Επιτέλους φως

Λεωφ. Κηφισίας, 16.07.2011

Δεν είναι πάντα εύκολο να βρίσκει κανείς την έξοδο, αλλά είναι πάντα δυνατό.

Γιατί από εκεί έρχεται το φως.

Πάντα είναι εκεί από όπου έρχεται το φως....

Οι άλλοι κάτοικοι της Αθήνας

Κεραμεικός, 09.09.2007

Οδός Χρυσοσπηλαιοτίσης, 08.02.2011

You will be missed Amy

Χτες, στις 23 Ιουλίου 2011, η Amy Winehouse βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Λονδίνο. Ήταν μόλις 27 ετών. Η είδηση του θανάτου της έσκασε σα βόμβα και έκανε το γύρω του πλανήτη προκαλώντας σοκ και θλίψη σε απανταχού φανς, φίλους και συνεργάτες της. Το Twitter και το Facebook έχουν πάρει φωτιά αφού είναι χιλιάδες εκείνοι που έχουν εκφράσει την οδύνη τους 

Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει εδώ και πολύ καιρό για την τραγουδίστρια αφού ο εθισμός της στο αλκοόλ και σε διάφορες ναρκωτικές ουσίες ήταν οι δαίμονες με τους οποίους πάλευε. Διέθετε μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουν υπάρξει ποτέ και ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Τα δύο υπερεπιτυχημένα albums που πρόλαβε να κυκλοφορήσει στη σύντομη καριέρα της είναι αρκετά ώστε να τη γράψουν στο πάνθεον της μουσικής ιστορίας. Δυστυχώς, το νήμα της ζωής της κόπηκε πολύ νωρίς και η Amy έρχεται να προστεθεί στη λίστα με τους μεγάλους μουσικούς που "έφυγαν" στην καταραμένη ηλικία των  27 όπως o Jimi Hendrix, ο Kurt Cobain, ο Jim Morrison και η Janis Joplin. Το τραγούδι της "Rehab" από το album ""Back To Black'' του 2006 αποδείχτηκε δυστυχώς ακραία προφητικό...

Sylvie Guillem: χορεύοντας εκτός ορίων

 

   Two    

Χορογραφία: Russell Maliphant

'I do, I suppose, tend to infringe rules and traditions.'

Over here and out on a limb, L. Jennings, The Independent, 21.o3.1993 

Η Sylvie Guillem αναγνωρίζεται διεθνώς ως η σημαντικότερη σύγχρονη χορεύτρια, αλλά και ως μία από τις σημαντικότερες όλων των εποχών. Αντισυμβατική και ασυμβίβαστη, δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται και να πειραματίζεται με τα όρια της και τα όρια του αντικειμένου της, μετακινούμενη ταυτόχρονα από το μπαλέτο στον σύγχρονο χορό. Η Sylvie Guillem είναι νομίζω πρώτα από όλα υπόδειγμα φυσικότητας και απλότητας. Οι τεχνικές  της αναπτύσσονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι πλέον ορατές, απορροφώνται ολοκληρωτικά από το περιεχόμενο που κάθε φορά καλούνται να αποδώσουν, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία φορμαλισμού. Από αυτή την άποψη, είναι η σημαντικότερη σύγχρονη χορεύτρια γιατί η ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη της ερμηνεία επιτελείται με τον ίδιο φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο που κανείς αναπνέει. Όπως η ίδια ακούγεται να λέει στην αρχή της ταινίας της Evidentia: "movement is life" – και ίσως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ο χορός της διαθέτει μοναδική δύναμη και εκφραστικότητα. 

“I think dance is suffering because you still have a lot of ghettoes,” she said. “You’re either a classical dancer, or you’re a contemporary dancer and all that goes with it. I don’t like this veneration for one technique.”

A Diva Ballerina’s Long Leap, D. Solway, The New York Times, 08.10.2006

“To be a ballerina at the Paris Opéra was not my dream,” she says. “I was not born into a family that went to the opera or ballet. I didn't even know it existed.”

Raising the barre: prima ballerina Sylvie Guillem, R. Millard, The Times, 28.03.2008

She was, in many respects, ballet's first feminist. She puts some of her revolutionary spirit down to the fact that she never had childhood dreams of pink tulle. She was a gymnast first, a 'garçon manqué' as she says, a tomboy with cropped hair, awkward and angular.

Sylvie Guillem, T. Adams, The Observer, 09.03.2008

I can tell you that the people who come to see me, they are not all rich people. I mean they are every night at the stage door, every night they find a ticket even if it is not easy. It is true that the seat prices could be lower, and I agree they should bring them down. But people should stop thinking that it is for elitists.

Sylvie Guillem on Ballet and Dance, B. Marriott, ballet.magazine, April 1999

The reason these choreographers want to work with her lies in what Ek calls her 'distinctive voice’. He thinks it arises from a contradiction: 'Her body has a fragile structure. It’s not only all flashing or knife-sharp. There is also this quality of vulnerability, and that’s very important. It is what makes the thrill about it.’ Forsythe emphasises something different: 'I am completely mesmerised by the intelligence of her art. Everything she has done becomes part of her. She makes knowing natural. It’s what she does: she knows how to dance. She has always been trying to find out what she could do.’

Sylvie Guillem interview: raising the barre, S. Crompton, The Telegraph, 03.07.2011

Sacred Monsters

Χορογραφία: Akram Khan

Wet Woman

Χορογραφία: Mats Ek

Push     

Χορογραφία: Russell Maliphant 

There is no difficulty that enough love will not conquer

There is no difficulty that enough love will not conquer

There is no disease that enough love cannot heal

No door that enough love will not open

No gulf that enough love will not bridge

And no war that enough love will not throw down

It makes no difference how deeply seated may be the trouble

How hopeless the outcome, how muddled the tangle

How great the mistake

A sufficient realization of love will dissolve it all

And if you could love enough

You would be the happiest and most powerful person in the world

''Γυμνή'' Φύση

Λουλούδια, πεταλούδες, φρούτα.... Όχι δηλαδή πράγματα περίεργα ή πρωτότυπα για να εμφανίζονται σε σχέδια, ζωγραφιές και πίνακες. Τα συγκεκριμένα όμως που απεικονίζονται παρακάτω δεν είναι και τόσο συνηθισμένα. Για κοιτάξτε καλύτερα...Ναι, καλά βλέπετε. Κι όμως οι εικόνες αυτές απαρτίζονται από γυμνά σώματα. Η ιδέα ανήκει στην αμερικανίδα καλλιτέχνιδα Cecelia Webber και είναι αποτέλεσμα δημιουργικότητας, πρωτότυπης σύλληψης και ψηφιακής επεξεργασίας. Για την πραγματοποίηση των εικόνων αυτών η καλλιτέχνις φωτογράφιζε γυμνά σώματα αντρών και γυναικών επί δύο μήνες. Το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

 

Κώφωση και δημοκρατία

O δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έχασε την ακοή του από ρίψη χειροβομβίδας κρότου-λάμψης ενώ κάλυπτε την διαδήλωση της 15ης Ιουνίου 2011, και επίσης κακοποιήθηκε από αστυνομικούς κατά την προσπάθεια  του να μεταβεί σε νοσοκομείο – μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ και εδώ.  Χθες ο Μανώλης Κυπραίος έκανε  μια ομιλία σε συνέντευξη  τύπου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, η οποία προτίθεται  να καταθέσει μηνυτήρια αναφορά σχετικά με περιστατικά αστυνομικής βίας κατά δημοσιογράφων. Παραθέτω ένα ενδεικτικό απόσπασμα της ομιλίας του:

