Ο υπέροχος 'θόρυβος' του Neil Young

 Wikipedia

Τι συμβαίνει όταν ένας rock μουσικός διανύει την έβδομη δεκαετία της ζωής του; Αν αυτός ο μουσικός είναι ο Neil Young, ο οποίος πρόσφατα έγινε εξήντα έξι ετών, η περίοδος αυτή δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από εκπληκτική. Η εντυπωσιακή πορεία του ως  συνθέτη, τραγουδιστή  και κιθαρίστα υπερβαίνει τα σαράντα χρόνια, και εκτείνεται σε τριάντα τρία studio albums, δεκατέσσερα live albums και πλειάδα άλλων εγχειρημάτων, συνδέοντας το rock της δεκαετίας του 1960 με το grunge της δεκαετίας του 1990 και συνεχίζοντας έως σήμερα. Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα ζωντανό θρύλο. Τι περισσότερο χρειάζεται κανείς για να επαναπαυθεί στις δάφνες του; Ο Neil Young, ωστόσο, δεν το έκανε ποτέ αυτό.

Αν και παρακολουθώ τη δουλειά του πολλά χρόνια, ένιωσα ακόμα μία φορά έκπληξη ακούγοντας το Le Noise, το πλέον πρόσφατο album του που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2010. Και από τότε δεν έχω σταματήσει να πατάω το play. Το Le Noise περιλαμβάνει μερικές από τις πιο ευαίσθητες ακουστικές στιγμές του Neil Young,  στο ύφος  και το επίπεδο κλασσικών κομματιών όπως το Heart of Gold, αλλά και πολλά από τα σκληρότερα και πλέον εντυπωσιακά κιθαριστικά riff που έχει παίξει,  κατά τον παραδειγματικό τρόπο του Hey Hey, My My (Into the Black). Και οι δύο αυτές διαστάσεις είναι χαρακτηριστικές της ποιότητας και της ακεραιότητας ενός χαρισματικού και ανήσυχου μουσικού που δεν έχει πάψει να πειραματίζεται και δεν διστάζει να ρισκάρει.

NEIL YOUNG "LE NOISE" from galys on Vimeo.

Το Le Noise αποτελείται από οκτώ συνθέσεις που βασίζονται αποκλειστικά στην φωνή και την κιθάρα του Neil Young, και είναι ένα ασυνήθιστο album ως προς το ότι η λιτότητα και  ευθύτητα των μουσικών του δομών περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερα πλούσιο και σύνθετο καλλιτεχνικό περιεχόμενο. Ο Neil Young τραγουδάει σα να μην υπάρχει αύριο, υποστηρίζοντας με πάθος όσο και με λεπτότητα τη σημασία συνθέσεων και στίχων. Οι νότες της ακουστικής του κιθάρας ακούγονται σα ντελικάτες σταγόνες βροχής,  ενώ οι θυελλώδεις ηλεκτρικές παραμορφώσεις εξαπλώνονται μέσω του υποβλητικού ηχητικού περιβάλλοντος που αναδεικνύει η παραγωγή του Daniel Lanois.

Το αποτέλεσμα είναι μια χωρίς προηγούμενο αμεσότητα και συναισθηματική φόρτιση. Το Le Noise είναι ένα εφευρετικό album από έναν ολοκληρωμένο μουσικό που γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι η καθιέρωση αυτή καθεαυτή, αλλά το κάθε φορά  απρόβλεπτο και συναρπαστικό καινούριο βήμα.

Σιδερένιος

  16.11.2011

Δεν ήταν κάτι σημαντικό. Ένα κρύωμα είχα, με καταρροή και λίγο βήχα, ούτε καν πυρετό. Αλλά μια παιδική μου φίλη, που ξέρει πόση δουλειά έχω, μου ευχήθηκε περαστικά και σιδερένιος, δίνοντας μου ως δώρο την φιγούρα του παραπάνω κυρίου. Στην φωτογραφία τον βλέπετε να στέκεται στην κορυφή της εκτενούς βιβλιογραφίας που χρειάζεται για την δημοσίευση που ετοιμάζω, και να την υπερασπίζεται σθεναρά απέναντι στην κούραση και την πίεση του χρόνου.

Φαίνεται λοιπόν πως αυτή η δημοσίευση θα ολοκληρωθεί σύντομα. Μπορεί να μην είμαι ο Iron Man, αλλά ακόμα κι αν ήμουν δεν θα ήταν αρκετό. Κανείς δεν μπορεί να  τα κάνει  όλα μόνος του, χωρίς κατανόηση και υποστήριξη. Αλληλεγύη ονομάζεται αυτό, έμπρακτη και ουσιαστική, και δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνώμων που την έχω.  

Επάγγελμα: ποιητής

www.kavafis.gr

                                 Όσο μπορείς

                                 Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
                                 τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
                                 όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
                                 μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
                                 μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

                                 Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
                                 γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
                                 στων σχέσεων και των συναναστροφών
                                 την καθημερινήν ανοησία,
                                 ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

                                                       Κ. Π. Καβάφης  (Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Το δέντρο που γύρισε από τον Άδη

Μου αρέσουν πολύ τα δέντρα και δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον κόσμο χωρίς αυτά. Από τότε που ήμουν παιδί μου έκανε μεγάλη εντύπωση  το σχήμα τους, αυτή η συμμετρία ανάμεσα στις ρίζες που χάνονται βαθιά μέσα στο χώμα και τα κλαδιά που απλώνονται στον ουρανό. Είναι δύο διαμετρικά αντίθετοι τρόποι να βλέπει κανείς τη ζωή, κι όμως αρκεί  ένας κορμός για να τους ενώσει. Συχνά σκέφτομαι πως ίσως αυτός είναι ο λόγος  που τα δέντρα ζουν τόσο πολύ.

Πριν τρία χρόνια έκανα δώρο στους γονείς μου ένα bonsai, και όταν τους επισκέπτομαι μου αρέσει πολύ να το φροντίζω. Είναι από τα λίγα είδη δέντρων που μπορoύν να ζήσουν σε διαμέρισμα, και το συγκεκριμένο έχει καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του μπαλκονιού. Γιατί φυσικά αρνηθήκαμε να του κόψουμε τις ρίζες.  

Δεν ήξερα ότι αυτό κάνουν στα bonsai για να μένουν μικρά, κόβουν το ένα τρίτο των ριζών και τα ξαναφυτεύουν με το ίδιο χώμα στην ίδια γλάστρα. Βρίσκω αυτή την πρακτική απεχθή και ανόητη, δηλαδή χαρακτηριστική του τρόπου που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στο περιβάλλον γενικότερα. Και φυσικά μεταφύτευσα το δέντρο σε μεγαλύτερη γλάστρα με περισσότερο χώμα, και το μέγεθος των ριζών, των κλαδιών, και του κορμού του πολλαπλασιάστηκε με ρυθμό γεωμετρικής προόδου. Φαντάζομαι πως ο Δενδρογένης θα ήταν πολύ ευχαριστημένος. 

21.02.2011

Το πιο σημαντικό πράγμα για αυτό το δέντρο είναι η υγρασία, και το πότισμά του αποτελεί μια μικρή τελετουργία. Ποτέ δεν πρέπει να αφήνει κανείς το χώμα του να στεγνώσει, αλλά και το υπερβολικά πολύ νερό είναι επίσης βλαβερό:  στην πρώτη περίπτωση το δέντρο αρχίζει γρήγορα να ξεραίνεται, στη δεύτερη αρρωσταίνει, τα φύλλα του κιτρινίζουν και πέφτουν.  Το ιδανικό είναι ένα σταθερό επίπεδο υγρασίας, και για αυτό το ποτίζω πάντα αργά και σε μικρές δόσεις, κάθε μια αφού έχει πρώτα απορροφήσει την προηγούμενη, μέχρι να αρχίσει να βγαίνει νερό από τις τρύπες της γλάστρας. Του αρέσουν πολύ όλα αυτά, και ανταποκρίνεται αναπτύσσοντας πυκνό φύλλωμμα. Και περισσότερο από όλα του αρέσει το ψέκασμα με νερό, αρκεί να μην γίνεται κατευθείαν πάνω του. Προτιμάει τον ψεκασμό στον αέρα, γιατί επιτρέπει στις σταγόνες να πέφτουν στα κλαδιά και τα φύλλα του χωρίς πίεση, ακριβώς όπως η βροχή. 

Τον περασμένο Αύγουστο όμως αυτό το δέντρο πέθανε. Ξεράθηκε χωρίς εμφανή λόγο. Προσπάθησα αμέσως να το βοηθήσω όσο περισσότερο γινόταν, και συνέχισα να προσπαθώ για πολλές μέρες. Ποτίζοντας, ψεκάζοντας, προσθέτοντας λίπασμα, ακόμα και τοποθετώντας ολόκληρη τη γλάστρα  σε μια λεκάνη με νερό. Το δέντρο όμως ήταν νεκρό. Φαντάζομαι ότι μπορεί κανείς να υποθέσει ότι έκλεισε τον κύκλο της ζωής του, ότι αρρώστησε, ή ό,τιδήποτε άλλο. Εγώ απλά συνέχισα να προσπαθώ, όσο θλιβερό και αν είναι να ποτίζει κανείς ένα ξερό δέντρο.

Οι εβδομάδες άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη, και βαθμιαία σταμάτησα να πηγαίνω στο μπαλκόνι. Μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου. Οι γονείς μου συνέχιζαν να το ποτίζουν και είχαν παρατηρήσει ότι τα κλαδιά διατηρούσαν την ελαστικότητα τους. Αυτό που είδα ωστόσο όταν βγήκα στο μπαλκόνι ήταν πέρα από κάθε φαντασία. 

05.11.2011

Οι φίλοι που έχουν δει αυτό το δέντρο πιστεύουν πως είναι ένας καλός λόγος για να μην χάνει κανείς ποτέ την ελπίδα του. Δίκιο έχουν. Ένα bonsai μπορεί να ξεραθεί πολύ εύκολα και να πεθάνει σε λίγες μέρες. Αυτό ήταν ξερό τρεις ολόκληρους μήνες. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί πώς κατάφερε να επιβιώσει, τα δέντρα όμως δεν απαντούν σε ερωτήσεις. Από την άλλη πλευρά ωστόσο, κάθε μέρα που περνάει τα νέα πράσινα φύλλα πολλαπλασιάζονται. Και νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ. 

Αυτό που είδες σήμερα να μην το ξεχάσεις ποτέ

alkizei.com

Το καπλάνι της βιτρίνας, της Άλκης Ζέη: ένα από τα σημαντικότερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ στα ελληνικά, με συνεχείς διεθνείς εκδόσεις από το 1968 μέχρι και σήμερα.  

Η Μέλια και η Μυρτώ. Δύο μικρά κορίτσια, σε ένα νησί του Αιγαίου το 1936. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, υπάρχει ένα κεφάλαιο όπου όλα τα παιδιά του σχολείου οδηγούνται στην πλατεία. Εκεί, οι αρχές καίουν βιβλία μέσα σε μια μεγάλη φωτιά.  Πρόκειται για την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά. Πρόκειται για βιβλία που οι φασιστικές αρχές έχουν πάρει από τα σπίτια των πολιτών. 

Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, ο παπούς με πήρε στο γραφείο του. Στα ράφια  έχασκαν, άδειες τρύπες: τα βιβλία που έλειπαν.

– Αυτό που είδες σήμερα, Μέλισσα, να μην το ξεχάσεις ποτέ, σ’ όλη σου τη ζωή. Κι’ όταν πεθάνω εγώ, να μείνουν έτσι οι άδειες θέσεις των βιβλίων, να στο θυμίζουν. 

