Μπαίνεις σε ένα λεωφορείο που έχει αργήσει. Είσαι κουρασμένος και το μόνο που θέλεις είναι να φτάσεις επιτέλους στον προορισμό σου. Αλλά έχει κίνηση. Κρατιέσαι άκεφα από το χερούλι και περιμένεις. Ο δρόμος είναι γεμάτος αυτοκίνητα, ένας οδηγός κορνάρει χωρίς λόγο. Τον μιμούνται άλλοι δύο. Είναι ενοχλητικό.
Κρατιέσαι καλύτερα από το χερούλι. Το λεωφορείο φρενάρει. Μετακινείσαι για να κατέβει η γυναίκα με το παιδί που σηκώθηκε. Κάθεσαι στη θέση της, είναι ακόμα ζεστή. Το λεωφορείο ξεκινάει πάλι. Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις κτίρια να χάνονται μέσα από το παράθυρο. Εκατό φορές τα έχεις δει, κακόγουστα γυάλινα κτίρια, επηρμένα. Σήμα κατατεθέν αυτού του δρόμου, αυτής της χώρας γενικότερα.
Ανασηκώνεις το κεφάλι σου, μπροστά διακρίνεται ένας ανισόπεδος κόμβος. Το λεωφορείο τον διασχίζει από την πάνω πλευρά. Μέσα από το παράθυρο χάνονται τώρα συρμάτινες περιφράξεις και τσιμεντένια τοιχώματα. Έχει ακόμα κίνηση, από την αριστερή πλευρά έρχονται και άλλα αυτοκίνητα. Μετά το φανάρι όμως ο δρόμος ανοίγει.
Κοιτάζεις το ρολόι σου. Προλαβαίνεις άνετα, δεν ήταν τόσο άσχημα τελικά. Βρήκες και να κάτσεις, όλα καλά. Μόνο που δεν είδες τον ήλιο. Όση ώρα κοίταζες τα πράγματι κακόγουστα κτίρια και τους πράγματι ενοχλητικούς οδηγούς, έδυε ο ήλιος. Ο ίδιος ήλιος που θα φωτογράφιζαν όλοι αν έδυε σε μια παραλία.
Αλλά εδώ είναι Αθήνα, η πόλη που δεν αγάπησε κανείς.
Λεωφ. Κηφισίας & Αττική Οδός, 04.08.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου