Οι θεραπείες που προσφέρονται είναι πολύ γνωστές. Μείωση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού μέσω περικοπών στις δαπάνες [...]. Περικοπή φόρων στην κορυφή [της κοινωνικής πυραμίδας] και απορρύθμιση [των περιορισμών] των επιχειρήσεων [...]· και διευκόλυνση προσλήψεων και απολύσεων.Γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτό ότι οι πολιτικές αυτές δεν λειτουργούν στο σημερινό περιβάλλον. Αλλά λιγότερο διαδεδομένη είναι η αναγνώριση ότι υπάρχουν επίσης πολλά ιστορικά στοιχεία που δείχνουν ότι δεν έχουν λειτουργήσει ποτέ. Το ίδιο συνέβη κατά την διάρκεια της κρίσης χρέους του αναπτυσσόμενου κόσμου το 1982, στη μεξικανική κρίση του 1994, την ασιατική κρίση του 1997, τις κρίσεις της Βραζιλίας και της Ρωσίας το 1998, και τη κρίση της Αργεντινής το 2002. Όλες οι χώρες σε κρίση αναγκάστηκαν (συνήθως από το ΔΝΤ) να μειώσουν τις δαπάνες και να διατηρούν πλεονάσματα του προϋπολογισμού, μόνο και μόνο για να δουν τις οικονομίες τους να βυθίζονται βαθύτερα στην ύφεση. Πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, η Μεγάλη Ύφεση [της δεκαετίας του 1930] έδειξε επίσης ότι η μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων πάρα πολύ και πολύ γρήγορα εν μέσω ύφεσης μόνο χειρότερα κάνει τα πράγματα.[...]Έτσι, αν η όλη ιστορία του καπιταλισμού, και όχι μόνο οι εμπειρίες των τελευταίων ετών, δείχνει ότι οι υποτιθέμενες θεραπείες για την σημερινή οικονομική κρίση δεν πρόκειται να λειτουργήσουν, τι κάνουν οι πολιτικοί και οικονομικοί μας ηγέτες; Ίσως να είναι παράφρονες - αν ακολουθήσουμε τον ορισμό της παραφροσύνης από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν ως "το να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά αναμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα". Όμως η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι προωθώντας αυτές τις πολιτικές ενάντια σε όλα τα στοιχεία, οι ηγέτες μας πραγματικά μας λένε ότι θέλουν να διατηρήσουν - ή ακόμη και να εντείνουν, σε τομείς όπως η πολιτική πρόνοιας - το οικονομικό σύστημα που τους έχει υπηρετήσει τόσο καλά τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες.Για εμάς τους υπόλοιπους, έχει έρθει η ώρα να επιλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε αυτή την ατζέντα ή αν θα κάνουμε αυτούς τους ηγέτες να αλλάξουν πορεία.Θέλουμε μια κοινωνία όπου το 50% των νέων μένουν χωρίς εργασία προκειμένου να μειωθεί το έλλειμμα από το 9% του ΑΕΠ στο 3% μέσα σε τρία χρόνια; [...] Όπου μια μικρή μειοψηφία (που συχνά αποκαλείται το 1% αλλά είναι περισσότερο σαν το 0,1% ή ακόμη και 0,01%) ελέγχει ένα δυσανάλογο, και αυξανόμενο, μερίδιο των πάντων - όχι μόνο του εισοδήματος και του πλούτου, αλλά και της πολιτικής εξουσίας και επιρροής (μέσω του έλεγχου των μέσων επικοινωνίας, των thinktanks, ακόμη και των πανεπιστημίων);
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου