Οι Anathema έχουν εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα progressive rock συγκροτήματα όλων των εποχών, και σε αυτή τη βάση η νέα τους κυκλοφορία Falling Deeper επιστρέφει στην αρχική τους περίοδο. Ο Daniel Cavanagh, κιθαρίστας και παραγωγός του album, ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ένα νεύμα στο παρελθόν και ταυτόχρονα ένα βλέμμα στο μέλλον, μέσω ενός ήχου σχεδιασμένου να μεταφέρει τον ακροατή στην καρδιά της παρούσας στιγμής. Καθώς η μουσική των Anathema διαθέτει μοναδικές μελωδίες, το album περιέχει στιγμές εκπληκτικής ομορφιάς, στην οποία συμβάλλουν οι ενορχηστρώσεις του Dave Stewart, και τα φωνητικά της Anneke van Giersbergen στα κομμάτια Everwake και Alone.
Για ποιο λόγο ωστόσο ένα συγκρότημα που συνεχώς πειραματίζεται, ρισκάρει, και εξελίσσεται προς νέες κατευθύνσεις, επιθυμεί να επαναπροσδιορίσει τις ρίζες του ως πρωτοπόρο σχήμα του doom metal πάνω από δεκαπέντε χρόνια πριν; Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό ως προς το Falling Deeper είναι ότι οι Anathema δεν ξαναγράφουν την ιστορία τους, αλλά κυριολεκτικά επανεφευρίσκουν το πρώιμο υλικό τους. Οι τρόποι με τους οποίους το κάνουν είναι αρκετά διαφορετικοί: παραδείγματος χάριν, το Sunset of Age διατηρεί την διάρκεια του και παρουσιάζεται με πληθωρική ενορχήστρωση, ενώ αντίθετα το They Die έχει συντμηθεί βασιζόμενο σε μια μινιμαλιστική, αλλά και πανέμορφη μελωδία. Ταυτόχρονα, το J’ai Fait une Promesse έχει ξαναδουλευτεί και εμφανίζεται με μεγαλύτερη διάρκεια.
Το Falling Deeper διακρίνεται από έναν ισχυρό ορχηστρικό προσανατολισμό, καθώς πολλοί από τους στίχους έχουν αφαιρεθεί, και οι εναλλαγές μεταξύ στροφής και ρεφραίν έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος εγκαταλειφθεί. Από αυτή την άποψη, το album απομακρύνεται από την συμβατική μορφή του τραγουδιού και τείνει να παρουσιάζει την δουλειά των Anathema ως μια πλειάδα μουσικών θεμάτων. Ωστόσο το συγκρότημα είναι παρών όπως πάντα, το ίδιο και το υποβλητικό μουσικό τοπίο για το οποίο είναι γνωστό – η εκτέλεση του Kingdom είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το Falling Deeper δεν είναι μια απλή διασκευή της μουσικής των Anathema για ορχήστρα, και επιπλέον οι ενορχηστρώσεις εξασφαλίζουν ότι δεν είναι ούτε το μάλλον προβλέψιμο αποτέλεσμα ενός rock συγκροτήματος συνοδευόμενου από έγχορδα.
Το κατά βάση ακουστικό album των Anathema Hindsight, το οποίο περιείχε υλικό από την περίοδο 1996-2003, έτεινε να διατηρεί την αρχική δομή των τραγουδιών. Το Falling Deeper πράττει το αντίθετο: πρόκειται περισσότερο για απόσπαση μουσικών θεμάτων και μοτίβων, παρά για συλλογή τραγουδιών, από τα πρώτα τους EP (The Crestfallen, 1992, Pentecost III, 1995) και albums (Serenades, 1993, The Silent Enigma, 1995). Αυτά τα θέματα και μοτίβα έχουν συνολικά επαναδημιουργηθεί κατά τρόπο που οδηγεί τους Anathema ακόμα πιο μακριά από τα στερεότυπα μουσικών ειδών και τις συνθετικές τους συμβάσεις – με άλλα λόγια, το συγκρότημα ρισκάρει και πάλι.
Για ποιο λόγο ωστόσο ένα συγκρότημα που συνεχώς πειραματίζεται, ρισκάρει, και εξελίσσεται προς νέες κατευθύνσεις, επιθυμεί να επαναπροσδιορίσει τις ρίζες του ως πρωτοπόρο σχήμα του doom metal πάνω από δεκαπέντε χρόνια πριν; Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό ως προς το Falling Deeper είναι ότι οι Anathema δεν ξαναγράφουν την ιστορία τους, αλλά κυριολεκτικά επανεφευρίσκουν το πρώιμο υλικό τους. Οι τρόποι με τους οποίους το κάνουν είναι αρκετά διαφορετικοί: παραδείγματος χάριν, το Sunset of Age διατηρεί την διάρκεια του και παρουσιάζεται με πληθωρική ενορχήστρωση, ενώ αντίθετα το They Die έχει συντμηθεί βασιζόμενο σε μια μινιμαλιστική, αλλά και πανέμορφη μελωδία. Ταυτόχρονα, το J’ai Fait une Promesse έχει ξαναδουλευτεί και εμφανίζεται με μεγαλύτερη διάρκεια.
