Μικρή, ταξική και πειθήνια ιστορία για τη κρίση

Mark Rothko, No. 14, 1960 [WikiArt]

Τετάρτη βράδυ στο κέντρο της Κηφισιάς. Ένας μεσήλικας με φθαρμένα ρούχα κάθεται σε ένα πεζούλι ζητώντας χρηματική βοήθεια από τους περαστικούς με το κεφάλι κατεβασμένο. Κρατάει ένα χαρτόνι που γράφει ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΡΓΟΣ και μαζί μια μικρή πλαστική ελληνική σημαία, από αυτές που κρατούν όσοι πάνε σε παρελάσεις. 

Στην άκρη του πεζοδρομίου ένα παιδί κάνει ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες, ενώ πίσω του τρέχει ένας άνδρας φωνάζοντας. Ο άνδρας φτάνει το παιδί και το σταματάει. Τον ακολουθεί μια νέα γυναίκα. Είναι μια εμφανώς ευκατάστατη οικογένεια, μάλλον χαρακτηριστική όσων συνηθίζουν να διασκεδάζουν κάνοντας εξόδους για ψώνια στη Κηφισιά. 

Ο άνδρας λέει στο παιδί ότι πρέπει να προσέχει να μη βγει στο δρόμο γιατί είναι επικίνδυνο. Έχουν σταματήσει στο ύψος του πεζοδρομίου που βρίσκεται ο άνεργος αλλά δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την παρουσία του ή να ενδιαφέρονται για αυτήν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άνεργος σηκώνει το κεφάλι του και λέει στο παιδί: 'Πρέπει να είσαι υπάκουο'.

Δεν είναι φυσικά μυστικό ότι πολλοί επιλέγουν ή αναγκάζονται να κάνουν αντιπαθητικά πράγματα προκειμένου να επιβιώσουν – και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Και για όσους παραμένουν στην Ελλάδα μην έχοντας άλλη επιλογή, και για όσους αναγκάστηκαν να φύγουν για τον ίδιο λόγο.

Ανήκοντας στους δεύτερους και έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα για λίγες μέρες, όλα τα παραπάνω ήταν για μένα ένα είδος σαρδόνιας υποδοχής: μια ασφυκτικά ταξική και πειθήνια σύνοψη της κρίσης με δώρο το εθνόσημο – κάτω από το οποίο συνηθίζει να διασκεδάζει κάθε τι ταξικό και πειθήνιο. Και για αυτό το λόγο δε με αφήνει να ξεχάσω ότι μπορεί να ζω τώρα ως ξένος σε μια άλλη χώρα, αλλά ως ξένο σώμα ζούσα και πριν στη χώρα που έτυχε να γεννηθώ.