Η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών τον Απρίλη του '12, ως πολιτικό γεγονός με πολυεπίπεδες και διαπλεκόμενες διαστάσεις, θα λέγαμε ότι είναι από εκείνα τα σημεία που εισηγούνται την ανάδυση του νέου ολοκληρωτικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε προηγουμένως μακρόχρονη προεργασία -η ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές προηγήθηκαν επί μακρόν. Αποτελεί χαρακτηριστικό σημείο της επιθετικότητας της βιοπολιτικής του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και η αποσημειολόγησή του αποκαλύπτει βασικές πτυχές των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ως προς τη διαχείριση πληθυσμών σε περιβάλλον διαρκούς κρίσης.Το σύγχρονο κυνήγι των μαγισσών εξελίχθηκε τον Απρίλη του'12, ενώ έχει ενεργοποιηθεί η μόνιμη και σταθερή "κατάσταση έκτακτης ανάγκης". Είναι ίσως σκόπιμο να αναφερθούμε σε βασικά χαρακτηριστικά αυτής της συνθήκης, αφού πολλά από αυτά φαίνεται να πραγματώνονται στη δίωξη των οροθετικών. Σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης λαμβάνονται μια σειρά από οικονομικά και κατασταλτικά μέτρα, με στόχο την πλήρη εκπειθάρχηση και τον ακαριαίο και αιφνιδιαστικό εξανδραποδισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών. Σύμφωνα με τα νομικά λεξιλόγια, «κατάσταση εξαίρεσης» ορίζεται το δικαίωμα της εξουσίας να αποφασίζει την αναστολή της κανονικότητας που εγγυώνται οι νόμοι και το σύνταγμα μπροστά στον εκάστοτε κίνδυνο πολέμου, επανάστασης, τρομοκρατίας ή οικονομικής κατάρρευσης. Στην περίοδο που διανύουμε η εξαίρεση έχει γίνει πρότυπο άσκησης της εξουσίας. Το νομικό πλαίσιο, με βάση το οποίο δομήθηκαν τα κοινωνικά συμβόλαια, αναστέλλεται αλλά η αναστολή αυτή εμφανίζεται όχι ως απόκλιση από το «δίκαιο» αλλά ως ο βέλτιστος τρόπος εφαρμογής του. Σε συνθήκη διαρκούς εξαίρεσης, η εξουσία δεν καταφέρνει αναδιαρθρώσεις μόνο σε πολιτικό, οικονομικό και κατασταλτικό επίπεδο, αλλά επανακαθορίζει το «κοινωνικό», τον κοινωνικά αποδεκτό αξιακό κώδικα στη βάση της τάξης και του νόμου, ενισχύοντας την εθνο-πατριωτική ρητορεία, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Η ασφάλεια, η τάξη και η επιβολή της νομιμότητας αποτελούν τη νέα ιεροποιία της εποχής, και ταυτόχρονα μέσα από την εκπλήρωσή τους γίνονται τα νέα πεδία απόσπασης κοινωνικών συναινέσεων. Η διάχυση του φόβου και της ανασφάλειας αποτελεί βασικό εργαλείο για την εκπειθάρχηση των υπηκόων, για την εφαρμογή «έκτακτων σχεδίων» και το μούδιασμα των κοινωνικών αντιστάσεων. Αναδιευθετούνται συνολικά οι κοινωνικές σχέσεις και εισάγονται προς εμπέδωση λογικές αξιοβίωτης και μη ζωής. Γιατί η δικτατορία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δεν αφορά μόνο στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς αλλά και στην απροσχημάτιστη και με επιθετικούς όρους εισαγωγή των νόμων της αγοράς εντός του «κοινωνικού». Υπό αυτό το πρίσμα, η ζωή διεξάγεται με τους δαρβινικούς όρους της «φυσικής επιλογής»: όσοι/ες δεν τα βγάζουν πέρα, όσοι/ες δεν προσαρμόζονται, δεν ακολουθούν τα κυρίαρχα στάνταρντ, όσοι/ες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις του εθνο-νεοφιλελεύθερου δόγματος, αποβάλλονται ως παρίες και παρείσακτοι/ες.
Δείτε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου