Helen Frankenthaler, Blue Atmosphere, 1963
Είναι πάντα ευκολότερο να εθελοτυφλεί κανείς παρά να αντικρύζει ένα πρόβλημα κατά πρόσωπο. Και για αυτό ακριβώς το άρθρο της Laurie Penny στην βρετανική εφημερίδα The Independent είναι σημαντικό. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα προσεγγίζεται ως αυτό που είναι: "πραγματικοί φασίστες," όπως αναφέρεται στην εισαγωγική παράγραφο.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 30 Αυγούστου του 2012, με τον εύστοχο τίτλο "Ο παραλληλισμός με τον Ναζισμό δεν είναι ρητορικός." Και πράγματι δεν είναι: η Laurie Penny εξετάζει τις φασιστικές τακτικές, και εστιάζει στο κύμα οργανωμένης ρατσιστικής βίας στη χώρα. Επικρίνει επίσης την κυβέρνηση ως προς την υιοθέτηση του λεξιλογίου του ακροδεξιού εξτρεμισμού, και την μαζική αστυνομική καταστολή των μεταναστών. Επιπλέον, τον άρθρο καλεί την Ευρώπη να θυμηθεί το παρελθόν της, το οποίο αποδεικνύει με τον πλέον σαφή και οδυνηρό τρόπο το κόστος της ανοχής απέναντι στον φασισμό.
Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ελληνικά σε μετάφραση της Αναστασίας Γιάμαλη στην Αυγή, και του Cripple Horse στον Παραλληλογράφο, ενώ αποσπάσματα παραθέτει η Σίσσυ Παπαδογιάννη σε άρθρο της στο doc tv. Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από την πρώτη πηγή:
Μπορείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο στα ελληνικά σε μετάφραση της Αναστασίας Γιάμαλη στην Αυγή, και του Cripple Horse στον Παραλληλογράφο, ενώ αποσπάσματα παραθέτει η Σίσσυ Παπαδογιάννη σε άρθρο της στο doc tv. Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από την πρώτη πηγή:
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκαθιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ώστε να διασφαλίσει την κοινωνικοοικονομική ενότητα σε μια ήπειρο που καταστράφηκε από τον φασισμό. Στην Ελλάδα του σήμερα, η Χρυσή Αυγή χαίρει αντιμετώπισης ανάλογης σοβαρού πολιτικού κόμματος παρά το γεγονός πως τα μέλη της απέχουν από όποια δημοκρατική διαδικασία και δεν διστάζουν να επιτίθονται σε αντίπαλους πολιτικούς μπροστά στις κάμερες.
Πολύ μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί στη Γερμανία το 1933, μετά τον εμπρησμό του Reichstag και αφού η αντισημιτική βία είχε γίνει επίσημη πολιτική του κράτους, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παρέμεναν περισσότερο ανήσυχες για την πιθανότητα μιας σοσιαλιστικής Γερμανίας, πολύ περισσότερο από τη δημιουργία μιας φασιστικής Γερμανίας. Σχεδόν μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμενε πιο σημαντικό για τους περισσότερους ηγέτες του κόσμου να αποπληρώσει η Γερμανία το χρέος της. Το να επισημαίνει κανείς την ιστορική αναλογία με τον Ναζισμό είναι μια ξεφτισμένη ρητορική τεχνική που οι σχολιαστές από τα δεξιά και από τα αριστερά έχουν υποβαθμίσει. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν πρόκειται για ρητορεία.
Πραγματικοί φασίστες, με πραγματικές μαύρες μπλούζες, πραγματικά κυκλοφορούν στην Αθήνα κυματίζοντας σβάστικες με δάδες στα χέρια, ακρωτηριάζοντας και δολοφονώντας μειονότητες και οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο μοιάζουν τρομακτικά χαλαρές με το θέμα όσο οι Έλληνες συνεχίζουν να αποπληρώνουν τα χρέη που δημιούργησαν οι ευρωπαϊκές ελίτ. Εφόσον τα μαθήματα της Ιστορίας διδάσκονται σαν ρουτίνα, μπορεί εύκολα να παραλειφθούν την ώρα που είναι απαραίτητα όσο ποτέ άλλοτε. Αυτή τη φορά, η Ευρώπη πρέπει να θυμηθεί πως το κόστος προώθησης του φασισμού είναι πολύ πιο απάνθρωπο και πολύ πιο δαπανηρό από οποιοδήποτε εθνικό χρέος.
Δείτε επίσης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου