I would rather be alone than pretend I feel alright

 lamusicblog.com

Όταν άκουσα το Funeral, το πρώτο album των Arcade Fire, είχα εντυπωσιαστεί: δεν είναι συνηθισμένο, παραδείγματος χάριν, να συναντάει κανείς indie κομμάτια με την μουσική και συναισθηματική φόρτιση του Neighborhood #1 (Tunnels). Από τότε φυσικά οι Arcade Fire έχουν προχωρήσει πολύ, ιδιαίτερα με το τελευταίο και εξαιρετικά επιτυχημένο album τους The Suburbs, το οποίο αποτελεί εύστοχη κριτική της απελπισίας που χαρακτηρίζει τη ζωή στα προάστια. Παρότι είναι προφανώς ευχάριστο να βλέπει κανείς το συγκρότημα να λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει, οφείλω να παραδεχτώ ότι μουσικά δεν με άγγιξε το ίδιο πολύ. Το κομμάτι Ready To Start, ωστόσο, είναι εξαιρετικό τόσο ως τολμηρή αντανάκλαση της μπάντας πάνω στην παρούσα συνθήκη της, όσο και ως οξυδερκής ερμηνεία της συμμόρφωσης και του κουράγιου που κανείς χρειάζεται για να την αψηφίσει.

 

If the businessmen drink my blood

Like the kids in art school said they would

Then I guess I'll just begin again

You say can we still be friends

If I was scared, I would

And f I was bored, you know I would

And f I was yours, but I'm not

All the kids have always known

That the emperor wears no clothes

But they bow down to him anyway

'Cause it's better than being alone

If I was scared, I would

And if I was bored, you know I would

And if I was yours, but I'm not

Now you're knocking at my door

Saying please come out with us tonight

But I would rather be alone

Than pretend I feel alright

If the businessmen drink my blood

Like the kids in art school said they would

Then I guess I'll just begin again

You say can we still be friends

If I was scared, I would

And if I was pure, you know I would

And if I was yours, but I'm not

Now I'm ready to start

 

If I was scared, I would

And if I was pure, you know I would

And if I was yours, but I'm not

Now I'm ready to start

 

Now I'm ready to start

I would rather be wrong

Than live in the shadows of your song

My mind is open wide

And now I'm ready to start

Now I'm ready to start

My mind is open wide

And now I'm ready to start

Not sure you'll open the door

And step out into the dark

Now I'm ready

Η Άννα Καρένινα επιστρέφει

Poster Park

Χρειαζόμαστε πραγματικά ακόμα μία διασκευή του κλασσικού μυθιστορήματος του Λέοντα Τολστόι Άννα Καρένινα; Αν κανείς αναλογιστεί την ιδιαίτερα κομψή διασκευή του Pride & Prejudice από τον Joe Wright, και την αριστοτεχνική του σκηνοθεσία στην περίπτωση του Atonement, η απάντηση μπορεί κάλλιστα να είναι καταφατική. Πρόκειται για την τρίτη συνεργασία του Joe Wright με την Keira Knightley, ενώ στην ταινία συμμετέχουν επίσης  οι Jude Law (Αλεξέι Καρένιν), Aaron Taylor-Johnson (κόμης Βρόνσκι), και Domhnall Gleeson (Κονσταντίν Λέβιν).

Η διασκευή ενός μυθιστορήματος όπως η Άννα Καρένινα παρουσιάζει δυσκολίες, δεδομένου του διαχωρισμού της αφήγησης σε δύο παράλληλες ιστορίες. Από την μία πλευρά υπάρχει το πάθος που νιώθει η Άννα για τον Βρόνσκι και η διάλυση του γάμου της, και από την άλλη η προσπάθεια του Λέβιν να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ των δύο διαστάσεων εστιάζοντας στον έρωτα και την τραγωδία, αλλά και τους κοινωνικούς κανόνες και την σχετική με αυτούς άσκηση κοινωνικού ελέγχου. Και από αυτή την άποψη θα είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πώς ο βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας Tom Stoppard προσεγγίζει το έργο στο σενάριο του. Προς το παρόν, αυτό που έχουμε είναι ένα οπτικά συναρπαστικό trailer, με τη μουσική του Dario Marianelli, επίσης βραβευμένου συνθέτη και μακροχρόνιου συνεργάτη του Joe Wright.

Εlysion....Dreamer

Οι Elysion αποδεικνύουν ότι και στην Ελλάδα υπάρχουν πολύ καλές και άψογες τεχνικά metal μπάντες και δη female-fronted. Η Χριστιάννα, τραγουδίστρια του γκρουπ, έχει υπέροχη φωνή, καταπληκτική σκηνική παρουσία, είναι πανέμορφη και η όλη μπάντα δένει πολύ καλά μουσικά με συνθέσεις που θα ζήλευαν αντίστοιχες υπερεπιτυχημένες μπάντες του εξωτερικού. Για του λόγου το αληθές, το κομμάτι Dreamer που παρατίθεται από το album τους Silent Scream επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Αναμένω με αγωνία τον επόμενο δίσκο...

   They're waiting

     Patiently for you to make a wish

  And they break it

  Like a dry leaf under their feet

I will be always a dreamer

Always fighting for more than I can have

I will be always a dreamer

And I'll never think I've had enough

Dreams come true if you believe it

Hit the breaks let no one on your way

I will be always a dreamer

Satisfaction

Under the mask of compassion they show

Their reaction

To my standing tall I yearn to know

I will be always a dreamer

Always fighting for more than I can have

I will be always a dreamer

And I'll never think I've had enough

Dreams come true if you believe it

Hit the breaks let no one on your way

I will be always a dreamer

Always a dreamer

Always wanting more

Always a dreamer

I will be always a dreamer

'Coz I will be always a dreamer

Always a dreamer

Always a dreamer

I will be always a dreamer

Always a dreamer

Always a dreamer

Always a dreamer

Τhe Howling

Με λίγη φαντασία θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει το βίντεο και τους στίχους του τραγουδιού με την πολεμική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή με τους εχθρούς (φασίστες, μνημονιακούς και πολλούς άλλους) να την περικυκλώνουν ασφυκτικά- "Ι feel they're getting closer'' (μτφρ. ''Νιώθω ότι πλησιάζουν''). Ο λαός όμως δεν αντέχει πια άλλο και φωνάζει "From the nightmare we've created I want to be awakened somehow" (μτφρ. ''Από τον εφιάλτη που δημιουργήσαμε θέλω με κάποιο τρόπο να ξυπνήσω'').

Σκηνικό πολέμου, βίας, μίσους και εγκατάλειψης με το χρόνο πλέον να είναι εναντίον των ανθρώπων...''Τime is running out now'' (μτφρ. ''O χρόνος τώρα τελειώνει").

Απογοητευμένοι και ηττημένοι οι Έλληνες, οι οποίοι ευθύνονται εν μέρει για την τωρινή άθλια κατάσταση και για τις διεφθαρμένες ηγεσίες που εξέλεγαν οι ίδιοι στο παρελθόν, αναρωτιούνται ''Is this the ending of what we've begun? Will we remember what we've done wrong?'' (μτφρ. ''Πρόκειται για το τέλος αυτού που αρχίσαμε; Θα θυμόμαστε τα λάθη μας;)

Μακάρι...

We've been seeing what you wanted, got us cornered right now
Fallen asleep from our vanity, might cost us our lives
I hear they're getting closer
Their howls are sending chills down my spine
And time is running out now
They're coming down the hills from behind

When we start killing
It's all coming down right now
From the nightmare we've created,
I want to be awakened somehow

When we start killing it all will be falling down
From the Hell that we're in
All we are is fading away
When we start killing...

We've been searching all night long but there's no trace to be found
It's like they all have just vanished but I know they're around
I feel they're getting closer
Their howls are sending chills down my spine
And time is running out now
They're coming down the hills from behind

When we start killing
It's all coming down right now
From the nightmare we've created
I want to be awakened somehow

When we start killing it all will be falling down
From the Hell that we're in
All we are is fading away
When we start killing...
When we start killing...

I feel they're getting closer
Their howls are sending chills down my spine
And time is running out now
They're coming down the hills from behind

The sun is rising
The screams have gone
Too many have fallen
Few still stand tall
Is this the ending of what we've begun?
Will we remember what we've done wrong?

When we start killing
It's all coming down right now
From the nightmare we've created

 I want to be awakened somehow

When we start killing it all will be falling down
From the Hell that we're in
All we are is fading away
When we start killing...
When we start killing...
When we start killing...

Εθελοτυφλώντας απέναντι στο νεοναζισμό;

Francis Bacon   Figure with Meat   1954   arttattler.com

«(Ο κατηγορούμενος Α. Α. ή Περίανδρος κηρύσσεται ομόφωνα ένοχος του ότι) στις 16.6.1998 και περί ώρα 5.15' στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε υπαίθριο χώρο του αναψυκτηρίου (...) από κοινού ενεργών με άλλα εννέα περίπου άτομα, μέλη όπως και ο ίδιος της οργάνωσης Χρυσή Αυγή, τα στοιχεία των οποίων δεν εξακριβώθηκαν από τη διενεργηθείσα ανάκριση, έχοντας αποφασίσει να τελέσουν το κακούργημα της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, επιχείρησαν πράξη που περιείχε τουλάχιστον αρχή εκτελέσεως αυτού, ήτοι έχοντας αποφασίσει να σκοτώσουν τον Δημήτριο Κουσουρή, φοιτητή (...) επιτέθηκαν κατ’ αυτού αιφνιδιαστικά με ξύλινα ρόπαλα που κρατούσαν τόσο ο ίδιος όσο και οι λοιποί συναυτουργοί και κατάφεραν κατ' αυτού με τρομακτική βιαιότητα και αγριότητα πολλαπλά χτυπήματα κυρίως στο κεφάλι και σε όλο το σώμα του (...) Απέτυχαν όμως και δεν ολοκλήρωσαν τελικά τον ανθρωποκτόνο σκοπό τους από αίτια εξωτερικά και ανεξάρτητα της θελήσεώς τους».

Το παραπάνω απόσπασμα παρατίθεται σε άρθρο του Δημήτρη Ψαρρά στο tvxs. Πρόκειται για το σκεπτικό της 116, 162, 163/2009 απόφασης του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών, το οποίο καταδίκασε προηγούμενο υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η απόφαση αυτή είναι τελεσίδικη, καθώς το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου επικύρωσε το σκεπτικό της και απέρριψε αίτηση αναίρεσης της με την απόφαση 1167/2010. Ως προς την ευρύτερη σχέση της οργάνωσης με το ποινικό δίκαιο και τον ναζιστικό της χαρακτήρα, δείτε τους συνδέσμους που παρατίθενται εδώ.

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη

Μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, στα ελληνικά μέσα επικοινωνίας υπήρξαν κείμενα που προσδιόρισαν σαφώς και χωρίς περιστροφές την είσοδο μιας τέτοιας οργάνωσης στη Βουλή ως επικίνδυνη εξέλιξη. Αναφέρω ενδεικτικά δύο παραδείγματα διαφορετικής προέλευσης, το κείμενο του Τάσου Μπάρλα στο Βήμα, και της Άντας Ψαρρά στο Red Notebook. Οι οπτικές αυτού του τύπου ωστόσο αποτέλεσαν εξαίρεση. 

Κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του, το περιεχόμενο των μέσων παρουσίασε τρεις βασικές τάσεις. Η πρώτη είναι η σιωπή: γνώμες, εκτιμήσεις και αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος που εστίασαν αποκλειστικά σε θεωρούμενα ως μείζονα πολιτικά θέματα, όπως η πτώση του δικομματισμού, η άνοδος της αριστεράς, και το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης, απαξιώντας να ασχοληθούν με το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, ή στην καλύτερη περίπτωση προσπερνώντας το εν τάχει ως ήσσονος σημασίας. Σε αυτή την περίπτωση παραβλέπεται το ποσοτικό χαρακτηριστικό, δηλαδή η εκλογική άνοδος από 19.624 σε 440.894 ψήφους μέσα σε δυόμισι χρόνια, και ακόμα χειρότερα αποσιωπείται η τραυματική διάσταση της εισόδου του νεοναζισμού στην Βουλή μιας χώρας που μέχρι την 6η Μαΐου έτεινε να αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως λίκνο της δημοκρατίας, να μνημονεύει περήφανα την ιστορική παρακαταθήκη του αντιφασιστικού αγώνα της, και να πιστεύει ότι οι κάτοικοι της δεν είναι ρατσιστές.

Η δεύτερη τάση είναι η άρνηση: προβλήθηκε η άποψη ότι πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο, δηλαδή ότι οι ψηφοφόροι δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, ή ότι η ψήφος τους αποτελεί απλώς και μόνο μορφή διαμαρτυρίας απέναντι στο πολιτικό σύστημα, ή ότι προέρχεται αποκλειστικά από αντι-μεταναστευτικές στάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο παρανομαστής είναι κοινός: οι άνθρωποι υποτίθεται ότι ψήφισαν τους νεοναζί χωρίς οι ίδιοι να είναι νεοναζί. Πρόκειται περί βολικής, και για αυτό επικίνδυνης πλάνης, αφενός γιατί προφανώς και κάθε ψηφοφόρος φέρει ακέραια την ευθύνη της ψήφου του, και αφετέρου επειδή η επικινδυνότητα των φασιστικών κομμάτων είναι ακριβώς αυτή η πλάνη. Το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Χίτλερ, για παράδειγμα, σημείωσε εκλογική άνοδο  σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης που ακολούθησε την ήττα της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, επενδύοντας στον εθνικισμό και ενσωματώνοντας  στο πρόγραμμά του στοιχεία αριστερού λόγου, και όχι φυσικά υποσχόμενο ότι θα αιματοκυλήσει στη συνέχεια την Ευρώπη και θα πραγματοποιήσει το Ολοκαύτωμα. 

Η τρίτη τάση δεν ξέρω αν υπάρχει ευπρεπής τρόπος να ονομαστεί.  Αναφέρομαι σε τηλεοπτικές εκπομπές που έδωσαν βήμα λόγου σε εκπροσώπους αυτής της οργάνωσης χωρίς ωστόσο να προβάλλουν κανέναν ουσιαστικό αντίλογο. Πρόκειται για θέμα που διαπραγματεύτηκε εύστοχα η Άντα Ψαρρά στο Red Notebook:

Κανείς από τους πρωταγωνιστές αυτών των εκπομπών, όποιος κι αν είναι ο βαθμός της ανατριχίλας τους μπροστά στην είσοδο της εγκληματικής αυτής οργάνωσης στη Βουλή, δεν διανοήθηκε να εκθέσει τα στοιχεία της δράσης της. Αντίθετα, μπροστά στα ανιστόρητα επιχειρήματα των μελών της Χρυσής Αυγής, όπως ότι η γενοκτονία των εβραίων ήταν ένα ανάμεσα στα τόσα «εγκλήματα πολέμου», κανένας από τους δημοσιογράφους δεν άρθρωσε έστω και ένα ερώτημα, όπως ας πούμε τίνος πολέμου αποτέλεσμα ήταν η απόφαση του Χίτλερ να εξοντώσει 6 εκατομμύρια εβραίων. Στις αναφορές στη Χούντα, και στο σκληρό πλην τίμιο προφίλ των στρατιωτικών, κανένας δεν βρήκε έστω και ένα επιχείρημα για τη διαφθορά και την σαπίλα των επικεφαλής της κατάλυσης της δημοκρατίας. Κι αν στον εγκέφαλο του Μιχαλολιάκου, ανάμεσα στα χιτλερικά και τα χουντικά προστάγματα, χώρεσε ακόμα και ο Λένιν προκειμένου να δικαιολογηθεί η αντίθεσή του στο δημοκρατικό πολίτευμα και η δικαιολόγηση της βάρβαρης βίας των χρυσαυγιτών, πού ήταν οι απαντήσεις των δημοκρατικών δημοσιογράφων;

[...]

Γιατί δεν μπήκε κανένας από τους τηλεπαρουσιαστές στον κόπο, εκτός από τη Χρυσή Αυγή, να ρωτήσει και τις κοινωνικές οργανώσεις για το πόσοι μαχαιρωμένοι μετανάστες βρέθηκαν φέτος στα νοσοκομεία, πόσοι ξυλοδαρμένοι χρήστες και μετανάστες παραπέμφθηκαν οι ίδιοι (και όχι οι θύτες τους) στις φυλακές και στα κρατητήρια ή το πόσοι νέοι «εισέπραξαν» στα κεφάλια τους την άγρια βία;

Και μόνο η επίκληση του Αντιρατσιστικού Νόμου θα αρκούσε για να καταστήσει περισσότερο προσεκτικούς, όχι μόνο τους χρυσαυγίτες, αλλά και τους παρουσιαστές. Κι όμως, το νόμο αυτό δεν τον θυμήθηκε κανένας όση ώρα οι νεοναζί εξέφραζαν ανενόχλητοι το μίσος τους στα κανάλια. Μπορεί, λοιπόν, οι ατομικές επιθέσεις και το κυνήγι των χρυσαυγιτών να μην είναι η απάντηση στην εθνικιστική-ρατσιστική βία, δυστυχώς όμως, από τη δικαιοσύνη και τους φορείς της μέχρι τους θεσμούς της δημοκρατίας αλλά και τα ίδια τα κόμματα, προς το παρόν όλοι σχεδόν κάνουν ότι δεν βλέπουν.

Πρέπει ωστόσο να επισημανθεί ότι οι ελληνικές δημοσιογραφικές ενώσεις, η ΕΣΗΕΑ, η ΕΣΗΕΜ-Θ, και η ΠΟΕΣΥ, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (εδώ και εδώ), καταδίκασαν την μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους δημοσιογράφους το βράδυ των εκλογών (εδώ και εδώ). Ο ξυλοδαρμός της Λιάνας Κανέλλη και ο τραμπουκισμός απέναντι στην Ρένα Δούρου από υπόδικο εκπρόσωπο αυτής της οργάνωσης  στην τηλεόραση προκάλεσε επίσης έντονες αντιδράσεις. Οι προκλήσεις όμως συνεχίζονται: τα γεγονότα επιχειρείται να στρεβλωθούν (εδώ και εδώ), όπως άλλωστε γίνεται συστηματικά εναντίον των μεταναστών. Παράλληλα, εξακοντίζονται απειλές κατά πολιτικών και μεταναστών, και γίνονται επιθέσεις σε άτομα και πολιτικούς χώρους, όπως σε προεκλογικό περίπτερο του ΚΚΕ, όπου χτυπήθηκε δημοτικός του σύμβουλος, και σε προεκλογικά περίπτερα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Ρατσιστική βία και πολιτική

 

Ελπίζω και πιστεύω πως στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα υπάρχουν ακόμα δυνάμεις, και ιδιαίτερα στην αριστερά και το κέντρο, τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, τον συνδικαλισμό, την κοινωνία των πολιτών και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, που μπορούν να συνεννοηθούν παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές τους αφετηρίες. Και υπό αυτό το πρίσμα μπορούν να υπερασπίσουν τη στοιχειώδη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, το κράτος δικαίου και το πεδίο των δικαιωμάτων με συνεκτικό τρόπο. Θα ήθελα, παραδείγματος χάριν, να δω κάποτε μια κοινή συνέντευξη τύπου εκπροσώπων των παραπάνω ενάντια στην ρατσιστική βία, η οποία παρουσιάζει ραγδαία αύξηση μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, και μια αντίστοιχα οργανωμένη και σχεδιασμένη εκστρατεία εναντίον της τόσο στο πεδίο της επικοινωνίας, όσο και μέσω άμεσης, σταθερής και ψύχραιμης παρουσίας στο τοπικό επίπεδο της γειτονιάς. 

Αν, αντίθετα, το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία των πολιτών δεν προτίθεται να αναλάβει την ευθύνη μιας ιδεολογικής και πολιτικής αναμέτρησης με το ρατσιστικό μίσος και τη βία που μοιραία το συνοδεύει, φοβάμαι πως όσα έχουμε δει μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μόνο η αρχή. Όσο η ρατσιστική βία δεν απομονώνεται ιδεολογικά από μια συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με σημαντικό εύρος και έρεισμα, φοβάμαι πως όχι μόνο θα ενισχύεται αλλά και θα απειλεί αντίστοιχα το κοινωνικό έρεισμα των δυνάμεων αυτών. Αυτό είναι και το πρόβλημα της υιοθέτησης στοιχείων του ακροδεξιού λόγου από την κεντρική πολιτική σκηνή: όπως έχουμε ξαναγράψει, αντί να ωφελείται εκείνη, ενισχύεται ο ακροδεξιος εξτρεμισμός. 

Αν και αυτή η δυναμική ήταν προφανής στο αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου, είναι επίσης προφανές ότι το μήνυμα κάθε άλλο παρά έχει ληφθεί. Είναι για εμένα εντυπωσιακό το ότι ο κ. Α. Σαμαράς επέλεξε να κάνει δηλώσεις στον Άγιο Παντελεήμονα χωρίς καμία αναφορά στη ρατσιστική βία. "Η εισβολή των παρανόμων θα τελειώσει," είπε με έμφαση, διαφοροποιούμενος μόνο, και για εμφανώς προεκλογικούς λόγους, ως προς το ότι αυτό δεν θα γίνει με αυτοδικία και ακρότητες, αλλά με το νόμο. Μόνο που δεν πρόκειται για αυτοδικία και ακρότητες γενικά και αόριστα, αλλά για ρατσιστική βία οργανωμένων εγκληματικών ομάδων, τις οποίες ο νόμος φυσικά και ορίζει ως παράνομες. 

Ο κ. Σαμαράς κατέληξε λέγοντας ότι "η ασφάλεια είναι ιερό δικαίωμα σε μια σωστή δημοκρατία, για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα". Λοιπόν, όχι: σε μια σωστή δημοκρατία, η ασφάλεια είναι ιερό δικαίωμα  για κάθε άνθρωπο, είτε αυτός είναι Έλληνας, είτε Ελληνίδα, είτε μετανάστης, είτε μετανάστρια. Όλοι το ίδιο δικαίωμα έχουν στην ασφάλεια, και όλους την ίδια υποχρέωση έχει το ελληνικό κράτος να προστατεύει. Και όποιος εγκληματεί πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του νόμου, είτε είναι Έλληνας, είτε είναι μετανάστης. Αλλά να υποστεί τις συνέπειες του νόμου επειδή εγκληματεί, όχι επειδή είναι Έλληνας ή επειδή είναι μετανάστης. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, και όχι η "εγκληματικότητα": όταν εγκληματεί ένας Έλληνας που κατάγεται π.χ. από την Πελοπόννησο, φυσικά και δεν υπάρχουν ομάδες τη νύχτα που χτυπούν και μαχαιρώνουν Πελοποννήσιους. 

Υπάρχουν όμως ομάδες που τη νύχτα χτυπούν και μαχαιρώνουν μετανάστες, μόνο και μόνο επειδή είναι μετανάστες. Αυτό είναι ο ρατσισμός, και δεν έχει καμία σχέση με την εγκληματικότητα. Και κάποτε πρέπει να τελειώνουμε, τόσο με αυτόν, όσο και με τα ιδεολογήματα που επιχειρούν να τον παρουσιάσουν ως υποτίθεται "φυσική" αντίδραση στην "εγκληματικότητα" ή ό,τιδήποτε άλλο. Η ρατσιστική βία δεν είναι ποτέ "φυσική" ούτε "δικαιολογημένη": είναι η ίδια έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου.

Ρατσιστική βία και ποινική καταστολή

Αν τα πολιτικά θέματα χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις, τα ποινικά χρειάζονται ποινικές. Η Eva Cosse, μέλος της μη κυβερνητικής οργάνωσης Human Rights Watch, πολύ σωστά υποστήριξε στους New York Times ότι οι ελληνικές αρχές χρειάζεται να θέσουν ως πολιτική προτεραιότητα την αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας, τονίζοντας τον ρόλο των αστυνομικών και δικαστικών αρχών. Αντίστοιχα, το Δίκτυο Καταγραφής Ρατσιστικής Βίας του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα, και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, πρότεινε την δημιουργία ενιαίου συστήματος καταγραφής ρατσιστικών εγκλημάτων στο υπουργείο Δικαιοσύνης, την σταθερή συνεργασία με το Δίκτυο, τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και τις κοινότητες μεταναστών, και την καθιέρωση ειδικών οδηγιών προς την αστυνομία με σκοπό την καταπολέμηση της εκ μέρους της ανοχής και την διασφάλιση της παραπομπής των δραστών στη δικαιοσύνη. Επιπλέον, ο Δημήτρης Χριστόπουλος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου υποστηρίζει:

Μια συστηματική καμπάνια θέσης των ελληνικών διωκτικών αρχών ενώπιον των ευθυνών τους είναι η απάντηση στην ατιμωρησία της ρατσιστικής βίας. Στην Ελλάδα δεν γίνεται καμία σοβαρή και συστηματική προσπάθεια εδραίωσης μιας κουλτούρας δίωξης, ούτε καν απαξίωσης, του ρατσιστικού εγκλήματος. Η ατιμωρησία που επικρατεί στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια για κακουργηματικές πράξεις οι οποίες στράφηκαν άμεσα σε βάρος της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας προσώπων, «αντιφρονούντων» ή αλλοδαπών, με τραγικές συνέπειες για τα θύματα (σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τύφλωση, ακρωτηριασμοί γεννητικών οργάνων κ.ο.κ.) δείχνει το πρόβλημα.

Οι ελληνικές αρχές γνωρίζουν καλά ότι εδώ και χρόνια λειτουργεί μια πολιτική οργάνωση στη χώρα αλλά και επέκεινα αυτής άλλες ομαδώσεις, των οποίων η δράση εσχάτως έχει αναπτυχθεί ιδιαιτέρως. Εντός των συλλογικοτήτων αυτών, ενδημούν χαρακτηριστικά της εγκληματικής οργάνωσης του άρ. 187 του Ποινικού Κώδικα. Πρόκειται για καλά δομημένες συλλογικότητες, με στρατιωτικού τύπου ιεραρχία – τηλεοπτικά δείγματα της οποίας είχαμε με πανηγυρικό τρόπο μετεκλογικά - με διάρκεια και συμμετοχή πολύ παραπάνω των τριών προσώπων, από μέλη των οποίων συστηματικότατα όχι απλώς επιδιώκονται, αλλά αποδεδειγμένα εκτελούνται οργανωμένα και με πειθαρχία απόπειρες ανθρωποκτονίας, βαριές σωματικές βλάβες, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, εμπρησμούς σε βάρος χώρων λατρείας, φθορές ξένης ιδιοκτησίας κ.ο.κ. Για κακουργηματικές δε πράξεις όχι απλώς έχουν κατηγορηθεί μέλη τους, αλλά έχουν καταδικαστεί αμετακλήτως ακόμα και υψηλόβαθμα στελέχη τα οποία τέλεσαν το αδίκημα (απόπειρα ανθρωποκτονίας) υπό την ιδιότητά τους ως μέλη της οργάνωσης και κατά συναυτουργία με άλλα –άγνωστα στις αρχές– επίσης μέλη.

Όπως επισημαίνει ο Γιάννης Σουλιώτης στην Καθημερινή, τα εκλογικά ποσοστά της ακροδεξιάς είναι υψηλά μεταξύ αστυνομικών. Ήδη όμως η στάση των ελληνικών αρχών έναντι των δικαιωμάτων μεταναστών και προσφύγων έχει αποτελέσει αντικείμενο έντονης κριτικής από πλειάδα διεθνών και ελληνικών οργανώσεων. Και προς το παρόν η δικαστική αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας εκφυλίζεται μέσω συνεχών αναβολών.

Υπάρχει ένα νομίζω ενδιαφέρον παράδειγμα: στα τέλη Απριλίου ο σκηνοθέτης Νίκος Σούλης ανάρτησε ένα video με τον άγριο ξυλοδαρμό ενός δεμένου με χειροπέδες μετανάστη από αστυνομικούς και 'πολίτες'.  Ο ίδιος δέχθηκε ύβρεις και απειλές εξαιτίας της επιλογής του να το δημοσιοποιήσει. Το video δεν απέκτησε ιδιαίτερη έκθεση εκτός των ελληνικών social media, ενώ η αστυνομία απλώς εξέδωσε ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία διατάχθηκε διοικητική εξέταση. Την ίδια περίοδο, ωστόσο, στην Βρετανία απέκτησαν τεράστια δημοσιότητα περίπτωσεις ρατσιστικών προσβολών και κακοποίησης απο αστυνομικούς της Metropolitan Police (εδώ, εδώ, και εδώ) και ακολούθησαν ακροάσεις και η κινητοποίηση της Ανεξάρτητης Αρχής Παραπόνων για την Αστυνομία, ενώ ο Αρχηγός της Metropolitan Police δήλωσε δημόσια ότι ο ρατσισμός δεν έχει θέση στην αστυνομία, και προέτρεψε τους υφισταμένους του να αναφέρουν συναδέλφους τους που επιδεικνύουν τέτοια συμπεριφορά (εδώ, εδώ, και εδώ). Η Metropolitan Police προφανώς και δεν είναι τέλεια, ωστόσο μπορείτε να συγκρίνετε τη διαχείριση των δύο περιπτώσεων και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.

Κοιτάζοντας στον καθρέφτη (2)

Σήμερα το βράδυ η ελληνική κοινωνία θα βγάλει τα δικά της συμπεράσματα κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη του εκλογικού αποτελέσματος. Δεν μπορώ φυσικά να γνωρίζω τι θα δει εκεί, στην περίπτωση όμως που στην αντανάκλαση της υπάρχει κάτι το τερατόμορφο, εύχομαι ειλικρινά να φοβηθεί. Γιατί όπως έχει πει ο Μάνος  Χατζιδάκις:

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. 

Ενάντια στην ρατσιστική βία

 tvxs.gr

Αυτή είναι μια φωτογραφία του Αιγύπτιου μετανάστη Αμπουζίντ Μουμπάρακ που νοσηλεύεται με σοβαρά κατάγματα στην χειρουργική κλινική του νοσοκομείου Ευαγγελισμός μετά την ρατσιστική επίθεση που δέχτηκε ο ίδιος και τρία ξαδέρφια του στο σπίτι τους στο Πέραμα. Η ρατσιστική βία έχει αυξηθεί ακόμα περισσότερο μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου: ενδεικτικά, έχουν καταγραφεί επιθέσεις στην Καλλιθέα (εδώ και εδώ), την πλατεία Νέας Σμύρνης, τον Άγιο Παντελεήμονα, το Νέο Κόσμο, τον ΗΣΑΠ (εδώ, εδώ και εδώ), την οδό Πατησίων, τις οδούς Πειραιώς και Κωνσταντινουπόλεως (εδώ και εδώ), τη Νέα Ιωνία, τη Νίκαια και το Σχηματάρι, τα Βασιλικά Ευβοίας και τη Ναύπακτο.

Το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα έχει ζητήσει στο πλαίσιο της εκστρατείας του Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ! ξεκάθαρη θέση ενάντιον της ρατσιστικής βίας, αλλά και εναντίον του καθεστώτος ατιμωρησίας και της ανοχής που την ενισχύουν. Και ως προς αυτό το καθεστώς, είναι χαρακτηριστική η περίπτωση των συνεχών αναβολών της δίκης για ρατσιστική επίθεση με μαχαίρι και θύματα τρεις Αφγανούς μετανάστες, ένας από τους οποίους με σοβαρά τραύματα στο θώρακα, για την οποία κατηγορούμενοι είναι δύο άτομα και μια υποψήφια βουλευτής της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Δείτε τα σχετικά δημοσιεύματα εδώ, εδώ, εδώ και εδώ.

Στην περίπτωση της ρατσιστικής επίθεσης στο Πέραμα, έχουν συλληφθεί 6 άτομα που αναγνωρίστηκαν ως δράστες και θα οδηγηθουν στον ανακριτή. Παράλληλα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τσιόρδας καταδίκασε την επίθεση δηλώνοντας ότι "[ε]γκλήματα όπως αυτό, από ακραίες ομάδες, προσβάλλουν τον πολιτισμό μας." Ας ελπίσουμε ότι οι δικαστικές αρχές θα κάνουν επιτέλους την δουλειά τους ως οφείλουν, και ότι η θέση που εξέφρασε η κυβέρνηση θα αποτελέσει αφετηρία του προσδιορισμού της ρατσιστικής βίας ως μείζον πολιτικό πρόβλημα που απαιτείται να καταπολεμηθεί άμεσα.

Στην ελληνική δημόσια σφαίρα, ωστόσο, κατά κανόνα αποκλείεται ο λόγος των ίδιων των μεταναστών σχετικά με την ρατσιστική βία. Μεταξύ των λιγοστών εξαιρέσεων, μπορείτε να δείτε καταρχήν τις αναρτήσεις του Βήματος και των Νέων με τις δηλώσεις του Αμπουζίντ Μουμπάρακ για την επίθεση στο Πέραμα:

Ηταν χτυπήματα θανάτου. Ορκίζομαι ότι ήθελαν να με σκοτώσουν. Δεν ήταν χτυπήματα για να φοβηθώ κάτι. Ηταν φονική επίθεση. Κοιμόμουν και ξύπνησα από χτυπήματα με κάτι βαρύ στο πρόσωπό μου. Ηταν σίδερο. Ανοιξα τα μάτια μου και είδα από πάνω μου τουλάχιστον 25 άτομα να με χτυπάνε όλοι μαζί με σίδερα. Μετά λιποθύμησα και συνήλθα στο νοσοκομείο.

Αναρτήσεις του in.gr και της Καθημερινής περιλαμβάνουν δηλώσεις εκπροσώπων μεταναστευτικών οργανώσεων για την ραγδαία αύξηση της ρατσιστικής βίας. Όπως υποστηρίζει στην δεύτερη ο πρόεδρος του συλλόγου Αφγανών Ρεζά Γκολαμί:

Μετά τις εκλογές, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινοί. Αυτοί δεν θέλουν απλώς να τρομάξουν τον κόσμο, χτυπάνε για να σκοτώσουν, στο κεφάλι, πολλά άτομα μαζί.

Μπορείτε επίσης να δείτε το video του docupraxi.net με την μαρτυρία θύματος ρατσιστικής επίθεσης, και την ανάρτηση του aformi.gr με θέμα την συνέλευση μεταναστών και ελλήνων για την αντιμετώπιση των φασιστικών επιθέσεων στην Καλλιθέα. Επιπλέον, το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ Εκτός των Τειχών περιλαμβάνει την αφήγηση τεσσάρων Αφγανών μεταναστών για τη ζωή τους στην Αθήνα.

fascist attacks - www.docupraxi.net από docupraxi

Διαμαρτυρία ενάντια στην ACTA: 9 Ιουνίου 2012

Janek Skarzynski/AFP/Getty Images theepochtimes.com

Αύριο είναι η νέα πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στην ACTA – Εμπορική Συμφωνία κατά της Παραποίησης. Η συμφωνία αυτή πρόκειται να τεθεί τον επόμενο μήνα προς ψήφιση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο έχει την δυνατότητα να την σταματήσει. Μπορείτε να δείτε την λίστα των κινητοποιήσεων και σχετικούς συνδέσμους σε αυτόν τον χάρτη.

Μεγάλος αριθμός διεθνών οργανώσεων, όπως οι European Digital Rights (27 Ευρωπαϊκές μη κυβερνητικές οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων και προστασίας της ιδιωτικής ζωής), Electronic Frontier Foundation, Free Knowledge Institute, Free Software Foundation, και Consumers International (διεθνής ομοσπονδία 220 οργανώσεων καταναλωτών σε 115 χώρες) έχουν υποστηρίξει ότι η παρούσα εκδοχή της ACTA θα περιόριζε ριζικά θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες των Ευρωπαΐων πολιτών, και ιδιαίτερα την ελευθερία της έκφρασης και το απόρρητο της επικοινωνίας. Η συμφωνία αυτή είναι επιπλέον αποτέλεσμα αδιαφανούς διαδικασίας, με χαρακτηριστικό αποτέλεσμα την παραίτηση του εισηγητή  του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Kader Arif, ο οποίος κατήγγειλε τον αποκλεισμό των  οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και την εξαίρεση των απαιτήσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

What's wrong with ACTA week

European Digital Rights 

What is ACTA and why should you be worried about it?
Olivia Solon, Wired UK

We have every right to be furious about ACTA
Electronic Frontier Foundation

Act on ACTA now if you care about democracy and free speech 
David Meyer, The Guardian
 

Webdossier on ACTA

La Quadrature du Net

Συλλογή υπογραφών:

ACTA: The new threat to the net

Avaaz

ACTA: Time to win!

Avaaz

Just say 'No' to ACTA

Access
 

Για την ευρωπαϊκή αντίθεση στο νεοναζισμό

 

Eugen Lipkowitch Outrage à la raison, 1965 yadvashem.org

Tο παρακάτω κείμενο δεν εθελοτυφλεί απέναντι στην άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης. Το φαινόμενο προσεγγίζεται ως αυτό ακριβώς που είναι: απειλή για την κοινωνία και την δημοκρατία από τον αντισημιτισμό και την ρατσιστική ιδεολογία και πρακτική της βίας κατά των μεταναστών, από τους κληρονόμους του γερμανικού ναζισμού που αιματοκύλισε την Ευρώπη.  

Και η απάντηση είναι, και πρέπει από όλους μας να είναι, ξεκάθαρη: "αρνούμαστε ότι στην Ελλάδα, ή αλλού στην Ευρώπη, οι Εβραίοι, μετανάστες, μουσουλμάνοι, Ρομά ή μαύροι μπορεί να φοβούνται για τη ζωή τους". Σε αυτή τη βάση το κείμενο απευθύνει έκκληση σε όλους τους πολίτες, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, την κοινωνία των πολιτών, τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες για την καταπολέμηση της άκρας δεξιάς. Και νομίζω πολύ σωστά: η ρητορική του μίσους και η ρατσιστική βία που την συνοδεύει στις δικές μας κοινωνίες έχει εμφανιστεί, στους δρόμους και τις πλατείες της δικής μας πόλης, και είναι δική μας ευθύνη να τοποθετηθούμε εναντίον της.

Επιπλέον, το κείμενο συνδέει με εύστοχο και ουσιαστικό τρόπο το φαινόμενο με την τρέχουσα οικονομική και κοινωνική κρίση, προβάλλοντας την ανάγκη αλλαγής του δόγματος της λιτότητας και των αντι-μεταναστευτικών πολιτικών στην Ευρώπη. Και αντίστοιχα υποστηρίζεται η επιδίωξη της δημοκρατίας, της κοινωνικής προόδου και της ισότητας, ιδιαίτερα ως προς όσους αποτελούν στόχο φυλετικής και κοινωνικής βίας, όπως άλλωστε αρμόζει στην Ευρώπη της κοινής συνύπαρξης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του ναζισμού και της μνήμης του Ολοκαυτώματος.

Το κείμενο υπογράφεται από  τον Benjamin Abtan, πρόεδρο την οργάνωσης European Grassroots Antiracist Movement, τον βραβευμένο με Νόμπελ λογοτεχνίας Dario Fo, τον στρατηγό υπεράσπισης του πολιορκημένου Sarajevo Jovan Divjak, την Svetlana Gannushkina, επικεφαλής της ρωσικής οργάνωσης Memorial, τον κοινωνιολόγο Anthony Giddens, τον σκηνοθέτη Amos Gitai, τους Béate και Serge Klarsfeld, επικεφαλής της οργάνωσης Fils et filles de déportés juifs de France, τον πρώην υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Bernard Kouchner, τον φιλόσοφο Bernard-Henri Lévy, τον ιστορικό και πρώην μέλος της "Αλληλεγύης" Adam Michnik, την συγγραφέα Amélie Nothomb, τον Dominique Sopo, πρόεδρο της οργάνωσης SOS Racisme, τον φωτογράφο Oliviero Toscani, τον βραβευμένο με Νόμπελ Ειρήνης Elie Wiesel, και τον συγγραφέα A. B. Yehoshua. Δημοσιεύτηκε στην γαλλική εφημερίδα Le Monde και στην βρετανική The Guardian, και παρατίθεται στην ιστοσελίδα "Είμαστε όλοι Έλληνες Εβραίοι!" με αντικείμενο την συλλογή υπογραφών. Παραθέτω παρακάτω την ελληνική μετάφραση από την εφημερίδα Τα Νέα.

Η Χρυσή Αυγή - με το έμβλημα της εμπνευσμένο από την σβάστικα - έχει ως σημεία αναφοράς της την αντισημιτική και ρατσιστική ιδεολογία της βίας κατά των μεταναστών, των απειλών κατά δημοσιογράφων και είναι κληρονόμος της ιδεολογίας του γερμανικού ναζισμού που οδήγησε την Ευρώπη και τον κόσμο στο χάος και την αιματοχυσία. 

Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που βιώνει την αναβίωση της ναζιστικής ιδεολογίας. Στη Λετονία, φέτος, για πρώτη φορά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστήριξε την ετήσια παρέλαση των βετεράνων Waffen SS, παρά την έντονη κριτική που προκάλεσε. Στην Αυστρία, το ακροδεξιό κόμμα FPO έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Στην Ουγγαρία, η Ουγγρική Φρουρά- απόγονος της πολιτοφυλακής του κόμματος των τοξοϊδών σταυρών που άλλοτε οργάνωσε τον αφανισμό των Εβραίων και των Τσιγγάνων, σήμερα τρομοκρατεί εβραϊκούς πληθυσμούς και προκαλεί βίαιες και θανατηφόρες επιθέσεις εναντίων των Ρομά.

 

Η αναβίωση αυτή έγινε δυνατή με τη συστηματική επίθεση από τα ακροδεξιά κόμματα της ιδέας της συλλογικότητας, στρατηγική που υιοθετήθηκε κατά το πρότυπο του "Κόμματος για την Ελευθερία" του Γκερτ Βίλντερ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Ολλανδία. Ο πυρήνας αυτής της στρατηγικής είναι να κρύψει τη ρητορική για τις ανισότητες των φυλών πίσω από την πολιτιστική μάσκα της ‘καταπολέμησης του εξισλαμισμού της Ευρώπης'.

 

Η οικονομική και κοινωνική κρίση ευνοεί την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και το φόβο της πτώσης της Γηραιάς Ηπείρου, και σ'αυτό το πλαίσιο η στρατηγική έχει αποδειχθεί ανησυχητικά αποτελεσματική. Επίσης, οδήγησε στην απενοχοποίηση των ακροδεξιών κομμάτων και τους επέτρεψε να γίνουν μέλη κυβερνητικών συνασπισμών, συνεισφέροντας στην καλλιέργεια της αντίληψης ότι τα αντισημιτικά και ρατσιστικά σχόλια είναι κοινότοπα μέσα στην Ευρώπη. Τώρα αυτή η ακροδεξιά, όπως η Χρυσή Αυγή, μπορεί στο εξής, με εκλογική επιτυχία, να έχει ένα ανοιχτό βήμα στη ρητορική του μίσους. 

 

Αντιμέτωποι με αυτή την τρομακτική κατάσταση που εκφράζεται άλλωστε και από την εκλογή των Νεοναζί βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο - επιβεβαιώνουμε την αλληλεγγύη μας: "Είμαστε όλοι Έλληνες Εβραίοι!". Αρνούμαστε ότι στην Ελλάδα, ή αλλού στην Ευρώπη, οι Εβραίοι, μετανάστες, μουσουλμάνοι, Ρομά ή μαύροι μπορεί να φοβούνται για τη ζωή τους, για αυτό που είναι. 

Καλούμε όλους τους πολίτες, τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα, την κοινωνία των πολιτών, τους διανοούμενους και τους καλλιτέχνες για την καταπολέμηση της άκρας δεξιάς, δίνοντας ζωή στο ευρωπαϊκό όνειρο.  Το ευρωπαϊκό αυτό όνειρο για το οποίο δεσμευόμαστε, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι χτίστηκε πάνω στα ερείπια του ναζισμού και της μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι το όνειρό μας μια ηπείρου απαλλαγμένης από το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Πρόκειται για το σχέδιο μιας κοινωνίας χτισμένης στην κοινή συμβίωση, πέρα από τα εθνικά σύνορα.

 

Αλλά για να ενσαρκωθεί εκ νέου αυτό το όνειρο είναι επείγον να τεθεί τέρμα σε δύο δόγματα. Πρώτον, το δόγμα της λιτότητας, το οποίο είναι υπεύθυνο για τρομερές κοινωνικές τραγωδίες, δημιουργώντας τις συνθήκες που εξηγούν την επιτυχία των λαϊκίστικων κομμάτων και το οποίο παγιδεύει το μέλλον της ευρωπαϊκής νεολαίας στην αποπληρωμή του χρέους, σαν να πρέπει να θυσιαστούν ολόκληρες γενιές στο βωμό της αέναης λιτότητας.

 

Δεύτερον, πρέπει να αντικρουστεί το δόγμα του "ευρωπαϊκού φρουρίου", που ευνοεί την εξάπλωση της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και κλείνει τα σύνορα της Ευρώπης, τη στιγμή που η Ευρώπη έχει ανάγκη τη μετανάστευση για να διατηρήσει το θεμελιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας: το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

 

Είναι πλέον σημαντικό για τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να ανανεώσουν την επιδίωξη για τη δημοκρατία, την κοινωνική πρόοδο και την προώθηση της ισότητας ανάμεσα στα άτομα και ως προς τους πολίτες που - ακόμη περισσότερο σε περιόδους κρίσης - είναι ο στόχος της φυλετικής και κοινωνικής βίας.

Εάν και η έννοια της Ευρώπης έχει συχνά επικριθεί, πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να εργαστούμε προς μια ισχυρότερη Ευρώπη, πιο γρήγορα, πιο δυναμικά και να δώσουμε πνοή στο ευρωπαϊκό όνειρο. Εάν δεν είμαστε σε θέση να ενσαρκώσουμε το ευρωπαϊκό όραμα, είμαστε καταδικασμένοι στον ίδιο εφιάλτη, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.