσης ως εξώφυλλο της συλλογής Voodoo Soup το 1995, ενώ το 1998 ο Moebius επανήλθε με μια ενότητα εκπληκτικών εικόνων. Δεν είναι συνηθισμένο να αποδίδεται φόρος τιμής από τον ένα δημιουργό στον άλλο με τόσο εφευρετικό και πρωτότυπο τρόπο, ωστόσο δεν αποτελεί έκπληξη αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ακριβώς αυτά τα στοιχεία χαρακτήρισαν το ριζοσπαστικό έργο και των δύο. Και από αυτή την άποψη είναι τουλάχιστον εύλογη η αναφορά στο If 6 Was 9, ίσως το καλύτερο κομμάτι του κομβικού album Axis: Bold As Love των The Jimi Hendrix Experience.

 
If the sun refused to shine
I don’t mind, I don’t mind
If the mountains fell in the sea
Let it be, it ain’t me
Got my own world to live through
And I ain’t gonna copy you

Now if six turned out to be nine
I don’t mind, I don’t mind
If all the hippies cut off all their hair
I don’t care, I don’t care
Dig, ’cause I've got my own world to live through
And I ain’t gonna copy you

White collar conservative flashing down the street
Pointing their plastic finger at me
They’re hoping soon my kind will drop and die
But I’m gonna wave my freak flag high, high

Wave on, wave on

Fall mountains, just don’t fall on me
Go on mister business man, you can’t dress like me

Nobody know what I’m talking about
I’ve got my own life to live
I’m the one that’s gonna die when it’s time for me to die
So let me live my life the way I want to
Sing on brother, play on drummer

 mister-jacq.blogspot.com

For my father: φωτογραφίες του Nuri Bilge Ceylan

 

Before the Rain, 2006  nuribilgeceylan.com

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης Nuri Bilge Ceylan συμβαίνει επίσης να είναι ένας εξαιρετικός φωτογράφος. Το πιο πρόσφατο έργο του εστιάζει στον πατέρα του Mehmet Emin· και οι δύο εξάλλου γονείς του έχουν συμμετάσχει σε πολλές από τις ταινίες του. Ιδιαίτερα στο Clouds of May, την ταινία του Nuri Bilge Ceylan που προτιμώ, ο Mehmet Emin εμφανίζεται ως μία ασκητική μορφή που υποβάλλει μια αρμονική σχέση με τη φύση, και μια ανεκτίμητη ικανότητα να βρίσκει κανείς ουσιαστικό νόημα ακόμα και στα πιο απλά πράγματα.

Οι φωτογραφίες επικοινωνούν μια αίσθηση εσωτερικής ειρήνης και περισυλλογής, και την ελαφριά μελαγχολία που η συμφιλίωση με την ανθρώπινη συνθήκη συχνά περιλαμβάνει. Κατά ένα μέρος, παρουσιάζονται απλές και κοινότυπες σκηνές στο εσωτερικό του σπιτιού· για παράδειγμα, ο Mehmet Emin ετοιμάζει το πρώτο γεύμα της ημέρας. Ωστόσο εμφανίζεται να το κάνει υπό ένα εκπληκτικό πρωινό φως, ενώ η αντίθεση μεταξύ της γωνίας λήψης από το σκοτεινό εσωτερικό και της εστίασης στην πηγή του φωτός υποβάλλει μια αίσθηση πνευματικότητας, που θυμίζει περισσότερο θρησκευτικό χώρο παρά κουζίνα.

Morning Sun in the Kitchen, 2006  nuribilgeceylan.com

Ο Mehmet Emin τοποθετείται επίσης εντός του φυσικού περιβάλλοντος, σε μακρινά και μέσης απόστασης πλάνα που αποδίδουν το φως της εποχής. Τα πρώτα καθορίζονται από το εντυπωσιακό εύρος του τοπίου, ενώ τα δεύτερα περιλαμβάνουν λεπτομέρειες των φύλλων, του χώματος και του χορταριού. Στα μακρινά πλάνα η σύνθεση του κάδρου συχνά σηματοδοτεί την ανθρώπινη μορφή ως το σημείο συνάντησης ουρανού και γης. Παρά το συντριπτικό μέγεθος και των δύο, η λεπτή φιγούρα του Mehmet Emin είναι διακριτή, όχι ως αντίθετη με το περιβάλλον, αλλά ως οργανικό του μέρος· η παρουσία του εμφανίζεται να είναι ειρηνική και φυσική όπως εκείνη ενός δέντρου. 

The Road Home, Yenice, Çanakkale, 2006  nuribilgeceylan.com

Silent Meadow, Yenice, 2007  nuribilgeceylan.com

Τα μεσαίας απόστασης πλάνα επιτρέπουν την θέαση των εκφράσεων στο πρόσωπο του Mehmet Emin και της γλώσσας του σώματός του, και διακρίνονται από έναν έντονο χαρακτήρα περισυλλογής που ξεπερνάει το περιεχόμενο του κάδρου αυτό καθεαυτό. Στο βαθμό που αυτές οι εικόνες είναι μεσαίας απόστασης πλάνα της ανθρώπινης μορφής, είναι ταυτόχρονα και κοντινά πλάνα του περιβάλλοντα χώρου. Η έμφαση στην πρώτη οδηγεί στην εσκεμμένα περιορισμένη και εκτός εστίασης αναπαράσταση του δεύτερου. Κι όμως την ίδια στιγμή, το βλέμμα και η στάση του Mehmet Emin αναδεικνύονται ως υποβλητικές αντανακλάσεις αυτού που μπορεί κανείς να μην βλέπει πλήρως ή καθαρά, αλλά παρόλα αυτά μπορεί να αισθανθεί τόσο πλήρως, όσο και καθαρά.

Backyard, 2007  nuribilgeceylan.com

Under the Oaks in his Field, 2007  nuribilgeceylan.com

Jean Giraud/Moebius, 1938-2012

 moebius.fr

Ο Jean Giraud, περισότερο γνωστός ως Moebius, απεβίωσε το Σάββατο. Ήταν δημιουργός κόμικς, εικονογράφος, και σχεδιαστής με ιδιαίτερη επιρροή και διεθνή αναγνώριση· απολάμβανε επίσης την εκτίμηση καλλιτεχνών τόσο διαφορετικών όσο οι Frederico Fellini, Hayao Miyazaki, Stan Lee, και Alejandro Jodorowsky. Ο Jean Giraud ξεκίνησε να φτιάχνει κόμικς στην Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 50, και έγινε αρχικά γνωστός με την σειρά Blueberry, που δημιούργησε το 1963 μαζί με τον συγγραφέα Jean-Michel Charlier στο σημαντικό περιοδικό κόμικς της εποχής Pilote. Ο ίδιος υπέγραφε τα σχέδια του με το ψευδώνυμο Gir. Η σειρά Blueberry ήταν μια αντισυμβατική εκδοχή του είδους των Western και αποτέλεσε διεθνή εκδοτική επιτυχία.

Ο Jean Giraud ωστόσο ένιωθε περιορισμένος εντός των παραμέτρων της βιομηχανίας κόμικς της εποχής του, όπως άλλωστε και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες. Οι πειραματισμοί του προς την κατεύθυνση μιας καινοτόμου εκφραστικής γλώσσας της τέχνης των κόμικς ήταν εμφανείς στην ιστορία φαντασίας La Déviation, που δημοσιεύτηκε στο Pilote το 1973. Η επόμενη κρίσιμη στιγμή ήταν η συγκρότηση της καλλιτεχνικής ομάδας κόμικς Les Humanoïdes Associés, της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος, και η συνακόλουθη έκδοση του περιοδικού Métal Hurlant το 1974· το έντυπο αυτό άσκησε ευρεία επιρροή και στη συνέχεια εκδόθηκε στις ΗΠΑ με τίτλο Heavy Metal. 

Στο Métal Hurlant, ο Jean Giraud εργάστηκε με το ψευδώνυμο Moebius, δημιουργώντας ιστορίες φαντασίας, όπως την σειρά Arzach, με ριζοσπαστικά αποτελέσματα τόσο ως προς την τέχνη των κόμικς, όσο και ως προς την ευρύτερη ανάπτυξη του είδους της επιστημονικής φαντασίας. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Alejandro Jodorowsky στην σειρά L’ Incal, που ξεκίνησε το 1981, και με τον Stan Lee στην μίνι σειρά Silver Surfer: Parable που εκδόθηκε το 1988/1989· εργάστηκε επιπλέον ως conceptual artist σε γνωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Στην πιο πρόσφατη περίοδο του, ο Moebius έγραψε και σχεδίασε την ημερολογιακού τύπου σειρά Inside Moebius μεταξύ 2000 και 2010· επέστρεψε επίσης στην σειρά Blueberry, και προσέγγισε εκ νέου τα πρώτα έργα φαντασίας του με το album Arzak: L’Arpenteur του 2010.

forbiddenplanet.co.uk

lambiek.net

scrittinediti.it

bado-badosblog.blogspot.com

Το πρωτοσέλιδο της Libération την Δευτέρα ήταν ένα ολοσέλιδο πορτραίτο του Moebius από τον Enki Bilal, επιφανή Ευρωπαίο δημιουργό κόμικς της επόμενης γενιάς, ο οποίος είχε αρχίσει την πορεία του από το Pilote, και στη συνέχεια δημοσίευσε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας στο Métal Hurlant και το Heavy Metal. Στο πορτραίτο περιλαμβάνεται η εικόνα ενός ιπτάμενου πλάσματος που μοιάζει με πτεροδάκτυλο, αναφορά στην εμβληματική σειρά ιστοριών Arzach του Moebius. Ο τίτλος “la bande décimée” αποτελεί παράφραση του la bande dessinée, που είναι ο γαλλικός όρος για τα κόμικς. Ο θάνατος του Moebius προφανώς και είναι λυπηρός, σηματοδοτεί όμως τον αποδεκατισμό της τέχνης των κόμικς, όπως δηλώνει η επιλογή της λέξης décimée; 

Για να διαπραγματευτεί κανείς αυτή την ερώτηση χρειάζεται να λάβει υπόψη του το ευρύτερο κοινωνικό και καλλιτεχνικό πλαίσιο της εποχής του Moebius· όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην ιστορία της τέχνης, πρόκειται για την ώρα μιας  ριζοσπαστικής αλλαγής. Κινήσεις όπως η συγκρότηση της ομάδας Les Humanoïdes Associés και η έκδοση του Métal Hurlant στα μέσα της δεκαετίας του 70 ήταν μέρος μιας ευρύτερης αισθητικής ρήξης στο χώρο των Ευρωπαίων δημιουργών, που στη Γαλλία περιλάμβανε επίσης περιοδικά όπως τα L’Écho des Savanes και (À Suivre), και οδήγησε στην άνοδο των καλλιτεχνικών κόμικς. Όπως ο ίδιος ο Moebius υποστήριξε στο ντοκιμαντέρ Moebius Redoux: A Life in Pictures, εκείνη την περίοδο “η κοινωνία απελευθέρωνε τον εαυτό της με πρωτοφανή τρόπο, και χρειαζόταν νέα ταλέντα που να δημιουργήσουν κάτι νέο, κάτι που να ταίριαζε στην εποχή.”

Η νέα αυτή τάση είχε επομένως παρόμοια σημασία με αυτό που η  Nouvelle Vague αντιπροσώπευε στο χώρο του κινηματογράφου. Επιπλέον, οι καινούριοι καλλιτέχνες και εκδοτικές προσπάθειες έφεραν ριζικές αλλαγές στους εκφραστικούς κώδικες του μέσου , και συνέβαλαν στην ευρύτερη αναγνώριση των κόμικς ως αυτόνομη μορφή τέχνης. Οι αισθητικές ανατροπές ωστόσο δεν μπορούν να επισκιάσουν το γεγονός ότι οι νέες τάσεις παρέμειναν ανδροκρατούμενες, και ότι το περιεχόμενο ήταν κατά μεγάλο μέρος έμφυλα προβληματικό, παρά την ύπαρξη προσπαθειών όπως η έκδοση του φεμινιστικού περιοδικού Ah! Nana.

 

Σε κομβικά έργα της δεκαετίας του 70 όπως το La Déviation, ο Moebius διασπά την ορθόδοξη δομή της σελίδας και συνθέτει ελεύθερα τα περιεχόμενα της αρνούμενος να χρησιμοποιήσει τον διαχωρισμό συμβατικών καρέ· στο Azrach αναπτύσσει ασυνήθιστες προοπτικές για την οπτική ανάπτυξη μιας αφηγηματικής μορφής που εσκεμμένα στερείται κάθε αναπαράσταση λόγου και ήχου. Η καθαρή και πλαστική του γραμμή είναι άμεσα αναγνωρίσιμη, όπως και η προτίμηση του στην επιστημονική φαντασία που συνδυάζει μη-έλλογα στοιχεία, κατά την παράδοση του Θεάτρου του Παραλόγου, και αποδίδει αναφορές στο υποσυνείδητο και την αντικουλτούρα. Από αυτή την άποψη, η θεώρηση του Moebius ως ανανεωτή αποτελεί κάθε άλλο παρά έκπληξη· και για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η ανάμνηση του έχει επίσης την αξία ενός καλέσματος στην καινοτομία αυτή καθεαυτή: στο κάθε φορά απρόβλεπτο επόμενο βήμα. 

liberation.fr

Επιπλέον πληροφορίες για τον Moebius και το έργο του:

Moebius

Art Review 

Moebius on his art, fading eyesight, and legend: ‘I am like a unicorn’
Geoff Bucher, Los Angeles Times, 2011

Moebius Redoux: A Life in Pictures   Part 1   Part 2   Part 3
BBC Documentary (Dir. Hasko Baumann, Avanti Media 2007)

moebius transe-forme, at the fondation cartier, paris

designboom 

Moebius Multiple(s), 6e Biennale du 9e Art, la Ville de Cherbourg-Octeville, 2011

Catalogue de l'exposition, issuu free publishing

elmundo.es

Τρυφερότητα

πηγή

 All my agony fades away when you hold me in your embrace...

Το ταξίδι της ζωής είναι πολύ όμορφο αρκεί να το συνεχίσουμε μαζί...

Σ'ευχαριστώ που υπάρχεις....

Σ'αγαπώ πολύ....

Η υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας απέναντι στην κρίση

 

Φωτογραφία: Oli Scarff/Getty Images   The Washington Post

Σε αυτή την ανάρτηση παρουσιάζεται το πλήρες κείμενο υπογραφών για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Παρότι δεν συνηθίζουμε να κάνουμε αναδημοσιεύσεις, το εν λόγω κείμενο είναι σημαντικό καταρχήν ως εγχείρημα υπέρβασης των παθογενειών του ελληνικού δημόσιου λόγου. Πρόκειται για μια γόνιμη βάση διαλόγου ως προς την αμφισβήτηση των όρων του κυρίαρχου, όσο και αδιέξοδου, διλήμματος μεταξύ λιτότητας και χρεοκοπίας· την επιχειρούμενη αναδιανομή πλούτου και ισχύος εις βάρος των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, και την συνακόλουθη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων· τις αυταρχικές πολιτικές πρακτικές, και την παράλληλη άνοδο του εθνικισμού και του ρατσισμού. 

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο και από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μέσα από πολλούς αγώνες και θυσίες στη μεταπολεμική Ελλάδα: οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα δημόσιας υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, η δυνατότητα ασφαλούς διαβίωσης, στοιχειώδη δημόσια αγαθά που συνιστούν την ελληνική εκδοχή ενός ήδη λειψού και απαξιωμένου κοινωνικού κράτους κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγείται στην ασφυξία.

Προβάλλεται εκβιαστικά το δίλημμα: λιτότητα ή χρεοκοπία; Ωστόσο, δεν πρόκειται για δίλημμα αλλά για αρνητικό άθροισμα: και λιτότητα και χρεοκοπία. Η ανά τρεις μήνες απειλή αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι ηθικά ανοίκεια και οικονομικά καταστροφική, γιατί ενισχύει την βαριά ύφεση, μετατρέποντας την Ευρώπη σε κεντρικό παράγοντα αβεβαιότητας, οικονομικής αστάθειας και βαθέματος της κρίσης. Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις.

Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, που κορυφώνεται με το Μνημόνιο 2, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία. Την κρίση δεν την υφίστανται όσοι εκμεταλλεύτηκαν το κράτος και το δημόσιο συμφέρον επί δεκαετίες, αλλά οι πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αναδιανομής πλούτου και ισχύος, που υπονομεύει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, δημιουργώντας ακραίες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, επανεμφανίζεται δυναμικά ο εθνικισμός ενώ εντείνονται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.

Η ψευδώνυμη χρήση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» είναι ενδεικτική για την αδυναμία υπέρβασης της κρίσης. Και αυτοί ακόμη που ήλπιζαν ότι η κρίση θα αποτελούσε ευκαιρία εξυγίανσης και τολμηρής θεσμικής ανανέωσης αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επιβαλλόμενες «μεταρρυθμίσεις» διαλύουν την κοινωνία. Ο λόγος που κυριαρχούσε στο εσωτερικό και εντείνεται στο εξωτερικό είναι ηθικολογικός, τιμωρητικός και ενοχοποιητικός. Κάθε αντίρρηση και κριτική επισείει την κατηγορία του «λαϊκισμού», του «συντεχνιασμού» και του «αντιευρωπαϊσμού». Αφού πρώτα στιγματίστηκε η μεταπολίτευση και το πνεύμα δημοκρατίας που έφερε στον τόπο, παρακολουθήσαμε και τον εξαγνισμό της άκρας δεξιάς, με τη συμπερίληψή της στην κυβέρνηση. Παράλληλα, πυκνώνουν οι προτάσεις για κυβερνήσεις «αρίστων», για συνασπισμούς τεχνοκρατών που θα «σώσουν» τη χώρα. Πρόκειται για ισχυρές αντιδημοκρατικές και αυταρχικές τάσεις, που εκμεταλλεύονται, με λαϊκιστικό τρόπο, τα δικαιολογημένα αισθήματα αποτροπιασμού απέναντι στην παλιά τάξη πραγμάτων που καταρρέει. Ωστόσο, σε αντίθεση με έναν ρηχό «εθνικά υπερήφανο» λόγο εναντίον των δανειακών συμβάσεων, δεν νοσταλγούμε, βέβαια, αυτή την τάξη.

Ελλάδα και Ευρώπη βυθίζονται σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη κρίση, που δείχνει όχι μόνο τις θεσμικές αδυναμίες της Ένωσης, αλλά και τη διαχείρισή της από τις συντηρητικές ηγεσίες με νεοφιλελεύθερες συνταγές. Όσο και αν μοιάζει δύσκολο, οφείλουμε να εργαστούμε για μια κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη, που θα προβάλλει τις ιστορικές και πολιτικές της αξίες, δίνοντας νέο περιεχόμενο στην παγκοσμιοποίηση — άλλωστε, η λύση δεν μπορεί να είναι εθνική, αλλά πρέπει να ανταποκρίνεται στις διαστάσεις της ηπείρου μας, και όχι μόνο. Σήμερα ταπεινώνουν τους Έλληνες, αύριο τους υπόλοιπους λαούς, σπέρνοντας δυσπιστία και μίσος ανάμεσά τους. Πρόκειται για μια καταστροφική στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Έτσι, η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα συνιστά πολιτικό διακύβευμα για όλη την προοδευτική Ευρώπη.

Απέναντι στον κυρίαρχο άκριτο και εντέλει ταξικό λόγο οφείλουμε να προτάξουμε την κριτική σκέψη, την καθημερινή εμπειρία και τις ανάγκες των πολιτών, ιδίως αυτών που πλήττονται άδικα από την κρίση. Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μια μεγάλη συμπαράταξη, που θα φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, με στόχο να αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων, τη δημιουργική επικοινωνία ανάμεσα σε κοινωνικούς χώρους και πολίτες με διαφορετικές εντάξεις, που συμμερίζονται τις θεμελιώδεις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, τις συντεταγμένες δηλαδή της ιδιότητας του πολίτη σε ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα.

Απορρίπτοντας τη λογική του «μονόδρομου», τα ανιστόρητα στερεότυπα που ενοχοποιούν την ελληνική κοινωνία καταρρακώνοντας τη συλλογική αξιοπρέπειά μας, επιδιώκουμε να αναδείξουμε, εντός κι εκτός Ελλάδας, τις συνέπειες της κρίσης. H ελληνική κρίση είναι μέρος μιας συνολικότερης κρίσης, η οποία αλλάζει θεμελιακά την ιστορική εποχή που ζούμε. Σ’ αυτήν τη μεταιχμιακή περίοδο είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι διακυβεύονται τόσο η έννοια του κοινωνικού, όσο και η δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη.

Mπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες στον ιστότοπο Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας, και τις σχετικές σελίδες στο facebook και το twitter.  

Ως προς το ευρύτερο θέμα της κρίσης, παραθέτω ενδεικτικά τα παρακάτω διεθνή δημοσιεύματα: 

It isn’t just the Euro. Europe’s democracy itself is at stake

Amartya Sen, The Guardian

The path not taken 

Paul Krugman, The New York Times

Banks come first in a Greek Rescue plan

Floyd Norris, The New York Times 

 

Greece and the return of the economic ‘death spiral’

David Blanchflower, The Guardian

The Greek Vise
Paul Krugman, The New York Times

Meeting the ‘new homeless’ in Greece’s freezing streets

Marc Lowen, BBC News

Sauvons le peuple Grec de ses sauveurs!
Libération

Save the Greek people from their saviours!
Éditions Lignes

Greece shows us how to protest against a failed system

John Holloway, The Guardian

Lessons from Iceland: the people can have the power

Birgitta Jónsdóttir, The Guardian

Break up with your bank, fall in love with the 99%! 
OccupyWallStreet 

Ανώνυμος: μια εξαιρετική ταινία από την ομάδα Διακόπτες

Μια από τις καλύτερες απαντήσεις στην κρίση, και σε κάθε κρίση, είναι η δημιουργικότητα, και πολύ περισσότερο εκείνη που εκφράζεται με συλλογικό τρόπο. Η μικρού μήκους ταινία Ανώνυμος είναι μια τέτοια προσπάθεια από την ομάδα τεχνικών κινηματογραφου-τηλεόρασης Διακόπτες.

Ένας άνθρωπος πεσμένος στο δρόμο, και οι αντιδράσεις των περαστικών: αμήχανες, αδιάφορες, προβληματικές. Και μια εκπληκτική ανατροπή, που δεν μπορώ φυσικά να σας αποκαλύψω: δείτε την ταινία! 

Αυτό που ωστόσο μπορώ να πω είναι ότι η ταινία Ανώνυμος είναι αξιόλογη τόσο ως συλλογικό εγχείρημα, όσο και ως αποτέλεσμα: συνιστά κινηματογραφική αφήγηση με πρωτότυπο, σαφές και ουσιαστικό περιεχόμενο, που θίγει εύστοχα την υποκρισία που βασιλεύει γύρω μας, συχνά όμως και μέσα μας. 

Η ταινία συνοδεύεται επίσης από το παρακάτω κείμενο:

Η ιδέα για την πρώτη μας μικρού μήκους ταινία, υπήρχε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα από τις συζητήσεις μας, προέκυπτε η διάθεση και η επιθυμία για πράξη-δημιουργία, έξω από τη λογική της δουλειάς μας, αλλά παράλληλα χρησιμοποιώντας την. Το σύνολο των ανθρώπων που συμμετέχουν στην ανοιχτή συνέλευση τεχνικών στο χώρο του θεάματος "Διακόπτες" γνωρίζουν λίγο ως πολύ -από τα μέσα- τη φύση της δουλειάς μας. Τις έννοιες όπως, ιεραρχία, θέαμα, εμπόρευμα, διαμεσολάβηση, αφεντικά (μεγάλα+μικρά), «τέχνη», εκβιασμός, χρήματα... προσπαθήσαμε από την αρχή να τις βάλουμε στη θέση που τους αρμόζει. Απέναντί μας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε η στιγμή, όλα αυτά να τα αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Έτσι αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε το ξεπέρασμα τους, όσο αυτό είναι δυνατό. Φτιάξαμε ομάδες εργασίας και τοποθετηθήκαμε στις θέσεις του αυτοοργανωμένου μας συνεργείου. Τα "κριτήρια" ήταν με βάση την ειδικότητα και την επιθυμία του καθένα. Με βάση τις γνώσεις και όχι την εμπειρία και την εργασιακή καταξίωση. Μέσα στις συζητήσεις ο καθένας είχε λόγο πάνω στο σενάριο και στην διεκπεραίωση του γυρίσματος. Τέλος περάσαμε μία μέρα όλοι μαζί και δημιουργήσαμε το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα μέσα σε αυτές τις συνθήκες και κάτω από την πίεση του χρόνου. Τα χρήματα που χρειάστηκαν για την ταινία, δοθήκανε από το συλλογικό ταμείο της συνέλευσης.

Με βάση όλα τα παραπάνω, το αυτοξεπέρασμα των λογικών της δουλειάς μας δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν εύκολο, ούτε ότι τα καταφέραμε 100%. Για αυτούς τους λόγους δεν γράφουμε σελίδες λαμπρής ιστορίας, ονομάζουμε αυτή την πρώτη κίνηση "προσπάθεια" και σίγουρα δεν τα παρατάμε.

Είμαστε εδώ, μαζί, με μια συνολική αντίληψη για τις ζωές μας, για να συζητάμε, να δημιουργούμε, να κατεβαίνουμε στο δρόμο και να παλεύουμε στο τώρα για το αύριο.

Ευχαρίστουμε όλους όσους βόηθησαν με κάθε τρόπο και μέσο για την υλοποίηση αυτής της ταινίας.

Τέλος, και επειδή κανείς δεν τα προλαβαίνει όλα μόνος του, μπόρεσα να ανακαλύψω αυτή την ταινία μέσω της ανάρτησης της Άννας Χαρίτου στο doctv.

The last precious thing she owns

flickr

O Lee Jeffries δημοσιοποίησε χθες μέσω twitter την παραπάνω φωτογραφία, και ο τίτλος της ανάρτησης είναι φράση που περιλάμβανε το μήνυμά του. Θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ως η καλύτερη δουλειά του, αναμφίβολα πάντως είναι το έργο του που προτιμώ.

Ένα ζευγάρι ωτοασπίδες επειγόντως

Έχω φίλους που όταν πηγαίνουν να διαδηλώσουν στο Σύνταγμα φοβούνται την βία της  αστυνομίας και την εκτεταμένη ρίψη δακρυγόνων. Ωστόσο πηγαίνουν και ξαναπηγαίνουν. 

Εγώ πάλι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ όλο αυτό τον καιρό είναι μήπως γίνει καμιά συναυλία με το Γιώργο Νταλάρα.

Πράγμα που δυστυχώς θα γίνει, και όχι μόνο μία. Το οποίο όπως αντιλαμβάνεστε είναι πρόβλημα. Γιατί πώς να το κάνουμε, ακόμα κι αν έχεις απολυθεί ή είσαι μήνες απλήρωτος ή ο μισθός σου έχει δραστικά μειωθεί,  θα ζοριστείς αλλά θα παλέψεις, όσο μπορείς. Τι άλλο να κάνεις, να κάτσεις ήσυχα σε μια ακρούλα; Και ακόμα κι αν η αστυνομία σού ρίχνει τόνους δακρυγόνων όταν ασκείς το συνταγματικό σου δικαίωμα να διαδηλώνεις, προσωρινά θα αναγκαστείς να υποχωρήσεις, αλλά δεν θα φύγεις. Θα επανέλθεις για να συνεχίσεις να διαδηλώνεις, όσο μπορείς.  

Αλλά να σε λυπάται ο Γιώργος Νταλάρας και να κάνει για σένα συναυλίες αλληλεγύης στη γειτονιά σου για να σε παρηγορήσει, να σου δώσει χαρά και να σε λυτρώσει με τα τραγούδια του;  Αυτό ειλικρινά δεν αντέχεται. 

Για αυτό σας λέω, την επόμενη φορά μαζί με το Maalox, πάρτε καλού-κακού και ένα ζευγάρι ωτοασπίδες. Δεν ξέρετε ποτέ τι γίνεται.

Από την άλλη πλευρά βέβαια ίσως να φταίει που παραπονεμένα λόγια δεν είχαν ποτέ τα τραγούδια μου. Και πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Εμένα βλέπετε δεν μου αρέσει η σοβαρή μουσική, μόνο κάτι τραγουδάκια ακίνδυνα ακούω.