Pearl Jam Twenty: the love that is saved

Οι Pearl Jam θα γιορτάσουν την εικοστή τους επέτειο με την κυκλοφορία της ταινίας Pearl Jam Twenty. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που διαπραγματεύεται την ιστορία του συγκροτήματος  μέσω σπάνιου οπτικού υλικού και νέων συνεντεύξεων, σε σενάριο και  σκηνοθεσία του Cameron Crowe. Η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στο Toronto International Film Festival στις 10 Σεπτεμβρίου 2011, και ο επίσημος ιστότοπος του  συγκροτήματος συνοψίζει το περιεχόμενο της ως εξής:

The film [...] chronicles the years leading up to the band’s formation, the chaos that ensued soon-after being catapulted into superstardom, their step back from the spotlight with the instinct of self-preservation, and the creation of a trusted circle that would surround them—giving way to a work culture that would sustain them. The film celebrates the freedom that allows the band to make music without losing themselves, their fans, or the music lovers they’d always been.

Η μουσική των Pearl Jam ήταν και είναι σημαντική για εμένα, όλα αυτά τα χρόνια – η καθοριστική ποιότητα του ήχου τους αποτελεί μια αντανάκλαση πάνω στα περισσότερα πράγματα που βλέπω γύρω μου. Επιπλέον, δεν οφείλει η rock μουσική και ο εναλλακτικός τρόπος σκέψης να είναι κάτι περισσότερο από style over substance? Αρνούμενοι στην κορυφή της καριέρας τους να γυρίσουν video clips, μποϋκοτάροντας την γιγάντια εταιρία εισητηρίων Ticketmaster και σημειώνοντας για αυτό μακροχρόνιες  απώλειες στις περιοδείες τους, και πάνω από όλα συνεχίζοντας να εξελίσσουν την μουσική τους, αντί να επαναπαύονται  ή να επαναλαμβάνουν οποιαδήποτε φόρμουλα, οι Pearl Jam έχουν θέσει ένα πρότυπο.

Στο trailer της ταινίας χρησιμοποιείται απόσπασμα του κομματιού Given To Fly, από το album Yield του 1998. Συμβαίνει να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος – ας δυναμώσουμε λοιπόν την ένταση αντίστοιχα:

 

He could’ve tuned in, tuned in
But he tuned out
A bad time, nothing could save him
Alone in a corridor, waiting, locked out
He got up outta there, ran for hundreds of miles
He made it to the ocean, had a smoke in a tree
The wind rose up, set him down on his knee

A wave came crashing like a fist to the jaw
Delivered him wings, ‘Hey, look at me now’
Arms wide open with the sea as his floor
Oh, power, oh
He’s… flying... whole

He floated back down ’cause he wanted to share
His key to the locks on the chains he saw everywhere
But first he was stripped and then he was stabbed
By faceless men, well, fuckers
He still stands

And he still gives his love, he just gives it away
The love he receives is the love that is saved
And sometimes is seen a strange spot in the sky
A human being that was given to fly

High… flying…
High… flying…
He’s flying…

Rock Girl Power από το Βορρά

Είναι ίσως λίγοι εκείνοι που γνωρίζουν τις Indica. Ειδικά στην Ελλάδα. Και είναι κρίμα γιατί είναι  μία μπάντα πολύ ιδιαίτερη που αξίζει πραγματικά. Να σας συστήσω πρώτα όμως. Οι Indica, λοιπόν, είναι μία γυναικεία μπάντα από τη Φινλανδία που ιδρύθηκε το 2001 και κυκλοφόρησε το πρώτο album της το 2004. Γυναικεία ναι μεν, αλλά ας μην πηγαίνει το μυαλό  σε συγκροτήματα όπως οι Pussycat Dolls ή, παλαιότερα, οι Spice Girls. Γιατί η Jonsu, η Heini, η Sirkku,  η Laura και η Jenny είναι κορίτσια που διαθέτουν μουσικές γνώσεις, η καθεμία παίζει διαφορετικό όργανο στο γκρουπ, ενώ η Jonsu, εκτός από το ρόλο της τραγουδίστριας, έχει αναλάβει επίσης την ευθύνη των συνθέσεων και των στίχων ενώ είναι και πολλές οι φορές που συνοδεύει τα φωνητικά της με βιολί.

