Για την άρνηση της εθελοτυφλίας: τα ασπρόμαυρα πορτραίτα του Lee Jeffries

 

Flickr

Στην συνέντευξη του στο Impose Magazine, ο Lee Jeffries ισχυρίζεται ότι το γεγονός πως το φωτογραφικό του έργο δεν είναι βιοποριστικό του δίνει την ελευθερία να προσπαθεί να βοηθήσει τους άλλους, και όχι να εξυπηρετεί ανάγκες πελατών. Η αντίληψη αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει εύστοχη εισαγωγή στη δουλειά του. Δεν είναι συνηθισμένο να συναντάει κανείς μορφές τέχνης των οποίων η αισθητική και η δεξιοτεχνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με μία αίσθηση αυτονομίας και κοινωνικής συνείδησης. 

Ο Lee Jeffries είναι ένας λογιστής από το Manchester ο οποίος φωτογραφίζει κυρίως άστεγους. Ένα από τα πορτραίτα του κέρδισε πέρσι τον διαγωνισμό Digital Camera Photographer of the Year, πράγμα καθόλου παράξενο αν αναλογιστεί κανείς το συναισθηματικό βεληνεκές της δουλειάς του. Όπως ισχυρίζεται ο Paul Bignell στην εφημερίδα The Independent, δεν προκειται για την απόσπαση εικόνων αστέγων από μακριά αλλά για πορτραίτα των οποίων η αμεσότητα αποδίδει απογυμνωμένη κάθε άβολη λεπτομέρεια.

 

Δεν πρόκειται ωστόσο μόνο για εξαιρετικές φωτογραφίες. Είναι συχνό φαινόμενο κανείς να αποστρέφει το βλέμμα του από τους άστεγους· όλοι γνωρίζουμε πως βρίσκονται δίπλα μας, οι περισσότεροι όμως προτιμάμε να εθελοτυφλούμε και απλά τους προσπερνάμε σα να μην υπήρχαν. Είναι αυτή η καταναγκαστική ‘αόρατη’ υπόσταση των αστέγων που τα πορτραίτα αποτρέπουν· ή και αρνούνται, με την έννοια που ο Theodor Adorno προσδιόριζε την δυνατότητα της τέχνης να αντιπαρατίθεται στην εργαλειακή αντίληψη του κόσμου. Από μία τέτοια άποψη, το έργο του Lee Jeffries αποτελεί μία αισθητικού και συναισθηματικού τύπου αποκατάσταση της θέσης των αστέγων στη δημόσια σφαίρα. Με άλλα λόγια, αποτελεί μορφή τέχνης με ουσιαστικό λόγο και σημασία· και κατά την  συνέντευξη του Lee Jeffries στο Impose Magazine, σημασία έχει το εξής:

“Αν ένας άνθρωπος δει οποιαδήποτε από τις εικόνες μου και νιώσει αρκετή συμπόνοια ώστε ίσως να προσφέρει την βοήθεια του την επόμενη φορά που του δοθεί η ευκαιρία, τότε η εικόνα μετράει”

Flickr

Flickr

Twitter: LJ.@Lee_Jeffries

Flickr: LJ.’s Photostream

Κράτα με αγκαλιά

Στους δρόμους της Αθήνας...

Μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις...

Ο άστεγος αγκαλιά με το σκύλο...το πόση ανωτερότητα και αφοσίωση όμως δείχνουν αυτά τα πλάσματα είναι κάτι το μαγικό...

Η Αθήνα του 2012...Σε κάθε γωνιά παρόμοιες με την παραπάνω εικόνες...

Δεν έχω να πω τίποτε άλλο....Είναι απλά τραγικό...

Anneke Van Giersbergen - Everything Is Changing

πηγή

Είναι λοιπόν γεγονός: 3oς δίσκος για την πολυπράγμων αγαπημένη Ολλανδή του ελληνικού κοινού, Anneke Van Giersbergen (αυτή τη φορά χωρίς να αναγράφεται πλέον το όνομα των Agua De Annique, project με το οποίο είχε ξεκινήσει τυπικά την solo καριέρα της) υπό τον τίτλο ''Everything Is Changing'' o οποίος κυκλοφόρησε στις 20 Ιανουαρίου. Προπομπός του δίσκου ήταν το τραγούδι ''Feel Alive'' (βλέπε παρακάτω) που είχε κυκλοφορήσει τον περασμένο Σεπτέμβριο ως πρώτο single και τώρα, παράλληλα με την κυκλοφορία τπυ δίσκου, η Anneke έδωσε στη δημοσιότητα και το βιντεοκλίπ για το δεύτερο single ''Take Me Home'' (βλέπε ακόμη πιο παρακάτω).

Ψέμματα δε θα πω. Την Anneke τη λατρεύω ό,τι κι αν κάνει. Οι φωνητικές της δυνατότητες είναι αδιαμφισβήτητες  και η σχεδον 20ετής  πορεία της στη μουσική, αρχικά ως τραγουδίστρια των The Gathering και από το 2006 σε solo εγχειρήματα έχει δείξει το πολύπλευρο ταλέντο της. Ωστόσο, αν σε αυτό το δίσκο περιμένει να βρει κανείς την Anneke των The Gathering καλύτερα να μην μπει στον κόπο να τον ακούσει. Και αν στον πρώτο της δίσκο ''Air'' του 2007 υπήρχαν κάποια ψήγματα της ύστερης εποχής των Τhe Gathering εδώ έχουν πλέον εξαφανιστεί πλήρως. Και αυτό σίγουρα δεν είναι κακό. Η Anneke είναι φανερό ότι τα τελευταία χρόνια επιθυμεί να ακολουθήσει άλλα μουσικά μονοπάτια που αγγίζουν τα όρια του ποιοτικού mainstream pop-rock χωρίς να αφαιρεί την ποιότητα από τη μουσική της.

Έτσι λοιπόν, οι 12 συνθέσεις του δίσκου είναι αξιόλογες με αρκετές δυνατές στιγμές. Το ''My Boy'' έχει ένα εξαιρετικά κολλητικό ριφ και μια κορύφωση στο ρεφραίν, το ''Circles'' αποδεινκύει το υπέροχο ηχόχρωμα της φωνής της Anneke και τη μεγάλη της αγάπη για το πιάνο, τα ''Τοο Late'' και ''Stay'' ροκάρουν επικίνδυνα ενώ ιδιαίτερα ξεσηκωτικά είναι τα δύο πρώτα singles που αναφέρθηκαν παραπάνω, ''Feel Alive'' και ''Take Me Home''. Ολόκληρο το άλμπουμ είναι διαθέσιμο για streaming εδώ.

Όπως εύστοχα αναφέρει ο τίτλος του δίσκου ''Everything Is Changing'' ( Όλα αλλάζουν''), έτσι αλλάζει και η Αnneke. Και αυτή την αλλαγή την υποστηρίζει άψογα. Κι εμείς επικροτούμε. Way to go Anneke!!!

Πέρα από το χώρο και το χρόνο: The Black Power Mixtape 1967-1975

Οδός Πατησίων, 01.12.2011

Περνάω δίπλα από αυτή την τοιχογραφία στο δρόμο για τη δουλειά μου. Η θέση της είναι στην καρδιά της πόλης: ο σταθμός του ΗΣΑΠ Βικτώρια απέχει μόλις ένα οικοδομικό τετράγωνο και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών βρίσκεται στην επόμενη γωνία. Η Πατησίων έχει αρκετή κίνηση σε αυτό το ύψος και καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι την διασχίζουν περπατώντας. Το κτίριο πάνω στο οποίο βρίσκεται η τοιχογραφία είναι κλειστό και μπροστά του υπάρχει μία άτυπη υπαίθρια αγορά, όπου μετανάστες από την Αφρική και την Νότια Ασία προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην. Μερικές φορές στέκομαι και παρατηρώ τους ανθρώπους που περνούν. Οι περισσότεροι φαίνονται πολύ βιαστικοί. Αναρωτιέμαι αν αναγνωρίζουν την αναφορά.

Wikipedia

Μεξικό, Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968: 0ι αθλητές των Ηνωμένων Πολιτειών Tommie Smith και John Carlos, χρυσός και χάλκινος ολυμπιονίκης αντίστοιχα στα 200 μέτρα, υψώνουν τις γροθιές τους και κατεβάζουν τα κεφάλια τους κατά τη διάρκεια της απονομής – ο Αυστραλός ασημένιος ολυμπιονίκης Peter Norman υποστήριξε την επιλογή τους. Πρόκειται για μία από τις  σημαντικότερες εικόνες διαμαρτυρίας όλων των εποχών, και το εύρος της επιρροής της,  43 χρόνια αργότερα σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, δεν παύει να είναι εντυπωσιακό. Εύκολα φυσικά μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η τοιχογραφία περισσότερο επανερμηνεύει το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας, παρά αποτελεί απλώς φόρο τιμής στο αρχικό γεγονός. Ο κόκκινος και μαύρος χρωματικός κώδικας, για παράδειγμα, έχει συνδεθεί με τα αναρχικά κινήματα. Ωστόσο αυτή η πολιτική παράδοση, αλλά και τα άλλα ρεύματα της αριστεράς, διαθέτουν ένα ευρύ φάσμα συμβόλων και εικόνων αγώνα· γιατί λοιπόν να επιλεγεί η συγκεκριμένη εικόνα;

MoviePosterDB

Ας δούμε μία άλλη μορφή αναπαράστασης: η ταινία The Black Power Mixtape 1967-1975 είναι ένα ντοκιμαντέρ  που σκηνοθέτησε ο Göran Hugo Olsson. Η πρεμιέρα της έγινε στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Sundance, όπου κέρδισε το βραβείο μοντάζ διεθνούς ντοκιμαντέρ, και στη συνέχεια απέκτησε διεθνή διανομή, αλλά και προβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό κινηματογραφικών φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Η ταινία αφηγείται την ανάπτυξη του κινήματος Black Power με  διττό τρόπο: από τη μία πλευρά, παρουσιάζει πλούσιο υλικό από τα αρχεία της Σουηδικής Τηλεόρασης, στο οποίο περιλαμβάνονται συνεντεύξεις με κομβικές μορφές του κινήματος. Το υλικό αυτό έχει συναρθρωθεί αποτελεσματικά, κατά τρόπο που εξυπηρετεί τόσο την χρονολογική όσο και την θεματική οργανωση της αφήγησης. Από την άλλη πλευρά, η ταινία παρουσιάζει  ηχητικό σχολιασμό αυτού του υλικού από σύγχρονους Αφρο-Αμερικανούς καλλιτέχνες, ακτιβιστές και συγγραφείς.

Οι δύο αυτές πλευρές, η αρχειακή και η σύγχρονη, κατά περίπτωση επικαλύπτονται, και το περιεχόμενο της ταινίας σημασιοδοτείται από την διαντίδραση μεταξύ διαφόρετικών παραγόντων, όπως είναι ο λόγος των ακτιβιστών του κινήματος  Black Power στο αρχειακό υλικό· οι αισθητικές και θεματικές επιλογές των Σουηδών δημοσιογράφων που το παρήγαγαν· οι ερμηνείες του κινήματος όπως προβάλλονται από τον παρόντα χρόνο· η χρήση της μουσικής των Ahmir “Questlove” Thompson και Om’Mas Keith ως αφηγηματικό όχημα· και το μοντάζ ως κατεξοχήν σκηνοθετικό μέσο σύνδεσης και νοηματοδότησης όλων των παραπάνω.

Γιατί ωστόσο να γυριστεί αυτή η ταινία σήμερα ανασύροντας αρχεία ηλικίας σαράντα ετών; Νομίζω πως η Erikah Badu απαντάει εύστοχα στην ταινία όταν ισχυρίζεται ότι τα ντοκουμέντα της Αφρο-Αμερικανικής κοινότητας χρειάζονται ώστε να διατυπωθεί σωστά η ιστορία της. Όπως επιπλέον αναφέρει ο Göran Hugo Olsson στην Sue Lawson του Indie Film Nation, το κίνημα Black Power υπήρξε μοντέλο για πολλά άλλα κινήματα: το μήνυμα του ήταν ότι δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον άλλον να σου δώσει τα δικαιώματά σου,  χρειάζεται να τα διεκδικήσεις ο ίδιος, να παλέψεις για αυτά, και επίσης να βοηθήσεις εκείνους που δεν έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν τα δικά τους δικαιώματα. Και νομίζω πως αυτή ακριβώς είναι η βάση πάνω στην οποία χρειάζεται κανείς να διαπραγματευτεί το θέμα της αναπαράστασης, από ένα σουηδικό ντοκιμαντέρ μέχρι μια τοιχογραφία στην Αθήνα.   

So here we sway at the edge of the world, holding hands

Wikipedia

Ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι σε μια πολύ ιδιαίτερη εκτέλεση: το Forever Is the World κλείνει το ομώνυμο και τελευταίο album των Theatre of Tragedy, όπως και το live dvd  Last Curtain Call που κυκλοφόρησε ως αποχαιρετιστήριο δώρο στους fans με την υποστήριξη των οποίων δημιουργήθηκε. Στο παρακάτω απόσπασμα τόσο το συγκρότημα όσο και οι fans γνωρίζουν ότι έχει έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού και στην μεταξύ τους ατμόσφαιρα υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο από τρυφερότητα. 

Το Forever Is the World είναι σπάνιο κομμάτι ως προς το ότι η ευαισθησία του συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ένταση που το διακρίνει· δεν γνωρίζω κάποιον που να μην αγγίζεται από αυτό το τραγούδι, είτε είναι fan του συγκροτήματος, είτε όχι. Φαντάζομαι πως αυτό συμβαίνει επειδή διαπραγματεύεται το μόνο θέμα που έχει ουσιαστική σημασία: να μπορείς να κρατάς το χέρι του ανθρώπου που αγαπάς ακόμα και όταν ο κόσμος τελειώνει, και επειδή είστε μαζί να νιώθετε ότι ο κόσμος συνεχίζεται. Και ίσως ακριβώς για αυτό και να συνεχίζεται...

Into a different kind of view
Not meant for human eyes
Everything’s dark and fades away
This moment just opened my eyes, now I say
I never knew anything felt like this
It has just begun

Please be aware of the change in your mind
Everyone’s telling lies
Somewhere between every now and then
Harmoniously facing the truth of your past
I know by now every night has its dawn
Be aware and see
I know by now every night has its dawn
Be aware and see

And as your last day draws to an end
Take my last good smile
All I can do now is watch as you fall
Bid my last goodbye

There’s an exception to every rule
Don’t trust the yellow light
Constantly searching to find your way home
The beauty’s been lying right here all along
Only man ends but forever’s the world
Just don’t fall asleep
So here we sway at the edge of the world
Holding hands
Clutching at straws, keep each other awake
World will not end on this shift
I never knew anything felt like this
It has just begun

O Καθρέφτης (Zerkalo), του Andrei Tarkovsky

soundonsight.org

Ο Ingmar Bergman υποστήριξε στην αυτοβιογραφία του The Magic Lantern (Penguin, 1989) πως ο  Andrei Tarkovsky είναι ο σημαντικότερος σκηνοθέτης, και επισήμανε την φυσικότητα με την οποία κινείται στο πεδίο των ονείρων.

Aυτή η φυσικότητα είναι ο βασικός λόγος που πάντα μου άρεσε τόσο πολύ ο Καθρέφτης. Και για τον ίδιο λόγο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί συχνά θεωρείται ως η πιο ‘δύσκολη’ ταινία του Tarkovsky – αντίθετα, νομίζω πως πρόκειται για την πιο προσωπική και συναισθηματικά δυνατή στιγμή του έργου ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του 20ου αιώνα. O ‘καθρέφτης’ είναι ακριβώς αυτό, μια αντανάκλαση πάνω στην παιδική ηλικία και την ιστορία, το προσωπικό και συλλογικό παρελθόν, μέσα από το πρίσμα  αναμνήσεων και ονείρων. Η άρνηση της συμβατικής γραμμικής αφήγησης είναι αυτό που επιτρέπει στην ταινία να γίνει τόσο γλυκιά αλλά και μελαγχολική, απογειώνοντας την περίφημη ποιητική αντίληψη του Tarkovsky για το σινεμά, και την οπτική ισχύ της κινηματογραφικής του γλώσσας. Μοναδικό και ιδιοφυές – κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να το είχε κάνει. 

Η πλήρης ταινία, με αγγλικούς υπότιτλους, εδώ.

Μποέμ Τσουλούφι

Μέχρι πρότινος δεν πίστευα στα παραμύθια. Ρομαντική και ονειροπόλα ήμουν ανέκαθεν αλλά στα παραμύθια, όχι, δεν τολμούσα να πιστέψω. Και αυτό, γιατί δεν μου το επέτρεπε ο ωμός ρεαλισμός της πραγματικότητας και το εφήμερο των ανθρώπινων σχέσεων. 

Ήρθε όμως η στιγμή που αυτό άλλαξε. Η έως τότε κοσμοθεωρία μου κατέρρευσε -ευτυχώς- και ο κόσμος έγινε πιο όμορφος. Και όλα αυτά  χάρη σ' έναν άνθρωπο που μ' αγάπησε και μ' αγαπάει βαθιά, που πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή και που με δέχτηκε όπως ακριβώς ήμουν, με τα όποια ελαττώματα  είχα κι ενδεχομένως εξακολουθώ να έχω.

Του οφείλω πολλά. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι το χαμόγελο που έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο πρόσωπό μου από τότε που μπήκε αναπάντεχα στη ζωή μου. Απλά και μόνο μ'ενα χάδι, μια λέξη, μια θύμιση.

Τελικά, έμαθα να πιστεύω στα παραμύθια. Και πώς άλλωστε θα μπορούσα διαφορετικά; Aφού είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια του παραμυθιού που ζω...

It's hard for me to say the things

I want to say sometimes

There's no one here but you and me
And that broken old street light

Lock the doors
We'll leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Thank you for loving me
For being my eyes when I couldn't see 

For parting my lips when I couldn't breathe
Thank you for loving me
Thank you for loving me

I never knew I had a dream
Until that dream was you
When I look into your eyes
The sky's a different blue

Cross my heart
I wear no disguise
If I tried, you'd make believe
That you believed my lies

Thank you for loving me
For being my eyes when I couldn't see
For parting my lips when I couldn't breathe
Thank you for loving me

You pick me up when I fall down
You ring the bell before they count me out
If I was drowning you would part the sea
And risk your own life to rescue me, yeah

Lock the doors
Leave the world outside
All I've got to give to you
Are these five words when I

Thank you for loving me
For being my eyes oh, when I couldn't see
You parted my lips when I couldn't breathe
Thank you for loving me

When I couldn't fly
Oh, you gave me wings
You parted my lips when I couldn't breathe
Thank you for loving me

Thank you for loving me
Thank you for loving me
Oh for loving me

All things lovely

 

photofunt.com

Οι στέγες του Παρισιού ποτέ δεν ήταν πιο όμορφες

 outnow.ch

Ο Dino είναι ένας ξεχωριστός γάτος· κατά την διάρκεια της ημέρας ζει με ένα επτάχρονο κορίτσι που ονομάζεται Zoé. Την αγαπάει πολύ, κοιμάται στην αγκαλιά της, και της φέρνει ως δώρο τις σαύρες που πιάνει. Η Zoé έχει σταματήσει να μιλάει μετά την δολοφονία του πατέρα της από τον κακοποιό Victor Costa, τον οποίο καταδιώκει η  αστυνομικός μητέρα της Jeanne. Κατά την διάρκεια της νύχτας, ωστόσο, ο Dino συνηθίζει να συναντά τον Nico, έναν ικανότατο και καλόκαρδο διαρρήκτη, τον οποίο ακολουθεί στα εντυπωσιακά του εγχειρήματα πάνω στις στέγες του Παρισιού. Και είναι εκεί που οι δύο αυτοί διαφορετικοί κόσμοι θα συναντηθούν: μια νύχτα η Zoé θα ακολουθήσει τον Dino, και ο γάτος, ο  διαρρήκτης, και η μητέρα της, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να την σώσουν από τον κακοποιό. Αυτό είναι το αφηγηματικό πλαίσιο του A Cat in Paris, μιας ασυνήθιστα όμορφης ταινίας κινουμένων σχεδίων των Jean-Loup Felicioli και Alain Gagnol.

Το A Cat in Paris αποτελεί  δείγμα της καλλιτεχνικής αξίας των κινουμένων σχεδίων που σχεδιάζονται με το χέρι. Η αισθητική απόδοση των χαρακτήρων και των σκηνικών διακρίνεται για την πρωτοτυπία τους και  το εξπρεσσιονιστικό τους ύφος. Όπως ανέφερε ο Alain Gagnol στον Ramin Zahed του Animation Magazine, υπολογιστές χρησιμοποιήθηκαν αποκλειστικά για τον χρωματισμό της ταινίας, ενώ ακόμα και ο φωτισμός των χαρακτήρων έγινε με το χέρι. Το A Cat in Paris διαθέτει ευρηματικά οπτικά στοιχεία, όπως είναι οι επιδέξιες κινήσεις του Nico σε στέγες και περβάζια· η οπτικοποίηση του αρώματος κατά την αντίληψη του Dino· ο Victor Costa υπό μορφή χταποδιού στην παραίσθηση της Jeanne· και μια ολόκληρη σεκάνς στο σκοτάδι, στην διάρκεια της οποίας οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ως το λευκό περίγραμμά τους σε μαύρο φόντο, και αντιπαρατίθενται έξυπνα με τους έγχρωμους εαυτούς τους υπό το ξαφνικό φως ενός σπίρτου ή ενός φακού. 

Το αφηγηματικό περιεχόμενο περιλαμβάνει ολοκληρωμένους χαρακτήρες, τόσο άνδρες όσο και γυναίκες, και μία σαφή πλοκή με κατάλληλο ρυθμό. Η ταινία γίνεται εξαιρετική όταν αναφέρεται στην αντιμετώπιση της θλίψης και της απώλειας, θέμα που διαχειρίζεται με προσοχή και διορατικότητα: οι σιωπηλές εκφράσεις της Zoé είναι συναισθηματικά  φορτισμένες, και οι στιγμές που αρχίζει να μιλάει είναι ιδιαίτερα συγκινητικές. Υπάρχουν ωστόσο και ορισμένες αδυναμίες· για παράδειγμα, το αστείο για ένα θορυβώδη σκύλο που δέχεται χτυπήματα είναι κάθε άλλο παρά καλόγουστο, και η έκφραση ικανοποίησης του Dino  στο σημείο του θανάτου του Victor Costa δεν είναι συμβατή με τον χαρακτήρα.  

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις της ταινίας είναι η αντισυμβατική συμμαχία μεταξύ του Nico και της Jeanne, η οποία προβληματοποιεί την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών του νόμου· όπως αναφέρεται σε έναν χαρακτηριστικό διάλογο μεταξύ τους, η αστυνομικός σωζει τον κλέφτη όπως αντίστοιχα ο κλέφτης σώζει το παιδί. Οι τρεις τους θα γιορτάσουν μαζί τα Χριστούγεννα, αποτελώντας ένα εναλλακτικό μοντέλο οικογένειας που εισάγεται στην τελευταία σκηνή μέσω της εισόδου του Dino στο σπίτι. Αυτό φυσικά δεν είναι έκπληξη: καμία ένωση δεν μπορεί να είναι πλήρης χωρίς ένα μέλος τόσο  αξιολάτρευτο όσο μία γάτα! 

catinparis.com

Of an aspect bright and fair: Καλή Χρονιά!!!

 Occupy Wall Street

Πριν δύο εβδομάδες το περιοδικό Time παρουσίασε την επιλογή του για το πρόσωπο της χρονιάς του 2011: ήταν ο “διαδηλωτής”. Πολλοί ένιωσαν έκπληξη, δεδομένου ότι το περιοδικό δεν είναι ακριβώς η πλέον εναλλακτική πηγή πληροφόρησης στον πλανήτη. Η επιλογή αυτή ωστόσο αποτελεί ένδειξη του ότι δεν είναι δυνατό να αγνοηθούν τα κινήματα διαμαρτυρίας που προέκυψαν και συνεχίζουν να εξελίσσονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Και από μία πολιτισμική οπτική, νομίζω πως τίποτα δεν είναι περισσότερο κατάλληλο για την υποδοχή του 2012 από το παρακάτω κλασσικό κομμάτι της εξαιρετικής Patti Smith: 

I was dreaming in my dreaming
Of an aspect bright and fair
And my sleeping it was broken
But my dream it lingered near
In the form of shining valleys
Where the pure air recognized
And my senses newly opened
I awakened to the cry
That the people have the power
To redeem the work of fools
Upon the meek the graces shower
It’s decreed the people rule

People have the power
People have the power
People have the power
People have the power

Vengeful aspects became suspect
And bending low as if to hear
And the armies ceased advancing
Because the people had their ear
And the shepherds and the soldiers
Lay beneath the stars
Exchanging visions
And laying arms
To waste in the dust
In the form of shining valleys
Where the pure air recognized
And my senses newly opened
I awakened to the cry

People have the power
People have the power
People have the power
People have the power

Where there were deserts
I saw fountains
Like cream the waters rise
And we strolled there together
With none to laugh or criticize
And the leopard
And the lamb
Lay together truly bound
I was hoping in my hoping
To recall what I had found
I was dreaming in my dreaming
God knows a purer view
As I lay down into my sleeping
I commit my dream to you

People have the power
People have the power
People have the power
People have the power

The power to dream, to rule
To wrestle the earth from fools
It’s decreed the people rule
It’s decreed the people rule
Listen, I believe everything we dream
Can come to pass through our union
We can turn the world around
We can turn the earth’s revolution

We have the power
People have the power