Οδός Πατησίων, 17.02.2012
Aυτό το έργο φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι, και αναρτήθηκε εδώ. Περνώντας από το ίδιο σημείο πριν μερικές μέρες παρατήρησα ότι έχει αποκτήσει προσθήκες, όχι τις κομψότερες δυνατές. Αλλά είναι ακόμα εκεί.
Μου αρέσει αυτό το ζευγάρι. Δεν βρίσκονται βέβαια σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Μια πλάτη γυρισμένη και απόμακρη, και μια φωνή που μοιάζει να προσπαθεί να διασχίσει την μεταξύ τους απόσταση – αυτό είναι όλο. Ούτε το εγχείρημα τους είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό, μάλλον ματαιότητα αποπνέει παρά αποφασιστικότητα.
Τουλάχιστον όμως δεν έχουν παραιτηθεί. Και είναι ακόμα δύο.
Υπάρχουν μικροί επαρχιακοί δρόμοι βυθισμένοι στο σκοτάδι. Ποτέ δεν μου άρεσαν, παιδί της πόλης καθώς ήμουν, και έχω μια ανάμνηση, θολή και δυσάρεστη, από ένα τέτοιο δρόμο. Mε τα φώτα ενός αυτοκινήτου να προβάλλουν μέσα στη νύχτα εκτυφλωτικά και να διακρίνονται από μακριά. Και ένα μικρό ζώο, μια αλεπού ή ένας λαγός πρέπει να ήταν, να διασχίζει το δρόμο μέσα στο σκοτάδι και να σταματάει απότομα καθώς οι προβολείς πέφτουν πάνω του. Και να στέκεται κοιτάζοντας το φώς που διαρκώς πλησιάζει.
Από αυτή την θέση καλό είναι κανείς να βγαίνει το συντομότερο. Για αυτό μου αρέσει αυτό το ζευγάρι. Δεν σκοπεύει να παραιτηθεί, και ό,τι είναι να κάνουν, ρεαλιστικό ή όχι, θα το κάνουν μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου