– Λοιπόν πιστεύεις;
– Ναι. Στο φιλότιμο, στην καλοσύνη, στην μπέσα.
Η σχέση που έχει κανείς με την θρησκεία είναι προσωπική, και ως τέτοια απόλυτα σεβαστή. Πάντα ωστόσο μού φαινόταν ενδιαφέρον ο τρόπος που την ερμηνεύει το παραπάνω απόσπασμα, από το διήγημα Του Πολέμου του Νίκου Καββαδία. Σε ό,τι με αφορά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν κανείς πιστεύει ή όχι σε οποιαδήποτε θρησκεία – το ζητούμενο βρίσκεται στην συμπληρωματική φράση.
Την περίοδο που έκανα εθελοντικά μαθήματα ελληνικών με μετανάστες, γνώρισα αρκετούς μουσουλμάνους αλλά και χριστιανούς. Οι περισσότεροι ήταν αρκετά θρήσκοι. Μαζί τους έγινε η πιο ουσιαστική συζήτηση που έχω κάνει για αυτό το θέμα. Ήταν το Πάσχα του 2008, με αφορμή ένα απόσπασμα της Α' επιστολής προς Κορινθίους του Απόστολου Παύλου. Ενδιέφερε όλους ανεξαρτήτως θρησκεύματος, φαντάζομαι επειδή αφορούσε την ευρύτερα εννοούμενη ανθρώπινη συνθήκη, ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβανόμασταν. Το αποδίδω όσο καλύτερα μπορώ:
Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων αλλά δεν έχω αγάπη, έχω γίνει σαν χαλκός πού ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω ικανότητα προφητείας και βλέπω όλα τα μυστήρια και όλη την γνώση, και αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα. Και αν μετατρέψω όλα τα υπάρχοντα μου σε τροφή για τους φτωχούς και αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτα. Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη, συμπεριφέρεται με καλοσύνη, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται άσχημα, δεν κοιτάζει το συμφέρον της, δεν παροξύνεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, συγχαίρει δε την αλήθεια. Όλα τα αντέχει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
Το ίδιο κείμενο έχει χρησιμοποιήθει και στην ταινία Trois Couleurs: Bleu του Krzysztof Kieslowski, σε συνδυασμό με τη μουσική του Zbigniew Preisner.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου