Οι στρατιώτες του βάλτου

Τέσσερις χαρακτήρες: ο Μπρυλ, ο Λόμαν, ο Ντήβενμπαχ, και ο λεγόμενος ερευνητής των γραφών. Πολιτικοί κρατούμενοι, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Γερμανία, 1934.

Ενώ ανακατεύουν τσιμέντο, ο Μπρυλ λέει σιγά στον Ντήβενμπαχ να κρατηθεί μακριά από τον Λόμαν, γιατί “δεν είναι σίγουρος.” Αυτή είναι η αφορμή για να αρχίσουν οι Μπρυλ και Λόμαν να τσακώνονται, αποκαλώντας ο ένας τον άλλον “γουρούνι” και “Ιούδα” αντίστοιχα. Ο ερευνητής των γραφών τους ειδοποιεί να σταματήσουν καθώς πλησιάζει η φρουρά των Ες-Ες. Ένας από τους Ες-Ες λέει πως αν ξαναμιλήσουν θα πάνε στην απομόνωση, και τους διατάζει να τραγουδήσουν το τραγούδι “Οι στρατιώτες του βάλτου.” 

Υπακούουν, μόλις όμως η φρουρά απομακρύνεται οι Μπρυλ και Λόμαν συνεχίζουν να διαφωνούν, αυτή τη φορά για την στάση του κομμάτος του πρώτου απέναντι στην πολιτική του Χίτλερ, ενώ ο Ντήβενμπαχ δηλώνει ουδέτερος και ο ερευνητής των γραφών προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Ο Ες-Ες επιστρέφει εκ νέου, και μόλις ξαναφεύγει ο καυγάς κορυφώνεται: 

ΛΟΜΑΝ (πετάει κάτω το φτυάρι): Όταν σκέφτομαι πως βρίσκομαι εδώ μέσα γιατί εξαιτίας σας δεν μπόρεσε να γίνει το Ενωτικό Μέτωπο, μου ’ρχεται και τώρα ακόμα, να σου σπάσω το κεφάλι.

ΜΠΡΥΛ: Ώστε έτσι ε; “Ή γινόμαστε αδέρφια ή σου σπάω το κεφάλι”, ε; Ενωτικό Μέτωπο! Πουλί μου το ξέρω το τραγούδι σου: Θα σας ερχότανε καλά να μας φάτε τα μέλη.

ΛΟΜΑΝ: Όχι, αφήστε καλύτερα να σας τα φάει ο Χίτλερ. Είσαστε προδότες του λαού!

ΜΠΡΥΛ (έξω φρενών σηκώνει το φτυάρι του εναντίον του Λόμαν, που κι αυτός έχει έτοιμο το δικό του): Θα σου δείξω ’γω!

Ο Ες-Ες επιστρέφει και πάλι ρωτώντας ποιος μίλησε. Κανείς δεν απαντάει, και οδηγούνται όλοι στην απομόνωση. Και ο σοσιαλδημοκράτης, και ο κομμουνιστής, και ο ουδέτερος, και εκείνος που είχε άγνοια των λόγων του καυγά.

Wikipedia

Αυτό το μονόπρακτο ονομάζεται “Οι στρατιώτες του βάλτου” και περιλαμβάνεται στο θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ Τρόμος και Αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από την ελληνική έκδοση (Κάλβος, 1970, μτφ. Α. Βερυκοκάκη). 

Διαβάζεται επίσης ως σχόλιο πρόσφατου γεγονότος στην απεργία της Ελληνικής Χαλυβουργίας, και του απόηχου του. 

 

Σιωπή

to caress the nature with awe.....

Γενεύη, 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο άνθρωπος με την ομπρέλα

Στιγμιότυπο από την διαδήλωση στο Σύνταγμα την Κυριακή 12.02.2012. Φωτογραφία:  Thanassis Stavrakis/AP, πηγή: Time.

Από την καρδιά του καλοκαιριού, στη μέση του χειμώνα

  

Οδός Πατησίων, 17.02.2012

Aυτό το έργο φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι, και αναρτήθηκε εδώ. Περνώντας από το ίδιο σημείο πριν μερικές μέρες παρατήρησα ότι έχει αποκτήσει προσθήκες, όχι τις κομψότερες δυνατές. Αλλά είναι ακόμα εκεί.

Μου αρέσει αυτό το ζευγάρι. Δεν βρίσκονται βέβαια σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Μια πλάτη γυρισμένη και απόμακρη, και μια φωνή που μοιάζει να προσπαθεί να διασχίσει την μεταξύ τους απόσταση – αυτό είναι όλο. Ούτε το εγχείρημα τους είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό, μάλλον ματαιότητα αποπνέει παρά αποφασιστικότητα.

Τουλάχιστον όμως δεν έχουν παραιτηθεί. Και είναι ακόμα δύο.

Υπάρχουν μικροί επαρχιακοί δρόμοι βυθισμένοι στο σκοτάδι. Ποτέ δεν μου άρεσαν, παιδί της πόλης καθώς ήμουν, και έχω μια ανάμνηση, θολή και δυσάρεστη, από ένα τέτοιο δρόμο. Mε τα φώτα ενός αυτοκινήτου να προβάλλουν μέσα στη νύχτα εκτυφλωτικά και να διακρίνονται από μακριά. Και ένα μικρό ζώο, μια αλεπού ή ένας λαγός πρέπει να ήταν, να διασχίζει το δρόμο μέσα στο σκοτάδι και να σταματάει απότομα καθώς οι προβολείς πέφτουν πάνω του. Και να στέκεται κοιτάζοντας το φώς που διαρκώς πλησιάζει.

Από αυτή την θέση καλό είναι κανείς να βγαίνει το συντομότερο. Για αυτό μου αρέσει αυτό το ζευγάρι. Δεν σκοπεύει να παραιτηθεί, και ό,τι είναι να κάνουν, ρεαλιστικό ή όχι, θα το κάνουν μαζί.

Οι άλλοι κάτοικοι της Αθήνας, #3

Εθνικός Κήπος, 13.12.2011

Και τώρα τι;

Το τελευταίο διήμερο συνέβησαν πολλά και διάφορα γεγονότα σε διαφορετικές μεριές του κόσμου. Άλλα δυσάρεστα όπως ο θάνατος της θεάς Whitney Houston και άλλα ευχάριστα όπως η τελετή των βραβείων Grammy αλλά και των BAFTA- τα  βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Και όσο κι αν στεναχωρήθηκα πολύ για το θάνατο της Houston και χάρηκα για τις βραβεύσεις της Αdel και του The Artist δε μπορώ παρά να μην επικεντρωθώ στο σημαντικότερο γεγονός που έλαβε χώρα χτες στην Αθήνα με άμεσα ενδιαφερόμενους όλους τους Έλληνες: Τη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος με αφορμή την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης στη Βουλή που αφορά στα νέα, σκληρά και αδιέξοδα μέτρα που θα επιβληθούν στους Έλληνες πολίτες.

Επειδή βρέθηκα χτες στην πορεία και το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, ο κόσμος ήταν πάρα πολύς.  Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε λογής και ηλικίας που, όπως κι εγώ, θέλανε να διαδηλώσουν ειρηνικά για να δηλώσουν  την αντίθεσή τους προς στην καινούρια αυτή δανειακή σύμβαση, την απαξίωσή τους προς τους Έλληνες πολιτικούς και τη διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριου για τη χώρα και το λαό της. Παρόλα αυτά, αυτό δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό καθότι διμοιρίες των ΜΑΤ κατά διαστήματα τρομοκρατούσαν τον κόσμο και προσπαθούσαν να διαλύσουν μπλόκα σε πολλά σημεία του κέντρου επιτιθέμενοι με δακρυγόνα ενώ από την άλλη οι συνήθεις ''γνωστοί-άγνωστοι'' έκαψαν όλη την Αθήνα αφήνοντας πίσω συντρίμμια και κατεστραμμένες περιουσίες στερώντας έτσι από εμάς όλους το συνταγματικά κατοχυρωμένο και δημοκρατικό μας δικαίωμα του συνέχερχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι.

Και δυστυχώς, ύστερα από όλα αυτά, με απώτερο στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα ουσιώδη, η προσοχή στρέφεται στο λεηλατημένο ιστορικό κέντρο-ίσως και δικαιολογημένα εν μέρει, δεν αντιλέγω. Γιατί η ουσία του όλου πράγματος είναι το  αποτέλεσμα της χτεσινής ψηφοφορίας στη Βουλή όπου με την υπερψήφιση του νέου Μνημονίου(199 ΝΑΙ-αν είναι ποτέ δυνατόν) η χώρα θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην ύφεση, στο βούρκο και στο αδιέξοδο, τα εισοδήματα θα παρουσιάσουν νέα κατακόρυφη πτώση ενώ η εξαθλίωση και η κατάντια θα αυξηθούν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. 

Το εξωφρενικό της όλης υπόθεσης είναι ότι μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ακράδαντα ότι το νέο αυτό Μνημόνιο είναι ένα σημαντικό βήμα για τη σωτηρία της χώρας και την ''αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας'' όπως αρέσκονται στο να λένε. Εξ ου και τα 199 τρανταχτά ΝΑΙ υπέρ έναντι των 74 ΟΧΙ πολλά εκ των οποίων προέρχονται και από στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων (thank god) πλην εκείνων της Αριστεράς, βεβαίως. Και φυσικά, επειδή πάνω από όλα, προασπίζουμε δήθεν την ελευθερία της έκφρασης και τη δημοκρατία, όσα στελέχη διαφοροποιήθηκαν από την επίσημη γραμμή του κόμματός τους ως προς τη δανειακή σύμβαση- έστω και για φευδοσυνειδησιακούς λόγους, δε με αφορά- ''τιμωρήθηκαν'' με διαγραφή από την κοινοβουλευτική ομάδα. Κάτι που σαφώς ήταν γνωστό και στους ίδιους αλλά δεν παύει να δείχνει τη σαθρότητα και τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα  του πολιτικού συστήματος. 

Κι ενώ χτες η χώρα κρεμόταν από μια κλωστή και διακυβευόταν η παραμονή της στο ευρώ με το πλήθος των ανθρώπων στη διαδήλωση να διακινδυνεύει τη ζωή του, μερικοί λατρευτοί βουλευτές στη διάρκεια των χτεσινών συζητήσεων, παρακολουθούσαν τον αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα.

Ύστερα από αυτό, νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. 

Η επόμενη μέρα ποια θα είναι άραγε;;;;;;;;;;;

Black Gold: το νέο video της Esperanza Spalding

 thisisrnb.com

 Η Esperanza Spalding μόλις κυκλοφόρησε το video του Black Gold, του πρώτου single από το επερχόμενο album της Radio Music Society. Στα φωνητικά αυτού του κομματιού συμμετέχει η Algebra Blessett, ενώ το video περιλαμβάνει αναφορές σε προσωπικότητες της Αφρικής όπως οι Sundiata Keita, Miriam Makeba, Salif Keita, Nelson Mandela, Desmond Tutu, και Fela Kuti.

Μετά τη βροχή, #2

Αθήνα, 07.12.2011

Charlie Parker: Ko-Ko

Charlie Parker, Three Deuces, New York, 1947 

Φωτογραφία του William Gottlieb  last.fm

Στην ιδιοφυία του Charlie Parker οφείλεται μια από τις σημαντικότερες αλλαγές στην ιστορία της μουσικής: το Bebop αποτέλεσε καθολική αισθητική και τεχνική ρήξη που καθιέρωσε τους μουσικούς της jazz ως ολοκληρωμένους καλλιτέχνες, ασκώντας παράλληλα ευρεία επιρροή, από την Beat λογοτεχνία μέχρι τον Jean-Michel Basquiat. Ήμουν είκοσι δύο χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά το Ko-Ko, και από τότε άλλαξε οριστικά ο τρόπος που άκουγα μουσική. Στο συγκεκριμένο κομμάτι συμμετέχουν επίσης οι κομβικής σημασίας μουσικοί Dizzy Gillespie (trumpet), Curley Russell (bass), και Max Roach (drums).

John Coltrane: Afro Blue

Ένας ήχος μοναδικός, τόσο δυνατός και παθιασμένος, όσο ευφυής και εκλεπτυσμένος, και ένας μουσικός που ήταν ένας ολόκληρος κόσμος: καινοτομία και δημιουργικότητα, αφοσίωση και ακεραιότητα, πολιτική και πολιτισμικές αναφορές. Στον John Coltrane συμβαίνει να οφείλω πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια.  Η εκπληκτική αυτή live εκτέλεση του Afro Blue ήταν το πρώτο δικό του κομμάτι που άκουσα, από το θεωρούμενο σήμερα ως κλασσικό κουαρτέτο του με την συμμετοχή των McCoy Tyner (piano), Jimmy Garrison (bass), και Elvin Jones (drums).

John Coltrane, The Village Gate, New York, 1961

Φωτογραφία του Herb Snitzer  jazztimes.com