Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Όταν η αλληλεγγύη τσακίζει κάθε ρατσισμό


Μπορεί να ζούμε την εποχή των "μεγάλων διακηρύξεων" για την "ανθρώπινη ζωή" και μια αλλαγή σε φραστικό επίπεδο, με τους "λαθρομετανάστες" να γίνονται "παράτυποι", γνωρίζουμε όμως ότι ο ρατσισμός τρέφεται το ίδιο καλά και με τον ανθρωπισμό. Γιατί μπορεί να κρίνεται προς το παρόν απαραίτητη μια σχετικά "ευνοϊκή υποδοχή" στους πρόσφυγες από τη Συρία, όταν καταφέρνουν βέβαια να επιβιώσουν στο πέρασμά τους από το Αιγαίο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για κάθε άλλο μετανάστη/στρια και πρόσφυγα από άλλες χώρες (Αφγανιστάν, αφρικανικές χώρες κ.α.). Ο διαχωρισμός σε πρόσφυγες πολέμου και οικονομικούς μετανάστες -σαν να μην συνδέονται αδιάρρηκτα πόλεμος και φτώχεια- στοχοποιεί τους δεύτερους ως ανεπιθύμητους. 
Ο ρατσιστικός λόγος απλώνει, γίνεται οικειοποιήσιμος με άλλη μορφή: από τη μία οι "καθαροί", "μορφωμένοι", "ευκατάστατοι" πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και από την άλλη οι "απολίτιστοι", "βρώμικοι", "επικίνδυνοι", "βάρβαροι", σε μια εύγλωττη στοχοποίηση τελικά της ίδιας της φτώχειας. Το καταλάβαμε: ο ανθρωπισμός και η συμπόνια δεν χωράει τους πάντες. 
Αλλά και τα ίδια τα "κέντρα φιλοξενίας" βρωμάνε ρατσισμό. Ως συνέχεια της κρατικής διαχείρισης του πλήθους των μεταναστών, οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονται σαν μάζες, μετριούνται σαν ποσότητες, διακρίνονται με βάση εθνότητες και βουλιάζουν στην αορατότητα, στα "φιλάνθρωπα" χέρια του ελληνικού κράτους. Και φράσεις όπως: "εμείς οι Έλληνες είμαστε πάνω απ΄ όλα άνθρωποι", έρχονται για να επαναφέρουν το "καθαρά εθνικό" στο δημόσιο λόγο, να διακρίνουν με υπεροψία για μια ακόμη φορά τον ντόπιο από τον μετανάστη, να απαλείψουν τα κοινά ανάμεσά μας, μεγαλώνοντας τις αποστάσεις. 
Ενάντια στη διαρκή στοχοποίηση των μεταναστών, στις ορατές ή συγκαλυμμένες μορφές του ρατσισμού, η αλληλεγγύη και οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών είναι η μόνη απάντηση, δημιουργώντας σχέσεις ζωντανές, ανιδιοτελείς, ως ίση προς ίσο.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Dave McKean: Cages



Είχα αρχίσει να κάνω σημειώσεις για μια συλλογή μικρών ιστοριών, αλλά όλες φαίνονταν να υπάρχουν στον ίδιο χώρο και πολλοί από τους χαρακτήρες να συνδέονται μεταξύ τους. Εκείνη την περίοδο επίσης υπήρχε ένας ενδιαφέρον αέρας ανεξαρτησίας μεταξύ των σχεδιαστών και σεναριογράφων που άρχισαν να δουλεύουν τη δεκαετία του 80. Το σύστημα διανομής ήταν πολύ καλό, οπότε δεν υπήρχε η ανάγκη της Marvel ή της DC. Γιατί να παραδίνουμε τα δικαιώματα, τον έλεγχο, και το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος από τις δημιουργίες μας; Επιπλέον, ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι που ήταν περισότερο πειραματικό από ό,τιδήποτε ενδιέφερε τη DC, και ήθελα να επεκταθώ σε μερικές εκατοντάδες σελίδες, όχι μόνο 64 ή 96, ώστε να δώσω τη δέουσα προσοχή στο πώς οι χαρακτήρες μου μιλούσαν, κινούνταν και σκέφτονταν. 



Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Keith Haring: η τέχνη υπέρ των ανθρώπων



Αν επρόκειτο να σχεδιάζω, έπρεπε να υπάρχει ένας λόγος. Αυτός ο λόγος, αποφάσισα, ήταν για τους ανθρώπους. Ο μόνος τρόπος που ζει η τέχνη είναι μέσα από την εμπειρία του παρατηρητή. Η πραγματικότητα της τέχνης αρχίζει στα μάτια του θεατή και κερδίζει δύναμη μέσα από τη φαντασία, την εφευρετικότητα, και την αντιπαράθεση.

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Επειδή έκανε τους ανθρώπους να ονειρεύονται


[Ο Κόρτο Μαλτέζε] γεννήθηκε σε μια ιδιαίτερη στιγμή, το 1967 [...] [Ό]λοι ήταν σε αναζήτηση της ελευθερίας, αμφισβητούσαν την κατεστημένη κουλτούρα, επιζητούσαν αλλαγή. Οπότε ο Κόρτο Μαλτέζε είχε κάτι το ελευθεριακό που έκανε τους νέους να ονειρεύονται.