Wind Mills

To Wind Mills είναι μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που δημιούργησαν οι Guillaume Bergère, Guillaume Coudert, Maria Glinyanova, Bruno Guerra, και Charlotte Jammet, στο Ecole Georges Méliès.  Το θέμα της συνοψίζεται από τους ίδιους ως εξής: 

It is a dead, lightless world, where a little girl, despite her father’s renunciation and despair facing the death of his wife, maintains their dream of building a machine powered by magic winds to fly and reach the sun. 

Η ταινία διαθέτει μία  ευφάνταστη κεντρική ιδέα που υλοποιείται με αισθητική και τεχνική αρτιότητα. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου σε λιγότερο από οκτώ λεπτά, μέσω οπτικών κωδίκων, παραδειγματικής εφαρμογής της εκπληκτικής μουσικής των Lucie Mayjonade και Olivier Michelot, και παράλληλα σχεδόν χωρίς καμία χρήση διαλόγων. Η αμιγώς κινηματογραφική αυτή αισθητική και οι αφηγηματικές της αρετές  καθιστούν την ταινία συναισθηματικά υποβλητική, όπως άλλωστε συμβαίνει στα καλύτερα δείγματα της τέχνης του σινεμά, αναδεικνύοντας την σημασία του περιεχομένου της: δεν είναι καλύτερα κανείς να επιμένει αντί να παραιτείται, να κινείται προς την πιο φωτεινή πλευρά της ζωής αντί να παραδίνεται στο σκοτάδι του πένθους;

WindMills from Wind Mills on Vimeo.

wind-mills-le-film.blogspot.com/​

facebook.com/​windmills.le.film

Η αγέλη των ευυπόληπτων πολιτών

      Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. 

Μάνος  Χατζιδάκις, 1978

Γράφω πρώτα το περιστατικό, όσο πιο κλινικά μπορώ:

Την Τρίτη 4 Οκτωβρίου, λίγο μετά τις 6 το απόγευμα, περπατούσα προς την είσοδο του σταθμού του ΗΣΑΠ στην Βικτώρια. Στην οδό Χέυδεν είδα δύο ανθρώπους να διαπληκτίζονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο πρώτος ήταν ένας συνηθισμένος, μάλλον συμβατικά ντυμένος ανθρωπος περίπου 50 ετών. Αυτός χτύπησε πρώτος, με μια γροθιά στον πρόσωπο, ένα νεότερο, αδύνατο, με φθαρμένα ρούχα. Ο δεύτερος παραπάτησε ζαλισμένος, ανάκτησε την ισορροπία του, και ανταπέδωσε. Ο πρώτος έπεσε στο πεζοδρόμιο, φαινόταν να έχει χάσει τις αισθήσεις του. Η γυναίκα που τον συνόδευε αναστατώθηκε, οι υπάλληλοι ενός καταστήματος βγήκαν να δουν τι έγινε, μαζεύτηκε κόσμος.

Τρεις περαστικοί κυνήγησαν και έπιασαν τον δεύτερο, που προσπάθησε να απομακρυνθεί. Ήταν εξαγριωμένοι, οι δύο τον κρατούσαν από τα χέρια και ο τρίτος του έσφιγγε το λαιμό. Μέχρι να περάσω απέναντι, τον είχαν αναγκάσει να καθήσει στο πεζοδρόμιο, του φώναζαν άγρια να μη μιλάει. Ο τρίτος του πατούσε με δύναμη το πόδι. Πλησίασα και τους είπα να μην τον χτυπούν. Αυτός που του πατούσε το πόδι προχώρησε προς το μέρος μου. «Και τι σε νοιάζει εσένα», μου είπε απότομα, «συνεργάτης του είσαι; Να σε πιάσουμε και εσένα τότε».

Απάντησα πως δεν είμαι συνεργάτης κανενός, είπα πού δουλεύω στην περιοχή, πού πηγαίνω, και τι είδα από το απέναντι πεζοδρόμιο ακριβώς. Ο άνθρωπος που κρατούσαν επιβεβαίωσε αυτό που είδα. Ο εξαγριωμένος απάντησε πως δεν ξέρει τι έγινε στην αρχή, και όταν ξαναείπα να μην τον χτυπούν αρνήθηκε ότι τον χτύπησαν. «Σε είδα που του έσφιγγες το λαιμό», είπα εγώ. «Τι να κάνω, να τον αφήσω να χτυπήσει και εμένα;» απάντησε αυτός.

Εκείνη την στιγμή, ένας περαστικός μου είπε με έντονο ύφος να μη μιλάω γιατί δεν ξέρω τι έγινε. Επανέλαβα ότι ήμουν στο απέναντι πεζοδρόμιο και είδα τι έγινε, και πρόσθεσα ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να λυντσάρουμε αυτόν τον άνθρωπο.  Ταυτόχρονα, ένας άλλος περαστικός άρχισε να διαμαρτύρεται για την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, και μια ηλικιωμένη τον επικρότησε. Το ίδιο και άλλοι.

«Και για την κατάσταση στην περιοχή πρέπει να πληρώσει αυτός ο άνθρωπος;» είπα εγώ. «Αυτός πάντως θα πληρώσει», απάντησε έντονα ο περαστικός, και είπε επίσης ότι έχουν καλέσει την αστυνομία. Ταυτόχρονα ένας άλλος με ρώτησε τι συνέβει. Επανέλαβα αυτό που είδα και  ζήτησα από όλους να  ηρεμήσουν. «Δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε τώρα», φώναξε η ηλικιωμένη.

Σε αυτό το χρονικό σημείο έφτασε η αστυνομία, και το περιστατικό τελείωσε ως εξής: πήγα στο αστυνομικό τμήμα ως μάρτυρας και μίλησα με τον αξιωματικό υπηρεσίας, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε γιατί κανένας από τους δύο δεν έκανε μήνυση στον άλλον. Κανένας από τους εξαγριωμένους ή άλλος περαστικός δεν εμφανίστηκε στο τμήμα. 

Mark Rothko Untitled Red (1964)   ARTdisclosure

Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο μπόρεσα πραγματικά να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο. Ξέρω όμως ότι φοβήθηκα. Γυρίζοντας στη Βικτώρια τα χέρια μου έτρεμαν.  

 

Ποιος αποφασίζει, και με ποια νομιμοποίηση, αν θα πιάσουμε κάποιον, αν θα τον χτυπήσουμε, αν θα τον παραδώσουμε στην αστυνομία; Η βία είναι πολιτική γιατί αφορά την εξουσία, όπως αυτή προσδιορίζει τα σώματα, και μέσω αυτών τα δικαιώματα και την ελευθερία των υποκειμένων, δηλαδή την πολιτική συνθήκη της ύπαρξης τους. 

Και για αυτό το λόγο είμαι αντίθετος στη χρήση βίας: πρόκειται για κύρια μορφή άσκησης εξουσίας, και ταυτόχρονα μορφή ακύρωσης του πολιτικού, εννοούμενου ως πεδίου με προσδιοριστικά στοιχεία την διαφωνία και την διαφορετικότητα. Και σε αυτό το περιστατικό, η διαφωνία και η διαφορετικότητα δεν είχαν καμία ελπίδα, εκτός ίσως από το διάλογο στο βαθμό που ήταν δυνατό να γίνει, γιατί  η βία δεν έχει σχέση με το ποιος έχει δίκιο, αλλά με το ποιος θα επιβληθεί. Και σε ό,τι με αφορά δεν θέλω να επιβληθεί κανείς, πόσο μάλλον οι υποτίθεται ευυπόληπτοι πολίτες.

Μια άλλη πόλη

Οδός Ακαδημίας, Αθήνα, 29.09.2006

Love me like a river does

Love me like a river does
’Cross the sea
Love me like a river does
Endlessly
Love me like a river does
Baby don’t rush, you’re no waterfall
Love me, that is all

Love me like a roaring sea
Swirls about
Love me like a roaring sea
Wash me out
Love me like a roaring sea
Baby don’t rush, you’re no waterfall
Love me, that is all

Love me like the earth itself
Spins around
Love me like the earth itself
Sky above, below the ground
Love me like the earth itself
Baby don’t rush, you’re no waterfall
Love me, that is all



Pop Art & πολιτική: Richard Hamilton, 1922-2011

Photograph: John Reardon/The Guardian

I’ve never felt that I wanted to repeat something, because there’s an excitement in inventing things. Being creative is really a desire for this experience of finding something new. So it’s that newness that I’ve always looked for.

Transcript of the John Tusa Interview with Richard Hamilton, BBC Radio 3

Ο Richard Hamilton, καλλιτέχνης κομβικής σημασίας για την ανάπτυξη της σύγχρονης τέχνης, απεβίωσε στις 13 Σεπτεμβρίου. Στον επικήδειο που έγραψε ο William Grimes στους The New York Times αποκαλείται πρωτοπόρα μορφή της Pop Art, ενώ στον The Guardian ο Jonathan Jones τον θεωρεί ως τον βρετανό καλλιτέχνη με την μεγαλύτερη επιρροή στον 20ο αιώνα.  Ίσως το πιο γνωστό έργο του Richard Hamilton από αυτή την άποψη είναι η διαπραγμάτευση της καταναλωτικής κουλτούρας στο Just what is it that makes today’s homes so different, so appealing? Πρόκειται για κολάζ που δημιουργήθηκε για την αφίσα και τον κατάλογο της εμβληματικής έκθεσης This is Tomorrow του 1956, και θεωρείται ως ένα από τα πρώτα και πλέον επιδραστικά έργα της Pop Art.

popartheaven.org

Όπως έχει υποστηρίξει ο Lawrence Alloway, ο Richard Hamilton ήταν ο μόνος βρετανός καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε την Pop Art για πολιτικούς, αλλά και σατυρικούς σκοπούς (Lucy R. Lippard with contributions by Lawrence Alloway, Nicolas Calas, and Nancy Marmer, Pop Art, Oxford University Press, 1985). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το έργο Hugh Gaitskell as a Famous Monster of Filmland του 1964, το οποίο  αποτελεί σύνθεση φωτογραφίας του Hugh Gaitskell, ηγέτη των Εργατικών που αρνήθηκε να υποστηρίξει τον πυρηνικό αφοπλισμό, με την εικόνα του  Claude Rains στην ταινία του 1943 Phantom of the Opera.  Η τέχνη του Richard Hamilton εξακολούθησε να θίγει πολιτικά θέματα που κυμαίνονταν από τους πυροβολισμούς κατά φοιτητών στο Kent State University το 1970 ως τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003. Τα πολιτικά αυτά έργα αποτέλεσαν αντικείμενο της έκθεσης Richard Hamilton: Modern Morals Matter στην Serpantine Gallery το 2010.

Η εγκατάσταση του 1983-84 Treatment Room είναι ενδεικτική του περιεχομένου της έκθεσης: η μορφή ενός νοσοκομειακού κρεβατιού, που υποδηλώνουν τα οικεία στοιχεία του μαξιλαριού και της κουβέρτας, εμφανίζεται υποταγμένη σε μια απρόσωπη και  αυστηρή δομή που χαρακτηρίζεται από την χρήση του μετάλλου και την ενσωμάτωση της τηλεοπτικής οθόνης που προβάλει ομιλία της Margaret Thatcher. Το έργο ερμηνεύει αποτελεσματικά την έννοια του Θατσερισμού εντός ενός πλαισίου θεσμικής εξουσίας, τάξης, και ελέγχου. Και από αυτή την άποψη το Treatment Room είναι παραδειγματικό της σχέσης πολιτικής και αισθητικής, αλλά και της εφαρμογής διαφορετικών μέσων στο έργο του Richard Hamilton.

 Serpentine Gallery

Το ορφανό δελφίνι

Μικρή συμβολή στην Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων – ή ίσως όχι και τόσο μικρή. Σύμφωνα με τον ιστότοπο global animal, αυτό το δελφίνι βρέθηκε πέρσι κοντά στο Montevideo, την πρωτεύουσα της Ουρουγουάης. Ήταν ένα μωρό δέκα ημερών που έφερε πληγές από αλιευτικό δίχτυ, ενώ παράλληλα η μητέρα του δεν διακρινόταν πουθενά. Το είδος αυτού του δελφινιού ονομάζεται Franciscan, γνωστό και ως La Plata River. Στις παρακάτω φωτογραφίες απολαμβάνει την φροντίδα του Richard Tesore, επικεφαλή της μη κυβερνητικής οργάνωσης S.O.S. Rescate de Fauna Marina, στο καταφύγιο της Punta Colorada, ανατολικά του Montevideo.

Φωτογραφία: Miguel Rojo/AFP/Getty Images     global animal

Φωτογραφία: Andres Stapff/Reuters      global animal

Το δελφίνι αυτό δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ήταν ένα από τα πολλά δελφίνια που τραυματίζονται ή σκοτώνονται από αλιευτικά δίχτυα ή/και ψαράδες σε καθημερινή βάση. Ένα από τα πολλά ζώα που  αποτελούν αντικείμενο κακομεταχείρησης, εκμετάλλευσης, εγκλεισμού, βασανισμού, και δολοφονίας, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και σε καθημερινή βάση. Άθληση και διασκέδαση για ανθρώπους, εργαστηριακά πειράματα, η βιομηχανία ένδυσης, και ιδιαίτερα γούνας, η βιομηχανία ζωικών προϊόντων, η βιομηχανία κρέατος – η λίστα είναι ατελείωτη, βάναυση, τρομακτική. 

Τουλάχιστον όμως ήταν ένα δελφίνι που προσπαθήσαμε να σώσουμε, και όχι να σκοτώσουμε – φανταστείτε πως θα ήταν αν ο καθένας και η καθεμία από εμάς προσπαθούσε να σώσει ένα ζώο.  Και όχι, δεν χρειάζεται όλοι να βρεθούμε σε αυτή την πισίνα κρατώντας ένα τέτοιο χαριτωμένο μικρό δελφίνι. Μπορούμε κάλλιστα να αρχίσουμε  από το φαγητό που τρώμε γιατί τα ζώα που βασανίζονται και δολοφονούνται για αυτό δεν είναι διαφορετικά.

Είναι και εκείνα το ίδιο χαριτωμένα με ένα μικρό δελφίνι. Και αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι τόσο εκείνα όσο και αυτό, αλλά και όλα τα ζώα, έχουν τα ίδια δικαιώματα.

4 Οκτωβρίου: Παγκόσμια ημέρα των ζώων

(πηγή: www.photobucket.com)

  Η 4η Οκτωβρίου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα των  Ζώων. Στα Ζώα αυτά περιλαμβάνονται όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Το 1978 στο Παρίσι διατυπώθηκε η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων από τη Διεθνή Ένωση Δικαιωμάτων των Ζώων, η οποία και παρατίθεται εδώ:

 Άρθρo Πρώτo
Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης.

Άρθρο Δεύτερο
1. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου.
2. Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντίθετα, οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις για το καλό των ζώων.
3. Κάθε ζώο δικαιούται φροντίδας, προσοχής και προστασίας από τον άνθρωπο.

Άρθρο Τρίτο
1. Κανένα ζώο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε κακομεταχείριση ή απάνθρωπη συμπεριφορά.
2. Αν η θανάτωση ενός ζώου θεωρηθεί υποχρεωτική πρέπει να γίνει στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς καμιά πρόκληση αγωνίας του ζώου.

Άρθρο Τέταρτο
1. Κάθε ζώο δικαιούται να ζήσει στο φυσικό του χώρο (γη, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.
2. Η στέρηση ελευθερίας του ζώου ακόμη κι αν γίνεται για μορφωτικούς σκοπούς είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη δικαιωμάτων αυτού.

Άρθρο Πέμπτο
1. Κάθε ζώο που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο δικαιούται να ζήσει με το ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αντιστοιχούν στο είδος του.
2. Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών από τον άνθρωπο έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη προς τη διακήρυξη.

Άρθρο Έκτο
1. Κάθε ζώο που αποτελεί σύντροφο του ανθρώπου έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογης με τη φυσική του μακροβιότητα.
2. Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.

Άρθρο Έβδομο
Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση δουλειάς πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια, η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.

Άρθρο Όγδοο
1. Οποιοσδήποτε πειραματισμός πάνω στα ζώα, ιατρικός, επιστημονικός, κλπ. αντιτίθεται προς τα δικαιώματα των ζώων, εφόσον προκαλεί πόνο σωματικό ή ψυχικό.
2. Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.

Άρθρο Ένατο
Τα ζώα που εκτρέφονται για τη διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται, να τρέφονται, να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.

Άρθρο Δέκατο
1. Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για τη διασκέδαση των ανθρώπων.
2. Η έκθεση ζώου και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς τη ζωή του ζώου.

Άρθρο Ενδέκατο
Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή.

Άρθρο Δωδέκατο
1. Κάθε πράξη που προκαλεί θάνατο μεγάλου αριθμού άγριων ζώων αποτελεί "γενοκτονία", έγκλημα απέναντι στο είδος.
2. Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στη γενοκτονία.

Άρθρο Δέκατο Τρίτο
1. Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
2. Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και το σινεμά, με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευτεί και μόνο οι σκηνές που έχουν σκοπό να ενημερώσουν για τα δικαιώματα των ζώων οφείλουν να προβάλλονται.

Άρθρο Δέκατο Τέταρτο
1. Οι οργανισμοί προστασίας και προάσπισης των ζώων πρέπει να αντιπροσωπεύονται από κάθε κυβέρνηση.
2. Τα δικαιώματα του ζώου πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους, όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου. 

(Πηγή:http://www.greenpage.gr/diakiriksi_dikaiomatwn_zoon.htm)

(πηγή: http://bit.ly/nC3iDt)

Δυστυχώς, τα άρθρα της παραπάνω διακήρυξης μένουν απλά στο χαρτί αφού τα δικαιώματα των ζώων παγκοσμίως παραβιάζονται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Ζώα θανατώνονται για να αποτελέσουν τροφή και ρούχα για τον άνθρωπο, εκτελούν χρέη πειραματόζωων σε εργαστήρια αλλά ακόμα και κατοικίδια υφίστανται κακομεταχείριση από αμέλεια ή από πρόθεση. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή ότι τα ζώα θα ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο και θα τύχουν ενός καλύτερου αύριο. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει φυσικά ν' αλλάξει η κοινωνία ολόκληρη.

Σχετικοί ιστότοποι: 
Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία www.filozoiki.gr
Σωματείο Περίθαλψης και Προστασίας Αδέσποτων Ζώων www.stray.gr

WWF Προστασία της Φύσης www.wwf.gr  
Περιβαλλοντικό Κέντρο Αρκτούρου  www.arcturos.gr

Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία www.ornithologiki.gr

                              

Falling Deeper: το αέναο ταξίδι των Anathema

 kscope

Οι Anathema έχουν εξελιχθεί σε ένα από τα καλύτερα progressive rock συγκροτήματα όλων των εποχών, και σε αυτή τη βάση η νέα τους κυκλοφορία Falling Deeper επιστρέφει στην αρχική τους περίοδο. Ο Daniel Cavanagh, κιθαρίστας και παραγωγός του album, ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ένα νεύμα στο παρελθόν και ταυτόχρονα ένα βλέμμα στο μέλλον, μέσω ενός ήχου σχεδιασμένου να μεταφέρει τον ακροατή στην καρδιά της παρούσας στιγμής. Καθώς η μουσική των Anathema διαθέτει μοναδικές μελωδίες, το album περιέχει στιγμές εκπληκτικής ομορφιάς, στην οποία συμβάλλουν οι ενορχηστρώσεις του Dave Stewart, και τα φωνητικά της  Anneke van Giersbergen στα κομμάτια Everwake και Alone.

Για ποιο λόγο ωστόσο ένα συγκρότημα που συνεχώς πειραματίζεται, ρισκάρει, και εξελίσσεται προς νέες κατευθύνσεις, επιθυμεί να επαναπροσδιορίσει τις ρίζες του ως πρωτοπόρο σχήμα του doom metal πάνω από δεκαπέντε χρόνια πριν; Αυτό που βρίσκω συναρπαστικό ως προς το Falling Deeper είναι ότι οι Anathema δεν ξαναγράφουν την ιστορία τους, αλλά κυριολεκτικά επανεφευρίσκουν το πρώιμο υλικό τους. Οι τρόποι με τους οποίους το κάνουν είναι αρκετά διαφορετικοί: παραδείγματος χάριν,  το Sunset of Age διατηρεί την διάρκεια του και παρουσιάζεται με πληθωρική  ενορχήστρωση, ενώ αντίθετα το They Die έχει συντμηθεί βασιζόμενο σε μια μινιμαλιστική, αλλά και πανέμορφη μελωδία. Ταυτόχρονα, το J’ai Fait une Promesse έχει  ξαναδουλευτεί και εμφανίζεται με μεγαλύτερη διάρκεια.

Το Falling Deeper διακρίνεται από έναν ισχυρό ορχηστρικό προσανατολισμό, καθώς πολλοί από τους στίχους έχουν αφαιρεθεί, και οι εναλλαγές μεταξύ στροφής και ρεφραίν  έχουν κατά το μεγαλύτερο μέρος εγκαταλειφθεί. Από αυτή την άποψη, το album απομακρύνεται από την συμβατική μορφή του τραγουδιού και τείνει να παρουσιάζει την δουλειά των Anathema ως μια πλειάδα μουσικών θεμάτων. Ωστόσο το συγκρότημα είναι παρών όπως πάντα, το ίδιο και το υποβλητικό μουσικό τοπίο για το οποίο είναι γνωστό – η εκτέλεση του Kingdom είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το Falling Deeper δεν είναι μια απλή διασκευή της μουσικής των Anathema για ορχήστρα, και επιπλέον οι ενορχηστρώσεις εξασφαλίζουν ότι δεν είναι ούτε το μάλλον προβλέψιμο αποτέλεσμα ενός rock συγκροτήματος συνοδευόμενου από έγχορδα.

Το κατά βάση ακουστικό album των Anathema Hindsight, το οποίο περιείχε υλικό από την περίοδο 1996-2003, έτεινε να διατηρεί την αρχική δομή των τραγουδιών.  Το Falling Deeper πράττει το αντίθετο: πρόκειται περισσότερο για απόσπαση μουσικών θεμάτων και μοτίβων, παρά για συλλογή τραγουδιών, από τα πρώτα τους EP (The Crestfallen, 1992, Pentecost III, 1995) και albums (Serenades, 1993, The Silent Enigma, 1995). Αυτά τα θέματα και μοτίβα έχουν συνολικά επαναδημιουργηθεί κατά τρόπο που οδηγεί τους Anathema ακόμα πιο μακριά από  τα στερεότυπα μουσικών ειδών και τις συνθετικές τους συμβάσεις – με άλλα λόγια, το συγκρότημα ρισκάρει και πάλι.

Το Falling Deeper πετυχαίνει να φέρει στο προσκήνιο την ποιότητα της μουσικής των Anathema. Όσα κρατούν από το παρελθόν τους, αλλά και όσα αφήνουν πίσω τους, είναι αποτέλεσμα προσεκτικής σκέψης και επιλογής, στο οποίο οι ευφυείς ενορχηστρώσεις δίνουν νέα ζωή. Αναπόφευκτα, πρόκειται για ένα album του οποίου η πλήρης απόλαυση προϋποθέτει  κάποια ευρύτητα πνεύματος – αν κανείς αντιλαμβάνεται τα κλασσικά κομμάτια του παρελθόντος  ως ένα ιερό με απαγορευμένη πρόσβαση, ή ενδίδει σε επιταγές της μουσικής βιομηχανίας όπως είναι η εργαλειακή διαδοχή νέων album και περιοδιών,  μπορεί να βρει τον εαυτό του σε κατάσταση αμηχανίας. Πάνω από όλα, το album απαιτεί μια κατανόηση των Anathema ως κάθε άλλο παρά ένα συνηθισμένο συγκρότημα. Από αυτή την άποψη, η εύγλωτη παρουσίαση του Falling Deeper από τον Danny Cavanagh αποτελεί παράδειγμα του σεβασμού που έχει το συγκρότημα για το παρόν και το παρελθόν του, τους παλιούς συνοδοιπόρους του Paradise Lost, και τους τωρινούς του συνεργάτες Dave Stewart και Anneke van Giersbergen. Προς το τέλος της συνέντευξης ο Danny Cavanagh αντανακλά πάνω στην μουσική ταυτότητα των Anathema ως εξής:

If I think of some of my favorite songs, they always have that element of feeling incredibly grateful to be alive throughout all the difficulties that life may put you through. That’s what we try to get across with our music, [...] that feeling of vulnerability, and that feeling of strength at the same time. 

Νομίζω πως δεν υπήρξε ποτέ καλύτερος ορισμός της μουσικής των Anathema. Και με αυτή την έννοια αποτελεί επίσης κλειδί για την κατανόηση του λόγου για τον οποίο δημιουργήθηκε το Falling Deeper.

Anathema - Danny talks us through Falling Deeper from Kscope on Vimeo.