Stinkfish
Νομίζω ότι όλες οι ελεύθερες και ανώνυμες μορφές έκφρασης που γεννιούνται και λαμβάνουν χώρα στο δρόμο είναι σημαντικές στη ζωή της πόλης και των κατοίκων της, όχι μόνο από την άποψη της αισθητικής διάστασης στην οποία μπορεί να ανήκουν, αλλά ως προς την κοινωνική και πολιτική τους βαρύτητα. Τόσο το graffiti όσο και η street art είναι επιβλητικές πολιτικές εκδηλώσεις, που μας επιτρέπουν να δούμε την πόλη στην οποία ζούμε και τον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε με αυτή. Από τη μια πλευρά, οι εκφράσεις αυτές αποτελούν ένα αντίβαρο και μια εναλλακτική στις ατέλειωτες διαφημιστικές και θεσμικές εικόνες που μπαίνουν στο δρόμο μας και τις αναγνώσεις μας, στον διαιτητικό, προκατασκευασμένο, και καταναλωτικό τρόπο ζωής που ρέει από τη μια γωνία στην άλλη, από μια διαφήμιση στην άλλη. Είναι σαφές ότι η πλειοψηφία του graffiti και της street art δεν έχει άμεσο αντι-καταναλωτικό και αντιθετικό περιεχόμενο, αλλά είναι επίσης σαφές ότι αυτές οι ελεύθερες εικόνες δεν πωλούν ή προσφέρουν κανένα προϊόν, ούτε υποδεικνύουν πώς πρέπει κανείς να φαίνεται, πώς πρέπει να μυρίζει, πώς πρέπει να μιλάει ή να πράττει. Αντίθετα, είναι παρεμβάσεις για τους ανθρώπους που αντιλαμβάνονται το δρόμο ως ένα μέρος για να ζει κανείς και να το μοιράζεται με άλλους, να το υπερβαίνει και να επιλέγει μια άλλη μορφή επικοινωνίας, στο πλαίσιο της οποίας τα χρήματα και το φαίνεσθαι δεν είναι τα σημαντικότερα στοιχεία.
2 σχόλια:
Τις προάλλες κάνοντας βόλτα στην Πλάκα, μια περιοχή που συναντά κανείς πολύ ενδιαφέροντα θέματα της street art (graffiti κυρίως)συνάντησα δυο παιδιά να ζωγραφίζουν με μπογιές ένα δέντρο σε έναν ρημαγμένο, μισογκρεμισμένο τοίχο ενός σπιτιού. Κάθε άλλο παρά μια ενοχλητική μουτζούρα ήταν, καθώς τα παιδιά ήταν φοιτητές της Καλών Τεχνών όπως μου είπαν αργότερα. Γύρω από τον τοίχο υπήρχαν κανονικά δέντρα και αυτό ζωγραφίστηκε ώστε να ταιριάξει μαζί τους. Ένα καθόλα ευφυές και όμορφο σχέδιο με λίγα λόγια. Ο απέναντι γείτονας (σε καμία περίπτωση ο ιδιοκτήτης του ίδιου του εγκαταλειμμένου σπιτιού) ενοχλήθηκε έντονα και τους φώναζε να φύγουν γιατί θα καλέσει την αστυνομία. Είναι λέει αυτό που κάνουν φθορά ξένης περιουσίας και προσβάλλουν το ιδιοκτήτη του (εγκαταλειμμένου) σπιτιού!!! Μάταιες οι προσπάθειες τους να τον πείσουν πως το δέντρο τους κάθε άλλο παρά φθορά αποτελούσε για τον τοίχο και την περιοχή γενικότερα. Αναρωτιέμαι πόσο πιο άσχημη μπορεί να γίνει μια πόλη όταν η σημασία της έκφρασης αυτών που ζουν σε αυτή είναι σίγουρα μικρότερη από αυτή της ιδιοκτησίας, της περιουσίας και γενικά οτιδήποτε του ιδιωτικού, αυτού που μπορεί να μην κάνει την πόλη ομορφότερη και αυθεντικότερη αλλά τουλάχιστον αποφέρει κέρδη.
Περιπτώσεις όπως αυτή που αναφέρεις με θλίβουν αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με εκπλήσσουν. Και δεν πρόκειται απλώς για το ότι η ελληνική κοινωνία κάθε άλλο παρά διακρίνεται από ανεκτικότητα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.
Πρόκειται νομίζω περισσότερο για την επικράτηση του ιδιωτικού επί του δημόσιου, όπως πολύ σωστά αναφέρεις. Και βασικό ρόλο σε αυτήν έχει ο φετιχισμός της ατομικής ιδιοκτησίας - το 'αμάξι' και το 'σπίτι' είναι ίσως τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Υπάρχουν άνθρωποι που θα φωνάξουν, θα βρίσουν, ακόμα και στα χέρια είναι ικανοί να έρθουν, επειδή κάποιος πάρκαρε έξω από τη πόρτα τους ή τους έκλεισε. Αλλά δεν αντιλαμβάνονται κανένα πρόβλημα όταν ένα αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο πάνω σε μια ράμπα για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες - και ούτε καν την παρατηρούν όταν οι ίδιοι παρκάρουν.
Αντίστοιχα ενοχλούνται από τη 'φασαρία' ενός πάρτι στη γειτονιά, ή όταν μαζεύονται νέοι στα παγκάκια απέναντι από το σπίτι τους. Αλλά δεν αντιλαμβάνονται κανένα πρόβλημα όταν άλλες γειτονιές καταλαμβάνονται από 'trendy μαγαζιά' που λειτουργούν παράνομα ως bars με μια υποτυπώδη άδεια καφενείου, καταπίνουν τα πεζοδρόμια και παίζουν μουσική στη διαπασών. Και πηγαίνουν εκεί για να 'διασκεδάσουν' στο 'καινούριο στέκι της πόλης', όπως άλλωστε υποστηρίζουν τα lifestyle έντυπα.
Ουδέποτε αγάπησαν ή σεβάστηκαν αυτή την ταλαίπωρη πόλη. Πολλές φορές φοβάμαι ότι δεν αντιλαμβάνονται καν το δημόσιο της χώρο ως τέτοιο. Οπότε η δική 'τους' πόλη κάθε άλλο παρά όμορφη και αυθεντική θα μπορούσε να είναι.
Για τη δική 'μας' όμως θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ελπίδα.
Δημοσίευση σχολίου