Για τον Niko Ago – και ένα δέντρο που δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί

flickr

'Μετανάστης', ονομάζεται αυτό το έργο της Luba Lukova, μιας από τις σημαντικότερες σύγχρονες εικαστικούς. Μετανάστρια και η ίδια, από τη Βουλγαρία στη Νέα Υόρκη.

Αυτό το έργο μου θύμισε η περίπτωση του Niko Ago. Γιατί αυτό το μπόλιασμα, δηλαδή τη ζωή, τα κλαδιά που γεννιούνται ξανά και γεμίζουν φύλλα, τα χρειαζόμαστε. Αυτά χρειαζόμαστε, και όχι ένα δέντρο κομμένο και ξερό. 

Μετανάστης και ο Niko Ago, από την Αλβανία. Πάνω από είκοσι χρόνια ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, είναι γνωστός πλέον δημοσιογράφος και εκλεγμένο μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, και μεγαλώνει εδώ τις δύο του κόρες.

Και τώρα απελαύνεται. Μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο από το ιστολόγιο του:

Συμπλήρωσα 20 χρόνια στην Ελλάδα και μπήκα αισίως στον εικοστό πρώτο. Από τότε που ήρθα, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές. Μετά από πολύ κόπο και κυρίως πολύ διάβασμα, έμαθα την ελληνική γλώσσα κι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, που ήταν η δημοσιογραφία. Σήμερα είμαι δημοσιογράφος στα ελληνικά ΜΜΕ. Σε πιο βαθμό καταφέρνω να κάνω καλή δημοσιογραφία, το κρίνουν αυτοί που διαβάζουν αυτά που γράφει η ταπεινότητά μου. Μεγαλώνω δυο κόρες που σήμερα είναι 18,5 και 17,5 ετών. Η μεγάλη μου κόρη ήρθε στην Ελλάδα 5 μηνών, η μικρή γεννήθηκε στην Ελλάδα και δεν γνώρισε άλλη χώρα για πατρίδα της.

Προσέφερα λίγα ή πολλά δεν το ξέρω, το μόνο σίγουρο είναι ότι δούλεψα και δουλεύω τίμια. Ποτέ και για κανένα λόγο, δεν απασχόλησα τις Αρχές της χώρας. Αφοσιώθηκα στο επάγγελμά μου αλλά και στην προσφορά υπέρ των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Είμαι μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Αυτά με εκφράζουν, αυτά κάνω. Στην άνοδο της Χρ. Αυγής, την είσοδό της στη Βουλή και τις απειλές που δέχομαι για τη ζωή μου, ήρθε να προστεθεί ένα άλλο γεγονός, εξίσου άσχημο. Αν για το πρώτο κομμάτι ανησυχούμε πολλοί, το σίγουρο είναι ότι το δεύτερο με πονά εξίσου προσωπικά.

Χθες, 17 Μαΐου 2012, το ελληνικό κράτος, με ειδοποίησε ότι εντός 30 ημερών, πρέπει να εγκαταλείψω την Ελληνική Επικράτεια, επειδή το έτος 2007-2008, περίοδο την οποία είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για να ανανεώσω την άδεια παραμονής μου. Στην ίδια μοίρα με μένα, βρίσκονται και πολλοί άλλοι μετανάστες. Άνθρωποι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τη χώρα αυτή, που έφτιαξαν τις οικογένειές τους εδώ, που τα παιδιά τους γεννήθηκαν, φοίτησαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για όλους και για μερικούς, τέτοια ζητήματα είναι “πολυτέλεια”. Πράγματι, έτσι είναι. Για μερικούς άλλους όμως, είναι θέμα ύπαρξης και αξιοπρέπειας.

Ακόμα και να μην μπορέσω να κερδίσω την παραμονή μου δικαστικά – τη στιγμή που σφοδρή μου επιθυμία είναι να αποκτήσω την ελληνική υπηκοότητα και να συνεχίσω να προσφέρω σε αυτό τον τόπο – θα παραμείνω το ίδιο φιλέλληνας, ακόμα και στην άκρη της γης να καταλήξω. Ωστόσο, το θέμα αυτό ας χρησιμεύσει σε όλους μας για να δούμε επιτέλους πως τα στραβά που μας συμβαίνουν, πολλές φορές τα προκαλούμε εμείς οι ίδιοι. Είχα γράψει κάποτε ένα κείμενο με τίτλο “Σου χρωστάω ένα ευχαριστώ, Ελλάδα”, το ίδιο μπορώ να επαναλάβω και σήμερα αλλά τούτη τη φορά, γεμάτος πίκρα: Σ’ευχαριστώ Ελλάδα!

Η διαταγή απέλασης του Niko Ago έχει προκαλέσει παρεμβάσεις από την θεματική ομάδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Οικολόγων Πράσινων, την επιτροπή δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ χθες παρενέβει και το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ. Δείτε επίσης την σχετική ανάρτηση του Βασίλη Σωτηρόπουλου στο ιστολόγιο E-Lawyer. Όπως αναφέρει ο Niko Ago στον ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84 οι συνέπειες της διαταγής απέλασης είναι διαλυτικές για τον ίδιο και την οικογένεια του τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα:

«Μετράμε αντίστροφα 26 ημέρες. Έχω καταθέσει αίτηση αναίρεσης της απόφασης, ωστόσο η περιπέτειά μoυ τώρα ξεκινάει καθώς για να εκδικαστεί η υπόθεση χρειάζονται 4-5 χρόνια. Μέχρι τότε μένω όμηρος στην Ελλάδα, δεν θα μπορώ να ασκήσω πλήρως το επάγγελμά μου καθώς δεν θα μπορώ να βγω στο εξωτερικό, δεν θα μπορώ να καταθέσω δικαιολογητικά για υπηκόοτητα και παράλληλα τιμωρούνται και τα παιδιά μου», δήλωσε ο Niko Ago μιλώντας στην εκπομπή «Εννέα με Δέκα» με τον Τάκη Καμπύλη.

Όπως είπε, η νομοθεσία για έκδοση υπηκοότητας προβλέπει ότι και οι δύο γονείς θα πρέπει να έχουν άδεια παραμονής σε ισχύ και αυτό δεν θα υπάρχει. «Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βγουν στην αγορά εργασίας και να βρούν ένσημα. Εάν δεν βρουν θα είναι μετά από ένα χρόνο απελάσιμα», πρόσθεσε.

Είναι τιμητικό, και ταυτόχρονα αναγκαίο, για την δημόσια σφαίρα στην Ελλάδα να περιλαμβάνει το λόγο αξιόλογων ανθρώπων και επαγγελματιών όπως ο Niko Ago. Και όπως εύστοχα αναφέρει στο κείμενο του, αλλά και επανέλαβε στην παραπάνω συνέντευξη, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και πολλοί άλλοι μετανάστες που η ζωή και οι οικογένειες τους βρίσκονται στην Ελλάδα: «Εγώ έχω φωνή γιατί είμαι δημοσιογράφος. Την ίδια ώρα που εγώ, όμως, λέω αυτό στον Αθήνα 9.84, πολλοί σαν κι εμένα ετοιμάζουν τα μπαγκάζια τους ή είναι ήδη στα σύνορα».

Η περίπτωση του μπορεί να μην είναι η μόνη, αλλά είναι χαρακτηριστική της ανάγκης εξορθολογισμού των κριτηρίων που συνδέονται με τις άδειες παραμονής, αλλά και της ευρύτερης ανάγκης προσδιορισμού της πολιτικής νομιμοποίησης των μεταναστών υπό όρους κράτους δικαίου και σεβασμού των δικαιωμάτων τους. Δικαιώματα που είναι αυτονόητα, αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς παραμένουν ζητούμενα. Και όσο περισσότερο παραμένουν ζητούμενα, τόσο πιο συχνά θα μένει το δεντρο κομμένο και ξερό.

Ελπίζω να μην αφήσουμε να συμβεί αυτό.