Πηγή

 Ομολογώ πως κι εγώ βέβαια τις ανακάλυψα εντελώς τυχαία όταν τον Ιούνιο του 2010 πήρε το μάτι μου σε ένα περιοδικό διαφήμιση του καινούριου τους δίσκου που τύχαινε να είναι και ο πρώτος τους αγγλόφωνος (είχαν προηγηθεί άλλοι τέσσερις στους οποίους τα κομμάτια ήταν εξ ολοκλήρου στα φινλανδικά). To Α Way Away, όπως ονομάζεται, έδωσε στο συγκρότημα την ευκαιρία να βγει από τα σύνορα της πατρίδας του και να γίνει γνωστό και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στον δίσκο αυτόν την παραγωγή επιμελήθηκε ο Tuomas Holopainen των Nightwish ενώ έχει γράψει και τους στίχους στο τραγούδι ''Precious Dark''.

Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω ακριβώς τη μουσική που παίζουν. Δεν είναι ποπ, δεν είναι ούτε ροκ με τη συμβατική έννοια. Έχει πολλές κιθάρες, έχει όμως και βιολιά. Έχουν μπαλάντες, έχουν όμως και τραγούδια "τέρμα τα γκάζια". Δεν έχουν όμως σημασία οι ταμπέλες. Καλό είναι κανείς ν'αφήνεται μονάχα στη μουσική και στο ταξίδι...

Η καινούρια μου θάλασσα

Αγαπάω πολύ τη θάλασσα και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Πέρασα κάθε καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας σε μια ονειρεμένη ερημική παραλία, κολυμπώντας σα ψάρι όλη μέρα. Η θάλασσα ήταν διαυγής και καταγάλανη,  βοηθούσε το χρώμα της άμμου σε αυτό, αλλά και το σχήμα του κόλπου που την προστάτευε από τον άνεμο και τα ρεύματα. Περισσότερο από όλα όμως, ήταν ένας ολόκληρος κόσμος.

Στα ρηχά έβλεπε κανείς μουρμούρες να σκαλίζουν την άμμο, λίγο πιο βαθιά υπήρχαν κοκοβιοί και γλώσσες, καμμιά φορά εμφανίζονταν και δράκαινες.  Τα βράχια που σχημάτιζαν τις άκρες του κόλπου δεξιά και αριστερά ήταν γεμάτα αχινούς, πεταλίδες, και θρουμπίλια. Στην άμμο πάλι, ζούσαν καρτσίνες μέσα στα πολύχρωμα κοχύλια τους, και αχιβάδες με μισάνοιχτα γυαλιστερά όστρακα.

Στα βαθιά υπήρχαν θαλάμια χταποδιών. Ορισμένες φορές μπορούσε να τα δει κανείς να κολυμπούν φυσώντας νερό και τινάζοντας το σώμα τους με ενωμένες τις άκρες των ποδιών τους. Άλλοτε πάλι έμεναν ακίνητα πάνω στην άμμο παίρνοντας το χρώμα της. Νόμιζαν πως δεν φαίνονται πλέον, και μπορούσες να καταδυθείς και να τα δεις από κοντά χωρίς να φεύγουν, αρκεί να μην τα κοιτούσες στα μάτια.

Στα πλαινά βράχια ζούσαν σμέρνες. Αυτές είχαν χρώματα όπως οι λεοπαρδάλεις και μπορούσες να τις δεις να βγάζουν το κεφάλι και ένα μέρος του σώματος τους από την κατοικία τους. Στέκονταν ακίνητες, μισές μέσα, μισές έξω. Αλλά αν τολμούσες να πλησιάσεις, εξαφανίζονταν αμέσως μέσα στο βράχο. Καλύτερα πάντως ήταν να μην πλησιάζει κανείς τα σπίτια τους, πολύ δε περισσότερο να βάζει τα χέρια του στις τρύπες του βράχου, τα σαγόνια τους δεν αστειεύονταν.

Στα βράχια που βρίσκονταν γύρω από τις μύτες του κόλπου ζούσαν πετρόψαρα, γύλοι με πράσινα, γαλάζια και κίτρινα χρώματα, καφέ και μπεζ πέρκες, αλλά και κατάμαυρες καλόγριες. Έξω από τον κόλπο όμως η θάλασσα άλλαζε απότομα. Αμέσως αισθανόσουν την διαφορά της θερμοκρασίας και την ύπαρξη των ρευμάτων, και έπρεπε να αναλογιστείς πόσο ακόμα σκόπευες να κολυμπήσεις ώστε να έχεις δυνάμεις να γυρίσεις. 

Το βάθος έφτανε πια τα δεκαπέντε μέτρα, το χρώμα του νερού γινόταν σκούρο μπλε, και ο βυθός άρχιζε να μην διακρίνεται καθαρά. Κάποτε μπορούσε κανείς να δει κοπάδια ψαριών να περνούν με μεγάλη ταχύτητα, σαργούς κυρίως. Μια φορά είχα δει και ένα σαλάχι να κολυμπάει με εντυπωσιακή μεγαλοπρέπεια. Αλλά ποτέ δεν μου άρεσε πολύ εκεί έξω, ένιωθα απομονωμένος και εκτεθειμένος.

Σε αυτή την παραλία έμαθα να σέβομαι τη θάλασσα, να γνωρίζω τα όρια μου και να μη φοβάμαι. Ήμουν ένα παιδί-ψάρι, και αυτός ήταν ο κόσμος μου. Οι κάτοικοι του ήταν φίλοι μου και καταδυόμουν συνέχεια για να τους γνωρίσω καλύτερα. Το μόνο που έπαιρνα μαζί μου στην ξηρά ήταν άδεια κοχύλια και κελύφη αχινών. Είχαν πολύ ωραία χρώματα, αμφότερα.

Είναι αρκετός καιρός τώρα που δεν είμαι παιδί και εκείνη η παραλία είναι πλέον πολύ διαφορετική. Και όλο αυτό τον καιρό αναζητούσα μια καινούργια θάλασσα, χωρίς αποτέλεσμα. Είχα αρχίσει πια να πιστεύω πως ήταν μάταιο. Όλα όμως άλλαξαν αυτό τον μήνα: ανακάλυψα επιτέλους την καινούρια μου θάλασσα, όψη της οποίας φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο να την ανακαλύψω, γιατί μόνο πετώντας μπορεί κανείς να πάει εκεί. Ευτυχώς όμως, γνώρισα ένα σπουργίτι που ήξερε το δρόμο. Χωρίς αυτό, ποτέ δεν θα τα είχα καταφέρει. Και έτσι έπαψα πια να είμαι το παιδί-ψάρι. Έγινα και εγώ σπουργίτι και αντί για πτερύγια τώρα έχω φτερά, για να μπορώ πάντα να πετάω προς την καινούρια μου θάλασσα. 

Κάπου, 01.08.2011

Bright star, would I were steadfast as thou art...

  FilmAffinity

Η ταινία Bright Star διαπραγματεύεται τη σχέση της Fanny Browne (Abbie Cornish) με τον ποιητή John Keats (Ben Whishaw) κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Είναι οπτικά εκπληκτική, με εξαιρετική σκηνοθεσία, σενάριο και ερμηνείες, όπως εξάλλου αναμένεται από μία σημαντική δημιουργό όπως η Jane Campion. Η Fanny Browne είναι μία ανεξάρτητη γυναικεία προσωπικότητα και η σχέση της με τον John Keats δομείται με όρους ισοτιμίας. Οιι δύο χαρακτήρες επικοινωνούν με τρόπους ριζικά διαφορετικούς από εκείνους που υποβάλλουν οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι τους, και η σχέση τους βασίζεται σε μια κοινή αντίληψη για την δημιουργικότητα και την αυτοέκφραση. Και από αυτή την άποψη, η Jane Campion διαχειρίζεται διορατικά το θέμα  της ερωτικής σχέσης με βάση την καλλιτεχνική αντίληψη του ρομαντισμού, και όχι μέσω συναισθηματικών συμβάσεων. Όπως ισχυρίζεται ο χαρακτήρας του John Keats στην ταινία, "I almost wish we were butterflies, and lived but three summer days. Three such days with you I could fill with more delight than  fifty common years could ever contain."

Όπως αναφέρεται στο τέλος της ταινίας, ο John Keats πέθανε στα εικοσιπέντε του θεωρώντας τον εαυτό του αποτυχημένο, για αναγνωριστεί στη συνέχεια  ως ένας από τους σημαντικότερους Ρομαντικούς ποιητές. Ο τίτλος της ταινίας αποτελεί αναφορά στο παρακάτω σονέτο, που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της σχέσης του με την Fanny Browne:

                                       Bright star, would I were steadfast as thou art —
                                       Not in lone splendour hung aloft the night
                                       And watching, with eternal lids apart,
                                       Like Nature's patient, sleepless Eremite,
                                       The moving waters at their priestlike task
                                       Of pure ablution round earth's human shores,
                                       Or gazing on the new soft-fallen mask
                                       Of snow upon the mountains and the moors —
                                       No — yet still stedfast, still unchangeable,
                                       Pillow'd upon my fair love's ripening breast,
                                       To feel for ever its soft swell and fall,
                                       Awake for ever in a sweet unrest,
                                       Still, still to hear her tender-taken breath,
                                       And so live ever — or else swoon to death.

wallpapers-cinema

Αυγουστιάτικο φεγγάρι

Πανσέληνος...

Θέα από βράχο Ακρόπολης, 13/8/2011

Πέντε τραγούδια που μου άλλαξαν τη ζωή

 1. Bon Jovi- Livin On A Prayer (1986)

Ο ύμνος στην εργατική τάξη, στον έρωτα και στην αισιοδοξία. Ο Tommy και η Gina έγιναν οι ηρωες της καθημερινότητας για πολλούς ανθρώπους και η πεποίθηση που εκφράζεται στο τραγούδι ότι όλα θα πάνε καλά αρκεί να έχεις δίπλα σου τον άνθρωπο που αγαπάς και να μην εγκαταλείπεις ποτέ παρά τις όποιες δυσκολίες υιοθετήθηκε από πολλούς νέους, μετατρέποντας το κομμάτι αυτό σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Bon Jovi. Το ρεφραίν του είναι από τα πιο χιλιοτραγουδισμένα κατατάσσοντας τη σύνθεση αυτή cult και διαχρονική. Long live the '80s!!!

2. Nirvana- Smells Like Teen Spirit (1991)

  

Seattle,Washington D.C. Οι καιροί μυρίζουν αλλαγές. Ένας νέος ονόματι Kurt Cobain στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 σχημάτιζε τη μπάντα Nirvana. Σωτήριον έτος 1991. To Σεπτέμβρη της χρονιάς εκείνης το MTV παίζει από το πρωί έως το βράδυ το ''Smells Like Teen Spirit''. H επαναστατημένη νεολαία έχει βρει το νέο της ύμνο και η grunge θα κυριαρχήσει για τα επόμενα χρόνια βρίσκοντας τεράστια απήχηση, ανεξαρτήτως του τι μουσική άκουγε ο καθένας. Κάπως έτσι άρχισα κι εγώ να μυούμαι στον κόσμο της ροκ μουσικής και του μεταλ. Το πρώτο συγκρότημα που άκουσα, λάτρεψα και προσκύνησα ήταν οι Nirvana. Το ''Nevermind'' και το ''In Utero'' είναι οι δίσκοι που έχω λιώσει περισσότερο από κάθε άλλον, ο Kurt Cobain εξακολουθεί να κοσμεί με την κιθάρα του το δωμάτιό μου και οι Nirvana θα είναι για μένα το σημαντικότερο κεφάλαιο στη διαμόρφωση της μουσικής μου ταυτότητας.

