Το νόημα έχει αρχίσει να χάνεται πια. Για την ακρίβεια, είχε αρχίσει να χάνεται εδώ και πολύ καιρό αλλά τώρα πια είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Τα πάντα σ'αυτή τη χώρα καταρρέουν: η οικονομία, η εκπαίδευση, η πολιτική, ολόκληρη η κοινωνία. Χάος και αβεβαιότητα. Φόβος και αγανάκτηση. Οι εξελίξεις τρέχουν και δεν ξέρεις τι μπορεί να σου συμβεί το επόμενο κιόλας λεπτό.
Η χώρα στην οποία γεννήθηκα και (δυστυχώς) ζω μου προκαλεί πλέον κατάθλιψη. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω ειδήσεις και ψυχοπλακώνομαι. Διαβάζω blogs και ειδησεογραφικά sites sto Internet και πάλι ψυχοπλακώνομαι. Δεν ξέρω αν θα δώσω το ένα και μοναδικό μάθημα που μου υπολείπεται για να πάρω πτυχίο επειδή η σχολή μου τελεί υπό κατάληψη. Δεν ξέρω αν οι γονείς μου θα συνεχίσουν να εισπράττουν τον (ήδη πενιχρό πια) μισθό τους. Δεν ξέρω αν θα βρω εργασία στην οποία θα μπορώ να πληρώνομαι ή αν θα εξακολουθήσω να κάνω απλήρωτες πρακτικές ασκήσεις με την ελπίδα ότι κάποιος, κάπου κάποτε θα με προσλάβει ως μόνιμη. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο εκάστοτε αυριανό συλλαλητήριο. Δεν ξέρω αν η χώρα κηρύξει στο επόμενο λεπτό στάση πληρωμών ή νέα μέτρα ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων. Α-Β-Ε-Β-Α-Ι-Ο-Τ-Η-Τ-Α. Κι αυτό με σκοτώνει.
Προσπαθώ να χαίρομαι με τα μικρά καθημερινά πράγματα και να μην παραπονιέμαι γιατί άλλοι βρίσκονται σε πολύ πιο δεινή θέση από μένα. Αλλά ακόμα κι αυτά έχουν λιγοστέψει. Έχω προσπαθήσει να ζήσω στο δικό μου μικρόκοσμο και να έχω έννοιες του τύπου αν θα δω την τάδε ή τη δείνα ταινία στον κινηματογράφο και κατά καιρούς έχω κλείσει αυτιά και μάτια σε όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω μου. Όμως δε γίνεται κανείς να στρουθοκαμηλίζει αιωνίως. Γιατί δυστυχώς ο δικός μου μικρόκοσμος είναι μέρος της ευρύτερης ετοιμόρροπης (ή μήπως έχει αρχίσει να καταρρέει;) πραγματικότητας την οποία βιώνουμε όλοι μας. Έχω κουραστεί. Και είμαι μόλις 23...
Η Ελλάδα ανέκαθεν:
 |
| πηγή |
Η Ελλάδα πλέον:
 |
| πηγή |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου