For my life and the stars creation: με αφορμή την συναυλία των Paradise Lost

Σε παλαιότερη συνέντευξη του, ο Greg Mackintosh είχε πει “when you're on tour, the good days are very good and the bad days are very bad”. Και από αυτή την άποψη, η συναυλία του Σαββάτου 19/3 ήταν μια πολύ καλή ημέρα για τους Paradise Lost, όπως έχει ήδη εύστοχα αναφερθεί. 

Η δική μου ωστόσο σχέση με τους Paradise Lost αναφέρεται στο album Icon και την αλλαγή  κατεύθυνσης που έφερε στην πορεία τους. Έχοντας αναδυθεί μέσα από την underground death/doom metal σκηνή στη Βρετανία και καθιερωθεί με δύο albums, περνάνε το 1992 από την ανεξάρτητη μικρή εταιρία Peaceville στην σχετικά μεγαλύτερη Music for Nations κυκλοφορώντας το album Shades of God. Σε αυτό περιλαμβανόταν το single As I die, το οποίο συνδύαζε ισχυρή μελωδία, έντονο ρυθμό και  σχετικά 'καθαρά’ φωνητικά, προαναγγέλοντας, περισσότερο από κάθε άλλο εγχείρημα τους ως τότε, τον διαφορετικό ήχο που θα ακολουθούσε.

Και το 1993 ήρθε το album Icon.  Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, η καλλιτεχνική του αξία, η σημασία του για την πορεία του συγκροτήματος και το εύρος της επιρροής που άσκησε θεωρούνται δεδομένα. Εκείνη την περίοδο ωστόσο, αυτό που συνέβαινε είναι ότι ο νέος προσανατολισμός των Paradise Lost ήταν ακριβώς αυτό, νέος: ένα ηχητικό περιβάλλον που δεν είχε ξανακουστεί, τόσο μελαγχολικό αλλά και ταυτόχρονα τόσο δυναμικό, τόσο προσεκτικά δομημένο κι όμως την ίδια στιγμή τόσο φορτισμένο συναισθηματικά.  Σε ό,τι  με αφορά πάντως, άκουγα κομμάτια του Icon όχι γιατί ήταν 'σημαντικά' αλλά επειδή μού άρεσαν πολύ - ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Christendom.

Μια επιμέρους αλλά ωστόσο κρίσιμη διάσταση εκείνης της περιόδου ήταν το ισχυρό οπτικό περιεχόμενο των singles και albums. Αυτό οφειλόταν καταρχήν στην αισθητική του Dave McKean, ενός από τους πλέον αξιόλογους και πολυδιάστατους σύγχρονους καλλιτέχνες, και στη συνέχεια στην  γραφιστική ικανότητα της Stylorouge, που δημιούργησε και το κλασσικό logo των Paradise Lost.

 

Dave McKean - As I Die (1992 - Πηγή)  Shades of God (1992 - Πηγή)

Stylorouge - Icon (1993 - Πηγή)  Seals the Sense (1994 - Πηγή) 
 

Οι Paradise Lost συνέχισαν να εξελίσονται σε κάθε album. Aπό τα τέλη της δεκαετίας του 90  ο ήχος τους άρχισε βαθμιαία να βασίζεται σε πλήκτρα και εντελώς 'καθαρά' φωνητικά, με πλέον ενδεικτικό παράδειγμα το album Host του 1999, προκαλώντας  δυσφορία σε μέρος της βάσης τους.  Ως αποτέλεσμα, έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί πολύ διαφορετικοί όροι για την μουσική  τους: death/doom metal, gothic metal, και στη συνέχεια gothic rock, ακόμα και synthpop, ενώ για τα φωνητικά έχουν επιστρατευθεί παρομοιώσεις άλλοτε με τον James Hetfield των Metallica και άλλοτε με τον Dave Gahan των Depeche Mode. 

Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ορισμοί δηλώνουν την δική μας ανάγκη να κανονικοποιήσουμε το διαφορετικό, να το ετεροκαθορίσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας, να το ερμηνεύσουμε όχι με τους δικούς του κάθε φορά όρους, αλλά με  βάση αυτό που εμείς συμβαίνει να γνωρίζουμε ή/και θέλουμε. Προφανώς και οι προτιμήσεις καθενός/καθεμίας είναι σεβαστές, το βέβαιο ωστόσο είναι ότι οι Paradise Lost έκαναν πάντα αυτό που ήθελαν και όχι αυτό που 'έπρεπε'. Από αυτή την άποψη είναι καίρια η απάντηση του Mackintosh στην ερώτηση ποιό είναι το κυριότερο ζήτημα στην καριέρα κάθε μουσικού: “To do what you feel and not what’s expected”.

Είναι επίσης σημαντικό το ότι τα setlists των συναυλιών αντιπροσωπεύουν όλες τις περιόδους, δείγμα του ότι το συγκρότημα αντιλαμβάνεται το έργο του ως ενιαίο. Και φυσικά οι Paradise Lost συνέχισαν να εξελίσονται, στρεφόμενοι τα τελευταία χρόνια εκ νέου στο metal και χωρίς ταυτόχρονα να επαναλαμβάνονται. Το τι ακριβώς είναι  τελικά η μουσική των Paradise Lost νομίζω πως ποτέ δεν έχει φανεί τόσο καθαρά όσο στην πρόσφατη περίπτωση επανεκτέλεσης δύο κομματιών του τελευταίου album Faith Divides Us, Death Unites Us από την Ορχήστρα της Πράγας.  Το ηχητικό αποτέλεσμα προκύπτει κατά βάση από την μουσική αρχιτεκτονική της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης, και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα όργανα αυτά καθεαυτά, ούτε καν από τις ηλεκτρικές κιθάρες. Και ίσως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που οι Paradise Lost μπορούν να χρησιμοποιούν τις τελευταίες τόσο ουσιαστικά.