3. Nightwish- Nemo (2004)

Ήταν το 2004 και όντας 16 ετών όταν πήρε το αυτί μου το τραγούδι ''Nemo'' από ένα συγκρότημα άγνωστο μέχρι τότε για μένα που λεγόταν Nightwish και μας ερχόταν από την παγωμένη Φινλανδία. Όταν δε έπιασα στα χέρια μου και το album τους, το ''Once'' που περιείχε το προαναφερθέν τραγούδι, ε...αυτό ήταν. Έκτοτε, το συμφωνικό/οπερατικό/gothic μεταλ είναι το αγαπημένο μου είδος μουσικής, οι υψίφωνες τραγουδίστριες οι μόνες που μου πάνε στα αυτιά και το λεγόμενο female fronted metal το μόνο που υποστηρίζω (εντάξει, πλην ελαχίστων male fronted bands που μου αρέσουν πολύ).

4. Metallica- Nothing Else Matters (1991)

 Ταυτόχρονα με την έκρηξη του grunge, το 1991 συντελείται στροφή 180° μοιρών για τους Metallica. Κυκλοφορούν το ''Black Album'', ανακαλύπτουν τις πιο μελωδικές τους πλευρές, κάνουν το μεταλ mainstream και καταφέρνουν να συνδυάσουν καλλιτεχνική αρτιότητα με τεράστια εμπορική επιτυχία. Από τα πολλά single του album, αυτό που για μένα ξεχωρίζει είναι το ''Nothing Else Matters'' που βγάζει προς τα έξω μία πιο ευαίσθητη πτυχή του συγκροτήματος. Ήταν το πρώτο ever τραγούδι των Metallica που άκουσα, κάπου στις αρχές των '00s, και έκτοτε ήρθα σε επαφή και με τα υπόλοιπα διαμάντια τους που είχαν κυκλοφορήσει έως τότε. Το περίεργο είναι ότι το κομμάτι προέκυψε από τον James Hetfield εντελώς τυχαία και στην αρχή δεν επρόκειτο να συμπεριληφθεί στο τελικό track listing του album. Πόσο λάθος θα έπρατταν αν το άφηναν εκτός...

5. Within Temptation- Forgiven (2007)

Μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω ένα μονάχα τραγούδι από ολόκληρη τη δισκογραφία των Within Temptation, ο λόγος όμως που διάλεξα το ''Forgiven'' είναι γιατί είναι ταυτόχρονα γλυκό, ευαίσθητο, επικό, συγκινητικό, υπέροχο, μαγευτικό, δυνατό, διακριτικό, εύθραυστο και ικανό να προξενήσει ποικίλα συναισθήματα. Νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Η αγγελική φωνή της Sharon Den Adel φυσικά του προσδίδει έξτρα χάρη και ομορφιά.

Ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο για την Αθηνά

Πηγή

Πόσο συχνά συναντάτε στην Ελλάδα ανθρώπους που δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για ό,τι συμβαίνει γύρω τους; Που δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν είναι αυτοί αρμόδιοι; Ανθρώπους που απλώς κοιτάζουν τη δουλειά τους, αυτό εξάλλου δεν πρέπει να κάνουμε όλοι; Και δεν πειράζει που τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει έτσι, εμείς να είμαστε καλά και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Δηλαδή όχι όλοι μαζί, ο καθένας το δικό του κεφάλι ξεχωριστά, και τα συμφέροντα του πάνω από όλα.

Ύστερα έρχεται μια μέρα που ένα ζευγάρι πηγαίνει σινεμά. Στο ταμείο αγοράζουν ένα κανονικό και ένα φοιτητικό εισητήριο. Στην περίπτωση του δεύτερου γίνεται ένα λάθος: είναι μειωμένο, αλλά όχι όσο προβλέπεται. Το ζευγάρι ωστόσο δεν το αντιλαμβάνεται, και συνεχίζει προς την αίθουσα προβολής.

Εκεί τους πλησιάζει μια υπάλληλος που ελέγχει τα εισιτήρια, τους εξηγεί πολύ ευγενικά ότι το φοιτητικό θα έπρεπε να είναι φθηνότερο, και προσθέτει ότι θα προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση. Προσέξτε: αυτό συμβαίνει με δική της πρωτοβουλία, χωρίς να της το ζητήσει το ζευγάρι, και φυσικά χωρίς το λάθος να είναι δικό της. Σε λίγα λεπτά η υπάλληλος επιστρέφει ζητώντας το λάθος εισιτήριο, και στη συνέχεια φέρνει το σωστό, μαζί με τη χρηματική διαφορά. Όλα αυτά πολύ γρήγορα, και πριν καν αρχίσει η ταινία.

Η χρηματική διαφορά μεταξύ των δύο εισιτηρίων ήταν πολύ μικρή, η διαφορά όμως που δηλώνει η συμπεριφορά της υπαλλήλου είναι πολύ μεγάλη, και η αξία της δεν μετριέται σε χρήματα. Έτσι είναι οι ελπίδες – και η συγκεκριμένη είναι η μόνη που έχει αυτός ο τόπος.

Πηγή

Audrey: A drifter off to see the world

πηγή

πηγή

   Μου είναι πολύ δύσκολο να γράψω κάτι για το φαινόμενο με το όνομα Αudrey Hepburn. Και είναι πολύ δύσκολο επειδή δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται να ''αγγίξω'' ανθρώπους που έχουν χαράξει μία τέτοια πορεία αφήνοντας ανεξίτηλο το σημάδι τους και περνώντας στη σφαίρα του μυθικού. Νιώθω πως ότι κι αν πω γι' αυτή τη γυναίκα θα είναι εξαιρετικά ταπεινό και λίγο μπροστά στο μεγαλείο της προσωπικότητας και του ταλέντου της. 

   Αν και, δυστυχώς, η Audrey πέθανε όταν ήμουν πολύ μικρή και δεν πρόλαβα να τη ζήσω στις μεγάλες της δόξες, είναι η μορφή που εχω λατρέψει περισσότερο από κάθε άλλη. Ναι, η Audrey είναι το είδωλό μου. Είναι  αναμφίβολα η προσωποποίηση της ακαταμάχητης γοητείας, γλυκύτητας, χάρης, αξιοπρέπειας και ομορφιάς. Είναι η επιτομή  του στυλ και της κομψότητας. Καθόρισε τις τάσεις και το trend ολόκληρων γενεών και αποτελεί μέχρι σήμερα fashion icon. Φήμες λένε ότι η Audrey είχε έναν υπέροχο χαρακτήρα. Τις πιστεύω. Ευγενική, μετριόφρων, ευαίσθητη, ταπεινή, γλυκιά και πάντα χαμογελαστή. Η ίδια πίστευε ότι δεν ήταν και τόσο σπουδαία ηθοποιός και ότι έκανε απλά μια δουλειά όπως όλοι. Επιπλέον, δε θεωρούσε τον εαυτό της ιδιαίτερα όμορφο καθώς υποστήριζε ότι είχε άσχημη μύτη και πολύ λεπτά πόδια. Και αυτή ακριβώς η μη συνειδητοποίηση της ανωτερότητάς της σε πολλά επίπεδα είναι αυτό που την έκανε τόσο ξεχωριστή.

Από την ταινία Roman Holiday (1953) 

   Γεννημένη το 1929 στις Βρυξέλλες, η Audrey αναγκάστηκε να αλλάξει πολλές φορές κατοικία αφού όταν χώρισαν οι γονείς της μετακόμισε με τη μητέρα της στο Λονδίνο και αργότερα στην Ολλανδία όπου και έζησε τη φρίκη του πολέμου. Λίγα χρόνια αργότερα η τύχη τής χαμογελά όταν το 1948 λαμβάνει ένα μικρό ρόλο στην ευρωπαϊκή ταινία Dutch In Seven Lessons, υποδυόμενη μία αεροσυνοδό της KLM. Το μεγάλο μπαμ, όμως, συντελείται το 1953 όταν πρωταγωνιστεί με τον  Gregory Peck στην ταινία Roman Holiday όπου εκτός από εντυπώσεις και μία θέση στις ''αποκαλύψεις'' του Hollywood, κερδίζει και το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την χάρμα οφθαλμών ερμηνεία της. Για την επόμενη δεκαπενταετία, η καριέρα της θα είναι σε συνεχή ανοδική πορεία και η Audrey θα πρωταγωνιστήσει δίπλα στα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής όπως τον Humphrey Bogart, τον Fred Astaire, τον William Holden, τον Cary Grant, τον Peter O'Toole, τον Gary Cooper, τη Shirley MacLaine, τον Rex Harrison, τον Alan Arkin και άλλους πολλούς ενώ θα βρεθεί υποψήφια για Όσκαρ άλλες τρεις φορές χωρίς ωστόσο να κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο.

πηγή

   Ποιος μπορεί να ξεχάσει ρόλους όπως εκείνον της Holly Golightly από το Breakfast at Tiffany's ή της Eliza Doolittle από το My Fair Lady; Σε κάθε της ρόλο ξεχώριζε και άφηνε το στίγμα της. Η απαράμιλλη εκφραστικότητά της και τα καθαρά καστανά της μάτια σε συνδυασμό με την απίστευτη χάρη και το γλυκό προσωπάκι της είχαν κάνει την Audrey την αγαπημένη πολλών σκηνοθετών όπως του Billy Wilder, του William Wyler και του Blake Edwards.

πηγή

   Στα τέλη της δεκαετίας του '60, αποφασίζει να αποσυρθεί για λίγα χρόνια για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της ενώ το 1976 επανέρχεται στα κινηματογραφικά δρώμενα πρωταγωνιστώντας δίπλα στο Sean Connery στην ταινία Robin and Marian. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της διετέλεσε Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF ταξιδεύοντας σε πάνω από 20 χώρες βοηθώντας έτσι πολλά παιδιά. Στις 20 Ιανουαρίου του 1993, η Audrey Hepburn πεθαίνει ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο σε ένα μικρό χωριό της Ελβετίας έχοντας δίπλα της τους δύο γιους της και τον τελευταίο σύντροφο της ζωής της, Robert Walders.
   Η κληρονομιά που άφησε πίσω της είναι τεράστια και η προσφορά της στον κινηματογράφο αλλά και στο φιλανθρωπικό έργο ανεκτίμητη. Ο μύθος της συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ακόμα ενώ το πρόσωπό της χρησιμοποιείται παντού, από διαφημίσεις μέχρι και σουβενίρ. Τα μελαγχολικά μάτια της δε θα πάψουν ποτέ να μας κοιτούν κι εκείνη θα τραγουδάει ανέμελη, καθισμένη στο περβάζι του παραθύρου της το Moon river...

  

Η πόλη που δεν αγάπησε κανείς

Μπαίνεις σε ένα λεωφορείο που έχει αργήσει. Είσαι κουρασμένος και το μόνο που θέλεις είναι να φτάσεις επιτέλους στον προορισμό σου. Αλλά έχει κίνηση. Κρατιέσαι άκεφα από το χερούλι και περιμένεις. Ο δρόμος είναι γεμάτος αυτοκίνητα, ένας οδηγός κορνάρει χωρίς λόγο. Τον μιμούνται άλλοι δύο. Είναι ενοχλητικό.

Κρατιέσαι καλύτερα από το χερούλι. Το λεωφορείο φρενάρει. Μετακινείσαι για να κατέβει η γυναίκα με το παιδί που σηκώθηκε. Κάθεσαι στη θέση της, είναι ακόμα ζεστή. Το λεωφορείο ξεκινάει πάλι. Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις κτίρια να χάνονται μέσα από το παράθυρο. Εκατό φορές τα έχεις δει, κακόγουστα γυάλινα κτίρια, επηρμένα. Σήμα κατατεθέν αυτού του δρόμου, αυτής της χώρας γενικότερα.

Ανασηκώνεις το κεφάλι σου, μπροστά διακρίνεται ένας ανισόπεδος κόμβος. Το λεωφορείο τον διασχίζει από την πάνω πλευρά. Μέσα από το παράθυρο χάνονται τώρα συρμάτινες περιφράξεις και τσιμεντένια τοιχώματα. Έχει ακόμα κίνηση, από την αριστερή πλευρά έρχονται και άλλα αυτοκίνητα. Μετά το φανάρι όμως ο δρόμος ανοίγει.

Κοιτάζεις το ρολόι σου. Προλαβαίνεις άνετα, δεν ήταν τόσο άσχημα τελικά. Βρήκες και να κάτσεις, όλα καλά. Μόνο που δεν είδες τον ήλιο. Όση ώρα κοίταζες τα πράγματι κακόγουστα κτίρια και τους πράγματι ενοχλητικούς οδηγούς, έδυε ο ήλιος. Ο ίδιος ήλιος που θα φωτογράφιζαν όλοι αν έδυε σε μια παραλία.

Αλλά εδώ είναι Αθήνα, η πόλη που δεν αγάπησε κανείς.

Λεωφ.  Κηφισίας & Αττική Οδός, 04.08.2011

And you said you would find me even in death

Πηγή

Η Τori Amos θα κυκλοφορήσει το δωδέκατο album της τον ερχόμενο Σεπτέμβριο μέσω της Deutsche Grammophon, της σημαντικότερης ίσως εταιρίας κλασσικής μουσικής. Όπως εξηγεί η Τori Amos, πρόκειται για ένα κύκλο τραγουδιών του εικοστού πρώτου αιώνα που εμπνέονται από κλασσικά μουσικά θέματα των προηγούμενων 400 ετών. 

Μέχρι τότε θα ήθελα να επιστρέψω στο 2002 και το album Scarlet's Walk, καθώς σε αυτό περιλαμβάνεται ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια της. Το I can't see New York είναι ιδιαίτερα υποβλητικό και αναπόφευκτα στοιχειωμένο από την αναφορά του στην 11η Σεπτεμβρίου – ταυτόχρονα είναι ένα λιτό και ανθρωποκεντρικό κομμάτι, που η αισθητική και συναισθηματική του δύναμη παραμένει αναλλοίωτη, όσες φορές και αν το έχω ακούσει...

From here
No lines are drawn
From here
No lands are owned
Thirteen thousand and holding
Swallowed in the purring of her engines
Tracking the beacon here
Is there a signal there
On the other side
On the other side
What do you mean, side of what things

And you said
And you did
And you said you would find me here

And you said that you would find me even in death
And you said
And you said you'd find me

But I can't see New York
As I'm circling down

Through white cloud, I’m falling out and

I know his lips are warm

But I can't seem to find my way out
My way out
I can't see New York
As I'm circling down

Through white cloud, falling out and

I know his lips are warm
But I can't seem to find my way out
My way out of this hunting ground

From here
Crystal meth in metres of millions
In the end
All we have soul blueprint
Did we get lost in it
Do we conduct a search for this
From the other side
From the other side
What do they mean, side of what things

And you said
And you did
And you said you would find me here

And you said that you would find me even in death
And you said
And you said you'd find me

But I can't see New York
As I'm circling down
Through white cloud, I’m falling out and

I know his lips are warm
But I can't seem to find my way out
My way out
I can't see New York
As I'm circling down
Through white cloud, I’m falling out and
I know your lips are warm
But I can't seem to find my way out
My way out of your hunting ground

You again
It's you again
I can't see, I can't see New York

I can't see, I can't see New York
From the other side

I hum from the other side