Ουσιαστικά το συμβάν συνέβη την στιγμή που κάλυπτα και μετέδιδα τα επεισόδια, όταν μετά από εντολή διοικητή διμοιρίας των ΜΑΤ μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης έσκασε λίγα εκατοστά μπροστά μου αφήνοντάς με κωφό, παρά την επίδειξη της δημοσιογραφικής μου ταυτότητας. Ακολούθησαν και άλλες σκηνές αστυνομικής βίας και παρανομίας εναντίον μου αλλά η παραπάνω είναι η σημαντικότερη και η μοιραία.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως είμαστε κι εμείς μέρος των «παράπλευρων απωλειών» της ανεξέλεγκτης βίας των ΜΑΤ, η οποία κατά την ταπεινή μου άποψη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το ότι δεν είχαμε νεκρούς εγώ το αποδίδω σε θαύμα.

Όλοι οι συνάδελφοί μου, δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, τεχνικοί, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες πέσαμε θύματα αυτών των ενεργειών που μόνο απέχθεια και προβληματισμό μπορούν να προκαλέσουν για την «ποιότητα» της Δημοκρατίας μας.

Ο Μανώλης Κυπραίος αναφέρθηκε στις ευθύνες όχι μόνο της αστυνομίας αλλά και των ελληνικών πολιτικών αρχών, τοποθετούμενος επίσης ως προς το ουσιαστικό περιεχόμενο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Παραθέτω επίσης ενδεικτικά το παρακάτω απόσπασμα: 

Θέλω να σας πω πως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο, είναι η «σιωπή» της πολιτείας απέναντι σε όλα αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον βρέθηκε χθες ο υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου που ζήτησε μία  «συγνώμη» δημοσίως,  και τον ευχαριστώ, έστω και τρεις εβδομάδες μετά…

Μια συγνώμη που δεν ανήκει σε μένα μόνο, αλλά σε όλους τους συμπολίτες και συναδέλφους που τραυματίστηκαν αναίτια από τη δράση των ΜΑΤ.

Αγαπητές φίλες, φίλοι και συνάδελφοι

Εύχομαι-και θέλω-να είμαι ο τελευταίος. Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη βία. Δεν πρέπει να λύνονται με τη βία. Τα προβλήματα σε μια Δημοκρατία μεταξύ πολιτών και κράτους λύνονται με τον διάλογο. Και πρέπει να λύνονται με τον διάλογο.

Η συγνώμη που ζήτησε ο υπουργός Δικαιοσύνης σε τηλεοπτική εκπομπή νομίζω πως είναι τουλάχιστον επιβεβλημένη και αυτονόητη, το ίδιο και η αποζημίωση του δημοσιογράφου για τις μη αναστρέψιμες βλάβες που υπέστει η υγεία του. Και θέλω ειλικρινά να πιστεύω ότι στην περίπτωση αυτή οι ελληνικές αρχές δεν κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Φοβάμαι όμως πως ακόμα και έτσι, αυτή η καθυστερημένη και εξατομικευμένη συγνώμη εξακολουθεί να εθελοτυφλεί, και κυρίως να μην λογοδοτεί, ως προς τις συνεχόμενες παραβιάσεις ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων.

Στο θέμα αυτό έχει αναφερθεί ήδη προηγούμενη ανάρτηση, παραπέμποντας επίσης σε σχετικές θέσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων, κοινωνικών φορέων, αλλά και δημοσιογράφων. Συμπληρωματικά, θα ήθελα να επισημάνω το δελτίο τύπου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου της 29ης Ιουνίου 2011. Παρότι δεν συνηθίζουμε να κάνουμε αναδημοσιεύσεις, το αναρτώ στην ολότητα του για έναν πολύ απλό λόγο: όλα τα σημεία που θίγονται σε αυτό παραμένουν αναπάντητα...

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη πολλάκις έχει εκφράσει την απόλυτη αντίθεσή της στη χρήση βίας από όπου κι εάν προέρχεται σε νόμιμες διαδηλώσεις. Ιδιαίτερα αναφορικά με την παράνομη χρήση βίας από την πλευρά της Αστυνομίας, επισημαίνει το αυτονόητο, ότι δηλαδή η Αστυνομία δεν είναι συμμορία να χτυπά αδιακρίτως. Έχει επίσης επισημάνει ότι μία διαδήλωση διατηρεί το νόμιμο και ειρηνικό χαρακτήρα της ακόμα και όταν μία μειοψηφία εκτοξεύει πέτρες, ακόμα και μολότοφ, στα ΜΑΤ. Ως εκ τούτου, η διάλυσή της είναι παράνομη.

Μετά τα επεισόδια των δύο τελευταίων ημερών 28 και 29/06, κατά τις οποίες καταλύθηκε πλήρως το θεμελιώδες πολιτικό δικαίωμα της δημόσιας διαμαρτυρίας, η Ένωσή μας δεν μπορεί παρά να εκφράσει την αγανάκτησή της αλλά και την αμηχανία της.

Αγανάκτηση, γιατί είναι αδιανόητο σε μια δημοκρατική χώρα να καταλύονται πολιτικά δικαιώματα από αστυνομικές δυνάμεις, η δε Πολιτεία, όχι απλώς επί έτη να κωφεύει, αλλά και διαρκώς να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής παράνομων και αντισυνταγματικών πρακτικών.

Αμηχανία, αφενός γιατί το Υπουργείο Υγείας δεν έπραξε ουδέν ενώ κινδύνευε η υγεία και η σωματική ακεραιότητα όχι μόνο των διαδηλωτών αλλά και γιατρών, φαρμακοποιών καθώς και οποιουδήποτε βρισκόταν στο ευρύτερο πεδίο δράσης των ΜΑΤ. Αφετέρου, γιατί το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είτε δίνει εντολές προς αυτήν την κατεύθυνση είτε αδυνατεί να επιβληθεί στα υφιστάμενα σώματά του τα οποία δρουν ανέλεγκτα μεν, ένοπλα δε.

Και το κυριότερο, επισημαίνει τη διάχυτη πεποίθηση ότι η βία και τα χημικά δεν αποτελούν πλέον κυρίως μέσο διάλυσης μιας ομάδας που εκτρέπεται σε πράξεις βίας : στην πράξη, αποδέκτης τους είναι ο γενικός πληθυσμός, ο καθένας μας, είτε βρίσκεται εκεί είτε όχι, με σκοπό ώστε αύριο να ξημερώσει μια νέα μέρα σε ένα κενό Σύνταγμα. Κενό Σύνταγμα πράγματι...

Απαγορεύεται να ονειρεύομαι;

Οδός Σίνα, 25.10.2006

Chris Jordan: Running the numbers

Το έργο του εικαστικού και φωτογράφου Chris Jordan διακρίνεται τόσο ως προς την πρωτότυπη σύλληψη και τεχνική του, όσο και ως προς το κριτικό του περιεχόμενο. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Cans Seurat (2007), το οποίο αποτελεί αναφορά σε ένα κλασσικό έργο του μοντερνισμού, τον πίνακα Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte (1884-1886) του George Seurat. 

Ο Chris Jordan επαναπροσδιορίζει τον πίνακα καταρχήν μέσω της προσομοίωσης της  τεχνικής του συγκρότησης. Οι κουκκίδες χρώματος, που αποτελούν το κύτταρο  της  pointillist προσέγγισης, έχουν υποκατασταθεί από αλουμινένια κουτιά αναψυκτικών. Κατά αυτόν τον τρόπο, το Cans Seurat είναι, και ταυτόχρονα δεν είναι, το Un dimanche après-midi à l'Île de la Grande Jatte. Η κειμενικότητα του έργου αποτελείται από μορφές αντίστιξης μεταξύ κοντινής και μακρινής θέασης, μεταξύ της  εμβληματικής καλλιτεχνικής αξίας του πίνακα και της ευτέλειας των αλουμινένιων κουτιών που τον επανασυγκροτούν, καθώς και μεταξύ της μοναδικότητας  του πρώτου και της πολλαπλότητας των δεύτερων. Πρόκειται για 106.000 κουτιά, αριθμός που αντιστοιχεί σε όσα χρησιμοποιούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες ανά 30 δευτερόλεπτα. Κατά αυτό τον τρόπο, ο πίνακας δεν επανασυγκροτείται μόνο, αλλά επαναπροσδιορίζεται: η  παράδοση του μοντερνισμού έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο  με την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας της κατανάλωσης.

Πηγή: Meanderings along the narrow way

Το έργο του Chris Jordan μπορεί να προσεγγιστεί υπό το πρίσμα του μεταμοντερνισμού, και ιδιαίτερα ως προς την υπέρβαση της διάκρισης μεταξύ της λεγόμενης 'υψηλής' τέχνης και της κουλτούρας της καθημερινότητας (R. Boyne & A. Rattansi, eds., Postmodernism and society, Macmillan, 1990). Τα στοιχεία ωστόσο της προσομοίωσης ή και παρωδίας  που μπορεί κανείς να διαβάσει στο έργο, απέχουν πολύ από τον κυνισμό  που χαρακτηρίζει οπτικές όπως εκείνες του Jean Baudrillard. Ένα από τα κλειδιά της προσέγγισης της δουλειάς του Chris Jordan είναι η επιμονή του στην χρήση στατιστικών.  Οι  αισθητικές επιλογές της οπτικοποίησης ποσοτικών στοιχείων αφαιρεί από αυτά τον μανδύα της αντικειμενικότητας και της ουδετερότητας που φέρουν ως τέτοια. Ο Chris Jordan δεν ανακυκλώνει πληροφορίες: οι αριθμοί μετατρέπονται σε εικόνες που αναδεικνύουν και νοηματοδοτούν τις πολιτικές και πολιτισμικές τους σημασίες. Κατά αυτό τον τρόπο, η στατιστική μεταμορφώνεται σε κριτική. 

Το Cans Seurat είναι μέρος της ενότητας Running the Numbers: An American Self-Portrait, που ξεκίνησε το 2006 και συνεχίζεται ως σήμερα. Η κοινότητα αυτών των έργων συνίσταται στην παραπομπή σε αντικείμενα όπως πιστωτικές κάρτες, χαρτονομίσματα, κινητά τηλέφωνα και πλαστικές σακκούλες, αλλά και στολές κρατουμένων,  παυσίπονα, και κούκλες Barbie, καθώς και στα στατιστικά στοιχεία που  τα αφορούν. Αντίστοιχα χαρακτηριστικά παρουσιάζει και η επόμενη ενότητα Running the Numbers II: Portraits of Global Mass Culture που άρχισε το 2009 και αναφέρεται στο διεθνές επίπεδο.  Παραπομπές σε θέματα όπως ο υποσιτισμός και τα πλαστικά απορρίμματα στον ωκεανό είναι ενδεικτικές πολιτικών και περιβαλλοντολογικών θεμάτων που μας αφορούν όλους, ατομικά και συλλογικά. Όπως υποστηρίζει ο Chris Jordan: 

I believe it is worth connecting with these issues and allowing them to matter to us personally, despite the complex mixtures of anger, fear, grief, and rage that this process can entail. Perhaps these uncomfortable feelings can become part of what connects us, serving as fuel for courageous individual and collective action as citizens of a new kind of global community. This hope continues to motivate my work.

Rise Of The Planet Of The Apes

Το Rise of The Planet Of The Apes πρόκειται να βγει στις αμερικανικές αίθουσες στις 5 Αυγούστου 2011. (Στην Ελλάδα πότε;;;;;;;;;;;;;) Πρωταγωνιστούν οι James Franco, Freida Pinto, Brian Cox. Το τρέιλερ είναι απλά συγκλονιστικό...