Κάθε μήνα στην πλ. Βικτωρίας διοργανώνονται οι παιχνιδότοποι, μια εκδήλωση για τα παιδιά με χειροτεχνίες, εργαστήρια κατασκευών, διαδραστικά παιχνίδια, τραγούδι και μουσική. Για 4ο συνεχή μήνα, παιδιά, γονείς, δάσκαλοι/ες –και όχι μόνο– μαζί με τη συνέλευση των κατοίκων επιχειρούν να αποσπάσουν τον χώρο της πλατείας από τη μιζέρια και την αθλιότητα, να τον μετατρέψουν σε ένα χώρο ζωντανό και ελεύθερο, να συγκροτήσουν μια γιορτή που επιχειρεί να ξαναδώσει στη γειτονιά την αίσθηση της κοινότητας, της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης.Στο κέντρο της γιορτής βρίσκονται τα παιδιά: τα παιδιά ως το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά και τα παιδιά ως περιθωριοποιημένος πληθυσμός, εξόριστα από τον δημόσιο χώρο, τις πλατείες, τους δρόμους και τις αλάνες. Τα παιδιά, φυλακισμένα στο σπίτι, εγκλωβισμένα σε ένα αστικό περιβάλλον ξένο και αλλότριο γι’ αυτά, στερημένα τόσο από ελεύθερο χρόνο μέσα σε ένα σχολείο-μηχανή όσο και από τις κοινωνικές σχέσεις που χάθηκαν μαζί με την αίσθηση της γειτονιάς. Σε μια περιοχή χωρίς ούτε μία παιδική χαρά –με δύο θλιβερές εξαιρέσεις: την περίφρακτη και αχρησιμοποίητη πλέον παιδική χαρά στη συμβολή Φυλής και Φερρών που κατασκεύασαν οι Atenistas για τις ανάγκες των δημοσίων σχέσεών τους με τα ΜΜΕ και τον μηχανισμό του Καμίνη και, φυσικά, την παιδική χαρά του Αγ. Παντελεήμονα. Το ζωντανό δηλαδή μνημείο της φασιστικής ματιάς και αντίληψης για τα παιδιά, για τη γειτονιά, τον κόσμο: «καθαροί» και αποστειρωμένοι χώροι –με μια λέξη, νεκροί.Η γιορτή στέκεται στον αντίποδα των επιλογών της εξουσίας: της μετατροπής της πλατείας σε κατεχόμενη ζώνη από έναν αστυνομικό στρατό και της σκληρής εμπορευματοποίησης κάτω από τα σχέδια του Δήμου για την «ανάπλαση» (όπου ανάπλαση σημαίνει την μετατροπή της πόλης σε μια απέραντη καφεδούπολη που θα ξεκινάει από το Σύνταγμα, θα περνάει από την Ομόνοια και θα καταλήγει στην πλ. Βικτωρίας σε διασύνδεση με το Ψυρρή, το Μοναστηράκι, το Θησείο, τα Πετράλωνα, το Γκάζι και το Μεταξουργείο). Και είναι ιδιαίτερα αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα παιδιά μεταναστών που τη ζωντάνευαν εδώ και δύο χρόνια και που εκδιώχτηκαν μαζί με τους γονείς τους απ’ αυτήν με τις επιχειρήσεις του «ξένιου Δία». Που μαθαίνουν από τα πιο μικρά τους χρόνια να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον φόβου και αγωνίας. Που γι’ αυτά δεν υπάρχουν παρά τέσσερεις τοίχοι και μια τηλεόραση.Και αν υπάρχει κάτι σημαντικό σε αυτές τις γιορτές είναι ακριβώς τα περιεχόμενά τους: η άρνηση του ρατσισμού και του φασισμού, αλλά και του, παντελώς ηλίθιου, διαχωρισμού του φύλου, η ανάμιξη ντόπιων και μεταναστών, η εκπαίδευση στην ελευθερία. Τα παιδιά είναι το μοναδικό μέλλον αυτού του κόσμου. Αυτό που οφείλουμε όχι απλά να υπερασπιστούμε, αλλά να κατασκευάσουμε τις δυνατότητες για να υπάρξει.
.jpg)
