The Voice and the Dream

To be continued...

Ανεξαρτήτως θρησκεύματος

           – Λοιπόν πιστεύεις;

           – Ναι. Στο φιλότιμο, στην καλοσύνη, στην μπέσα.

Η σχέση που έχει κανείς με την θρησκεία είναι προσωπική, και ως τέτοια απόλυτα σεβαστή. Πάντα ωστόσο μού φαινόταν ενδιαφέρον ο τρόπος που την ερμηνεύει το παραπάνω απόσπασμα, από το διήγημα Του Πολέμου του Νίκου Καββαδία. Σε ό,τι με αφορά, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία το αν κανείς πιστεύει ή όχι σε οποιαδήποτε θρησκεία –  το ζητούμενο βρίσκεται στην συμπληρωματική φράση. 

Την περίοδο που έκανα εθελοντικά μαθήματα ελληνικών με μετανάστες, γνώρισα αρκετούς μουσουλμάνους αλλά και χριστιανούς. Οι περισσότεροι ήταν αρκετά θρήσκοι.  Μαζί τους έγινε η πιο ουσιαστική  συζήτηση που έχω κάνει για αυτό το θέμα. Ήταν το Πάσχα του 2008, με αφορμή ένα απόσπασμα της Α' επιστολής προς Κορινθίους του  Απόστολου Παύλου. Ενδιέφερε όλους ανεξαρτήτως θρησκεύματος, φαντάζομαι επειδή αφορούσε την ευρύτερα εννοούμενη ανθρώπινη συνθήκη, ή τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβανόμασταν. Το αποδίδω όσο καλύτερα μπορώ: 

Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων αλλά δεν έχω αγάπη, έχω γίνει σαν χαλκός πού ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω ικανότητα προφητείας και βλέπω όλα τα μυστήρια και όλη την γνώση, και αν έχω όλη την πίστη ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα. Και αν μετατρέψω όλα τα υπάρχοντα μου σε τροφή για τους φτωχούς και αν παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι σε τίποτα. Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη, συμπεριφέρεται με καλοσύνη, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται άσχημα, δεν κοιτάζει το συμφέρον της, δεν παροξύνεται, δεν σκέφτεται το κακό, δεν χαίρεται για την αδικία, συγχαίρει δε την αλήθεια. Όλα τα αντέχει, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Το ίδιο κείμενο έχει χρησιμοποιήθει και στην ταινία Trois Couleurs: Bleu του Krzysztof Kieslowski, σε συνδυασμό με τη μουσική του Zbigniew Preisner.

r.i.p.

Τις σφαίρες τις θυμάμαι από το στρατό. Αιχμηρές ήταν, περισσότερο από ό,τι περίμενα, και πολύ μικρές – το υπόλοιπο είναι κάλυκας, τον φτύνει στο πλάι το όπλο όταν εκπυρσοκροτεί.

Δεν ξέρω πως είναι να έχει κανείς μία μέσα στην καρδιά του. Φαντάζομαι σαν βαθύ σκίσιμο και κάψιμο μαζί.

Δεν ξέρω ούτε αν θα σού άρεσε αυτό το κομμάτι. Αλλά από τότε που μού τηλεφώνησε ο ξάδερφος σου έχει σφηνωθεί μέσα στο μυαλό μου.

Σαν σφαίρα.

The willow it weeps today
A breeze from the distance is calling your name
Unfurl your black wings and wait
Across the horizon it's coming to sweep you away
It's coming to sweep you away

Let the wind carry you home
Blackbird fly away
May you never be broken again

The fragile cannot endure
The wrecked and the jaded a place so impure
The static of this cruel world
Cause some birds to fly long before they've seen their day
Long before they've seen their day

Let the wind carry you home
Blackbird fly away
May you never be broken again

Beyond the suffering you've known
I hope you find your way
May you never be broken again

Ascend may you find no resistance
Know that you made such a difference
All you leave behind will live to the end
The cycle of suffering goes on
But memories of you stay strong
Someday I too will fly and find you again

Let the wind carry you home
Blackbird fly away
May you never be broken again

Beyond the suffering you've known
I hope you find your way
May you never be broken again
May you never be broken again

CHICO AND RITA, Ισπανία, 2010

πηγή

   Σύνοψη: Η ιστορία ξεκινά από το 1948 και την Κούβα της επανάστασης. Ο Τσίκο είναι ένας πιανίστας με μεγάλα όνειρα και η Ρίτα είναι μία όμορφη τραγουδίστρια με πολύ καλή φωνή. Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται και η μουσική με το ρομαντισμό θα τους φέρουν κοντά. Όμως η κοινή τους πορεία θα συνεχιστεί με λύπες, στενοχώρια και βάσανα έχοντας πάντα ως κοινό τους άξονα τη μουσική και τον έρωτα.

