Κυριακή 21 Ιουνίου 2015
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015
Mετανάστευση και τεχνοκρατικός ανθρωπισμός
Οι όροι θανάτωσης και επιβίωσης χιλιάδων μεταναστών/τριών επαναδιατυπώνονται από αριστερούς ανθρωπιστές και ευαίσθητους τεχνοκράτες. Παράλληλα με το ευρωπαϊκο στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα και τον εθνικοπατριωτικό οχετό, ειδικεύονται στο να συσκοτίζουν φωτίζοντας, να νομιμοποιούν καταγγέλλοντας, να πειθαρχούν μεριμνώντας. Να περιφράζουν το πλαίσιο συζήτησης, να αναδομούν τις τακτικές, τους θεσμούς και τους εμπλεκόμενους φορείς διαχείρισης. Δουλειά τους είναι να εμφανίζουν τις πολιτικές αποφάσεις ως αποτέλεσμα μιας αδήριτης αναγκαιότητας, μιας έκτακτης ανάγκης ή μιας μοιραίας κοινωνικής μηχανικής. Να κάνουν το φόνο να μοιάζει ατύχημα, την αιχμαλωσία φιλοξενία. Να θρηνούν τους νεκρούς την ώρα που οργανώνουν εκ νέου το θάνατο. Να μεριμνούν ότι οι επιζώντες θα αποτελούν θύματα, δίχως πολιτική και συλλογική υπόσταση, αριθμούς στα στατιστικά διαγράμματα, πειθήνια υποκείμενα στις στρατηγικές πληθυσμιακής διαχείρισης. Υποτιμημένοι για τα κέρδη των αφεντικών, αντικείμενο πολυπολιτισμικού θεάματος, εύκολοι στόχοι για τον κρατικά οργανωμένο και κοινωνικά διάχυτο ρατσισμό.
Δείτε επίσης:
- Εδώ όμως είναι και εκείνοι και εκείνες που μαζί ξεπερνούν το φόβο | 06.03.2015
- Για τους διωκόμενους μετανάστες της Αμυγδαλέζας | 31.10.2014
- Οι λέξεις και τα θύματά τους: οι επισφαλείς ζωές των μεταναστών στην ΑΣΟΕΕ | 01.05.2014
Σάββατο 13 Ιουνίου 2015
We never talk when we fall apart
When I scroll back through our recent days
I try to understand
How we could forget
We made a promise to one another
That nothing would ever break what we had
Now we never talk when we fall apart
We never talk when we fall apart
We pretend we’re ok
Surrounding ourselves with one-way
Friendships and so-called friends
I know we got used to new us
And I don’t want to be there
I don’t want to be there
Where we are
I know we got used to new life
And I don’t want to be there
No, I don’t want to be there
Where we are
Silence fallen between
All the doors are locked
All the words unsaid
And we’re still afraid of time
Started to keep ourselves
At a distance that we could control
Not too close, not too far
Now we never talk when we fall apart
We just never talk when we fall apart
We pretend we’re ok
By filling up our inner space
With little hates and so-called love
I know we got used to new us
And I don’t want to be there
I don’t want to be there
Where we are
I know we got used to new life
And I don’t want to be there
No, I don’t want to be there
Where we are
So walk away with me
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015
Για κάθε εκατό μέρες που δεν θα κλείνει κάθε Αμυγδαλέζα
Κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι ότι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία έχουν φυλακιστεί χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να έχουν τελέσει κανένα έγκλημα, και έχουν χάσει τη ζωή τους δεκάδες, θα κλείσουν. Το παραμύθι, που ακόμα και κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος που στεκόντουσαν ενάντια στα στρατόπεδα αυτά, έτρεξαν βιαστικά να καταπιούν. Το παραμύθι, που παράλληλα γέμιζε ανασφάλεια τα συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας που τους φαινόταν απλώς αδιανόητο οι μετανάστες να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, και δέχτηκαν την απόφαση για τη συνέχιση ύπαρξης των στρατοπέδων αυτών με ανακούφιση.
Μιλώντας για το ρατσισμό ως αναγκαία προϋπόθεση για την ίδρυση των κέντρων κράτησης, κάναμε λόγο για δύο φαινομενικά αντιτιθέμενους πόλους, που τον συγκροτούν ως ένα γενικευμένο κοινωνικό φαινόμενο. Από τη μία τον «δεξιό», που αναπαριστά τους μετανάστες μέσα από την πολιτική ορολογία του εχθρού και προκρίνει μια ανοιχτά πολεμική διαχείριση, και από την άλλη, τον «αριστερό», που εστιάζει σε μια θυματοποιητική αφήγηση, προκρίνοντας μια πιο ορθολογική/ανθρωπιστική μεταχείριση. Αυτοί οι δύο πόλοι, όπως και σ’ έναν μαγνήτη, έλκουν ο ένας τον άλλον και δημιουργούν ένα περίφρακτο πεδίο, που ορίζει το διανοήσιμο αναφορικά με την στάση απέναντι στους μετανάστες. Αυτό το κοινό πεδίο ορίζεται στη βάση δύο βασικών συμφωνιών: την αναγνώριση ότι η μετανάστευση συνιστά ένα πρόβλημα μείζονος σημασίας, το οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται μέσα από ειδικές κρατικές παρεμβάσεις, και την πεποίθηση ότι οι μετανάστες είναι de facto διαχωρισμένοι από το πολιτικό και κοινωνικό σώμα, το οποίο μπορεί να νοηθεί μοναχά ως εθνικό.
[...]
Συμπερασματικά, μια πιο φιλελεύθερη διαχείριση δεν σημαίνει την παύση του πολέμου ενάντια στους μετανάστες, αλλά τη συνέχισή του με πιο εκλεπτυσμένα μέσα. Στους καιρούς μας άλλωστε, μια απόλυτη διάκριση πολέμου και ειρήνης, αποκλεισμού και συμπερίληψης έχει καταστεί αδύνατη. Οι τεχνικές διακυβέρνησης και οι τεχνολογίες της μεταμοντέρνας κυριαρχίας έχουν φροντίσει γι' αυτό. Η θέση μας σ' αυτήν τη συνθήκη παραμένει αταλάντευτα διφυής: ενάντια στις κοινωνικές σχέσεις, την κουλτούρα και τους θεσμούς που παράγουν ως διαρκή δυνατότητα την (αντι)μεταναστευτική πολιτική και τα lager του 21ου αιώνα, και αλληλέγγυα στους μετανάστες/τριες και τους αγώνες τους.
Δείτε επίσης:
Τρίτη 2 Ιουνίου 2015
![[Wikipedia]](http://en.wikipedia.org/wiki/File:Dark_Side_of_the_Moon.png){kind=link}
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)