Μερικές στιγμές μόνο

Μερικές στιγμές μόνο διαρκούν όλα αυτά τα χρώματα, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν – είναι ένα ακόμα παιχνίδι που παίζει μαζί μας το φως, κάθε φορά εξίσου απρόβλεπτο, και φαντάζομαι πως για τον ίδιο λόγο και τόσο γοητευτικό. Είναι ένα παιχνίδι χωρίς κανόνες, χωρίς αντίτιμο, και φυσικά χωρίς νικητές και νικημένους. Παίζεται παντού και κάθε μέρα, και ο μοναδικός όρος συμμετοχής είναι ένα οποιοδήποτε ύψωμα – ένας λόφος, ένας ανισόπεδος κόμβος, μια ταράτσα, ή έστω ένα βλέμμα προς τα πάνω. Όλα αυτά την ώρα της δύσης, όπως στο παρακάτω παράδειγμα: στα ανατολικά, τα σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από τον Υμηττό φωτίζονται ακόμα από τον ήλιο που αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί ακριβώς απέναντι τους.

 Αθήνα, 21.09.2011, 19:21 και 19:22

Ύστερα τα χρώματα θα χαθούν, αλλά όχι πριν γίνουν  εκθαμβωτικά: το φως διακρίνεται ακόμα και μέσα στα πυκνά σύννεφα που καλύπτουν τις κορυφές της Πάρνηθας στα βόρεια, εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον ουρανό στα δυτικά, και εκτείνεται ακόμα και πάνω από την θάλασσα στα νότια, από το Ελληνικό μέχρι τον Σκαραμαγκά, πριν χαθεί στο σκοτάδι. Και ύστερα χάνεται, με την υπόσχεση να επιστρέψει αύριο για το ίδιο παιχνίδι, που ωστόσο κάθε άλλο παρά ίδιο είναι. Κάθε ημέρα είναι μοναδική, και κάθε  εικόνα της ανεπανάληπτη,  όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι που αξίζει τον κόπο να παίζει κανείς. Ακόμα και αν είναι για μερικές στιγμές μόνο – ή μάλλον ακριβώς για αυτόν τον λόγο. 

 

Αθήνα, 21.09.2011, 19:25, 19:34 και 19:34