Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Στο δρόμο: Jack Keruac και Walter Salles


They danced down the streets like dingledodies, and I shambled after as Ive been doing all my life after people who interest me, because the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones that never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars and in the middle you see the blue centerlight pop and everybody goes Awww!

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το On the Road του Jack Kerouac, ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα όλων των εποχών. Εφευρετικά πολυεπίπεδο και ορμητικά αυτοσχεδιαστικό, το κείμενο αυτό αποτελεί την καθοριστική στιγμή του Beat κινήματος, αλλά και ένα διαχρονικό αντι-κονφορμιστικό μανιφέστο.

Είναι ωστόσο λιγότερο γνωστό ότι ο Jack Kerouac είχε επίσης οραματιστεί την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, η οποία υλοποιήθηκε σήμερα από τον βραβευμένο σκηνοθέτη Walter Salles. Κατά τον ίδιο τρόπο που προετοιμάζοντας την ταινία The Motorcycle Diaries είχε αναζητήσει τα βήματα του νεαρού Ernesto Guevara στη Νότιο Αμερική, ο Walter Salles ακολούθησε τώρα το ταξίδι του Jack Kerouac γυρίζοντας το ντοκιμαντέρ In Search for On the Road, και ερχόμενος σε επαφή με Beat συγγραφείς που βρίσκονται στη ζωή.  

Οι ταινίες The Motorcycle Diaries, Central Station, και Foreign Land, την οποία σκηνοθέτησε από κοινού με την Daniela Thomas, αποτελούν παραδείγματα της εξαιρετικής ικανότητας του Walter Salles στο είδος των ταινιών δρόμου. Όπως είπε στον Michael Ordoña του San Francisco Chronicle, “αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι ιστορίες στις οποίες τα ταξίδια των κυρίως χαρακτήρων κατά κάποιο τρόπο αντικατοπτρίζουν τις μεταμορφώσεις που εξελίσσονται σε μια κουλτούρα ή χώρα.” 

Και από αυτή την άποψη, το On the Road είναι μια ταινία που μόνο με έντονο ενδιαφέρον θα μπορούσα να προσμένω. Οι χαρακτήρες των Sal Paradise και Dean Moriarty, οι οποίοι στο μυθιστόρημα αναφέρονταν στον ίδιο τον Jack Kerouac και τον φίλο του Neil Cassady αντίστοιχα, παίζονται από τους Sam Riley και Garrett Hedlund, ενώ στο cast περιλαμβάνονται επίσης οι Kristen Stewart, Kirsten Dunst, και Viggo Mortensen.

 

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Επιστρέφοντας στο Sarajevo

Φωτογραφία:  Paul LoweMagnum    TIMELightBox

Ιούνιος 1992. Sarajevo.

Το Sarajevo
κατά τη διάρκεια της πολιορκίας ήταν σαν ένα γιγάντιο πείραμα πάνω στην ανθρώπινη φύση, σε αυτό που συμβαίνει στον πολιτισμό όταν δέχεται επίθεση από κάθε πλευρά. Το Sarajevo ήταν (και εξακολουθεί να είναι) μια κοσμοπολίτικη, εκλεπτυσμένη ευρωπαϊκή πόλη. Ενώ κάλυπτα ειδησεογραφικά αυτή την μακρά και παρατεταμένη σύγκρουση, γοητεύτηκα από αυτό που συμβαίνει σε ανθρώπους όπως εμείς όταν οι ζωές μας μεταφέρονται πίσω στο χρόνο σε μια μεσαιωνικού τύπου πολιορκία, χωρίς νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, ενέργεια και λίγο φαγητό, και με συνεχή βομβαρδισμό και βολές ελεύθερων σκοπευτών από τον εχθρό στους γύρω λόφους.

Αυτό που συνέβει είναι ότι οι άνθρωποι διατήρησαν τις αξίες τους ως πολίτες, κατά τρόπο πράγματι πανηγυρικό, ως μορφή αντίστασης εναντια στη βία της επίθεσης.
Αυτό που συνέβει είναι ότι οι άνθρωποι υπήρξαν απίστευτα εφευρετικοί, βρίσκοντας όλων των ειδών τους καταπληκτικούς τρόπους για να επιβιώσουν, και ακόμα και να ευημερεύσουν, υπό αυτές τις αντιξοότητες. Αυτό που συνέβει είναι ότι οι άνθρωποι συνέχισαν να παράγουν τέχνη, να παίζουν θεατρικά έργα, να κάνουν συναυλίες κλασσικής μουσικής, να γυρίζουν ταινίες, και, πάνω από όλα,  συνέχισαν να ταυτίζονται με την πόλη  και το πνεύμα της ως κέντρο δημοκρατικής, καλλιτεχνικής, και πολιτιστικής ζωής. Τίποτα δεν το συμβόλιζε αυτό περισσότερο για εμένα από αυτή την διασταύρωση, στο διαβόητο ‘Πέρασμα του Ελεύθερου Σκοπευτή.’ Αυτή η έκταση ανοιχτού εδάφους αποτελούσε σημείο μετάβασης ανάμεσα στα προάστια και την καρδιά της πόλης. Έτσι, κάθε μέρα, εκατοντάδες πολίτες διακινδύνευαν τις ζωές τους τρέχοντας γρήγορα για να διασχίσουν αυτό το δρόμο, υπό τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών από τους γύρω λόφους. Και διακινδύνευαν τις ζωές τους για να έρθουν στην πόλη, για να είναι μέρος της ζωής της, για να αυτοπροσδιοριστούν ως πολιτισμένοι άνθρωποι ενάντια στην βαρβαρότητα της βίας που τους κατέκλυζε.

Το TIMELightBox περιλαμβάνει την παραπάνω φωτογραφία και το κείμενο του Paul Lowe σε ανάρτηση του σχετικά με το βιβλίο Bosnia 1992-1995, το οποίο αποτελεί έκδοση των φωτογράφων που κάλυψαν ειδησεογραφικά τον πόλεμο στη Βοσνία. Νομίζω πως τόσο η εικόνα όσο και το κείμενο που την συνοδεύει μοιράζονται μια διορατική, και ταυτόχρονα επίπονη, αντίληψη αυτού που διακυβεύεται σε κάθε πόλεμο, της δυνατότητας των ανθρώπων να αναζητήσουν και να διατηρήσουν την φωτεινότερη πλευρά της ύπαρξης τους, παρά και ενάντια στην αγριότητα που τους περιβάλλει.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Πλήκτρα πάνω από τα σύννεφα: Jon Lord, 1941 – 2012

jonlord.org 

Δυστυχώς ο Jon Lord απεβίωσε την Δευτέρα. Ήταν πάντα εύλογο να θεωρεί κανείς πως πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες μορφές στην ιστορία του rock, και φυσικά για τον καλύτερο μουσικό στα πλήκτρα και το Hammond organ· ήταν ωστόσο πολλά περισσότερα από αυτό. Ο Jon Lord ήταν εξαιρετικός μουσικός ως προς το ότι διακρινόταν τόσο ως συνθέτης όσο και ως σολίστας, ενώ τα ενδιαφέροντα και οι ικανότητες του υπερέβαιναν τους διαχωρισμούς μεταξύ μουσικών ειδών, όπως  το hard rock, τα blues, το progressive rock, η κλασσική μουσική, και η fusion. 

Η επιλογή ενός αντιπροσωπευτικού μουσικού δείγματος από μια πορεία που εκτείνεται σε έξι δεκαετίες δεν μπορεί να είναι εύκολη, αν ωστόσο έπρεπε να επιλέξω μόνο ένα κομμάτι, αυτό θα ήταν το Pictured Within, από το ομώνυμο album του 1998. Η παρακάτω live εκτέλεση είναι από το DVD Deep Purple in Concert with the London Symphony Orchestra, το οποίο ηχογραφήθηκε στο Royal Albert Hall τον Σεπτέμβριο του 1999. Η London Symphony Orchestra διευθύνεται από τον Paul Mann, ενώ το Pictured Within τραγουδάει ο Miller Anderson· οι στίχοι ανήκουν στον Jon Lord. 