Το Falling Deeper διακρίνεται από έναν ισχυρό ορχηστρικό προσανατολισμό, καθώς πολλοί από τους στίχους έχουν αφαιρεθεί, και οι εναλλαγές μεταξύ στροφής και ρεφραίν έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος εγκαταλειφθεί. Από αυτή την άποψη, το album απομακρύνεται από την συμβατική μορφή του τραγουδιού και τείνει να παρουσιάζει την δουλειά των Anathema ως μια πλειάδα μουσικών θεμάτων. Ωστόσο το συγκρότημα είναι παρών όπως πάντα, το ίδιο και το υποβλητικό μουσικό τοπίο για το οποίο είναι γνωστό – η εκτέλεση του Kingdom είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το Falling Deeper δεν είναι μια απλή διασκευή της μουσικής των Anathema για ορχήστρα, και επιπλέον οι ενορχηστρώσεις εξασφαλίζουν ότι δεν είναι ούτε το μάλλον προβλέψιμο αποτέλεσμα ενός rock συγκροτήματος συνοδευόμενου από έγχορδα.
Το κατά βάση ακουστικό album των Anathema Hindsight, το οποίο περιείχε υλικό από την περίοδο 1996-2003, έτεινε να διατηρεί την αρχική δομή των τραγουδιών. Το Falling Deeper πράττει το αντίθετο: πρόκειται περισσότερο για απόσπαση μουσικών θεμάτων και μοτίβων, παρά για συλλογή τραγουδιών, από τα πρώτα τους EP (The Crestfallen, 1992, Pentecost III, 1995) και albums (Serenades, 1993, The Silent Enigma, 1995). Αυτά τα θέματα και μοτίβα έχουν συνολικά επαναδημιουργηθεί κατά τρόπο που οδηγεί τους Anathema ακόμα πιο μακριά από τα στερεότυπα μουσικών ειδών και τις συνθετικές τους συμβάσεις – με άλλα λόγια, το συγκρότημα ρισκάρει και πάλι.
Το Falling Deeper πετυχαίνει να φέρει στο προσκήνιο την ποιότητα της μουσικής των Anathema. Όσα κρατούν από το παρελθόν τους, αλλά και όσα αφήνουν πίσω τους, είναι αποτέλεσμα προσεκτικής σκέψης και επιλογής, στο οποίο οι ευφυείς ενορχηστρώσεις δίνουν νέα ζωή. Αναπόφευκτα, πρόκειται για ένα album του οποίου η πλήρης απόλαυση προϋποθέτει κάποια ευρύτητα πνεύματος – αν κανείς αντιλαμβάνεται τα κλασσικά κομμάτια του παρελθόντος ως ένα ιερό με απαγορευμένη πρόσβαση, ή ενδίδει σε επιταγές της μουσικής βιομηχανίας όπως είναι η εργαλειακή διαδοχή νέων album και περιοδιών, μπορεί να βρει τον εαυτό του σε κατάσταση αμηχανίας. Πάνω από όλα, το album απαιτεί μια κατανόηση των Anathema ως κάθε άλλο παρά ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Από αυτή την άποψη, η εύγλωτη παρουσίαση του Falling Deeper από τον Danny Cavanagh αποτελεί παράδειγμα του σεβασμού που έχει το συγκρότημα για το παρόν και το παρελθόν του, τους παλιούς συνοδοιπόρους του Paradise Lost, και τους τωρινούς του συνεργάτες Dave Stewart και Anneke van Giersbergen. Προς το τέλος της συνέντευξης ο Danny Cavanagh αντανακλά πάνω στην μουσική ταυτότητα των Anathema ως εξής:
If I think of some of my favorite songs, they always have that element of feeling incredibly grateful to be alive throughout all the difficulties that life may put you through. That’s what we try to get across with our music, [...] that feeling of vulnerability, and that feeling of strength at the same time.
Νομίζω πως δεν υπήρξε ποτέ καλύτερος ορισμός της μουσικής των Anathema. Και με αυτή την έννοια αποτελεί επίσης κλειδί για την κατανόηση του λόγου για τον οποίο δημιουργήθηκε το Falling Deeper.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου