Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ούτε στο Κερατσίνι, ούτε πουθενά


4 μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Αμφιάλη από τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής, τα θρασύδειλα φασιστοειδή έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στο Κερατσίνι, 100 περίπου άτομα, στις συνοικίες της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων. Κατεβαίνοντας την οδό Τσαλδάρη, βεβήλωσαν το σημείο θανάτου του Παύλου Φύσσα -τον οποίο οι ίδιοι δολοφόνησαν- σβήνοντας συνθήματα, ποιήματα και αφιερώσεις δεκάδων ανθρώπων και καταστρέφοντας πανό του τοπικού συλλόγου δασκάλων «Πλουμπίδης». Μια ξεκάθαρη «ανάληψη ευθύνης» πλέον της δολοφονίας από πλευράς τους, που μέχρι στιγμής δεν την αποδέχονταν, έχοντας «αδειάσει» τον μαχαιροβγάλτη τους Ρουπακιά. 

Στο πέρασμά τους κατέβασαν και άλλα πανό του τοπικού συλλόγου δασκάλων, έσβησαν αντιφασιστικά συνθήματα, λέρωσαν τοίχους με εμετικά φασιστικά-εθνικιστικά συνθήματα ενώ φτάνοντας στην πλατεία Λαού, στα Ταμπούρια, κινήθηκαν επιθετικά προς τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ (100μ από την πλατεία). Προφανώς, στην προσπάθεια τους να επανεμφανιστούν στις περιοχές του Πειραιά τις τελευταίες βδομάδες και να λειτουργήσουν ξανά τα γραφεία τους στη Νίκαια, έχουν ενοχληθεί από τη δυναμική αντίσταση που έχουν συναντήσει από τον κόσμο του αγώνα (γι’ αυτό ξεκίνησαν τις προκλήσεις τους ήδη από την προηγούμενη βδομάδα, γράφοντας σύνθημα στον τοίχο του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου Κορυδαλλού Pasamontana, επανεμφανιζόμενοι στις περιοχές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού με μια από τις γνωστές θλιβερές παρελάσεις τους).

Οι μισοί περίπου εισήλθαν στην οδό Ερμού και επιτέθηκαν στο στέκι, προκαλώντας ταυτόχρονα ζημιές σε σπίτια, αυτοκίνητα και μηχανάκια περίοικων, ενώ οι υπόλοιποι είχαν αποκλείσει την οδό Κωνσταντινουπόλεως, μπλοκάροντας τα διερχόμενα οχήματα και προσφέροντας έτσι κάλυψη στην ομάδα επίθεσης. Οι 15 συντρόφισσες και σύντροφοι που βρίσκονταν στο ΡΕΣΑΛΤΟ εκείνη την ώρα υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους και το εγχείρημα και μετά από πεντάλεπτη σύγκρουση κατόρθωσαν να τους απωθήσουν. Αποδεικνύοντας ότι ο συλλογικός συντροφικός αγώνας χωρίς διαβαθμίσεις «ικανότητας» και φύλου είναι σε θέση να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα ναζιστικά τάγματα εφόδου όταν αυτά δεν έχουν την ενεργό στήριξη των δυνάμεων καταστολής. Οι πολλές μηχανές ΔΙΑΣ, βέβαια, που συνόδευσαν τους φασίστες μετά την επίθεσή τους μέχρι την αποχώρησή τους από το Κερατσίνι, δεν προχώρησαν σε καμία προσαγωγή. Παρότι οι πρώτες αστυνομικές δυνάμεις έφτασαν στο σημείο κατά τη διάρκεια της επίθεσης-σύγκρουσης και παρότι αρκετοί φασίστες (αυτοί που ήταν στην πρώτη γραμμή) αποχώρησαν χρωματισμένοι με μπογιά στα ρούχα τους. Έχει ιδιαίτερη σημασία να σημειωθεί ότι το κυριότερο γεγονός που επιβεβαιώνει τον αντικοινωνικό, τραμπούκικο και δολοφονικό χαρακτήρα τους, είναι η καταστροφή με πέτρες των τζαμιών των παραθύρων και της πρόσοψης του διπλανού σπιτιού, παρότι ο ιδιοκτήτης τούς φώναζε ότι είναι σπίτι και μέσα υπάρχει μικρό παιδί. Από τις δεκάδες πέτρες που πετάχτηκαν προς το σπίτι οι περισσότερες έπεσαν στο παιδικό δωμάτιο και αν το κοριτσάκι δεν είχε φυγαδευτεί από τους γονείς της θα είχε τραυματιστεί σοβαρά ή θανάσιμα.

Ακολούθησε άμεσο αντιφασιστικό κάλεσμα στην πλατεία Λαού και αυθόρμητη διαδήλωση στα Ταμπούρια και την Αμφιάλη (στους δρόμους που είχαν περάσει νωρίτερα οι φασίστες) από 400 και πλέον αντιφασίστες και αντιφασίστριες, που έσβησαν παράλληλα τα φασιστικά συνθήματα από τους τοίχους. Με μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων της περιοχής και τη στήριξη πολλών αλληλέγγυων-αγωνιζόμενων ανθρώπων από τις γύρω περιοχές του Πειραιά και διάφορες συνοικίες της Αθήνας.

Οι φασίστες είναι τα πιστά σκυλιά του κράτους και του κεφαλαίου -όσο κι αν συνεχίζουν να το παίζουν αντισυστημικοί- που έπεσαν σε δυσμένεια από τα αφεντικά τους (πιθανώς προσωρινή) λόγω τάσεων αυτονόμησης και μιας σειράς ανεξέλεγκτων κινήσεων-επιλογών τους, όπως οι δολοφονικές επιθέσεις κατά των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Πέραμα και του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Θα το πούμε για άλλη μια φορά: στις γειτονιές της προσφυγιάς, της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης, οι φασίστες, τα τάγματα εφόδου τους και οι υποστηρικτές τους δεν είναι απλά ανεπιθύμητοι αλλά εχθροί. Φασίστες δολοφόνοι δε χωράτε στις γειτονιές μας. Και αυτό θα το επιβεβαιώνουμε κάθε στιγμή, με κάθε τρόπο.
Σάββατο 25/1/2014
Αυτοοργανωμένος χώρος, αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ
Αυτόνομη Αντιφασιστική Συνέλευση Κερατσινίου
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας


Αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι
Παρασκευή 31/1, 6.00μμ., Πλ. Νίκης-οδός Τσαλδάρη (τριγωνάκι-ζαρντέν)


Δείτε επίσης:


Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Επειδή η αδυναμία είναι σπουδαίο πράγμα



Ας αφήσουμε όλα όσα έχουν προγραμματιστεί να γίνουν πραγματικότητα. Ας τους αφήσουμε να πιστεύουν. Και ας τους αφήσουμε να γελάσουν με τα πάθη τους. Διότι αυτό που αποκαλούν πάθος στην πραγματικότητα δεν είναι κάποια συναισθηματική ενέργεια, αλλά μόνο η τριβή ανάμεσα στις ψυχές τους και τον εξωτερικό κόσμο. Και το πιο σημαντικό, ας τους αφήσουμε να πιστέψουν στον εαυτό τους. Ας τους αφήσουμε να είναι αβοήθητοι όπως τα παιδιά, επειδή η αδυναμία είναι σπουδαίο πράγμα, και η δύναμη δεν είναι τίποτα. Όταν ένας άνθρωπος έχει μόλις γεννηθεί, είναι αδύναμος και ευλύγιστος. Όταν πεθαίνει, είναι σκληρός και αναίσθητος. Όταν ένα δέντρο μεγαλώνει, είναι τρυφερό και εύκαμπτο. Αλλά όταν είναι ξερό και σκληρό, πεθαίνει. Η σκληρότητα και η δύναμη είναι σύντροφοι του θανάτου. Η ευκαμψία και η αδυναμία είναι εκφράσεις της φρεσκάδας της ύπαρξης. Γιατί αυτό που έχει εκτραχυνθεί δεν θα κερδίσει ποτέ.



Δείτε επίσης: 



Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Silvia Federici: Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα


[Τ]ο πολιτικό μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από το [βιβλίο] Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα είναι ότι ο καπιταλισμός, ως κοινωνικό-οικονομικό σύστημα, είναι αναγκαστικά προσηλωμένος στο ρατσισμό και το σεξισμό. Γιατί ο καπιταλισμός πρέπει να δικαιολογήσει και να προκαλέσει σύγχιση ως προς τις αντιφάσεις που ενσωματώνουν οι κοινωνικές του σχέσεις - την υπόσχεση της ελευθερίας έναντι της πραγματικότητας του εκτεταμένου καταναγκασμού, και την υπόσχεση της ευημερίας έναντι της πραγματικότητας της εκτεταμένης ένδειας - υποτιμώντας τη «φύση» αυτών που εκμεταλλεύεται: γυναίκες, αποικιακά υποκείμενα, απόγονοι Αφρικανών σκλάβων, μετανάστες που εκτοπίστηκαν από την παγκοσμιοποίηση.

Στον πυρήνα του καπιταλισμού δεν υπάρχει μόνο η συμβιωτική σχέση μεταξύ της μισθωτής ή με σύμβαση εργασίας και της υποδούλωσης
, αλλά μαζί με αυτήν και η διαλεκτική συσσώρευσης και καταστροφής της εργατικής δύναμης, για την οποία οι γυναίκες έχουν πληρώσει το μεγαλύτερο κόστος, με τα σώματά τους, την εργασία τους, τις ζωές τους.

Είναι συνεπώς αδύνατο να συνδέσει κανείς τον καπιταλισμό με οποιαδήποτε μορφή απελευθέρωσης ή να αποδώσει τη μακροζωία του συστήματος στη δυνατότητά του να ικανοποιεί ανθρώπινες ανάγκες. Αν ο καπιταλισμός έχει υπάρξει ικανός να αναπαράγει τον εαυτό του είναι μόνο λόγω του ιστού των ανισοτήτων που έχει οικοδομήσει στο σώμα του παγκόσμιου προλεταριάτου, και λόγω της ικανότητάς του να παγκοσμιοποιεί την εκμετάλλευση. Αυτή η διαδικασία εξακολουθεί να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, όπως έχει συμβεί τα τελευταία 500 χρόνια.

Η διαφορά είναι ότι σήμερα η αντίσταση σε αυτήν έχει επίσης αποκτήσει παγκόσμια διάσταση
.

Federici, Silvia (2004) Caliban and the Witch, New Υork: Αutonomedia, p. 17
 

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Ενάντια στον εκφασισμό


Τα σύνορα της ελλάδας δεν βρίσκονται μόνο στον έβρο ή στα υπόλοιπα εδαφικά της όρια. Για τους μετανάστες και τις μετανάστριες τα σύνορα αυτά βρίσκονται σε ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια και δεν μπορούν ποτέ να τα διαβούν ολοκληρωτικά. Εμπόδιο σε αυτό είναι ένα δίκτυο σημείων ελέγχου που όλο και πυκνώνει, ένα σύνολο τειχών και συρματοπλεγμάτων που όλο και περισσότερο υψώνεται, ένα σύμπλεγμα εγκλεισμών κι   αποκλεισμών που συνεχώς απλώνεται. Και όλα αυτά οργανώνονται από ένα στρατιωτικοποιούμενο μηχανισμό ρύθμισης, καταστολής κι εκμετάλλευσης (αστυνομία, στρατός, συνοριοφύλακες και λιμενικοί, μαφία, φασίστες) και ρατσιστικού στιγματισμού και διαχείρισης (μκο, μμε) που εργάζεται προς την κατασκευή και τη διατήρηση μιας συνθήκης που θέλει τους/ις μετανάστες/τριες αποκλεισμένους/ες. Αυτός ο αποκλεισμός είναι ταυτόχρονα όμως και ο μόνος τρόπος να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα: ως απόλυτα υποτιμημένες ζωές, στο μεταίχμιο μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας, ελέγχου και εγκλεισμού, οριακής επιβίωσης και θανάτου, προσμονής-ελπίδας και ματαίωσης-απόγνωσης.

Εδώ και είκοσι χρόνια, με στρατηγικό όχημα την παρανομοποίηση της μετανάστευσης και με κεντρική ιδεολογία τον κίνδυνο για την εθνική συνοχή και την ασφάλεια, οι ζωές των μεταναστών/τριών θεωρούνται ανάξιες να βιωθούν, όχι μόνο από τους κυρίαρχους αλλά και από ηθικά και πολιτισμικά εξαχρειωμένους υποτελείς. Αυτό που γινόταν σε όλη την ελλάδα για δεκαετίες, άλλοτε υπόγεια κι αόρατα και άλλοτε όχι και τόσο, τώρα θεσμοποιείται, οργανώνεται, αναβαθμίζεται ποιοτικά και ποσοτικά, αποκτά όνομα και μεταμορφώνεται στην νέα κανονικότητα, με την οποία όλοι πρέπει απαρέγκλιτα να συμμορφώνονται αν δεν θέλουν να αντιμετωπιστούν με παρόμοιες μεθόδους. Έτσι, ειδικά οι γειτονιές γύρω από την Πατησίων όπου κατοικούν πολλοί μετανάστες/τριες γίνονται τόποι διαρκούς αστυνομικού ελέγχου, μιας συνεχούς επιθετικής αστυνομικής επιχείρησης η οποία στην περίπτωση των μεταναστών/τριών παίρνει το κυνικό όνομα «Ξένιος Δίας», ενώ υπήρξε και η αντίστοιχη για τους τοξικοεξαρτημένους και άστεγους του κέντρου με την ονομασία «Θέτις». Αυτές οι επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο την αντιμετώπιση κάποιας συγκεκριμένης παράβασης. Απεναντίας, παρεμβαίνουν προληπτικά και ρυθμιστικά με μεθόδους στρατιωτικής κατοχής: στρατοπέδευση στο κέντρο τεράστιων αστυνομικών δυνάμεων, βαρύς οπλισμός, συνεχείς εποχούμενες περιπολίες και έλεγχοι, μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις, διασπορά των συλληφθέντων σε διάφορους χώρους εγκλεισμού, από τα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές μέχρι τα επίσημα κέντρα κράτησης, όπου κρατούνται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα εκτός ποινικού δίκαιου, στο έλεος μιας εκτελεστικής εξουσίας που δεν δεσμεύεται από τα τυπικά νομικά όρια. Με την παραπάνω πολιτική συντονίζονται ρατσιστικές - φασιστικές επιτροπές κατοίκων που βαυκαλίζονται πως μιλούν στο όνομα της εκάστοτε γειτονιάς και προσπαθούν να επιβάλουν σε αυτή ένα καθεστώς τρομοκρατίας (με πιο γνωστή περίπτωση αυτή στον Άγιο Παντελεήμονα).

[...]

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν συμβαίνουν σε κοινωνικό κενό· απεναντίας λαμβάνουν χώρα σε μια έντονα πολωμένη κοινωνική συνθήκη. Από τη μία, όσοι συναινούν στον εκφασισμό, είτε με το να κάθονται απαθείς και αμέτοχοι, κοιτάζοντας τη δουλειά τους, είτε με το να τον στηρίζουν έμπρακτα. Και αυτή η στήριξη γίνεται με χίλιους τρόπους: από τα υποτιμητικά βλέμματα στο δρόμο, την εκμετάλλευση των μεταναστών/τριών στις χειρότερες των εργασιών και υπό τις χειρότερες των συνθηκών, την επίμονη απαίτηση από το κράτος να τους «μαντρώσει», να τους καταστείλει ή να τους εκδιώξει από τη χώρα, μέχρι και τη στελέχωση των νεοναζιστικών συμμοριών.

Από την άλλη πλευρά, αυτοί που τους γυρίζει το μάτι κάθε φορά που γίνονται μάρτυρες μαζικών προσαγωγών και ρατσιστικών συμπεριφορών στην ίδια τους τη γειτονιά, που βλέπουν στους/ις μετανάστες/τριες τα ταξικά τους αδέρφια, που ασφυκτιούν μες στη νέα κανονικότητα που χτίζεται στο κέντρο της αθήνας και όχι μόνο, που δεν ανέχονται να ζουν σε μια κοινωνία η οποία επιτρέπει την κράτηση ανθρώπων με μοναδική αιτιολογία το γεγονός ότι στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων, που για όλους τους λόγους του κόσμου νιώθουν την ανάγκη να βρεθούν στο πλάι άλλων αγωνιζόμενων ανθρώπων -είτε αυτοί βρίσκονται στην Αμυγδαλέζα είτε στο Φυλάκιο Έβρου είτε έξω από την ΑΣΟΕΕ- και να αντιπαρατεθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα.


Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Το όνομα που δεν τραγούδησε κανείς






You will never rest
Until the stars burn out
My day is done
I love the sound of no one coming by
Tomb beneath the trees
The name unsung
The darkness in the cracks

I am not what you have waited for

Trust
Nothing is enough
This hunting ground
I need the freedom to control my own
I need the sound of rain
Wearing dependence down
The line must be kept so thin
To live near life
Not within

No need to take the test
Before the dark must shine
Reflect my eyes
And strip this creation of mine
Tomorrow is so long
The dead end king is here
Black wings upon his back

Trust
Nothing is enough
This hunting ground
I need the freedom to control my own
I need the sound of rain
Wearing dependence down
The line must be kept so thin
To live near life
Not within



Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Μέσα από τον καθρέφτη, #1


Στις 18/9 ο Παύλος Φύσσας, αντιφασίστας από την περιοχή της Αμφιάλης, αφού πάλεψε με μια ομάδα τραμπούκων της Χρυσής Αυγής δολοφονήθηκε από το Γιώργο Ρουπακιά με μαχαιριά στο στήθος. Το συμβάν εκτυλίχτηκε ενώπιον της ομάδας ΔΙΑΣ που παρακολουθούσε άπραγη και αρκέστηκε στο να συλλάβει το δράστη καθʼ υπόδειξη του αιμόφυρτου Παύλου. 

Αυτή η δολοφονία δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Από τις περσινές εκλογές, η ναζιστική Χρυσή Αυγή, εκτός από το να υπερψηφίζει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, το ξεπούλημα της Αγροτικής, το κλείσιμο της ΕΡΤ, εκτός από το να υποστηρίζει τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της Χαλυβουργικής και τα μεταλλεία χρυσού του Μπόμπολα στις Σκουριές Χαλκιδικής έχει να επιδείξει ένα πλούσιο και συμπληρωματικό προς το κοινοβουλευτικό της έργο: να δοκιμάζει και να τελειοποιεί τις παρακρατικές δολοφονικές τεχνικές της πάνω στα σώματα των μεταναστών.

Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Σαχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε από χρυσαυγίτες καθώς πήγαινε στη δουλειά του στα Πετράλωνα, δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στα πογκρόμ στον Άγιο Παντελεήμονα, στον άγριο ξυλοδαρμό των Αιγύπτιων ψαράδων στο Πέραμα και στο καθημερινό ρατσιστικό μίσος που θρασύδειλα εξαπολύουν οι οπαδοί της όπου κρίνουν ότι τους παίρνει. 

[...] 

Το κράτος, αφού κατέστησε το ρατσισμό επίσημη κρατική πολιτική και επώασε το φίδι της Χρυσής Αυγής επιδιώκει μέσα από όψιμες αντιφασιστικές κορώνες να παρουσιαστεί ως ο μόνος εγγυητής του νόμου και της τάξης. Τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοεκδότες που μέχρι χθες ξέπλεναν τη φασιστική βία μέσα από την κολυμπήθρα του λάιφσταλ και προμόταραν με κάθε τρόπο την ρατσιστική πολιτική ατζέντα μας πουλούν αντιφασιστική ευαισθησία. 

Εμείς δεν ξεχνάμε πως πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα κρύβονται οι ίδιοι που εξέθρεψαν τόσα χρόνια τον εκφασισμό της κοινωνίας και καλλιέργησαν το έδαφος για την πλήρη αποθράσυνση του χρυσαυγίτικου παρακράτους. Είναι οι ίδιοι που έσπειραν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε όλη της Ελλάδα, οι ίδιοι που διέσυραν οροθετικές ιερόδουλες, οι ίδιοι που επιτίθενται σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αφού τους βαφτίσουν «εστίες ανομίας», οι ίδιοι που περνούν εν μια νυκτί βάρβαρες αντικοινωνικές πολιτικές. Είναι οι ίδιοι που δεν δίσταζαν να επιβεβαιώσουν σενάρια συνεργασίας με μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, την ώρα που ο εδραιωμένος φασιστικός εσμός του δρόμου (χρυσαυγίτικος ή μη, με στολή ή άνευ) στρεφόταν ενάντια στους μετανάστες, τους αντιφρονούντες, τους ομοφυλόφιλους, τους περίεργους. 

[...]

Είναι ο διάχυτος φασισμός και η συντηριτικοποίηση της ίδιας της κοινωνίας που σιγοντάρει στον νέο ολοκληρωτισμό. Όλοι όσοι τα βάζουν με τους «ξένους που μας κλέβουν τις δουλειές» και όχι με τα αφεντικά τους, όλοι όσοι ζητούν ασφάλεια από τους μπάτσους και κάθονται στʼ αυγά τους, όλοι όσοι μετέχουν στη μαγκιά του ελληναρά και βρίσκουν καταφύγιο στη ματσίλα, όλοι όσοι βλέπουν στις «βρώμικες» πόρνες την απειλή για την αγία ελληνική οικογένεια.

Δείτε επίσης:

Τα μακριά μαχαίρια της Χρυσής Αυγής
Ιος, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 22.09.2013

1992-2012:  Η ματωμένη 20ετία της Χ.Α.
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 25.09.2013

Το φαινόμενο της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα και η αντιμετώπισή του
Συνήγορος του Πολίτη, 25.10.2013
 
Οι άγνωστοι νεκροί των ταγμάτων εφόδου
Αφροδίτη Τζιαντζή, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 26.09.2013

Για την εξέλιξη της δίωξης των νεοναζί
Τάκης Ζώτος, Ευγενία Κουνιάκη, Θανάσης Καμπαγιάννης, JailGoldenDawn, 24.10.2013