                                   here be friends...
                                   here be heroes...
                                   here be sunshine...
                                   here be grey...
                                   here be life...
                                   here love lies bleeding...
                                   memories so hazy...
                                   and dreams that drove me crazy

                                    here be down...
                                    here be paradise...
                                    here be starbright...
                                    here be pain...
                                    here be smiles in eyes like rainbows...
                                    my father and my mother...
                                    my sisters and my brother -
                                    pictured within

                                    where there're shadows ill met by moonlight...
                                    there be dragons I have slain...
                                    and here be bright eyes with hair so golden...
                                    sunrise and sunset and running free...
                                    and laughing at the rain

                                     here be home...
                                     here be travellin'...
                                     here be thunder...
                                     here be blue...
                                     and sometimes heaven and thoughts of wonder...
                                     the miracle of children...
                                     a poet and a pilgrim

                                     kith and kin - pictured within
                                     lose and win - pictured within

Ο Jon Lord είχε κλασσική μουσική παιδεία, και διατήρησε το ενδιαφέρον του για το κλασσικό ιδίωμα σε όλη του τη ζωή, όπως άλλωστε δείχνει και ένα ευρύ φάσμα κυκλοφοριών, από τα albums Gemini Suite, Windows, και Sarabande της δεκαετίας του 1970, ως το Boom of the Tingling Strings και το To Notice Such Things του 2008 και του 2010 αντίστοιχα. Ωστόσο το πρώτο και ιδιαίτερα ριζοσπαστικό εγχείρημα του να υπερβεί τους στερεοτυπικούς διαχωρισμούς μεταξύ rock και κλασσικής μουσικής ήταν το Concerto for Group and Orchestra των Deep Purple. Αυτό το album ηχογραφήθηκε το 1969 στο Royal Albert Hall με την Royal Philharmonic Orchestra σε διεύθυνση τoυ Malcolm Arnold· το video της συναυλίας υπάρχει εδώ. Τριάντα χρόνια αργότερα, το Concerto επέστρεψε στον ίδιο χώρο· τα παρακάτω video περιλαμβάνουν τα τρία μέρη του, και προέρχονται από το DVD Deep Purple in Concert with the London Symphony Orchestra. Tο Concerto παρουσιάστηκε επίσης σε πολλές χώρες μεταξύ 2000 και 2010.




Στην μακρά πορεία του ο Jon Lord συμμετείχε σε πλειάδα συγκροτημάτων και μουσικών projects, πάνω από όλα όμως ήταν ιδρυτής των Deep Purple και σημαντική κινητήρια δύναμη της μπάντας. Στο πρώτο από τα παρακάτω video διαπραγματεύεται το In Rock, album-ορόσημο του συγκροτήματος, και την διαμόρφωση του εμβληματικού ήχου του Hammond organ. Οι Deep Purple απολαμβάνουν status πρωτοπόρων και καινοτόμων μουσικών με άξονα τον μοναδικό τους ήχο, τις υποδειγματικές συνθέσεις, και τις ασύγκριτες αυτοσχεδιαστικές τους ικανότητες· εξαιτίας των τελευταίων εξάλλου συμβαίνει να είναι το μόνο συγκρότημα με πολύ περισσότερα live albums από ότι studio ηχογραφήσεις

Και από αυτή την άποψη παραθέτω τις παρακάτω live εκτελέσεις δύο χαρακτηριστικών κομματιών. Το Child in Time παίζεται στο BBC το 1970 από τους Jon Lord (Hammond organ), Ritchie Blackmore (κιθάρα), Ian Paice (ντραμς), Roger Glover (μπάσο), και Ian Gillan (φωνητικά)· πρόκειται φυσικά για την κλασσική Mark II σύνθεση στην καλύτερη της περίοδο. Το Lazy είναι άλλη μία εκπληκτική εκτέλεση, αυτή τη φορά στη Μελβούρνη το 1999 από την Mark VI σύνθεση· το συγκρότημα, με τον Steve Morse στην κιθάρα, είχε επανεφεύρει τον εαυτό του περνώντας σε μια νέα περίοδο μουσικής δημιουργικότητας και εξέλιξης.




Είχα την τύχη να δω τον Jon Lord να παίζει με τους Deep Purple με τις συνθέσεις Mark V, Mark II (δεύτερη επανένωση), και Mark VII. Δεν πρόκειται απλώς για το ότι οι ικανότητες και οι επιδόσεις του στη σκηνή ήταν πάντα στο υψηλότερο επίπεδο· είναι ότι ο Jon Lord έπαιζε με απέραντη αγάπη, σεβασμό, και φροντίδα για την μουσική, το συγκρότημα, και το κοινό. Και πάνω από όλα, είτε το Hammond εκτίναζε καταιγιστικά riffs πάνω από τα χέρια που αμέσως υψώνονταν στον αέρα, είτε το πιάνο απηύθηνε ντελικάτες νότες σε ένα κοινό που κρατούσε την ανάσα του, είτε ήταν ελκυστικές blues σύγχορδίες, είτε κλασσικά δομημένες μελωδίες, η πνευματικότητα της παρουσίας του ήταν πάντα έντονη, τόσο υπό όρους μουσικής ποιότητας, όσο και υπό όρους προσωπικής αξιοπρέπειας. Αυτό ήταν ο Jon Lord για εμένα· και η απουσία του είναι ιδιαίτερα μεγάλη.

Photograph by Csaba Molek  jonlord.org


Δείτε επίσης:



 

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Η αγάπη και ο θάνατος: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 1, του Johannes Brahms

 
Ο Johannes Brahms το 1853   Wikipedia

Ο Johannes Brahms έγραψε το Κοντσέρτο για πιάνο, αρ. 1 σε ρε ελάσσονα, έργο 15 το 1858· ήταν τότε είκοσι πέντε ετών. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια και σε νεαρή ηλικία έπαιζε πιάνο σε αίθουσες χορού και πορνεία του Αμβούργου. Σπούδαζε από επτά ετών και έγινε γνωστός ως πιανίστας μετά από σειρά συναυλιών που έκανε όταν ήταν δεκαεννέα ετών. Ο Brahms συναντησε επιφανείς συνθέτες και μουσικούς της εποχής του, και έγινε φίλος με τον Robert και την Clara Schumann· εκείνος ήταν ένας από τους σημαντικότερους ρομαντικούς συνθέτες, και εκείνη μια από τις πλέον διακεκριμένες πιανίστριες, και επίσης μια από τις ελάχιστες γυναίκες συνθέτριες. Και οι δύο αναγνώρισαν το ταλέντο του Brahms και τον ενθάρρυναν να γράψει συμφωνικά έργα.

Robert και Clara Schumann  philarmonia.org

Τον Οκτώβριο του 1853, ο Robert Schumann υποστήριξε δημόσια ότι ο Brahms ήταν "προορισμένος να εκφράσει ιδανικά την εποχή." Δυστυχώς, τέσσερις μήνες αργότερα ο Schumann άρχισε να υποφέρει από σύφιλη, επιχείρησε να αυτοκτονήσει, και στη συνέχεια κλείστηκε σε άσυλο. Ο Brahms, που την περίοδο εκείνη εργαζόταν ήδη πάνω σε ιδέες που αργότερα θα συγκροτούσαν το πρώτο κοντσέρτο του, συγκλονίστηκε από αυτές τις εξελίξεις και προσπάθησε να βοηθήσει. Όπως γράφει ο Philip Huscher στις σημειώσεις του προγράμματος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Chicago:

Αυτή θα ήταν μία ακόμα δυσκολότερη περίοδος για την Clara αν ο Brahms δεν είχε επιστρέψει στο Ντίσελντορφ για να είναι μαζί της. Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι προέκυψε στην διάρκεια εκείνων των μηνών. Ο Brahms πήγαινε περιοδικά να επισκεπτεί τον Robert στο άσυλο, αλλά στην Clara δεν επιτρεπόταν να τον δει. Στα γενέθλια του Robert το 1856, ο Brahms τον βρήκε να κάνει αλφαβητικές λίστες πόλεων και χωρών. Τελικά, στις 17 Ιουλίου η Clara πήγε μαζί με τον Brahms και, για πρώτη φορά σε περισσότερο από δύο χρόνια, είδε το θλιβερό θέαμα του συζύγου της. Δύο μέρες αργότερα, ο Robert Schumann πέθανε.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η δουλειά του Brahms εξερεύνησε τις μορφές της συμφωνίας και της σονάτας για δύο πιάνα, πριν καταλήξει σε εκείνη του κοντσέρτου για πιάνο και ορχήστρα. Χρειάστηκε πέντε χρόνια για να το ολοκληρώσει, δεδομένης της αυτοκριτικής τελειομανίας που τον χαρακτήριζε, και το αποτέλεσμα ήταν ένα θεμελιώδες και ριζοσπαστικό έργο στην ιστορία της κλασσικής μουσικής. Ο θάνατος του φίλου και μέντορα του άφησε έντονα το σημάδι του στο κοντσέρτο, το ίδιο και η αφοσίωση του συνθέτη στην Clara Schumann. Υπήρξαν φίλοι σε ολόκληρη τη ζωή τους, και δεν είναι σαφές αν ποτέ υπήρξαν εραστές. Ο τρόπος που το κοντσέρτο επηρεάστηκε από τη σχέση του Brahms τόσο με τον Robert όσο και την Clara Schumann είναι ιδιαίτερα έκδηλη στο εκπληκτικό Adagio· όπως υποστηρίζει ο Chris Morrison στις σημειώσεις του προγράμματος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Boulder:

Ένα θερμό και ευγενές θέμα στα έγχορδα ανοίγει το δέυτερο μέρος. Το πιάνο εισέρχεται με πλούσιες αρμονίες και μια ήρεμη διάθεση δημιουργείται, με μια αίσθηση νοσταλγίας στο τόξο των μελωδιών. Ο Brahms είχε αρχικά προσθέσει σε αυτό το μέρος μια γραπτή επιγραφή, “Benedictus qui venit in nomine Domini” (“Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Κυρίου”). Θα μπορούσε να αναφέρεται εδώ στον Robert Schumann, τον οποίο συχνά αποκαλούσε “Dominus” (με την έννοια του “Δασκάλου”). Παρόμοια, τον Δεκέμβριο του 1856 ο Brahms έγραψε ένα γράμμα στην Clara Schumann, στο οποίο αναφέρεται σε αυτό το μέρος λέγοντας “ζωγραφίζω επίσης ένα υπέροχο πορτραίτο σας.” Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αυτή η χαλαρή, όμορφη μουσική είχε στενές προσωπικές αναφορές του συνθέτη. 

Μία απο τις καλύτερες εκτελέσεις αυτού του κοντσέρτου είναι από τον Clifford Curzon με την Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, σε διεύθυνση του George Szell, το 1962, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Καθώς όμως υπάρχει μόνο σε ακουστική μορφή, θα πρότεινα επίσης την παρακάτω παθιασμένη εκτέλεση από την Hélène Grimaud με την Συμφωνική Ορχήστρα του Νοτιοδυτικού Γερμανικού Ραδιοφώνου, σε διεύθυνση του Michael Gielen, από το 2005 (το Adagio που προαναφέρθηκε αρχίζει στο 24:05):


H Hélène Grimaud έχει αναφερθεί σε αυτό το κοντσέρτο με ιδιαίτερα οξυδερκή τρόπο στο ντοκιμαντέρ Living With Wolves, το οποίο σκηνοθέτησε ο Reiner E. Moritz το 2002 (50:22):
 
Για εμένα, το Πρώτο Κοντσέρτο του Brahms είναι ένα [...] ζωτικό κομμάτι, είναι ένα κομμάτι που χρειάζομαι για να επιβιώσω, και δεν υπάρχουν πολλά από αυτά, ίσως δύο ή τρία. Γράφτηκε αρκετά νωρίς στην ζωή του Brahms, και [...] για εμένα είναι μια διαθήκη, είναι ένα ρέκβιεμ. Έχει μία πυκνότητα, και μία βαρύτητα έκφρασης, που βρίσκω πολύ συγκινητική [...]
Πάντα σκέφτομαι τον Schumann, γιατί όταν ο Brahms το έγραψε, ήταν μετά την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας του Schumann, και όταν ακούω την ορχηστρική εισαγωγή, που είναι φυσικά αρκετά μεγάλη, είναι ένα κομμάτι όπου βλέπω, βλέπω τη ζωή μου να ξετυλίγεται καθώς η μουσική προχωράει, [...] είναι μια πολύ, πολύ προσωπική εμπειρία για εμένα.
 
 

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

The revolution will not be televised


O Gil Scott-Heron ήταν εμβληματικός ποιητής, συγγραφέας και μουσικός. Αποτελεί μια από τις σημαντικότερες πολιτικές αναφορές της Αφρο-Αμερικανικής κοινότητας και άσκησε καθοριστική επιρροή στην εξέλιξη της μουσικής της κουλτούρας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη διαμόρφωση του hip-hop. To The Revolution Will Not Be Televised, ένα από τα πιο δημοφιλή ποιήματα/κομμάτια που έγραψε, παρατίθεται παρακάτω στην πρώτη του εκτέλεση με συνοδεία κρουστών, από το album Small Talk at 125th and Lenox του 1970. Μπορείτε να ακούσετε την εκτέλεση με πλήρες συγκρότημα εδώ, ενώ πληροφορίες ως προς  τις αναφορές των στίχων υπάρχουν εδώ