   Σκηνοθεσία: Fernando Trueba, Javier Mariscal

   Το Chico and Rita είναι μία πολύ όμορφη και νοσταλγική ταινία. Στην έναρξη βλέπουμε τον Τσίκο ηλικιωμένο πια να βρίσκεται στο σπίτι του στην Αβάνα κατάκοπο από τη δουλειά και καταβεβλημένο. Με αφορμή ένα τραγούδι που παίζεται από το ραδιόφωνο και που είχε γράψει εκείνος 60 χρόνια πριν με τη Ρίτα στα φωνητικά, ο Τσίκο αναπολεί και μέσα από τη μνήμη του μεταφερόμαστε ξαφνικά πίσω στο 1948. Τότε γίνεται η γνωριμία του Τσίκο με τη Ρίτα. Η on/off σχέση που δημιουργείται ανάμεσά τους είναι γεμάτη πάθος, ίντριγκα, ζήλια και πολλή μουσική.  Η  επιτυχία θα τους χωρίσει καθώς η Ρίτα γίνεται μεγάλη και τρανή ενώ ο Τσίκο παραμένει ένας φιλόδοξος μεν αλλά άτυχος πιανίστας.

   Το σενάριο της ταινίας αυτής είναι αρκετά απλό και σίγουρα χιλιοειδωμένο ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό καθώς εδώ βασικοί πρωταγωνιστές και καθοριστικοί παράγοντες της πλοκής είναι η jazz και η σάμπα. Όλη η αφρόκρεμα της  jazz μουσικής (Charlie Parker, Τhelonious Monk, Chano Pozo, Dizzy Gilespie) παρελαύνει ενώ έτεροι πρωταγωνιστές είναι το αλκοόλ, ο καπνός, η Αβάνα και η Νέα Υόρκη.  Το σχέδιο είναι καθαρό και λιτό με πολλές σκιές και χωρίς πολλές γραμμές, οι μορφές είναι αδρές ενώ τα χρώματα προσδίδουν ζωντάνια και φαντασμαγορία.

πηγή

πηγή

  

   Εν ολίγοις, η ταινία είναι ρομαντική και τρυφερή, νοσταλγική και μελαγχολική με τον έρωτα και τη δύναμη της αγάπης να παραμένουν ζωντανοί και να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο.

πηγή

The frost hits me in the eye and the sun warms my face

  Άρτι αφιχθείσα από Ελσίνκι και φανερά ευχαριστημένη και καταγοητευμένη από το μέρος αυτό,τα πράγματα που με εντυπωσίασαν πολύ εκτός βέβαια από τα δεδομένα  όπως π.χ. μουσεία, κτίρια, καθεδρικοί και δρόμοι ήταν η ''μεταλλική'' κουλτούρα του Βόρειου αυτού λαού που σε αντίθεση με άλλες χώρες δε θεωρείται κάτι το περιθωριοποιημένο και μειοψηφικό αλλά αντίθετα είναι το κανονικό, οι καλυμμένες με χιόνι λίμνες και η κατάλευκη (σε σημεία) θάλασσα καθώς και οι πανέμορφοι γλάροι κοντά στις ακτές που περπατούσαν μαζί σου και πετούσαν γύρω σου ''σκούζοντας'' ιδιόμορφα μα συνάμα ευχάριστα.

    ''Heavy metal is my world'' φαίνεται ότι είναι η καθημερινότητα των Φινλανδών αφού για εκείνους αυτή είναι η mainstream μουσική. Ας μην ξεχνάμε κιόλας πως πολλά διάσημα συγκροτήματα του είδους που γνωρίζουν επιτυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη και μερικά ίσως και στην Αμερική κατάγονται από τη χώρα αυτή (Nightwish, Tarja, Sonata Arctica, Amorphis, HIM, Children Of Bodom κ.ά.). Ένα γεγονός που μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη είναι το ότι ο Tuomas Holopainen μαζί με το Marco Hietala, μέλη των Nightwish, συμμετέχουν στην διαφημιστική καμπάνια φινλανδικής (εικάζω) μάρκας ρούχων (βλέπε αριστερά και κάτω) κάτι που για παράδειγμα στην Ελλάδα δε θα γινόταν ποτέ αφού συνήθως για τέτοιου είδους διαφημίσεις χρησιμοποιούνται mainstream (τα δικά μας ποπμπουζουκοχλιδάτα) ονόματα από το χώρο του θεάματος (ονόματα δε λέμε, αξιοπρέπειες δε θίγουμε). Απενοχοποίηση στη metal μουσική λοιπόν και σε όλες τις προκαταλήψεις που το ακολουθούν.

   Το Ελσίνκι είναι μία πόλη παραθαλάσσια που περιτριγυρίζεται από νερό. Πολύ νερό. Έχοντας το επισκεφτεί στις αρχές του μήνα αυτού, περίμενα ότι οι όποιοι πάγοι θα είχαν λιώσει και θα περίμενε δειλά δειλά η άνοιξη για να πάρει τη θέση της. Κι όμως...τα καλυμμένα από λευκό τοπία βρίσκονταν παντού γύρω σου και περίμεναν μία μικρή αχτίδα φωτός και ήλιου για να αρχίσουν σιγά σιγά να αποσύρονται. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι ότι οι δεκάδες λίμνες που υπάρχουν στο εσωτερικό της πόλης ήταν όλες λευκές, καλυμμένες από ένα παχύτατο στρώμα πάγου το οποίο συχνότατα γινόταν τόπος επίσκεψης γλάρων και παπιών. Ένα κομμάτι του λιμανιού επίσης ήταν εξ ολοκλήρου παγωμένο, προκαλώντας μου συνάμα απορία για το πώς μπορεί έστω αυτό το μικρό κομμάτι της θάλασσας της Βαλτικής να έχει παγώσει.

   Κι ενώ πίστευα πως αυτός ο πάγος θα έπαιρνε πολύ καιρό να λιώσει, όταν επισκέφτηκα 3 μέρες αργότερα το ίδιο κομμάτι του λιμανιού ως εκ θαύματος η θάλασσα ήταν καταγάλανη και κυμάτιζε γαλήνια με τα παπάκια αυτή τη φορά να κολυμπάνε και όχι να περπατάνε πάνω στον πάγο. Ο ήλιος βέβαια είχε ήδη βγει δυνατός από την προηγούμενη ημέρα ωστόσο 2 μέρες ηλιοφάνειας, όσο δυνατή και αν είναι σίγουρα δε δικαιολογεί το λιώσιμο των πάγων. Με μιας το τοπίο άλλαξε και από ''την εποχή των παγετώνων'' βρεθήκαμε ξαφνικά σε λιμάνι της Μεσογείου. Η διαφορά φαίνεται μεταξύ των παρακάτω φωτογραφιών που είναι τραβηγμένες με 3 ημέρες διαφορά.

   Πάνω στα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στο λιμάνι δέσποζαν και ''έσκουζαν'' ταυτόχρονα γλάροι. Αμέτρητοι γλάροι που ήταν αρκετά εξοικειωμένοι με τον κόσμο και μπορούσες να τους πλησιάσεις αρκετά. Γλάροι που άνοιγαν τα φτερά τους και χάνονταν στον ορίζοντα ενώ έμενε ο απόηχος της φωνής τους και των φτερουγισμάτων τους. Αλλά γλάροι δεν υπήρχαν μόνο κοντά στα πλοία και τις θάλασσες αλλά και στους δρόμους της πόλης ανάμεσα στους περαστικούς και τα διερχόμενα αυτοκίνητα, ακριβώς όπως έχουμε εμείς τα περιστέρια. Αυτά τα γλυκά πλασματάκια ήταν παντού γύρω σου και έκαναν αισθητή την παρουσία τους.

   Η μαγεία και η ομορφιά αυτής της πόλης καθώς και η αθωότητα και ηρεμία αυτών των τοπίων θα μείνουν πάντα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Pump Up The Volume Please...!!!

   Τραγουδά η Tarja και το σόλο της κιθάρας παίζεται από τον Joe Satriani. Αναπάντεχη συνεργασία, άρτιο το αποτέλεσμα.....

Within Temptation-The Unforgiving

πηγή

   And the wait is over: 4 ολόκληρα χρόνια περιμέναμε το διάδοχο του καταπληκτικού ''The Heart Of Everything'' των λατρεμένων Ολλανδών. Ύστερα από ένα live δίσκο, έναν acoustic, την κυκλοφορία ενός single, δύο παιδιά που προστέθηκαν στην οικογένεια Westerholt-Den Adel και την αποχώρηση του έως τότε drummer του συγκροτήματος Stephen Van Haestregt -γεγονότα που έλαβαν όλα χώρα μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια- ήρθε επιτέλους η σωτήρια ημέρα 29η Μαρτίου 2011 όπου και κυκλοφόρησε το ''The Unforgiving'', το πέμπτο κατά σειρά studio album της μπάντας. Σίγουρα και αναμφίβολα ( για εμάς τους φανς τουλάχιστον) το αποτέλεσμα δικαιώνει και με το παραπάνω την αναμονή.

  

   Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο δίσκος είναι κάτι που η μπάντα δεν είχε ξανακάνει στο παρελθόν και σίγουρα την πάει ένα ( ίσως και πολύ περισσότερα) βήμα (τα) παραπέρα. Το concept tου album είναι βασισμένο σε ένα κόμικ που γράφτηκε ειδικά για το συγκρότημα και το σκοπό αυτό από τον Steven O' Conell και το οποίο αποτελείται από συνολικά 6 τεύχη. Κάθε τραγούδι του δίσκου αναφέρεται και σε έναν χαρακτήρα του κόμικ ενώ παράλληλα έχουν φτιαχτεί και τρία videos (βλέπε παρακάτω) που μας εισάγουν στο story του και μέσα από αυτά γνωρίζουμε καλύτερα τους βασικούς χαρακτήρες και το ρόλο που επιτελούν. Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, τιμωρίας, πάθους και μίσους.

πηγή

     Πέρα βεβαίως από όλα τα παραπάνω, υπάρχει και το καθαρά μουσικό πλαίσιο που είναι και το ζητούμενο στην προκειμένη περίπτωση. Ακούγοντάς το δίσκο από την αρχή έως το τέλος έμεινα με ανοιχτό το στόμα για την ευρηματικότητα και την πρωτοτυπία κυρίως του διδύμου Den Adel και Westerholt χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τον Martijn Spierenburg, κιμπορντίστα και συμβάλλων συνθέτη της μπάντας. Οι Within Temptation ξεχνάνε ό,τι έχουν κάνει μέχρι τώρα, ρισκάρουν, αλλάζουν κατεύθυνση και πετυχαίνουν (καλλιτεχνικά σίγουρα και ελπίζω και εμπορικά). Τα φωνητικά της Sharon είναι πιο μεστά και βραχνά από ποτέ, τα συμφωνικά μέρη έχουν σχεδόν εξαλειφθεί, οι κιθάρες πολλαπλασιάζονται και γκαζώνουν, οι μπαλάντες (με την ευρεία πάντα έννοια) περιορίζονται σε δύο, οι στίχοι είναι σκοτεινοί, ενώ ο ήχος μας μεταφέρει πίσω στα 80's αποπνέοντας και την ανάλογη αισθητική συνδυάζοντας όμως παράλληλα έναν φρέσκο ήχο και μία προσεγμένη παραγωγή. Με άλλα λόγια ροκάρουν και το καταευχαριστιούνται (και εμείς ακόμα περισσότερο μαζί τους).

   

   Τα 12 συνολικά κομμάτια του album είναι ένα προς  ένα χωρίς κανένα filler και το καθένα εκπέμπει δυναμισμό και ενέργεια. Πρώτο single το Faster, που σε κάνει να χτυπιέσαι πάνω κάτω με το ξεσηκωτικό του ρεφραίν, με το Shot In The Dark ν' ακολουθεί και να μας υπενθυμίζει ότι οι Within Temptation έχουν βάλει πλώρη γι'αλλού, για πιο ροκ και άγριες μελωδίες. To Ιn The Middle Of The Night είναι απίστευτα φρενήρες, το Sinead ξεσηκωτικά ποπ, το Murder  αναπάντεχα άγριο με τα πιο ''brutal'' φωνητικά της θεάς Sharon έως τώρα, ενώ το Stairway To The Skies κλείνει νοσταλγικά το album.