Δέκατη έκδοση, Κέδρος, 1980, σ. 140 

 
Αυτή η  ανάρτηση είναι  αφιερωμένη σε όλους τους μετανάστες που συμμετείχαν στα μαθήματα ελληνικών που δίδασκα εθελοντικά. Σε αυτά χρησιμοποίησα το παραπάνω κεφάλαιο, όπως και άλλα αποσπάσματα από το Καπλάνι της βιτρίνας.

Παρότι είχε προετοιμαστεί πριν από τις τελευταίες εξελίξεις, η ανάρτηση διαβάζεται και ως σχόλιο για την επιλογή της νέας κυβέρνησης να συμπεριλάβει ακροδεξιούς στην σύνθεση της, σηματοδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο μια χωρίς προηγούμενο νομιμοποίηση των εθνικιστικών, ξενοφοβικών, και αντισημιτικών τάσεων στην Ελλάδα. Δείτε επίσης σχετικά δημοσιεύματα εδώ, εδώ, εδώ, και εδώ.

Adele: Someone Like You

I heard that you settled down
That you found a girl and you're married now.
I heard that your dreams came true.
Guess she gave you things I didn't give to you.

Old friend, why are you so shy?
Ain't like you to hold back or hide from the light.

I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,
Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,"
Yeah.

You know how the time flies
Only yesterday was the time of our lives
We were born and raised
In a summer haze
Bound by the surprise of our glory days

I hate to turn up out of the blue uninvited
But I couldn't stay away, I couldn't fight it.
I had hoped you'd see my face and that you'd be reminded
That for me it isn't over.

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Nothing compares
No worries or cares
Regrets and mistakes
They are memories made.
Who would have known how bittersweet this would taste?

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Never mind, I'll find someone like you
I wish nothing but the best for you too
Don't forget me, I beg
I remember you said,
"Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead,
Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead."

Τhe Boss

Bruce Springsteen: Το "Τhe Boss'' του τίτλου είναι το παρατσούκλι του. Τυχαίo; Μάλλον όχι. Αρχίζω τώρα να ανακαλύπτω το μεγαλείο του. Όχι ότι δεν τον γνώριζα καθόλου πριν δηλαδή, απλώς ήξερα λίγα τραγούδια του που είχε πάρει το αυτί μου από εδώ και από κει χωρίς να έχω καθήσει να ασχοληθώ περαιτέρω. Τώρα τελευταία όμως, αρχίζω να μαθαίνω πράγματα γι'αυτόν, έχω κολλήσει με μερικά του τραγούδια όπως το "I'm Going Down" και το "Downbound Train'' από τον υπερεπιτυχημένο εμπορικά δίσκο του ''Βorn In The USA'' (αυτό ντε το άλμπουμ με το γνωστό εξώφυλλο που απεικονίζει τα οπίσθια του Springsteen με την αμερικανική σημαία στο φόντο) και αρχίζω να πηγαίνω πολύ αυτόν τον τύπο. 

πηγή

 Με καταγωγή από το ταπεινό New Jersey και την εργατική τάξη, με αφηγηματικούς και, ορισμένες φορές, έντονα πολιτικοποιημένους αλλά και ποιητικούς στίχους που περιγράφουν την καθημερινότητα απλών ανθρώπων της επαρχίας, με έντονη ακτιβιστική δραστηριότητα τις τελευταίες δεκαετίες, με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του και αναμφισβήτητη καλλιτεχνική καταξίωση, χαμηλών τόνων και οικογενειάρχης, ο Bruce -62 πλέον- μου αρέσει πολύ. Κρίμα που δεν είχα μυηθεί νωρίτερα στο μουσικό του κόσμο, anyway... Συμπέρασμα (δικό μου):  Το New Jersey βγάζει καλά παιδιά (βλέπε επίσης Jon Bon Jovi).

Θα κλείσω με το κομμάτι ''The River'' από τον ομώνυμο δίσκο του 1980. Έχει τόσο συναίσθημα η φωνή του και το τραγούδι, κατά τη γνώμη μου, είναι απλά υπέροχο. Προσέξτε ιδιαίτερα τους στίχους: 

 I come from down in the valley
where mister when you're young
They bring you up to do like your daddy done
Me and Mary we met in high school
when she was just seventeen
We'd ride out of this valley down to where the fields were green

We'd go down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we'd ride

Then I got Mary pregnant
and man that was all she wrote
And for my nineteenth birthday I got a union card and a wedding coat
We went down to the courthouse
and the judge put it all to rest
No wedding day smiles no walk down the aisle
No flowers no wedding dress

That night we went down to the river
And into the river we'd dive
Oh down to the river we did ride

I got a job working construction for the Johnstown Company
But lately there ain't been much work on account of the economy
Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air
Now I just act like I don't remember
Mary acts like she don't care

But I remember us riding in my brother's car
Her body tan and wet down at the reservoir
At night on them banks I'd lie awake
And pull her close just to feel each breath she'd take
Now those memories come back to haunt me
they haunt me like a curse
Is a dream a lie if it don't come true
Or is it something worse
that sends me down to the river
though I know the river is dry
That sends me down to the river tonight
Down to the river
my baby and I
Oh down to the river we ride

Περί Δημοψηφισμάτων

Eλλάδα: Το θέατρο του παραλόγου. Το μεγαλείο του "ό,τι να'ναι''. Ο θρίαμβος της "κουκουρουκίασης" και η αναγωγή της βλακείας σε ύψιστη αρετή. Αυτά νιώθω για τις πολιτικές εξελίξεις που συντελούνται τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας. Βλέπω, ακούω , διαβάζω και φρίττω. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι για γέλια ή για κλάματα όλο αυτό που ζούμε. Γιατί είναι πραγματικά μεγάλες οι στιγμές που ζούμε. 

Κι εκεί που τέλος πάντων τα είχαν κουτσοσυμφωνήσει για την εκταμίευση της 6ης -πιο βαριάς κι ασήκωτης για μισθωτούς και συνταξιούχους δε γίνεται- δόσης, τσουπ...να' σου και συντελείται στροφή 360°. Δημοψήφισμα λέει. Δημοψήφισμα για επικύρωση, υποτίθεται, μιας συμφωνίας που έχει ήδη -σχεδόν- παρθεί. Αναδρομικά, δηλαδή. Εννοείται ότι το ακριβές περιεχόμενο και τα ερωτήματα που θα θέτει προς ψήφιση στο λαό κανείς δεν τα ξέρει. Ούτε καν ο άνθρωπος που είχε τη φαεινή ιδέα να το προτείνει και που επιμένει στο να το προχωρήσει παρά τις απανταχόθεν αντιδράσεις. Ήμαρτον!

Νομίζω πλέον πως τίποτα δε με εκπλήσσει σε αυτόν τον τόπο. Και νομίζω πως και ο περισσότερος κόσμος  που έχει ζήσει στο πετσί του όλα τα τραγικά αλλά και κουφά που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια σε αυτό το μικρό χωριό της Ευρώπης στο οποίο , δυστυχώς, κατοικούμε και αναπνέουμε έχει αποκτήσει τρελή ανθεκτικότητα. Γιατί να του κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μπορεί η κυβέρνηση να τιναχτεί στον αέρα ή να επιστρέψει η Ελλάδα στην πολυαγαπημένη δραχμούλα ή να μας ''κάνουν ντα'' οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι λοιποί δανειστές μας; Αφού τα ζητήματα αυτά είναι πια η ρουτίνα της καθημερινότητας: Ξυπνάς με αύξηση της ανεργίας και του δημοσίου χρέους, τρως μεσημεριανό με την αναγγελία λήψης νέων μέτρων λιτότητας, πίνεις τον απογευματινό σου καφέ με τσακωμούς και διαφωνίες στην Ευρώπη για το "greek problem" και κοιμάσαι με μια νέα κασσάνδρα για το τι θα "απογίνει η χώρα και πού βαδίζουμε'' και μπλα μπλα μπλα από τα παραθυράκια των ειδήσεων στα κανάλια...

Ώρα μηδέν, έτος άγνωστο. Άντε, καλό μας κουράγιο!!!