                                 
                                 You will not be able to stay home, brother
                                 You will not be able to plug in, turn on and cop out
                                 You will not be able to lose yourself on skag and
                                 Skip out for beer during commercials
                                 Because the revolution will not be televised

                                 The revolution will not be televised
                                 The revolution will not be brought to you by Xerox
                                 In 4 parts without commercial interruptions
                                 The revolution will not show you pictures of Nixon
                                 Blowing a bugle and leading a charge by John Mitchell, 
                                 General Abrams and Mendel Rivers to eat
                                 Hog maws confiscated from a Harlem sanctuary
                                 The revolution will not be televised

                                 The revolution will not be brought to you by the 
                                 Schaefer Award Theatre and will not star Natalie Woods 
                                 And Steve McQueen or Bullwinkle and Julia
                                 The revolution will not give your mouth sex appeal
                                 The revolution will not get rid of the nubs
                                 The revolution will not make you look five pounds thinner
                                 The revolution will not be televised, Brother

                                 There will be no pictures of you and Willie May
                                 Pushing that shopping cart down the block on the dead run
                                 Or trying to slide that color tv into a stolen ambulance
                                 NBC will not be able predict the winner at 8:32
                                 Or report from 29 districts.
                                 The revolution will not be televised
                          
                                 There will be no pictures of pigs shooting down
                                 Brothers on the instant replay
                                 There will be no pictures of Whitney Young being
                                 Run out of Harlem on a rail with a brand new process
                                 There will be no slow motion or still life of Roy Wilkens
                                 Strolling through Watts in a Red, Black and Green
                                 Liberation jumpsuit that he had been saving
                                 For just the right occasion

                                 Green Acres, Beverly Hillbillies, and Hooterville Junction
                                 Will no longer be so goddamned relevant
                                 And women will not care if Dick finally screwed Jane
                                 On Search for Tomorrow because Black people
                                 Will be in the street looking for a brighter day
                                 The revolution will not be televised

                                 There will be no highlights on the eleven o'clock news
                                 And no pictures of hairy armed women liberationists
                                 And Jackie Onassis blowing her nose.
                                 The theme song will not be written by Jim Webb,
                                 Francis Scott Key, nor sung by Glen Campbell, Tom Jones,
                                 Johnny Cash, or Englebert Humperdink
                                 The revolution will not be televised

                                 The revolution will not be right back after a message
                                 About a white tornado, white lightning, or white people
                                 You will not have to worry about a dove in your bedroom
                                 The tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl
                                 The revolution will not go better with Coke
                                 The revolution will not fight germs that may cause bad breath
                                 The revolution will put you in the driver's seat

                                 The revolution will not be televised
                                 Will not be televised, not be televised
                                 The revolution will be no re-run brothers
                                 The revolution will be live

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Το έτος της εξέγερσης: όψεις της Αραβικής Άνοιξης

AP Photo/Hasan Jamali  theatlantic.com

Το 2011 ήταν μια χρονιά χωρίς προηγούμενο για τους λαούς της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Ήταν ένα έτος κατά το οποίο εκατομμύρια άνθρωποι όλων των ηλικιών και προελεύσεων, ιδιαίτερα οι νέοι και συχνά με τις γυναίκες να βρίσκονται στο προσκήνιο, πλήμμυρισαν τους δρόμους για να απαιτήσουν αλλαγή. Συχνά συνέχισαν να το πράττουν αντιμετωπίζοντας την ακραία βία του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας εκείνων που υποστήριζαν ότι κυβερνούν – και συνέχιζαν να απολαμβάνουν και να σπαταλούν τους καρπούς της εξουσίας – στο όνομα τους.

Με το παραπάνω απόσπασμα αρχίζει η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας Year of Rebellion: the State of Human Rights in the Middle East and North Africa (σ. 1). Πρόκειται για μια γόνιμη αντανάκλαση πάνω στα συνεχιζόμενα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που συχνά προσδιορίζονται με τον όρο "Αραβική Άνοιξη". Υπάρχει επίσης ένα σχετικό video της οργάνωσης, στο οποίο συγκεντρώνονται οπτικές ανθρώπων από όλο τον κόσμο· όπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει μία από τις ερωτώμενες, "θα θυμάμαι για πάντα ότι η δύναμη είναι στα χέρια του λαού".