   

   

   Συνολικά το album για μένα είναι κορυφαίο, μακρινός συγγενής ηχητικά του ''The Heart Of Everything'' και ακόμα πιο μακρινός των προηγούμενων δίσκων των Within που κινούνταν σε πιο ονειρικά-fairytale-romantic-συμφωνικά μονοπάτια (που για να μην παρεξηγηθώ ήταν εξαιρετικά και αυτά). So, enjoy!!!

Top Tracks: ΟΛΑ!!!!Εντάξει, για να μην είμαι υπερβολική θα έλεγα ότι μετά βίας ξεχωρίζουν (γιατί είπαμε ότι είναι όλα τέλεια) τα Faster, Shot In The Dark, Fire And Ice, Lost, και Murder.

   

We can be Heroes just for one day: David Bowie, live and kicking!

Πηγή

Το διπλό live album του David Bowie A Reality Tour κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο –  προηγήθηκε το ομώνυμο dvd το 2004, και μεσολάβησαν αρκετές bootleg ηχογραφήσεις συναυλιών.

Ο λόγος που το υλικό αυτό προκάλει διαρκές ενδιαφέρον είναι η περίφημη περιοδεία του 2003-2004, από την οποία και προέρχεται. Όπως έχει παρατηρηθεί, οι αναδρομικές εκθέσεις ζωγράφων και γλυπτών συνιστούν ένα πλαίσιο αντίληψης των επιμέρους έργων τους ως ένα ενιαίο σώμα καλλιτεχνικής δημιουργίας – πράγμα που ωστόσο δύσκολα μπορεί να συμβεί σε μια συναυλία. Από αυτή την άποψη, το A Reality Tour  αποτελεί εξαίρεση: πρόκειται για μια ιδιαίτερα εύστοχη, πρωτότυπη, και ενίοτε απρόβλεπτη, αναδρομή του μουσικού έργου έξι δεκαετιών από έναν από τους σημαντικότερους και πολύπλευρους καλλιτέχνες της εποχής μας.

Ο David Bowie ήταν και είναι πάντα ένας εξαιρετικός live μουσικός: και είναι εκεί, πάνω στη σκηνή και μπροστά στο κοινό, που η μουσική αποκτά τις αυθεντικές δημιουργικές της διαστάσεις. Το A Reality Tour είναι ακριβώς αυτό, αισθητικά και τεχνικά άρτιο, και κάτι ακόμα περισσότερο σημαντικό: ο David Bowie, 56 ετών την περίοδο της ηχογράφησης, διαθέτει το καλλιτεχνικό εκτόπισμα της ιδιοφυίας και της εμπειρίας του, αλλά και το πάθος και τη δύναμη που απαιτεί η μετουσίωση τους σε τέχνη.

Οι τελευταίες ημερομηνίες εκείνης της περιοδείας ακυρώθηκαν λόγω ενός προβλήματος υγείας. Ο David Bowie παραμένει καλλιτεχνικά ενεργός, ως προς τη μουσική μέσω συμμετοχών σε ηχογραφήσεις και συναυλίες. Το αν και πότε θα ακολουθήσει νέο album ή και περιοδεία παραμένει ασαφές – ωστόσο δεν έχει πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει.

Μέχρι τότε λοιπόν, Heroes: ένα από τα καλύτερα κομμάτια, όχι μόνο του David Bowie αλλά και της rock μουσικής, στην καλύτερη live εκτέλεση που έχω ακούσει. Υπάρχει ένα σχόλιο που συμβαίνει να αποδίδει αυτό που ένιωσα την πρώτη φορά που το άκουσα: “Bowie belts out “I, I will be king / And you, you will be queen” like his next breathe of life depends on it”. 

Ακριβώς αυτό – δυναμώστε την ένταση.

 

I, I will be king

 

And you, you will be queen

Though nothing will drive them away

We can be Heroes just for one day

We can be us just for one day

For my life and the stars creation: με αφορμή την συναυλία των Paradise Lost

Σε παλαιότερη συνέντευξη του, ο Greg Mackintosh είχε πει “when you're on tour, the good days are very good and the bad days are very bad”. Και από αυτή την άποψη, η συναυλία του Σαββάτου 19/3 ήταν μια πολύ καλή ημέρα για τους Paradise Lost, όπως έχει ήδη εύστοχα αναφερθεί. 

Η δική μου ωστόσο σχέση με τους Paradise Lost αναφέρεται στο album Icon και την αλλαγή  κατεύθυνσης που έφερε στην πορεία τους. Έχοντας αναδυθεί μέσα από την underground death/doom metal σκηνή στη Βρετανία και καθιερωθεί με δύο albums, περνάνε το 1992 από την ανεξάρτητη μικρή εταιρία Peaceville στην σχετικά μεγαλύτερη Music for Nations κυκλοφορώντας το album Shades of God. Σε αυτό περιλαμβανόταν το single As I die, το οποίο συνδύαζε ισχυρή μελωδία, έντονο ρυθμό και  σχετικά 'καθαρά’ φωνητικά, προαναγγέλοντας, περισσότερο από κάθε άλλο εγχείρημα τους ως τότε, τον διαφορετικό ήχο που θα ακολουθούσε.

Και το 1993 ήρθε το album Icon.  Σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, η καλλιτεχνική του αξία, η σημασία του για την πορεία του συγκροτήματος και το εύρος της επιρροής που άσκησε θεωρούνται δεδομένα. Εκείνη την περίοδο ωστόσο, αυτό που συνέβαινε είναι ότι ο νέος προσανατολισμός των Paradise Lost ήταν ακριβώς αυτό, νέος: ένα ηχητικό περιβάλλον που δεν είχε ξανακουστεί, τόσο μελαγχολικό αλλά και ταυτόχρονα τόσο δυναμικό, τόσο προσεκτικά δομημένο κι όμως την ίδια στιγμή τόσο φορτισμένο συναισθηματικά.  Σε ό,τι  με αφορά πάντως, άκουγα κομμάτια του Icon όχι γιατί ήταν 'σημαντικά' αλλά επειδή μού άρεσαν πολύ - ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Christendom.

Μια επιμέρους αλλά ωστόσο κρίσιμη διάσταση εκείνης της περιόδου ήταν το ισχυρό οπτικό περιεχόμενο των singles και albums. Αυτό οφειλόταν καταρχήν στην αισθητική του Dave McKean, ενός από τους πλέον αξιόλογους και πολυδιάστατους σύγχρονους καλλιτέχνες, και στη συνέχεια στην  γραφιστική ικανότητα της Stylorouge, που δημιούργησε και το κλασσικό logo των Paradise Lost.

 

Dave McKean - As I Die (1992 - Πηγή)  Shades of God (1992 - Πηγή)

Stylorouge - Icon (1993 - Πηγή)  Seals the Sense (1994 - Πηγή) 
 

Οι Paradise Lost συνέχισαν να εξελίσονται σε κάθε album. Aπό τα τέλη της δεκαετίας του 90  ο ήχος τους άρχισε βαθμιαία να βασίζεται σε πλήκτρα και εντελώς 'καθαρά' φωνητικά, με πλέον ενδεικτικό παράδειγμα το album Host του 1999, προκαλώντας  δυσφορία σε μέρος της βάσης τους.  Ως αποτέλεσμα, έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί πολύ διαφορετικοί όροι για την μουσική  τους: death/doom metal, gothic metal, και στη συνέχεια gothic rock, ακόμα και synthpop, ενώ για τα φωνητικά έχουν επιστρατευθεί παρομοιώσεις άλλοτε με τον James Hetfield των Metallica και άλλοτε με τον Dave Gahan των Depeche Mode. 

Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι ορισμοί δηλώνουν την δική μας ανάγκη να κανονικοποιήσουμε το διαφορετικό, να το ετεροκαθορίσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας, να το ερμηνεύσουμε όχι με τους δικούς του κάθε φορά όρους, αλλά με  βάση αυτό που εμείς συμβαίνει να γνωρίζουμε ή/και θέλουμε. Προφανώς και οι προτιμήσεις καθενός/καθεμίας είναι σεβαστές, το βέβαιο ωστόσο είναι ότι οι Paradise Lost έκαναν πάντα αυτό που ήθελαν και όχι αυτό που 'έπρεπε'. Από αυτή την άποψη είναι καίρια η απάντηση του Mackintosh στην ερώτηση ποιό είναι το κυριότερο ζήτημα στην καριέρα κάθε μουσικού: “To do what you feel and not what’s expected”.

Είναι επίσης σημαντικό το ότι τα setlists των συναυλιών αντιπροσωπεύουν όλες τις περιόδους, δείγμα του ότι το συγκρότημα αντιλαμβάνεται το έργο του ως ενιαίο. Και φυσικά οι Paradise Lost συνέχισαν να εξελίσονται, στρεφόμενοι τα τελευταία χρόνια εκ νέου στο metal και χωρίς ταυτόχρονα να επαναλαμβάνονται. Το τι ακριβώς είναι  τελικά η μουσική των Paradise Lost νομίζω πως ποτέ δεν έχει φανεί τόσο καθαρά όσο στην πρόσφατη περίπτωση επανεκτέλεσης δύο κομματιών του τελευταίου album Faith Divides Us, Death Unites Us από την Ορχήστρα της Πράγας.  Το ηχητικό αποτέλεσμα προκύπτει κατά βάση από την μουσική αρχιτεκτονική της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης, και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα όργανα αυτά καθεαυτά, ούτε καν από τις ηλεκτρικές κιθάρες. Και ίσως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που οι Paradise Lost μπορούν να χρησιμοποιούν τις τελευταίες τόσο ουσιαστικά. 

Happy Anniversary Edward Scissorhands!!!

 Source

Αυτή η ταινία είναι πολύ αγαπημένη – και ίσως να είναι και η καλύτερη του Tim Burton. Καθώς ο Edward έγινε είκοσι ετών, ο Seb Mesnard έφτιαξε τον εκπληκτικό ιστότοπο Scissorhands 2oth φιλοξενώντας έργα καλλιτεχνών που προσφέρουν την δική τους οπτική για την ταινία, ενώ σύντομα ακολουθεί σχετική έκθεση. Τα έργα των Roberto Ricci και  Lorena Alvarez  [website] [blog] είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που μου άρεσαν πολύ.

 Seb Mesnard   Scissorhands 2oth

Roberto Ricci     Scissorheart

Lorena Alvarez  [site] [blog]     The Blossom Clearing

Cats & Stars

Για τα ζώα που έχουμε φροντίσει – όσα τα κατάφεραν, όσα δεν τα κατάφεραν, και όσα δεν γνωρίζουμε τι απέγιναν.

Και για την S, που η πανέμορφη γάτα της έχει τρία πόδια.

Και για την Μ, που την ρώτησα πόσα γατιά φροντίζει και απάντησε ‘όσα είναι τα αστέρια...’

~·~ ~·~ ~·~

For the animals we have taken care of – those who made it, those who didn't, and those we don't know what happened to.

And for S, whose gorgeous cat has three legs.

And for M, whom I asked how many cats she is taking care of and she replied 'as many as the stars...'

Are you the one..........

Are you the one?
The traveller in time who has come
To heal my wounds to lead me to the sun
To walk this path with me until the end of time

Are you the one?
Who sparkles in the night like fireflies
Eternity of evening sky
Facing the morning eye to eye

Are you the one?
Who'd share this life with me
Who'd dive into the sea with me
Are you the one?
Who's had enough of pain
And doesn't wish to feel the shame, anymore
Are you the one?

Are you the one?
Whose love is like a flower that needs rain
To wash away the feeling of pain
Which sometimes can lead to the chain of fear

Are you the one?
To walk with me in a garden of a stars
The universe, the galaxies and Mars
The supernova of our love is true

Are you the one?
Who'd share this life with me
Who'd dive into the sea with me
Are you the one?
Who's had enough of pain
And doesn't wish to feel the shame, anymore
Are you the one?

Are you the one?
Who'd share this life with me
Who'd dive into the sea with me
Are you the one?
Who's had enough of pain
And doesn't wish to feel the shame, anymore
Are you the one?
Are you the one?

Are you the one?