Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου 2017
Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017
Άλλη μια ιστορία πατριαρχικής βαρβαρότητας
Κάθε τέτοιο γεγονός, από την αρχή ως το τέλος του, είναι μια ιστορία πατριαρχικής βαρβαρότητας. Η κατάθεση της γυναίκας που σκότωσε τον επίδοξο βιαστή της ίδιας και της φίλης της ότι λειτούργησε σε θέση αυτοάμυνας δεν έπεισε τις εντεταλμένες του κράτους δικαστίνες και γι αυτό πρωτόδικα την καταδίκασαν σε περισσότερα από 15 χρόνια κάθειρξη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευτεί κάτι τέτοιο αν όχι ως σαφές μήνυμα προς τις/τους υπόλοιπες/ους μας να μην αμυνόμαστε και να υπομένουμε την όποια σεξιστική επίθεση δεχόμαστε από ξαναμμένα αρσενικά; Σε αντίθετη περίπτωση, μας περιμένει παραδειγματική τιμωρία ως αυτές που αμφισβητούν την αρσενική κυριαρχία. Και είναι γνωστό, ότι στις αίθουσες των δικαστηρίων οι γυναίκες που αντιστάθηκαν είτε με καταγγελία είτε με αυτοάμυνα σύρονται σε μια δεύτερη εξοντωτική διαδικασία, ως κατηγορούμενες της επίθεσης που δέχτηκαν, στο θαυμαστό πάντα κόσμο των αντιστροφών. Και τέτοιες υπάρχουν αμέτρητες στην περίπτωση των συγκεκριμένων γυναικών.
Η δίκη αυτή έχει πολλά να πει. Η φτώχεια της 22χρονης γυναίκας δαιμονοποιήθηκε· έγινε ενοχοποιητικό στοιχείο το γεγονός ότι ήταν άστεγη και τέτοιοι άνθρωποι, σύμφωνα με την εισαγγελέα, δεν ξέρουν την αξία της ζωής. Ναι, η φτώχεια, την οποία όμως παράγει το ίδιο το σύστημα πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης, αυτό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, είναι πάντα στίγμα. Το ξέρουν οι αμέτρητες χιλιάδες των ανθρώπων που δεν έχουν πρόσβαση στα στοιχειώδη, των ηλικιωμένων που αντιμετωπίζονται ως επαίτες, των ανέργων που τους πετάνε ξεροκόμματα, όπως και οι χιλιάδες των μεταναστών/στριών που στοιβάζονται στις αποθήκες-"φιλοξενίας", αν καταφέρουν να μην πνιγούν στο Αιγαίο. Αν κάποιος λοιπόν δεν γνωρίζει την λεγόμενη "αξία της ζωής", αυτοί είναι οι "λειτουργοί" των κατασταλτικών μηχανισμών και της δικαιοσύνης, όπως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Η "αξία της ανθρώπινης ζωής" είναι ένα πατσαβούρι που ανασύρεται όταν η αστική νομιμότητα και οι νόμοι της εξουσίας θέλουν να ξαναορίσουν τα πράγματα, με τον κυνισμό των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Γιατί προφανώς, η ζωή της Π.Α. δεν έχει καμία σημασία για τη σύνθεση "ευγενούς μόρφωσης" του δικαστηρίου. Είναι μια Ρομά, μια γυναίκα, άστεγη, στον πάτο της ταξικής πυραμίδας. Η ζωή της πριν και μετά το γεγονός της 22ης Ιούνη είναι μια "παράβαση", η ίδια η Π.Α. είναι μια φιγούρα της παράβασης και τιμωρείται και γι αυτό. Οι κυρίαρχες κατηγοριοποιήσεις, το φύλο, η φυλή και η τάξη βρίσκονται εδώ σε μια αδιαχώριστη σύμπλεξη και στοιχειοθετούν την εκ των προτέρων καταδίκη της. Η "απόβλητη" θα πεταχτεί στη φυλακή. Όλα θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της, ακόμη και ότι δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο θα συνεισφέρει στο ότι πρόκειται για άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας, ανάξιο να ζει. Ακόμα και το γεγονός ότι η ίδια και η μητέρα της κακοποιούνταν συστηματικά από τον πατέρα της και ότι αυτός ήταν ο λόγος που εγκατέλειψε το σπίτι της, αξιοποιείται για το χτίσιμο της τερατολογικής της εικόνας. Γιατί, ειδικά τα γεγονότα σεξιστικής βίας, χρειάζονται τέρατα και παραμύθια για να αποδυναμώνονται ως εξω-πραγματικά και να μπορούν να διαιωνίζονται.
Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017
Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017
Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017
Τρίτη 22 Αυγούστου 2017
Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017
Σάββατο 12 Αυγούστου 2017
Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017
Σάββατο 5 Αυγούστου 2017
Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017
Ένα πολύ θεμελιώδες χάος
Esther Stocker
The misleading clarity, Martin Prinzhorn, estherstocker.net [Απόσπασμα]
Σε αντίθεση με την κλασική αφαίρεση, η απλότητα στα έργα της Stocker δεν σημαίνει απαραίτητα σαφήνεια και τάξη, αλλά ένα πολύ θεμελιώδες χάος και αναστάτωση.
Κυριακή 23 Ιουλίου 2017
Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017
Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017
Τρίτη 11 Ιουλίου 2017
Τετάρτη 5 Ιουλίου 2017
Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017
Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017
The desert awaits, and I am coming
Facebook | Twitter | Instagram | YouTube | Soundcloud
I
Don't want to die here
The concrete doesn't speak to me
I don't want to die here
I cannot dream
Here the soul doesn't rest
While the city moves forward
Every endless night
Turns sicker and I fall
I
Don't want to die here
The concrete doesn't speak to me
I don't want to die here
Thoughts fly high
That the desert awaits
And I'm coming...
Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017
Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017
Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017
Σάββατο 3 Ιουνίου 2017
Τρίτη 30 Μαΐου 2017
Τετάρτη 17 Μαΐου 2017
Κυριακή 7 Μαΐου 2017
Τετάρτη 3 Μαΐου 2017
Παρασκευή 28 Απριλίου 2017
Τρίτη 18 Απριλίου 2017
Τετάρτη 12 Απριλίου 2017
Κυριακή 9 Απριλίου 2017
Μια φορά κι ένα καιρό στην Αθήνα, #47
Εμμ. Μπενάκη και Κωλέττη, 16.07.2016, mural: Skeim (Noble Rot)
Παρασκευή 7 Απριλίου 2017
Τετάρτη 5 Απριλίου 2017
![[Wikipedia]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Metropolisposter.jpg){kind=link}
Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017
Γιατί οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας
Στη συγκεκριμένη συγκυρία κι ενώ η επίθεση σε στοιχειώδη κεκτημένα των από τα κάτω συνεχίζεται, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της διάψευσης των προσδοκιών, της καθίζησης των κοινωνικών αγώνων, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι ανυποχώρητες εστίες αγώνα, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ανυπακοής, ενάντια στο μονόλογο της εξουσίας, ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους. Γι αυτό και θα βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο της καταστολής.
Ξημερώματα Τετάρτης της 9ης Γενάρη του 2013, 93 σύντροφοι και συντρόφισσες ανακατέλαβαν τη villa amalias, που από τις 20 Δεκέμβρη είχε καταληφθεί από αστυνομικές δυνάμεις. Με τη δύναμη της συλλογικής ευφυΐας και το πάθος για έναν κόσμο χωρίς εξουσία, διαχωρισμούς και εκμετάλλευση, πέρασαν σε μια κίνηση άρνησης των σχεδίων της κυριαρχίας. Και αν κάτι μένει από την ανακατάληψη είναι ακριβώς αυτές οι συλλογικές αρνήσεις συμμόρφωσης στις κυρίαρχες επιβολές, που έρχονται να συναντήσουν όλες και όλους εκείνους που εναντιώνονται στο καθεστώς φόβου, μεμψιμοιρίας και ανάθεσης. Γιατί, οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)