Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Πέντε τραγούδια που μου άλλαξαν τη ζωή

 1. Bon Jovi- Livin On A Prayer (1986)


Ο ύμνος στην εργατική τάξη, στον έρωτα και στην αισιοδοξία. Ο Tommy και η Gina έγιναν οι ηρωες της καθημερινότητας για πολλούς ανθρώπους και η πεποίθηση που εκφράζεται στο τραγούδι ότι όλα θα πάνε καλά αρκεί να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που αγαπάς και να μην εγκαταλείπεις ποτέ παρά τις όποιες δυσκολίες υιοθετήθηκε από πολλούς νέους, μετατρέποντας το κομμάτι αυτό σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Bon Jovi. Το ρεφραίν του είναι από τα πιο χιλιοτραγουδισμένα κατατάσσοντας τη σύνθεση αυτή cult και διαχρονική. Long live the '80s!!!


2. Nirvana- Smells Like Teen Spirit (1991)

  
Seattle,Washington D.C. Οι καιροί μυρίζουν αλλαγές. Ένας νέος ονόματι Kurt Cobain στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 σχημάτιζε τη μπάντα Nirvana. Σωτήριον έτος 1991. To Σεπτέμβρη της χρονιάς εκείνης το MTV παίζει από το πρωί έως το βράδυ το ''Smells Like Teen Spirit''. H επαναστατημένη νεολαία έχει βρει το νέο της ύμνο και η grunge θα κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια βρίσκοντας τεράστια απήχηση, ανεξαρτήτως του τι μουσική άκουγε ο καθένας. Κάπως έτσι άρχισα κι εγώ να μυούμαι στον κόσμο της ροκ μουσικής και του μεταλ. Το πρώτο συγκρότημα που άκουσα, λάτρεψα και προσκύνησα ήταν οι Nirvana. Το ''Nevermind'' και το ''In Utero'' είναι οι δίσκοι που έχω λιώσει περισσότερο από κάθε άλλον, ο Kurt Cobain εξακολουθεί να κοσμεί με την κιθάρα του το δωμάτιό μου και οι Nirvana θα είναι για μένα το σημαντικότερο κεφάλαιο στη διαμόρφωση της μουσικής μου ταυτότητας.


3. Nightwish- Nemo (2004)


Ήταν το 2004 και όντας 16 ετών όταν πήρε το αυτί μου το τραγούδι ''Nemo'' από ένα συγκρότημα άγνωστο μέχρι τότε για μένα που λεγόταν Nightwish και μας ερχόταν από την παγωμένη Φινλανδία. Όταν δε έπιασα στα χέρια μου και το album τους, το ''Once'' που περιείχε το προαναφερθέν τραγούδι, ε...αυτό ήταν. Έκτοτε, το συμφωνικό/οπερατικό/gothic μεταλ είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής, οι υψίφωνες τραγουδίστριες οι μόνες που μου πάνε στα αυτιά και το λεγόμενο female fronted metal το μόνο που υποστηρίζω (εντάξει, πλην ελαχίστων male fronted bands που μου αρέσουν πολύ).


4. Metallica- Nothing Else Matters (1991)


 Ταυτόχρονα με την έκρηξη του grunge, το 1991 συντελείται στροφή 180° μοιρών για τους Metallica. Κυκλοφορούν το ''Black Album'', ανακαλύπτουν τις πιο μελωδικές τους πλευρές, κάνουν το μεταλ mainstream και καταφέρνουν να συνδυάσουν καλλιτεχνική αρτιότητα με τεράστια εμπορική επιτυχία. Από τα πολλά single του album, αυτό που για μένα ξεχωρίζει είναι το ''Nothing Else Matters'' που βγάζει προς τα έξω μία πιο ευαίσθητη πτυχή του συγκροτήματος. Ήταν το πρώτο ever τραγούδι των Metallica που άκουσα, κάπου στις αρχές των '00s, και έκτοτε ήρθα σε επαφή και με τα υπόλοιπα διαμάντια τους που είχαν κυκλοφορήσει έως τότε. Το περίεργο είναι ότι το κομμάτι προέκυψε από τον James Hetfield εντελώς τυχαία και στην αρχή δεν επρόκειτο να συμπεριληφθεί στο τελικό track listing του album. Πόσο λάθος θα έπρατταν αν το άφηναν εκτός...


5. Within Temptation- Forgiven (2007)


Μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω ένα μονάχα τραγούδι από ολόκληρη τη δισκογραφία των Within Temptation, ο λόγος όμως που διάλεξα το ''Forgiven'' είναι γιατί είναι ταυτόχρονα γλυκό, ευαίσθητο, επικό, συγκινητικό, υπέροχο, μαγευτικό, δυνατό, διακριτικό, εύθραυστο και ικανό να προξενήσει ποικίλα συναισθήματα. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Η αγγελική φωνή της Sharon Den Adel φυσικά του προσδίδει έξτρα χάρη και ομορφιά.

3 σχόλια:

aris.cs είπε...

Με αιφνιδίασες ευχάριστα, δεν είναι συνηθισμένο να βλέπει κανείς τραγούδια των Bon Jovi, Nirvana και Metallica, στην ίδια λίστα - καιρός λοιπόν να βγάλουμε τις παρωπίδες μας. Νομίζω πως αυτή η ανάρτηση είναι ευπρόσδεκτη συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση.

Για το Forgiven, αλλά και το Nemo, δεν έχω τίποτα να πω πέρα από το ότι είναι τέλεια ; )

Τώρα, φαίνεται πως αυτή τη φορά θα μπορέσω να ανταποκριθώ με τις αντίστοιχες δικές μου επιλογές (σε αντίθεση με τις επιλογές ταινιών που ακόμα δεν έχω καταλήξει οριστικά!) Δε νομίζω ότι θα είναι μόνο πέντε, ούτε μόνο τραγούδια, αλλά τέλος πάντων, θα κάνω ό,τι μπορώ...

black symphony είπε...

Καταρχάς, σ'ευχαριστώ πολύ! Να διευκρινίσω βέβαια ότι τα παραπάνω τραγούδια δεν είναι απαραίτητα και τα αγαπημένα μου. Εξάλλου, είναι ανέφικτο να ξεχωρίσω μόνο πέντε από τα εκατομμύρια τραγουδιών που υπάρχουν και που έχω ακούσει.Αυτά αντιπροσωπεύουν περισσότερο είτε το συγκρότημα είτε και το είδος της μουσικής που μου αρέσει και το καθένα αποτέλεσε και την αφορμή να ασχοληθώ με μία μουσική ή έναν καλλιτέχνη επειδή ήταν κάτι μοναδικό και καινούριο στο αυτί μου (όχι στην περίπτωση των Within βέβαια). Φυσικά και τα αγαπώ αυτά τα κομμάτια.Πάντως επειδή και τα πέντε ανήκουν στον ευρύτερο χώρο του ροκ και του μεταλ δεν είναι και τόσο αντιφατικά να βρίσκονται στην ίδια λίστα, όπως λες. Θέλω να πω, οκ, οι Bon Jovi δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με τους Metallica αλλά δε βρίσκονται και στο ίδιο top 5 με την Britney Spears, για παράδειγμα ;))

aris.cs είπε...

Σύμφωνοι, με την ευρεία έννοια ανήκουν στο ίδιο ρεύμα, και όσο μεγαλύτερο είναι το μουσικό φάσμα που λαμβάνει κανείς υπόψη του τόσο περισσότερο σχετικοποιούνται οι μεταξύ τους διαφορές.

Αλλά δε νομίζω ότι αίρονται. Π.χ. το grunge έσβησε από το χάρτη πολλές από τις εμπορικές rock/metal μπάντες των 80’s, πρεσβεύοντας μια πολύ διαφορετική θέση για την αισθητική και το περιεχόμενο της μουσικής. Οι κιθάρες φυσικά βρίσκονταν στο προσκήνιο, αλλά ο ήχος τους ήταν τώρα τραχύς, οι ρυθμοί των κομματιών πιο αργοί, τα σόλα περιορίστηκαν και τα keyboards εξαφανίστηκαν, δηλαδή το αντίθετο από τις polished παραγωγές των 80’s. Και είναι χαρακτηριστικό ότι οι Bon Jovi προχώρησαν αλλάζοντας ριζικά εικόνα, και εν μέρει ήχο και θεματολογία. Οι Metallica πάλι είχαν την αίγλη των thrash πρωτοπόρων, και την αντίστοιχη τεχνική, αισθητική και θεματολογία, δεν ήταν συμβατοί ούτε με τους μεν, ούτε με τους δε. Είναι ωστόσο ενδιαφέρον ότι και οι τρεις μπάντες είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία – η μουσική βιομηχανία δεν έπαψε να κερδίζει από την εξέλιξη των μουσικών τάσεων...

Οι τάσεις φυσικά έρχονται και παρέρχονται, και αυτό που μένει είναι η μουσική. Στο τέλος νομίζω πως ένα καλό τραγούδι είναι πάντα τέτοιο, ανεξαρτήτως της τάσης που ανήκε κάποτε. Και για αυτό βρήκα ενδιαφέρουσα αυτή την ανάρτηση, ως μια πιο ψύχραιμη και open-minded προσέγγιση –ίσως έτσι μπορούμε να δούμε και την συμπληρωματική πλευρά τέτοιων παραδειγμάτων στο πλαίσιο της ευρύτερης rock κουλτούρας.