The frost hits me in the eye and the sun warms my face

  Άρτι αφιχθείσα από Ελσίνκι και φανερά ευχαριστημένη και καταγοητευμένη από το μέρος αυτό,τα πράγματα που με εντυπωσίασαν πολύ εκτός βέβαια από τα δεδομένα  όπως π.χ. μουσεία, κτίρια, καθεδρικοί και δρόμοι ήταν η ''μεταλλική'' κουλτούρα του Βόρειου αυτού λαού που σε αντίθεση με άλλες χώρες δε θεωρείται κάτι το περιθωριοποιημένο και μειοψηφικό αλλά αντίθετα είναι το κανονικό, οι καλυμμένες με χιόνι λίμνες και η κατάλευκη (σε σημεία) θάλασσα καθώς και οι πανέμορφοι γλάροι κοντά στις ακτές που περπατούσαν μαζί σου και πετούσαν γύρω σου ''σκούζοντας'' ιδιόμορφα μα συνάμα ευχάριστα.

    ''Heavy metal is my world'' φαίνεται ότι είναι η καθημερινότητα των Φινλανδών αφού για εκείνους αυτή είναι η mainstream μουσική. Ας μην ξεχνάμε κιόλας πως πολλά διάσημα συγκροτήματα του είδους που γνωρίζουν επιτυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη και μερικά ίσως και στην Αμερική κατάγονται από τη χώρα αυτή (Nightwish, Tarja, Sonata Arctica, Amorphis, HIM, Children Of Bodom κ.ά.). Ένα γεγονός που μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη είναι το ότι ο Tuomas Holopainen μαζί με το Marco Hietala, μέλη των Nightwish, συμμετέχουν στην διαφημιστική καμπάνια φινλανδικής (εικάζω) μάρκας ρούχων (βλέπε αριστερά και κάτω) κάτι που για παράδειγμα στην Ελλάδα δε θα γινόταν ποτέ αφού συνήθως για τέτοιου είδους διαφημίσεις χρησιμοποιούνται mainstream (τα δικά μας ποπμπουζουκοχλιδάτα) ονόματα από το χώρο του θεάματος (ονόματα δε λέμε, αξιοπρέπειες δε θίγουμε). Απενοχοποίηση στη metal μουσική λοιπόν και σε όλες τις προκαταλήψεις που το ακολουθούν.

   Το Ελσίνκι είναι μία πόλη παραθαλάσσια που περιτριγυρίζεται από νερό. Πολύ νερό. Έχοντας το επισκεφτεί στις αρχές του μήνα αυτού, περίμενα ότι οι όποιοι πάγοι θα είχαν λιώσει και θα περίμενε δειλά δειλά η άνοιξη για να πάρει τη θέση της. Κι όμως...τα καλυμμένα από λευκό τοπία βρίσκονταν παντού γύρω σου και περίμεναν μία μικρή αχτίδα φωτός και ήλιου για να αρχίσουν σιγά σιγά να αποσύρονται. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι ότι οι δεκάδες λίμνες που υπάρχουν στο εσωτερικό της πόλης ήταν όλες λευκές, καλυμμένες από ένα παχύτατο στρώμα πάγου το οποίο συχνότατα γινόταν τόπος επίσκεψης γλάρων και παπιών. Ένα κομμάτι του λιμανιού επίσης ήταν εξ ολοκλήρου παγωμένο, προκαλώντας μου συνάμα απορία για το πώς μπορεί έστω αυτό το μικρό κομμάτι της θάλασσας της Βαλτικής να έχει παγώσει.

   Κι ενώ πίστευα πως αυτός ο πάγος θα έπαιρνε πολύ καιρό να λιώσει, όταν επισκέφτηκα 3 μέρες αργότερα το ίδιο κομμάτι του λιμανιού ως εκ θαύματος η θάλασσα ήταν καταγάλανη και κυμάτιζε γαλήνια με τα παπάκια αυτή τη φορά να κολυμπάνε και όχι να περπατάνε πάνω στον πάγο. Ο ήλιος βέβαια είχε ήδη βγει δυνατός από την προηγούμενη ημέρα ωστόσο 2 μέρες ηλιοφάνειας, όσο δυνατή και αν είναι σίγουρα δε δικαιολογεί το λιώσιμο των πάγων. Με μιας το τοπίο άλλαξε και από ''την εποχή των παγετώνων'' βρεθήκαμε ξαφνικά σε λιμάνι της Μεσογείου. Η διαφορά φαίνεται μεταξύ των παρακάτω φωτογραφιών που είναι τραβηγμένες με 3 ημέρες διαφορά.

   Πάνω στα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι δέσποζαν και ''έσκουζαν'' ταυτόχρονα γλάροι. Αμέτρητοι γλάροι που ήταν αρκετά εξοικειωμένοι με τον κόσμο και μπορούσες να τους πλησιάσεις αρκετά. Γλάροι που άνοιγαν τα φτερά τους και χάνονταν στον ορίζοντα ενώ έμενε ο απόηχος της φωνής τους και των φτερουγισμάτων τους. Αλλά γλάροι δεν υπήρχαν μόνο κοντά στα πλοία και τις θάλασσες αλλά και στους δρόμους της πόλης ανάμεσα στους περαστικούς και τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ακριβώς όπως έχουμε εμείς τα περιστέρια. Αυτά τα γλυκά πλασματάκια ήταν παντού γύρω σου και έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

   Η μαγεία και η ομορφιά αυτής της πόλης καθώς και η αθωότητα και ηρεμία αυτών των τοπίων θα μείνουν πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.